Opmerking: dit artikel over alleen reizen schreef ik op 27 juli 2015 en is voor het laatst geüpdatet op 24 september 2024.
We schrijven juli 2011 en het is een zonnige vrijdag in juli. Samen met mijn ouders zit ik op een terrasje aan de oevers van de Schelde in Antwerpen, en drinken we een ‘bolleke’ – een lekker Belgisch biertje. De diploma-uitreiking, of proclamatie zoals ze dat hier met een chique woord noemen, zit er net op. Dat felbegeerde papiertje is na flink zwoegen eindelijk binnen.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe mijn nabije toekomst eruitziet. Als ik me inbeeld in een pak bij een multinational in een stoffige kantoortuin achter een beeldscherm te zitten, word ik niet bepaald vrolijk. Ik voel me er veel te jong voor en er is zoveel meer op deze wereld.
Langzaam ontstaat het idee om te gaan backpacken. Alleen of samen met iemand? Ik weet het nog niet. Moet ik het überhaupt wel doen?
Het zaadje was geplant, en zou zich ontkiemen tot het besluit om te gaan en uitgroeien tot een soloreis die ik nooit had willen missen…
Ik zal je zeggen: het had weinig gescheeld of ik was destijds niet vertrokken naar Azië om te backpacken. Het lukte maar niet om iemand te vinden die meewou, de meeste mensen gingen linea recta na het studeren aan het werk.
De logische weg zeg maar…
En dus stond ik voor de keuze: ga ik alleen of zal ik dan ook maar gaan solliciteren?
Gelukkig volgde ik mijn instinct en koos ik voor de eerste optie. Na lang twijfelen trouwens. En nu, dertien jaar later ben ik nog steeds reizende. Ik typ dit alles vanuit mijn kamer in de jungle op het Thaise eiland Koh Lanta. Die keuze destijds heeft me al met al een leven gegeven wat ik me nooit had kunnen voorstellen.
Nu zeg ik niet dat het bij jou zo gaat lopen hoor, ik ben een vrij extreem geval namelijk 😉 .
Over jou gesproken…
Zit je eraan te denken om alleen te gaan reizen? Twijfel je? In dit artikel deel ik mijn ervaringen en laat ik zien waarom twijfelen eigenlijk helemaal niet nodig is. Hoe gek het misschien ook klinkt en wat het stemmetje in je hoofd je ook wil wijsmaken.
Verder vertel ik je waarom ik een soloreis verkies boven samen met een ander te reizen. Ik hoop je aarzeling weg te nemen en je te inspireren om het avontuur van je leven aan te gaan.
Kriebels
Tijdens mijn backpackreizen (allemaal solo) ben ik een heleboel mensen tegengekomen. Mensen die in eerste instantie hadden gepland om met één of meerdere vrienden samen het avontuur aan te gaan. Een hoop van deze backpackers hadden de moed om uiteindelijk toch alleen op het vliegtuig te stappen. Allen met hun eigen redenen.
Helaas blijven er ook een hoop potentiële reizigers thuis…
Hoe komt dit?
Het antwoord op die vraag is niet zo moeilijk.
Als het moment daar is, de dag van vertrek steeds dichterbij komt, zie je nogal eens dat er bij je potentiële reismaatje iets belangrijks tussenkomt. Degene is plots te druk, heeft zich toch bedacht, heeft niet genoeg geld of vindt het -na verdronken te zijn in piekeren- een te onverantwoorde stap om alles achter te laten en te vertrekken.
Vervolgens ontstaat het idee om misschien alleen te gaan backpacken. Diep van binnen voelt het goed, aan de oppervlakte eerder spannend. Je begint jezelf af te vragen of zo’n solotrip wel je ding is en of het voor jou is weggelegd.
Wat gebeurt er dan?
Je raadt het al: je vertrekt niet. Of je stelt je plannen uit. Dit in de hoop, of laat ik zeggen illusie, dat die ene vriend of vriendin over vier maanden wel meegaat. Je gelooft er in ieder geval niet in dat je zover van huis zult aarden, helemaal in je eentje.
Angst neemt het van je over. Je kiest voor de veilige haven en blijft thuis zitten. Op die oh zo fijne bank die inmiddels doorligplekken heeft.
In eerste instantie lijkt het een goed besluit. Naarmate de maanden verstrijken begint er ondanks je eerdere besluit alsnog iets te borrelen…
Het gevoel om die ene reis te maken achtervolgt je. Je blijft reisblogs (zoals deze) doorspitten, onderzoek doen, inspiratie zoeken en ervaringen lezen. Je beseft je steeds meer de stap misschien toch maar wel te moeten zetten. Het kriebelt aan alle kanten.
Hoe nu verder?
Go. Just Go!
Laat ik je één ding heel duidelijk zeggen: indien je op anderen blijft wachten, zullen je dromen verwateren.
Misschien kom je zelfs wel helemaal nergens en hang je maanden later nog steeds thuis op de bijna overleden bank. Of je bent blijven zitten in dezelfde sleur, de sleur waar je juist uit wilde breken.
Stel jezelf de vaag: wil je leven of bestaan?
Iemand kan in een dronken bui dolenthousiast overkomen en het totaal zien zitten in jouw plannen om binnenkort Down Under of in Azië te gaan backpacken. Wanneer je vervolgens een paar dagen later vraagt of deze persoon het nog altijd ziet zitten, blijft het angstvallig stil.
Of er volgt iets in de trant van: “Nah, misschien. Maar ik heb nagedacht en zoveel andere dingen te doen. We zien wel.”
Het is in feite een lieve manier van nee zeggen.
Je merkt bovendien dat degene er zelf niet over begint. Een teken aan de wand.
Een dringend advies: ga alsjeblieft niet op zulke mensen wachten. Durf dat ticket waar je al zo vaak naar hebt zitten staren te boeken en in je eentje te gaan. Natuurlijk, in je eentje backpacken zal best een spannende of misschien zelfs angstaanjagende gedachte zijn. Vooral indien je het nooit eerder hebt gedaan. En ik snap dat het een tikkeltje makkelijk klinkt, da’s echter niet mijn bedoeling.
En nog iets: wacht niet op het perfecte moment. Er valt namelijk altijd wel een reden te bedenken waarom je deze stap niet moet zetten. Het is je mind die je klein wil houden in de veilige omgeving waarin je zit. Het perfecte moment komt vervolgens nooit.
Nu kan het, wie weet hoe het leven verder verloopt. Ik ga hier niet het verhaal ophangen dat je morgen aangereden kunt worden door een auto, maar ik hoef je vast niet te vertellen hoe rap het afgelopen kan zijn?
Wat is erger: langzaam ouder worden zonder de dingen te hebben gedaan die je eigenlijk voor ogen had, of een risicootje nemen?
Dus, zit jij in de situatie waarin:
Het ernaar uitziet dat je jouw trip moet gaan cancelen aangezien je reisgenootje toch niet kan…
Je iemand zoekt om mee te vetrekken maar dit niet lukt…
Je jezelf belemmert door angst…
Je wacht op het perfecte moment…
STOP!
Boeken die hap. Wedden dat je jezelf kort erna al opgelucht voelt?
Niettemin zeg ik je: hoe dichterbij de grote dag komt, hoe lastiger het waarschijnlijk wordt. Ik spreek uit ervaring. Laat je niet gek maken, het is simpelweg het onbekende waar je mind bang voor is. Maar je échte zelf wil niets liever dan dit.
Laat externe factoren het realiseren van je doelen en dromen niet in de weg staan. Uiteindelijk ben jij verantwoordelijk voor je leven en bepaal jij het.
Bovendien moet je jezelf maar eens eerlijk in de spiegel aankijken en antwoord geven op de vraag waarom je samen met iemand wil reizen. Is het ingegeven vanuit veiligheid? Geloof me, da’s sowieso geen goede reden. Deze reis is er juist om denken vanuit veiligheid over boord te gooien en een sprong in het diepe te wagen. Alleen dan zal je er alles uithalen.
Stel je wilt, als je sec naar je hart zou luisteren, eigenlijk alleen reizen. Toch ga je met die ene vriend. Na een poos, laat ik zeggen de eerste paar weken, snak je naar een solo-avontuur. Die kans heb je helaas laten varen. Hoewel het misschien hard klinkt, het is je eigen domme fout geweest. Je zou niet de eerste zijn.
Ik was overigens evenmin een stoere hoor. De reden waarom ik iemand zocht om samen mee te reizen was net zo goed om me comfortabel te voelen (en het oncomfortabele te vermijden).
Even terugkomend op ouder worden en leeftijd in algemene zin: denk niet dat je te oud bent voor zo’n solotrip. Leeftijd doet er serieus niet toe. Het zit allemaal tussen je oren.
Wat leer je zoal van alleen reizen? En wat levert het je op?
Absoluut, het begin zal vast even wennen zijn. Alleen op de airport en daarna in het vliegtuig. Om je heen zie je louter stelletjes en families, en je hebt het idee de enige solo-backpacker te zijn. Dit vond ik de eerste keer knap lastig en ook gewoon een beetje vreemd. Het zelf met de trein naar Düsseldorf reizen voelde al als een hele expeditie. Laat staan in je eentje in een vliegtuig stappen, zoiets doe je toch niet? Nu weet ik niet beter, maar dat terzijde 😉 …
Nadat je geland bent in pak ‘m beet Bangkok, Kuala Lumpur, Bali of Melbourne zal je desondanks nooit compleet in je uppie zijn. Vooral niet wanneer je een bed in een hostel hebt geboekt. Tenzij je er bewust zelf voor kiest natuurlijk. Je vindt altijd wel een stel locals of reizigers die in zijn voor gezelligheid.
Het ontmoeten van andere backpackers is serieus een van de makkelijkste dingen op je reis. En ja, dat zeg ik al introvert iemand 🙂 . Hoezo is het zo gemakkelijk? Talrijke reizigers hebben nu eenmaal behoefte aan een praatje, iemand om verhalen mee te delen en eventueel een band mee om te bouwen.
Al zal je wel uit je schulp moeten kruipen. Dingen komen tenslotte niet aanwaaien. Een simpele glimlach is meestal al genoeg om een gesprek te beginnen. Ik spreek uit ervaring 🙂 !
Kortom: je sociale skills zullen er dik op vooruit gaan.
Ik herinner het me nog goed, het ongemak waarmee ik in het begin van de reis kampte. Daar liep ik dan, als volslagen groentje door de backpackers-straat Soi Rambuttri, stiekem hopende op aanspraak die er niet kwam. Met een licht gevoel van schaamte ging ik in mijn eentje op een terras zitten en bestelde een Chang. Ik had het gevoel door iedereen bekeken te worden.
Waar ben ik toch in godsnaam mee bezig? – is wat ik me afvroeg.
Die specifieke ervaring alleen al heeft me juist direct geleerd dat alleen zijn prima is en niet iets raars.
Van de week kletste ik wat met mijn pa, en z’n zus -mijn tante- kwam ter sprake. Zij is iemand die geen moment alleen kan zijn en continu mensen om zich heen moet hebben, of andere afleiding nodig heeft. Hoe spannend ook, zo’n solo-avontuur zal je leren om wel met jezelf te kunnen zijn. Je leert er in elk geval veel beter mee omgaan. Al zal je wel door de zure appel moeten heen bijten en niet het eerste de beste vliegtuig terug naar huis pakken. Hebben we een deal?
Alleen reizen zal je verder het ultieme gevoel van vrijheid geven. Nadat je wakker bent geworden ben jij degene die beslist wat je waar en wanneer wilt gaat doen. Er is in ieder geval niemand die jou zal pushen of overtuigen om een stap te zetten die je eigenlijk niet ziet zitten. Wil je vertrekken? Dan ga je toch? Snorkelen? Yeah! Vroeg naar bed? Doen! Om 5 uur opstaan voor meditatie? Heerlijk!
Die vrijheid geeft je de ruimte om voor jezelf te kiezen. Je zult hier een hoop baat bij hebben, met name indien je van nature een pleaser bent.
Dit is nou juist het fijne aan het maken van een soloreis vind ik, de mogelijkheid om te doen en laten wat je wilt. Je wordt op geen enkele manier belemmerd.
Als je alleen gaat backpacken ben je bovendien voor de volle honderd procent op jezelf aangewezen. Jij zult op eigen houtje moeten leren hoe je overleeft, welke mensen je wel of niet vertrouwt, hoe je nieuwe vrienden maakt of hoe je te dealen met momenten van eenzaamheid.
Hard maar waar: er is niemand om op terug te vallen. Je zelfredzaamheid groeit dus. Ja oké, in sommige situaties kun je je moeder bellen, fysiek zal je het desalniettemin eigenhandig moeten zien te fixen. Je leert zodoende verantwoordelijkheid te nemen en (moeilijke) beslissingen te maken.
Eveneens het zo nu en dan uit je comfortzone stappen is iets waar je niet aan ontkomt. Het simpelweg vertrekken en jezelf storten in het avontuur is daar meteen een voorbeeld van. En nee, je hoeft niet continu uit je comfortabele bubbel. Er is niets mis met lekker in je comfortzone te blijven hoor, al zal je na een poosje merken zin te hebben in iets uitdagends. Da’s precies het punt waar je zult groeien. Je wordt moediger, verbreedt je horizon en zult minder beren op de weg zien.
Enne, uit die comfortzone gaan hoeft heus niet te betekenen dat je moet gaan bungeejumpen, slacklinen op honderden meters hoogte of de Annapurna dient te beklimmen. Nee. Ieders comfortzone is anders en het gaat er al helemaal niet om om indruk op anderen te maken. Als verlegen persoon kan het al iets ogenschijnlijk simpels zijn als een andere backpacker aanspreken of alleen een bar binnenstappen. Of indien je een roadtrip door Nieuw-Zeeland wil maken, voor de eerste keer in je leven een auto kopen. Of simpelweg in een hostel tukken wanneer je gevoelig bent voor prikkels en veel liever je eigen stek hebt. Of vliegen in een propellervliegtuig. Of je melden voor een lesje muay thai.
Biecht: het waren (en zijn soms) voor mij stuk voor stuk uitdagers!
En dan is er nog het om kunnen gaan met verandering. Op reis is nagenoeg iedere dag anders en heb je gewoonweg geen andere keuze dan de situatie te accepteren en ermee om te leren gaan. Thuis, waar dingen veelal hetzelfde zijn, krijg je hier beduidend minder mee te maken. Tuurlijk, wanneer je samen reist groei je evengoed op dit vlak. Echter, in je uppie kom je nou eenmaal sneller voor verrassende en nieuwe situaties te staan.
Reis je alleen, zal je een eerder doelwit zijn voor scammers dan in het geval waarin je samen met iemand optrekt. Een zoekende blik op straat blijkt vaak al genoeg om jou als ultieme prooi te bombarderen. Klinkt in eerste instantie alleen maar kut hè? Toch is er een voordeel: gaandeweg ontwikkel je een steeds beter instinct, en na een tijdje zie je gelijk wie de oplichter is en wie niet. En ja, het kan gebeuren dat je een of zelfs meerdere keren wordt genaaid, al kom je er uiteindelijk sterker uit. Je weet op een gegeven moment zelfs zo’n gezichtsuitdrukking te tonen, waardoor je niet eens meer aangesproken wordt door zulke figuren 😀 .
Al met al is de persoonlijke groei die je doormaakt als je solo gaat backpacken immens. Nergens anders zal je zo’n groei ervaren.
En iedere reis opnieuw zal deze groei alleen maar toenemen. Je wordt steeds onafhankelijker, krijgt meer vertrouwen en weet alsmaar beter hoe je in bepaalde situaties moet handelen. Al zal de ‘leercurve’ gedurende je vuurdoop ongetwijfeld het grootst zijn. Je maakt dan immers alles voor het eerst mee.
Nadat je na maandenlang over de wereld zwerven weer thuiskomt zal je het onmiddellijk merken: (nagenoeg) alles en iedereen is hetzelfde gebleven, en jij bent enorm veranderd. Het is alsof de wereld thuis heeft stilgestaan. Je kunt je daardoor een wat vreemde eend in de bijt voelen, maar jij bent degene die grote stappen heeft gezet.
En weet je…
Reis je samen met een vriend(in) dan zal je minder gauw open staan om andere lui te ontmoeten. Zo simpel is het gewoon. Zonde toch? Op deze manier blijf je altijd in ‘het veilige’ verkeren.
Ik ben van mening dat dit je persoonlijke groei tegenwerkt. Reis je alleen, zal je vrijwel iedere dag worden uitgedaagd om uit je comfortzone te stappen en jezelf te ontwikkelen.
Maar…
Het maken van een solo backpack-trip is absoluut niet aan iedereen besteed. Zo eerlijk wil ik gewoon met je zijn.
Sommige backpackers vertrekken nog in dezelfde week weer naar huis, terwijl anderen na een aantal weken van onwennigheid en huilen van eenzaamheid, het ‘reizigersgevoel’ zullen omarmen.
Echter, indien je het nooit hebt geprobeerd weet je niet hoe het je gaat bevallen. Ben je toch nog wat angstig? Ga ’s een weekendje alleen kamperen. Kijk hoe het bevalt, en ga steeds een stapje verder.
Stel dat je de stap hebt gezet om alleen te reizen, maar je jezelf in het begin niet al te happy voelt en misschien zelfs down. Volkomen logisch! Met jou vele anderen, je staat er dus niet alleen voor. M’n tip is om dit proces proberen te doorstaan en niet te snel het bijltje erbij neer te gooien. Ook al voel je jezelf de eerste periode simpelweg klote en eenzaam.
Het kan gerust een paar weken duren alvorens je beter in je vel komt te zitten. Da’s volstrekt normaal. Vergeet niet dat je in een totaal nieuwe situatie terecht bent gekomen, en allemaal omdat je zo moedig was deze reis te maken.
Echter, als je jezelf slecht blijft voelen en het al een week of vier hebt geprobeerd, dan is een solotrip, of misschien reizen überhaupt, wellicht niet jouw ding. Dat kan hè, niks mis mee. Trek in zo’n geval je conclusies. Je hebt het in ieder geval een oprechte kans gegeven.
Voor mijn eerste reis naar Azië wilde ik, vooral vanwege comfort en veiligheid, met een vriend gaan backpacken. Ik kon desondanks niemand vinden die voor lange, onbepaalde tijd, het avontuur durfde aan te gaan. Uiteindelijk hakte ik de knoop door om alleen te vertrekken, en hier heb ik onder meer door de bovengenoemde voordelen never nooit spijt van gehad. Ik ben er tijdens mijn reizen juist achtergekomen graag alleen te bivakkeren, iets dat ik voor vertrek nog niet echt wist. Of misschien heeft het reizen me juist als persoon doen groeien, waardoor ik alleen zijn ondertussen omarm. Wie zal het zeggen?
Daarbij, toen ik in Bangkok landde en richting Khao San Road trok, leerde ik de volgende dag direct een supercoole gozer kennen waar ik voor een aantal dagen mee ben opgetrokken. Het was een Hawaïaan die me in het hostel aansprak, van dik twintig jaar ouder trouwens. Oftewel: luttele uren nadat ik wakker werd had ik al een soort van reismaatje gevonden. Zo kan het dus gaan. Op reis gebeuren onverwachtse dingen, telkens opnieuw.
Mijn laatste advies
Wil je gaan reizen, doe het dan!
Ga niet eindeloos zitten wachten op iemand die met je mee het vliegtuig instapt. Want zoals je weet: van uitstel komt afstel. Als je niet gaat, is de kans dat je later spijt krijgt erg groot.
Ikzelf had er ook voor kunnen kiezen om mijn reis niet te maken, aangezien ik er alleen voor stond. Had ik die keuze toentertijd gemaakt, was ik niet de ‘rijke’ persoon die ik nu ben. Mijn eerste solotrip heeft me er juist van overtuigd dat alleen reizen bij me past en überhaupt goed voor de mens is. Juist door deze eerste stap heb ik zoveel mooie reizen mogen maken en mezelf op allerlei vlakken ontwikkeld. En nog steeds…
Hoe zonde zou het zijn als jij je dromen niet waarmaakt en je doelen niet kunt bereiken, puur omdat je er tegenop ziet het alleen te moeten doen? Zeker wanneer deze angst vervolgens ongegrond blijkt bij aankomst op je bestemming, heb je jezelf zorgen gemaakt om niets.
En die zogenaamde angst is vaker wel dan niet een grote illusie. Wij mensen maken dingen in ons hoofd vaak onnodig groot.
Of laat ik het anders stellen: waarom zou jij ’t van iemand anders laten afhangen of je wel of niet gaat? Nogmaals: jij hebt de verantwoordelijkheid over je eigen leven. Pak die dan ook.
Mocht je jezelf nou herkennen in mijn bovenstaande verhaal en (bijna) besloten hebben om je reisplannen over boord te gooien, dan ben ik erg blij dat je dit NU leest. Ik hoop je namelijk op andere gedachten te kunnen brengen, en wil alleen maar zeggen dat het echt niet nodig is om jezelf te doen geloven dat je niet alleen deze sprong in het diepe kunt maken.
Op reis kom je de types tegen die jou wel begrijpen. Je zult connecten en er allesbehalve alleen voor staan.
En bovendien: zijn de gaafste avonturen niet juist de avonturen waarbij je risico’s neemt?
Enne, een soloreis zal je op persoonlijk gebied sowieso meer brengen dan wanneer je samen gaat.
Het is overigens niet mijn bedoeling om je de indruk te geven dat zo’n reis alleen steevast leuk of makkelijk is. Da’s een illusie, zo werkt het leven niet. Yep, je krijgt met zat moeilijke momenten te maken, momenten die je thuis niet meemaakt. Maar achteraf, hoe gek het ook moge klinken, had je juist deze momenten niet willen missen. Ze boden je de kans te groeien en hebben je gevormd tot de persoon die je geworden bent.
Vandaag de dag wil ik niets anders meer dan alleen backpacken. Ik had het jaren geleden nooit kunnen denken, toch is het zo.
Samen met iemand anders vertrekken? Heel eerlijk: ik moet er niet aan denken 😉 .
Zet jij binnenkort ook de stap?
Omarm de angst. Omarm het onbekende. Omarm de mystiek van het leven.
En bovenal: laat de controle los.
Doe het, want het is een van de mooiste en beste dingen die je in je leven zult doen. Ik beloof het je 🙂 .
Beste Robbert,
Ik ben heel blij dat ik jou blog heb gelezen. Ik zal voor het eerst in Mn eentje op vakantie moeten omdat niemand met mij mee kan,en ik toch heel erg aan vakantie toe ben. Ik kan steeds geen keuze maken omdat angst mij tegen houd. Ik praat hier met veel mensen over,en kom er achter dat alleen op vakantie maar voor weinig mensen is weg gelegd. Ik wil het gewoon doen ook om meer lef te krijgen,en meer zelfvertrouwen. omdat ik voor de eerste keer ga houd ik het nog wel simpel. Ik zit aan Curacao of aan Suriname te denken,en dan zie ik wel of mij dit bevalt. Ik vind het wel erg spannend,maar dat is logisch. Als ik weer doem scenario’s ga denken,lees ik nog een keer jou blog. Dit is een goede houvast,echt top! Bedankt!
Groeten Maarten
Hoi Maarten,
Zelf keek ik er ook heel erg tegenop hoor, toen ik voor het eerst echt alleen wegging. Net als jij was ik op zoek naar andere mensen om samen een reis mee te maken. Maar ik kan alleen maar zeggen dat het soloreizen mijn ogen heeft geopend, ik had niet gedacht dat het me zo erg zou bevallen. Als je deze stap niet zet, zal je het nooit weten…
Je zegt trouwens dat alleen reizen maar voor weinig mensen is weggelegd. Bedoel je daarmee dat je niet of nauwelijks anderen spreekt die dit hebben gedaan?
Geloof me, tijdens het backpacken kom je juist heel veel mensen tegen die alleen op reis zijn…
Hopelijk heb ik je zo wat kunnen ondersteunen!
Hoi, dit blog gaf me toch nog wat meer drive en motivatie om toch aan het grote avontuur te beginnen want morgen word ik 23 en ik snak echt enorm hard naar vrijheid en avontuur alleen er is zoveel informatie en ik dacht ofwel naar Azië Thailand te gaan ofwel Australië of new Zeeland maar dit is een pak duurder denk ik. Maar het is de start dat het moeilijkste is en hoeveel geld noodzakelijk is om rond te komen..
Hoi Jasper,
Mooi. Het is een stap waar ik in ieder geval geen spijt van heb gehad. Backpacken verrijkt je leven in zoveel opzichten…
Het weggaan vond ik ook het lastigste. Budget valt allemaal wel mee en is redelijk in te schatten. Lees daar maar eens wat meer over in de artikelen die ik heb geschreven.
Succes en veel geluk!
Groet, Robbert
Robbert, dankjewel voor je blog! Ik kwam bij je artikel uit omdat ik aan het googlen was naar solo backpacken i.c.m. introvertie. Jouw blog heeft ervoor gezorgd dat mijn twijfelweegschaal weer een stukje meer richting ‘gewoon doen!’ hangt.
En zoals jij ook al een beetje schreef, ik denk dat het erger is om spijt te hebben van dingen die je niet hebt gedaan dan van dingen die je wel hebt gedaan!
Ik vraag me nu trouwens wel af wie die foto van jou gemaakt heeft. Iemand die je daar tegen bent gekomen of de zelfontspanner? 😉
Hoi Kirsten,
Fijn dat je er veel aan hebt, daar ben ik blij om.
Spijt van dingen waar je bewust voor kiest, bestaat zoiets wel? Je kunt hoogstens ergens teleurgesteld over zijn, maar daar kun je juist weer lering uit trekken… Als je dat waar je voor wilt gaan uiteindelijk niet doet, dan zal je spijt (kunnen) krijgen. Precies wat je zegt.
En voor wat betreft die foto: dat was in Kota Kinabalu (Borneo). Niet met de zelfontspanner, maar door een reisgenootje dat ik daar heb leren kennen 😉 .
Dag Robbert,
Vanwege omstandigheden zit ik er sterk aan te denken om voor het eerst alleen op reis te gaan buiten Europa. Overigens vind ik het lastig om een continent te kiezen en de stap daadwerkelijk te zetten.
Wat zou jij aanraden? Azië lijkt mij erg mooi maar een iets te groot eerste avontuur vanwege de grote cultuurverschillen. Zelf denk ik dat Australie of de VS geschikter zijn omdat ik in deze landen sowieso de taal beheers. Hoe denk jij hierover? Wat zijn jouw ervaringen?
Hoi Frans,
Azië kan ik juist aanraden. Je kunt je er prima redden met Engels en de cultuurverschillen maken het juist zo leuk… Australië kan natuurlijk net zo goed, maar ik zou daar niet enkel vanwege de taal voor kiezen. Want nogmaals: in (Zuidoost-)Azië kom je met Engels ook een heel eind.
Groet en succes met deze stap, Robbert
Hey Robbert,
Bedankt voor je berichtje, je advies heeft me erg geholpen.
Heb gebeld en ge-appt met verschillende mensen van thuis om m’n hart te luchten. Dat hielp enorm.
Het was denk ik ook een kwestie van wennen. Het verdrietige/eenzame gevoel wat ik had is verdwenen tijdens het reizen. Ik ben blij dat ik mezelf meer tijd heb gegeven, zoals je zei.
Ik zit nu in Laos en heb hiervoor 1 maand door Thailand gereisd. Het plan is om nu een maand in Laos te blijven en daarna 3 weken in Cambodja te zijn. Ik sluit mijn reis af met 1 maand in Vietnam, zuid naar noord. Ik vlieg dan vanuit Hanoi terug.
Ik heb het erg naar m’n zin en kom dagelijks erg leuke mensen tegen.
Nogmaals bedankt 🙂
Groetjes Ruben
Fijn!
Goed dat je hebt doorgezet.
Hele fijne reis nog 🙂 .
Hi Robert,
Ben blij dat ik hier jouw verhaal ben tegen gekomen, al jaren wil ik dit een x doen en heb nog steeds niet de knoop doorgehakt, jouw verhaal inspireert me enorm, gelukkig weet je jouw verhaal goed in woorden te omschrijven, vraag me alleen af of ik wel in bv hostels terecht wil komen tussen alleen maar jongelui, ik ben zelf inmiddels 45 en vraag me af of ik wel “connectie”heb met de jongere reizigers enzo.
Heb jij hier ook ervaring mee om mij helemaal over de streep te trekken ?
vriendelijke groeten
Steve
Hoi Steve,
Wat fijn om te horen. Zeker doen!
Ik zou zeggen: probeer het gewoon. Bovendien vind je in hostels allerlei leeftijdscategorieën hoor. Ja oké, het gros zal tussen de 20 en 30 zijn, dat is zo. Wissel het een beetje af met privékamers en kijk wat je het meest bevalt. Ik zou me hier in ieder geval niet te druk over maken. Als dit het enige is, zou ik de stap lekker zetten 🙂 .
Groet, Robbert
Hallo robbert. Ik ben al een aantal weken zo nu en dan aan het rondsnuffelen op Google met groepsreizen enz. Ik denk dat ik dit nu al een paar jaar in mijn hoofd heb maar het gewoonweg niet durf. Dit omdat ik bang met me te gaan vervelen of de hele tijd alleen zal zijn doordat ik niet gauw mensen zo aan durf te spreken. Maar tot nu is het of mega duur of in de periode dat dat gewoon niet gaat lukken. Nu dacht ik, of ga ik gewoon helemaal alleen. Maar mijn vraag is dan: hoe pak ik dit aan? Hoe heb jij dit aangepakt?
Groetjes Danine
Hoi Danine,
Grappig, want wat je zegt heb ik ook wel. Het niet zo makkelijk aanspreken van andere mensen. Maar tijdens je reis zal je zien dat je hierin groeit.
Hoe ik het heb aangepakt, is eigenlijk simpel. Ik ben gewoon gegaan. Het voelde erg onnatuurlijk en moeilijk, maar uiteindelijk ben ik heel erg blij dat ik die stap toen heb gezet.
Nog iets: misschien ben je op dit moment bang dat je veel alleen zal zijn, maar wellicht bevalt het juist heel erg tijdens je reis. Je zal niet de eerste zijn die dit zo ervaart. Wil je toch gezelschap, dan kun je eenvoudig een bed in een hostel boeken. Mensen zat die contact met je maken 🙂 .
Groet, Robbert
Hoi!
Awesome blog en veel bruikbare tips!
Ik ga begin August voor het eerst op reis en ben nu druk bezig met het
uitzoeken van de benodigdheden om voor langere periode weg te gaan (
min 3 maanden, max ?? maanden).
Nu heb ik zelf nul ervaring om dit te organiseren en vroeg ik mij af
of je wellicht wat info heb op volgende vragen:
Ik heb een budget van 5000 euro ( ex vlucht ) en vroeg mij af of dit
genoeg was?
Heb je ervaring met het regenseizoen wat nu bezig is? Is dit een reden om je reis mn te verplaatsen of zeg je gewoon gaan?
Heb jij ervaring met werken ( zwart of wit ) in Azie en kan ik hiermee
mn trip verlengen ?
Wat is de beste vlucht richting El nido ( hier wil ik 1 a 2 maanden verblijven ), ik kom heel veel opties tegen
met de goedkoopste vlucht vanuit keulen ( 2 tussenstops ) voor 333 euro, is dit
het waard of raad je aan vanuit bijv Amsterdam te vliegen?
Thanks a lot alvast!
Groetjes,
Roell
Hoi Roell,
Dank voor je berichtje hier!
5.000 euro lijkt me voor 3 maanden Azië meer dan voldoende. Ik neem aan dat je het over Zuidoost-Azië hebt? Zelf geef ik in ieder geval veel minder uit, bekijk mijn kostenoverzichten maar eens.
Voor wat betreft het regenseizoen, daar reis ik zo vaak in. Ja het kan tegenzitten, maar doorgaans zal dit meevallen. Denk aan een fikse bui aan het eind van de middag. Op dit moment ben ik zelf in Zuidoost-Azië en heb absoluut niet te klagen over het weer.
Werken voor een inkomen heb ik zelf nog nooit gedaan in Azië, simpelweg omdat het relatief weinig oplevert. Ik zou dan eerder voor Australië kiezen, zodat je daarna weer rond kunt reizen in Azië.
En El Nido, wil je daar starten? Anders zou ik je aanraden om het jezelf makkelijker te maken en te beginnen op een plek die vanuit Europa eenvoudiger te bereiken is. Denk aan Bangkok of Kuala Lumpur. Vanuit de voorgenoemde plekken kun je er namelijk vrij eenvoudig komen, al is een tussenstop in Manilla nodig. De vlucht die jij bedoelt, is van Keulen naar Puerto Princesa hè? Heb je al gezien hoe lang je dan in het vliegtuig zit 😉 ? Ik raad je dit niet aan.
Als er nog wat is, hoor ik het graag van je.
Groet,
Robbert
Hoi Robert,
Ik zou samen met mijn vriend gaam backpacken in Thailand aankomende vrijdag. Deze heeft tot mijn verdriet de relatie beëindigd. Zelf heeft hij zijn ticket omgeboekt. En dus die van mij staat nog. Ik vind het doodeng om in mijn eentje te gaan. Ondanks ik redelijk extraver ben. Omdat ik nogal verdrietig ben en thuis dus zit te zwelgen, is mijn angst extra groot ik daar helemaal stuk ga en mij alleen voel. Aan de andere kant zou het kunnen helpen in mijn loslaat proces. Vind t zo lastig. Overdags denk ik ok ik ga. Savonds wanneer ik in mijn bed ligt, komt de angst. Ik heb dan ook alleen maar een vliegticket. Verder nog niks geregeld. Verder valt mij op ik hier meer mannen zie reageren….denk je dat enig verschil maakt? Is Thailand goed te doen. Help me here a litle pls
Hé Angelique,
Wat heftig zeg! Pff…
Misschien is dit wel de (enige) juiste manier om verder te kunnen komen… Precies wat je eigenlijk zelf al zegt.
Maar goed, Thailand is ZEKER goed te doen. Eigenlijk het ultieme land om alleen te gaan backpacken.
Ik denk dat het een goede stap is voor je, hoe vers alles nu ook is. Weet je wat het is: ‘daar’ heb je veel meer prikkels en afleidingen dan hier (neem ik aan). Tuurlijk zal je je zo nu en dan eenzaam en verdrietig voelen, maar dit is thuis ook zo én is goed (en nodig) tijdens je verwerkingsproces. Skypen met mensen om wie je geeft, kan je dan echt een hoop goed doen. Datzelfde geldt voor nieuwe mensen die je tijdens je reis leert kennen. Je stapt zo even uit het vertrouwde wereldje, en krijgt te maken met frisse en nieuwe inspiratie.
Uiteindelijk is het jouw keuze, maar ik zou je, hoe lastig in deze situatie ook, niet laten weerhouden door angst.
En qua mannen: er reizen zeker ook heel veel meisjes/vrouwen solo. Wees daar maar niet bang voor.
Als ik je op een of andere manier nog kan helpen, laat me zeker iets weten.
Sterkte, Robbert
Hallo Robbert,
Erg leuk om jouw ervaringen zo te lezen, ik neig er nu toch weer naar om het soloreizen te gaan proberen! Een paar jaar geleden ben ik met een vriendin wezen backpacken door Australië en zuid-oost Azië, wat erg goed bevallen is. Nu als enige single in de vriendengroep over ben ik sindsdien niet meer wezen reizen, terwijl ik hier wel ontzetten van geniet. Heb jij tips wat betreft landen: waar kan ik als 23jarige vrouw goed alleen reizen, afgezien van Zuidoost Azië en Australië?
Bedankt voor je leuke inspiratie blog!
Manon
Hey Manon,
Zat opties! Denk bijvoorbeeld aan Colombia, Peru, Costa Rica en Nieuw-Zeeland, maar ook een land als Japan.
Groet,
Robbert
Hoi Robbert. Super fijne website én blog! Erg herkenbaar, deze blog. Ik ben nu al een tijdje aan het kijken voor vliegtickets en ik heb nog steeds niet die knoop doorgehakt. Ik ben van plan om op korte termijn voor de eerste keer naar de andere kant van de wereld te reizen, en ik ben ook erg in twijfel. Ik denk dat het het onbekende is, al is dit natuurlijk ook iets super tofs juist! Ik wil niet te veel alleen zijn. Al helemaal niet in het begin, want dan is er een grotere kans dat heimwee parten zal gaan spelen. Ik heb ook zoveel praktische vragen, maar dat moet je natuurlijk allemaal zelf meemaken daar. Is het het handigst om je eerste dagen vast te leggen qua hostel, en van daaruit te kijken waar en hoe lang je ergens heen wilt? Zijn hostels flexibel als je bv langer wilt blijven dan gepland? En hoe vaak ben jij echt alleen geweest tijdens je reis in Australië? Volgens mij moet je je gewoon flexibel opstellen, en daar zien wie je ontmoet en hoe je van de ene plek naar de andere komt (dat idee krijg ik :)).
Bedankt voor de leuke blog!
Groetjes,
Sanne
Hoi Sanne,
Hostel vastleggen kan, maar doe ik zelf nooit. Voor de eerste nacht is dit wellicht wel prettig. Langer blijven kan doorgaans makkelijk hoor. Enneuh: in je ontmoet er genoeg mensen, wees daar maar niet bang voor.
Groet, Robbert
Hoi Robbert,
Zojuist heb ik de blog gelezen waar informatie over jullie boek op staat. In juni ga ik ook naar Australië met een work holiday visum. Staat in jullie boek ook informatie hoe ik werken en reizen het beste kan combineren?
Hey Moniek,
M’n boek focust zich voornamelijk op routes en alle tips die daarbij horen.
Check anders dit artikel even: https://unsplash.com/search/photos/argentina-ocean
Groet, Robbert
Hoi Robbert,
Wat een mooie blog. Ook ik ben in twijfel om alleen te gaan reizen. Eigenlijk is het natuurlijk gewoon vooral heel spannend. Ik ben in oktober 2017 voor 3 weken voor het eerst eigenlijk echt alleen (zonder familie of vrienden)weggeweest maar wel met een groepsreis naar Indonesie. Dus alles wordt toch voor je geregeld en je bent samen met een groep. Voor mij wel echt even goed, toch die stap alleen maar niet helemaal alleen. Stap voor stap.. het heeft me veel zelfvertrouwen gegeven en ik heb mezelf leren kennen.
Nu is de vraag wat wil ik nu en wat durf ik. Waar ik eigenlijk het meest bang voor ben is dat er niet zoveel mensen in de hostels in thailand zijn en dat ik dan dus echt alleen ben. En ik hou wel van wat gezelligheid. Weet jij of thailand nog in trek is? En is dit dan echt het beste land om te beginnen met backpacken of zou je een ander land adviseren? In verband met mijn werk wil ik ongeveer 4 weken in thailand backpacken. Is dit te kort? Ik zou namelijk ook heel graag nog een keer naar Australie willen, maar dan zeg ik mijn baan op. Ik wil nu eigenlijk ergens backpacken waar het mooi is kwa uitzichten, verschillende culturen, veel reiziggers en wat te doen is in 4 weken. Ook om gewoon een heleboel ervaring op te doen. Hopelijk kan jij mij verder helpen!! Bedankt voor je inspirerende blog!
Hey Jessica,
Bedankt!
Of Thailand nog in trek is? Nou, daar ga je sowieso heel veel andere backpackers tegenkomen hoor 🙂 , dat kan echt niet anders.
Check anders mijn artikelen over Thailand eens? Ik vind het een geweldig land, met zowel toeristische als nog zat niet-toeristische plekken.
Je gaat het er sowieso naar je zin hebben schat ik zo in.
Groet, Robbert
Hoi Robbert,
Ik heb je artikel doorgelezen en ik kan me in heel veel dingen vinden. Vorig jaar ben ik in mijn eentje een maand naar Vietnam geweest. Dit vond ik erg mooi en ik kwam verrijkt thuis. Maar ik merkte dat ik in contact met de meeste andere reizigers niet ECHT aansluiting had. Dit was een smet op mijn reis. Toch wil ik sinds een jaar een nieuwe reis maken: 2 maanden naar Nepal en India en daarna een maandje oost-europa met mijn vriendin. Maar hoe dichterbij het komt hoe minder zin ik heb in de eerste 2 maanden van mijn trip. Ik heb veel opgegeven om te gaan (vanuit financieel oogpunt bij mijn ouders gaan wonen). Nu, 1,5 jaar na Vietnam, realiseer ik me steeds meer hoe eenzaam ik me voelde zowel samen met andere mensen als alleen. Ik weet ook nog niet exact wat ik ga doen na mijn reis en dat zorgt ook voor veel onzekerheid.
Wat raad jij mij aan om te doen? Ik voel veel spanning als ik in sociaal contact kom met vreemden, maar zijn dit angsten en moet ik die onder ogen komen en juist gaan? Of is het alleen reizen toch niet iets voor mij? Ik kan dit zelf niet goed beoordelen, omdat ik nog nooit 2 keer alleen ben gaan reizen en ik er ieder moment van de dag weer anders over denk (dan wil ik weer wel, dan weer niet gaan). Mijn reis in Vietnam was overall een trip waaraan ik nog vaak terugdacht met een enorm goed gevoel. Maar dat gevoel is er sinds een tijdje niet meer en dit zou te maken kunnen hebben met
de angst voor mij aankomende trip? Mijn ticket heb ik overigens nog niet geboekt, het kan dus alle kanten op.
Ik hoor graag jouw visie!
Vincent
Hoi Vincent,
Die angsten, tja… Ze zeggen wel eens dat jezelf ermee confronteren het beste is hè? En daar ben ik het in dit geval wel mee eens. Je zult waarschijnlijk zelfs merken dat het allemaal wel meevalt. Probeer het gewoon, alleen dan zal je weten hoe je het vindt.
En ja, dat het gevoel over de Vietnam-reis niet meer zo positief is, is jammer. Zeker omdat je er voorheen wel fijne gevoelens aan overhield. Zal waarschijnlijk een hoop te maken kunnen hebben met je huidige ‘angsten’.
Eerlijk gezegd zat ik laatst nog in zo’n situatie. Ik zag er best tegenop om mijn ticket voor Nieuw-Zeeland te boeken, maar heb het uiteindelijk maar gedaan. Nu zit ik er en ben ik een roadtrip aan het maken…
Succes!
Hoi Robbert,
Erg mooie site heb je, handig voor mensen zoals ik.
Ik ben aan het nadenken over het maken van een backpack reis. Ik ben nu bezig met het laatste jaar van mijn opleiding en wil, voordat ik verder ga studeren, een keer goed op reis (tussenjaar). Ik hoop vele nieuwe indrukken te krijgen op deze reis, maar weet erg weinig van alleen reizen in het buitenland.
Ik las op je blog dat je tijdens je reis vaak andere backpackers tegenkomt, maar waar dan? Hoe vind je deze mensen, of is het gewoon toeval?
En waar slaap je, couchsurfing meestal?
Ook zou ik graag weten welk land, volgens jou, een goede keuze is voor mijn eerste reis. Ik ben een student en heb daarom niet super veel geld, daarom leek Japan me geen goed idee (ik zou er wel erg graag heen willen later).
En is backpacken uit een rugzak een goed idee voor een jonge rookie-reiziger?
Misschien zou ik ook een beetje kunnen werken in het land waar ik heen zou gaan, maar dan moet ik een speciaal visum aanvragen. Ik weet niet of dat het waard is.
Ik hoor graag van je. Alle tips zijn welkom. 🙂
Met vriendelijke groet,
Ruben
Hey Ruben,
Je bericht is onder meerdere artikelen verschenen, ik beantwoord ‘m hier voor je.
Waar je andere backpackers tegenkomt? In hostels, op straat, bij tours, …. Waar eigenlijk niet? Het hangt er uiteraard wel vanaf waar je bent, maar bijvoorbeeld in Thailand of Vietnam zal dit altijd wel goed zitten. Daarmee heb ik ook direct een advies gegeven voor de landen die wat mij betreft aansluiten op wat je zoekt.
En tja, backpacken uit een rugzak voor een rookie… Zo is iedereen ooit begonnen hè 😉 . Komt goed!
Ik zou zelf heel graag alleen op reis gaan en het avontuur tegemoet gaan.
Maar 1 ding houd me tegen en dat is dat ik erg slecht in engels ben.
Ben benieuwd wat jou mening is of ik eerst engels moet bijleren of gewoon moet gaan en leren tijdens mijn reis
Leren tijdens je reis. Je zult merken dat dit vrij vlot gaat, er is namelijk geen ontkomen aan 😀 . Tenzij je echt helemaal geen woord Engels spreekt?
Dag! Voor het eerst op reis in Thailand. Gepland voor 3/4 maand en na 2 dagen vreselijk bang voor de grote stad. Ook alleen reizen vind ik eng. Voordat ik wegging nooit last van gehad. En dacht dat ik dat ook niet zou hebben.
Ik ga proberen om die onzekerheid weg te laten gaan door door te pakken en wat langer hier te blijven voordat ik opgeef.
Bedankt voor je blog
Hey Kristie,
Dat is een vervelend gevoel, maar niet te snel opgeven…
Heb je al mensen ontmoet?
Hi Robbert,
Jouw blog heeft mij ontzettend gemotiveerd om alleen te gaan reizen. Ik overweeg dit al heel lang maar sinds een paar weken ben ik echt bereid om er werk van te maken.
Ondanks dat bijna alles over backpacken gaat -en dat dan weer niet helemaal mijn ding is- ben ik geïnspireerd om de volgende stap te nemen.
Veel plezier op je volgende reis, groetjes!
Hey Kyela,
Super!
Ja m’n blog gaat wel over backpacken, maar dit artikel gaat net zo goed over reizen in de bredere zin van het woord. Reizen en backpacken overlapt elkaar nogal hè 🙂 .
Hoi Robbert,
Mooi artikel!
Ik ben nu 10 dagen alleen op reis in Thailand (eerste backpack trip). Ik ben begonnen in Bangkok en heb 6 dagen doorgebracht op Ko Tao, ik zit nu op de boot naar Ko Phangan.
Het is hier erg mooi, en ik ben al veel leuke mensen tegengekomen. Maar ik blijf maar denken aan thuis en m’n familie en vrienden… Het gevoel dat ik gewoon in het vliegtuig wil stappen naar huis komt dagelijks in me op…
Ik heb mezelf voorgenomen om nog minimaal 3 weken te reizen voordat ik conclusies ga trekken.
Het reizen is is leuk, allemaal mooie plekken en verhalen hier, maar op een of andere manier wil ik zo graag weer naar huis, naar m’n familie en vrienden…
Heb op veel momenten tijdens de reis een soort verdrietig gevoel in m’n buik. Had jij dit ook zo? En wat is je advies?
Groetjes Ruben
Hey Rubem
Vervelend gevoel, maar herkenbaar. Ik had dit ook tijdens het begin van m’n eerste reis alleen, al verdween dit vrij snel.
Ik raad je aan om er even goed de tijd voor te nemen. Afstand nemen van het vertrouwde gaat nou eenmaal niet altijd vanzelf.
Bel verder met de mensen die je mist en praat over je gevoel. Dit zal zeker helpen om het verdrietige (wellicht eenzame) gevoel weg te nemen.
Heel veel succes en laat me weten hoe het afloopt.
Groet, Robbert
Beste Robert,
Al jaren wil ik backpacken de wereld zien. Tijdens mijn huwelijk vond ik dat we te weinig dit deden omdat mijn partner geen vrij kon krijgen voor een langere periode steeds stelde ik het uit. Na mijn scheiding ben ik tegen veel dingen aangelopen en heb ik echt weer leren voor mezelf te zorgen( niet altijd makkelijk) toch bleef de kwestie backpacken door mijn hoofd gaan. Eerst geprobeerd iemand mee te krijgen maar het was moeilijk moeilijk toen toch maar besloten om te gaan. 1 maart vertrek ik naar Laos om daar op een motor het land te gaan verkennen alleen. Ik ben best wel bang terwijl ik normaliter niet op mijn mondje ben gevallen.
Goed ik ga het het gewoon doen. Ook om het stukje zelf verouwen te bouwen.
Dankjewel voor je inspiratie
Bart
Moedig. En het zal sowieso wel gaaf worden hoor!
Iemand meevragen uit veiligheid is bovendien niet echt een aanrader. Je komt zat andere mensen tegen en veilig voel je je waarschijnlijk al vrij snel 🙂 .
Fijne reis!