Reizen als je introvert bent

Afgelopen donderdag keek ik naar m’n favoriete serie The Island op Net5 en zag ik Sjoerd, een van de eilandbewoners. Typisch een introvert iemand, een persoon die het groepsproces te energie-vretend vond en daarom besloot te stoppen en naar huis te gaan.

Ben jij een introvert of extravert persoon? Laat ik eerst eens beginnen met een korte definitie van het begrip ‘introvert’:

“Introverte mensen zijn rustig, zeggen niet veel en zijn liever alleen dan in een gezelschap.”

Terwijl geldt dat:

“Extraverte mensen personen zijn die naar buiten gekeerd zijn, gericht zijn op de buitenwereld. Extraverte mensen zien zichzelf het liefst omringd door anderen en krijgen energie van dingen doen.”

Op basis hiervan kan ik met behoorlijke zekerheid zeggen dat ik meer introvert dan extravert ben. Natuurlijk vind ik het leuk om dingen met vrienden of andere mensen te doen, maar met mate.

Maar hoe zit dit dan met reizen? Is het maken van een reis niet juist bedoeld om backpackers te ontmoeten en ervaringen uit te wisselen?

Tja, voor veel -zo niet de meeste- mensen is dit inderdaad het geval. Voor mij ligt het net even anders.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het heus wel prettig om tijdens m’n reizen andere reizigers te leren kennen. Maar er komt altijd weer een periode dat ik tijd nodig heb voor mezelf, dat ik het liefst even alleen ben en geen zin heb om continu sociaal te ‘moeten’ doen in groepsverband.

Herken je dit gevoel? Dat sociaal doen je soms meer moeite kost dan dat het je energie oplevert? Extraverte personen krijgen juist veel power van contacten, terwijl ik (vaak) liever alleen ben en soms in gezelschap.

Ook al ben ik samen met een vriend, zoals een paar jaar geleden op de Perhentians. Dan nog kies ik er regelmatig voor om even zelf op pad te gaan. Zo ben ik daar een hele dag in m’n uppie door de jungle gelopen naar het nabijgelegen vissersdorpje van het eiland. Gewoon, omdat ik er behoefte aan had.

Koh Phangan, ook zoiets. Nagenoeg alle backpackers vertrokken de dag na de Full Moon Party, terwijl ik nog een weekje in alle rust op het eilandje ben gebleven om de omgeving te verkennen.

Ook ging ik op Don Det om met twee Engelse gasten. Zij wilden alleen iedere avond op pad. Prima hoor, maar mij niet gezien. Waar zij elke dag de drukte opzochten, bleef ik in 75% van de gevallen bij de bungalow in m’n hangmat liggen om m’n boek te lezen. Dit deed ik ook omdat ik geen behoefte had om iedere avond bier te drinken.

Het komt er gewoon op neer dat ik, in tegenstelling tot veel personen om me heen, niet die continue drang voel om onder de mensen te moeten zijn.

We moeten iets doen vanavond. Waarom? Kun je jezelf niet vermaken? Ik wel hoor…

Dit maakt alleen reizen natuurlijk des te makkelijker. Ik heb namelijk geen angst als ik een week in m’n uppie ergens verblijf.

Enige nuance is op z’n plaats. Ook ik ken die momenten dat ik me echt alleen voel, best veel zelfs. Dit had ik bijvoorbeeld in de Filipijnen, waar een van m’n Azië-reizen eindigde.

Ik miste een beetje de puf om nog ‘sociaal te investeren’. In het hostel waar ik verbleef, waren een stuk of zes andere backpackers die met elkaar omgingen. Maar het ontbrak me simpelweg aan energie, zelfs toen ze me mee uit eten namen naar de lokale pizzeria. Ik ging wel mee, maar het kostte me meer kracht dan dat het aanvoelde als een gezellig etentje.

Ik had gewoon geen zin om deel te nemen aan allerlei gesprekken en wéér te moeten investeren in het leren kennen van nieuwe mensen. Misschien was het ook wel de slechte vorm van de dag hoor, maar toch.

Het zorgde ervoor dat ik die dagen overdag vaak alleen in m’n bed lag, afgezonderd van iedereen en daarbij dacht: “wat doe ik hier nog?”.

Dit was trouwens ook het moment dat ik besloot dat m’n trip erop zat. Ik had genoeg gezien en gedaan en was eigenlijk een beetje ‘op’.

Overigens heb ik veel minder last van dit soort situaties als ik met één, maximaal twee mensen omga. Zodra het echter grote groepen worden, zie ik er altijd een beetje tegenop. Soms ook onterecht trouwens hoor, zo blijkt dan achteraf.

Maar als ik terugdenk aan de contacten die ik onderweg heb opgedaan, dan waren dit inderdaad steeds maximaal twee personen waar ik mee optrok. Vaak zelfs maar eentje. Dit zorgt er wat mij betreft voor dat ik mensen écht leer kennen, meer dan wanneer ik met tientallen mensen gesprekken ‘moet’ voeren.

De reizigers waarmee ik omga, zijn doorgaans personen die ook graag wat tijd voor zichzelf willen hebben. Dus niet continu alles samen willen doen, maar elkaar ook laten als je deze ruimte nodig hebt.

Ik ben sowieso nooit een allemansvriend geweest. Je kent ze wel, die mensen die wel 100 ‘vrienden’ hebben. Wat mij betreft liever vijf goede buddy’s dan 100 (vage) kennissen. Zo ook op reis dus. Ik ga liever een diepere relatie met iemand aan dan dat ik tig oppervlakkige contacten opdoe.

Vrijuit kijken naar mensen zonder te ‘moeten’, dat  vind ik dan wel weer ontspannend. Zeker op reis waar de meest excentrieke figuren langslopen. Een van m’n favoriete plekken hiervoor is Soi Rambuttri in Bangkok: een fijne straat om met m’n dagboekje bij een theebarretje te gaan zitten, urenlang reizigers en locals te spotten en mijn gedachten op te schrijven.

Is ontmoeten van andere mensen het doel van reizen? Voor mij niet. Het gaat mij om de ervaringen die ik opdoe. Vaak alleen, soms samen.