Eerder vertelde ik je al dat als je alleen gaat reizen, je altijd wel andere backpackers tegenkomt waarvan er een aantal zelfs reisgenoten kunnen worden. Gezellig, dat zeker. Maar er komt altijd een moment van afscheid nemen, dit kan na een week zijn, na een maand enzovoorts.
De vraag is alleen, als een reisgenootje zelf niet de knoop doorhakt omdat hij of zij hier geen reden voor ziet, doe jij het dan wel? Het kan zo zijn dat je het gevoel hebt dat het tijd is om alleen verder te reizen, maar dat je het lastig vindt om dit aan je reisbuddy te vertellen.
Dat is het ook.
Ik heb het zelf verschillende keren meegemaakt. Vaak zelfs. Dat moment dat ik het gevoel heb m’n trip individueel voort te willen zetten.
Waar ligt dit aan? Het is toch juist gezellig om met andere mensen op te trekken zou je zeggen…
Natuurlijk is dat zo, maar op een gegeven moment kan blijken dat je andere interesses hebt dan de mensen waarmee je tot dat moment samen mee bent geweest. Of dat je simpelweg tijd nodig hebt voor jezelf.
Dit kan je het sterke gevoel geven om in je eentje verder te willen gaan, op zoek naar nieuwe avonturen.
Een persoonlijk voorbeeld
Jaren geleden was ik met twee Engelse backpackers door Laos aan het reizen. Ik kwam ze bij toeval tegen op de boot van Chiang Khong naar Luang Prabang.
Echter, toen we vanuit Luang Prabang via Vang Vieng bij de 4000 Islands belandden, begon het voor mij een beetje eentonig te worden.
Zij wilden namelijk iedere avond alcohol drinken, op stap en dat soort dingen. Het was lang leve de lol, laat ik het zo maar zeggen.
Ik had, juist omdat ik in Azië was, ook behoefte aan wat meer ‘diepgang’. Meer te weten komen over het Boeddhisme, me verdiepen in mediteren en dat soort dingen.
Bij mij ontstond dan ook sterk het gevoel om m’n trip individueel voort te zetten. Begrijp me niet verkeerd: het waren super aardige gozers, maar ik had het wel een beetje gezien voor wat betreft het zon, zee en zuipen. Azië heeft immers meer te bieden.
Op de 4000 Islands deed ik ook al meer m’n eigen ding. Waar zij iedere avond naar het kampvuur gingen, wisselde ik dat af en las ik boeken over mediteren, was ik bezig met het vervolg van m’n reis, genoot ik van de zonsondergang vanuit m’n hangmat en stond ik gelukkig niet iedere dag op met een kater.
Mijn beslissing was gemaakt: bij verlaten van de 4000 Islands wilde ik alleen verder trekken. Ik heb ze gezegd dat mijn avontuur verder ging naar Ban Lung in Cambodja, dat ik toe was aan iets nieuws.
Ze leken me te begrijpen, al wilde één van hen met mij meereizen. Uiteindelijk is dit niet gebeurd, en is hij met zijn maatje uit Engeland verdergegaan, richting Siem Reap.
Bij de grens tussen Laos en Cambodja gingen we vervolgens ieder onze eigen weg. Zij naar Siem Reap, ik richting de jungle. Een lastig moment, maar wel een keuze waar ik achterstond.
Als ik een advies mag geven: indien je het idee hebt dat je -wellicht door de mensen met wie je bent- niet aan de dingen toekomt die je wilt of zelfs in een bepaalde sleur terechtkomt, maak dan de keuze om, hoe moeilijk soms ook, zelf verder te trekken.
Wees hier niet (te) bang voor. Uiteindelijk ben je voor jezelf op reis en niet voor anderen.
Je hebt de knoop doorgehakt, en nu?
Als je de beslissing eenmaal hebt gemaakt, dan ben je er nog niet. Althans, als je een beetje in elkaar zit zoals ik.
De ene persoon gaat een uur later over tot de orde van de dag, terwijl iemand anders meerdere dagen of langer nodig heeft om weer een beetje te kunnen acclimatiseren. Die laatste, dat ben ik.
Wat betekent dit? Dat je jezelf de eerste dagen behoorlijk eenzaam kunt voelen, zelfs als je al andere backpackers hebt ontmoet. Je realiseert je dat je met je vorige ‘maatjes’ een erg leuke tijd hebt gehad, ondanks dat jullie interesses misschien verschilden. Het kan letterlijk als afkicken voelen.
Maar neem een ding van me aan, dit slijt met de dagen. En gelukkig maar ☺ . Je realiseert je steeds meer waarom je de beslissing hebt gemaakt om alleen je reis voort te zetten. Vanaf dat moment komt je zin om te backpacken weer terug en kun je weer verder.
Tot slot…
Je gaat met een reden alleen op reis. Niet omdat je perse de hele tijd in je eentje wilt zijn, maar wel om juist die dingen te kunnen doen die je wilt en niet aan anderen vast te zitten.
Ook als je niet alleen gaat, kan het trouwens zo zijn dat één van jullie besluit om individueel verder te willen reizen. Dit voelt misschien wat onnatuurlijk, maar het kan soms een goede tussenoplossing zijn. Ik heb dit tijdens mijn reizen regelmatig zien gebeuren bij andere reizigers.
De algemene boodschap uit dit verhaal is dat ik je een stukje daadkracht wil meegeven, zodat je beslissingen kunt maken waar je zelf achterstaat. Begrijp ook waarom anderen waarmee je reist dit soort knopen doorhakken. Stel dingen niet onnodig uit en doe vooral wat goed voelt.
Meestal zal dit best lastig zijn en kun je jezelf best even rot voelen, maar dat is dan maar zo… Uiteindelijk levert het je meer op, meer dan wanneer je geen beslissingen neemt 🙂 .
