Leven in het nu

Wat is het dat reizen zo fijn maakt? Het goede weer, de mensen, het onbekende?

Ongetwijfeld, maar er is nog een reden: het feit dat we als backpackers (veel) meer in het ‘nu’ leven dan dat we thuis doen.

Op reis ben ik niet bezig met ‘wat moet’, kom ik écht tot mezelf, ben ik stressvrij en gebeuren er altijd avontuurlijke dingen die niet te plannen zijn. Ik pak veel meer de momenten in plaats van te piekeren. Leven in het nu lijkt (soms) vanzelf te gaan, een heerlijk gevoel.

Maar goed, er is ook weer een moment dat je naar huis gaat…

Zodra je na het backpacken thuiskomt, is leven zoals je op reis gewend was al snel een lastig verhaal. Zo word je op je werk eigenlijk continu geconfronteerd met de toekomst: “waar staan we over 1 jaar?”, “welke omzet moeten we in het vierde kwartaal behalen?”, “kun jij volgende week naar die klant?” enzovoorts.

Behalve je baan, heb je ook je eigen, eenvoudige leventje thuis. Je hebt altijd wel weer iets aan je hoofd: de was, rekeningen die je moet betalen, afspraken met vrienden plannen. Allemaal dingen die op toekomstige momenten gefocust zijn. Niet op het ‘nu’.

Op reis is alles anders. Geen routines, geen dingen die ‘moeten’, geen detaillistische schema’s. Je komt meer tot de essentie van het moment, zonder in de weg gezeten te worden door allerlei gedachten.

Zo herinner ik me nog goed dat ik per toeval in een minority village in Siem Reap was. Daar liepen we spelende kinderen en hun ouders tegen het lijf. Ze waren zo puur, enthousiast en oprecht blij om ons te zien. Ondanks dat ze in armoede leefden, spatte het geluk er vanaf. Op dat moment werd ik zelf helemaal blij en gelukkig.

Thuis merk ik dat wanneer ik niet plan, maar per dag beslis wat en waarover ik schrijf, ik me daar veel beter bij voel en een stuk creatiever ben dan wanneer ik met schema’s werk. En als ik geen inspiratie heb, dan maar even geen artikel. Tegenwoordig moeten we allemaal maar ‘monsterlijk productief’ zijn, kreten waar ik niks mee heb in ieder geval.

De vorm van de dag bepaalt hoe ik me voel, waar ik zin in heb en wat ik ga doen. Ja oké, soms kom je er niet onderuit om te plannen, maar liever niet.

Toegegeven, als je in een 9-5-job zit, is spontaan leven bijna niet mogelijk. Je werkgever verlangt immers van je dat je met planningen werkt, vooruitdenkt en dat soort dingen. ‘Toekomst-denken’ wordt daar juist gewaardeerd. Als je dit niet hebt, ben je al snel kortzichtig, een dagdromer of ontbreekt het je aan visie.

Voor mij in ieder geval alleen maar een bevestiging dat de keuze om mijn baan op te zeggen en voor mezelf te beginnen een goede is geweest. Niet om het bedrijfsleven negatief neer te zetten, maar bij mij past het gewoon niet zo. Het leven waarin je taken krijgt opgelegd waar je weinig binding mee voelt, met deadlines te maken hebt en voornamelijk uitziet naar het weekend.

Toen ik voor het eerst ging backpacken, was ik trouwens totaal niet bezig met het ‘nu’-moment. Ik had er nog niet echt over gehoord. Maar goed, in Aziatische landen puilt het uit van de Boeddhisten en (spirituele) reizigers die je op een of andere manier inspireren.

In mijn geval was dit een Amerikaanse jongen, Matt. Hij had het continu over “living in the present moment”, “be fully conscious” en dat soort kreten. In het begin vond ik dit nogal zweverig, aangezien ik de dingen die hij zei niet kon plaatsen. Maar ik vroeg me tegelijkertijd af of er misschien echt niet zoiets was. Waarom zou iemand, en zoveel anderen, hier anders zo veel mee bezig zijn?

Door de bijzondere verhalen die hij vertelde over spiritualiteit en de niet-standaard manier van reizen, raakte ik steeds meer geïnteresseerd. Het was weer eens wat anders dan de doorsnee-backpacker, hij vertelde dingen die ik nog niet eerder had gehoord.

Zo zei hij dat hij in Don Det vaak uren achter elkaar in zijn hangmat lag te mediteren, dat hij intens kon genieten van het geluid van bijvoorbeeld de zee en dat hij op zoek was naar wat Boeddhisten ‘verlichting’ noemen. Interessant vond ik het zeker, maar me er echt een voorstelling bij maken, vond ik lastig.

Daarom raadde hij me aan om het boek The Power of Now (in het Nederlands: De Kracht van het NU) van Eckhart Tolle te lezen. Dit deed ik dan ook. Ondanks dat het soms wat taai was om doorheen te komen, voelde ik me wel altijd helemaal opgebloeid nadat ik een paar bladzijden gelezen had. Ik begon een beetje te begrijpen waar Matt het over had.

Iedere regel uit dit boekje laat je bewust zijn van het huidige moment, best bijzonder om dat te voelen. Een beetje hetzelfde gevoel dat ik heb als ik ga hardlopen en even alles vergeet. Om dit gevoel ook in Nederland te kunnen ervaren, heb ik ’t hier ook nog een keer gelezen en als luisterboek gedownload.

Het jammere is wel dat zodra een avontuur eindigt en je weer thuis bent, je al snel vervalt in ‘wat was’. Niet vreemd dat we terugvallen, helaas vaak wel de realiteit. Het mooie is dan weer dat wij backpackers over het algemeen weten wat in het ‘nu’ leven betekent en het niet zozeer (meer) als iets ongrijpbaars zien.

We kunnen er in het dagelijkse leven op teruggrijpen, die momenten toen we onszelf zo goed voelden. Of gewoon genieten van iets simpels zoals een zonnestraal, een gekleurde bloem of het geluid van een vogel.