Onlangs ben ik via Lombok naar Gili Air afgereisd. Een van de drie populaire Gili-eilanden. De dagen dat ik er was, waren voor mij waarschijnlijk ook meteen de laatste. Ik vond het simpelweg teleurstellend. In dit artikel vertel ik je waarom.
Overigens wil ik je nog wel even zeggen dat ik er in het hoogseizoen, begin augustus, geweest ben. Veel accommodatieprijzen blijken dan vaak twee keer zo hoog en bovendien zal het zeker ook wat drukker zijn dan in het laagseizoen.
***
Als ik aankom op de Bangsal-haven (Lombok), begint het eigenlijk al. Direct weer continu de vragen waar ik heenga en of ik transport nodig heb. Op zich logisch hoor, maar als je van een niet-toeristische plek in Senaru op Lombok komt, is het even omschakelen. Het authentieke gevoel is bij mij in ieder geval meteen verdwenen.
Nu echt over naar Gili Air.
Na zo’n 25 minuten varen in de public boat ben ik er. Op zoek naar accommodatie, want ik heb nog niets geboekt. Waar ik normaal voor ongeveer 10 tot 15 euro slaap in een eigen kamer, blijkt dat op Gili Air simpelweg onmogelijk. Denk gerust aan 30 euro per nacht. Of veel meer. Ja oké, het is hoogseizoen, maar we zitten toch in Indonesië? Backpacken? Overigens geef ik de ho(s)teleigenaren gelijk hoor, mensen betalen het nou eenmaal.
Dat Gili Air nauwelijks nog authentiek te noemen valt, blijkt ook uit de vele Westerse eetgelegenheden en fancy koffiezaakjes die je in en rond het centrum ziet. Best gezellig hoor, maar het heeft voor mij weinig meer met Indonesië te maken. Een lokale warung vinden met Indonesische prijzen, is lastig. Warung Parida is zo’n plek.
Verder is het me opgevallen dat er vooral veel stelletjes en gezinnen op het eiland verblijven. Solobackpackers heb ik nauwelijks gezien. En pff wat is het druk. Het lijkt serieus alsof ik meer Nederlanders dan locals tegenkom.
Houd er trouwens ook rekening mee dat je ’s-nachts hoogstwaarschijnlijk wakker zult worden door een van de aanwezig (luide) moskeeën. Als daarna de kippen beginnen te kakelen, kan opnieuw in slaap vallen best lastig zijn, weet ik uit ervaring. Zelfs met oordoppen. Een keer heb ik er verbazingwekkend genoeg doorheen geslapen.
Dan zijn er nog de paard-en-wagens, het eiland is namelijk motorvoertuig-vrij. Fijn zou je denken. Helaas. Ik heb namelijk meerdere keren gezien dat de paarden letterlijk met schuim uit hun bek aan het hollen waren. Ze zagen er totaal uitgeput uit. Niet gek ook, gezien het gewicht dat ze moeten verplaatsen. Vervolgens worden ze met een zweepje geslagen om door te gaan. In zo’n ‘transportmiddel’ hoef ik niet te zitten. Wat dit kost? Denk aan 100.000 IDR, ongeveer 7 euro, voor 5 minuten.
Waar ik me over verbaasd heb, zijn de irritatie-opwekkende prijzen van de boottickets om van het eiland af te komen, wanneer je richting Bali wilt. Zo kostte een ticket naar Sanur liefst 450.000 IDR, dik 30 euro. En voor mij, omdat het de laatste plek was, nog eens 100.000 IDR, zo’n 7 euro, extra? Echt buitensporig. Maar goed, ook hier geldt: als mensen het betalen, waarom zou je het dan niet vragen?
Over de boot gesproken, het is vaak de vraag of deze überhaupt gaat. Toen ik er was, waaide het nogal, waardoor ‘ie drie dagen achter elkaar gecanceld was. Ik wilde naar Nusa Penida, maar kon dus niet wegkomen. Let daarom op als je je vlucht vanaf Bali moet halen, of ga met de public boat terug naar Lombok en pak daar het vliegtuig naar Bali.
En de stranden? Die kunnen ermee door. Echter, vergeleken met bijvoorbeeld Karimunjawa, Kuta (Lombok) of het nabijgelegen Nusa Penida, stelt het wat mij betreft weinig voor. Zeker aan de oost- en westkant van het eiland staat alles vol met barretjes, restaurants, zitzakken en ligbedjes. Doe mij maar palmbomen en lange (lege) witte zandvlaktes.
Daarnaast moet je opletten als je gaat zwemmen, aangezien er veel dood koraal in de zee ligt ligt. Niet alleen dat, ook (scherpe) rotsen en steentjes. Het water inlopen is daarom niet altijd even paradijselijk als dat het eruitziet.
Toevallig spreek ik bij het weggaan nog met iemand die twee jaar geleden ook op Gili Air was. Sindsdien is het “sterk veranderd” en “veel toeristischer” geworden, zo zegt ze. Het kan dus snel gaan.
Zoek je een authentiek bounty-eiland, dan kun je Gili Air beter overslaan. Heb je echter behoefte aan een plek vol met toeristen, hippe barretjes en ben je bereid meer te betalen dan je gewend bent, dan is het wellicht wel jouw ding. Het hoogseizoen zou ik in ieder geval mijden.
***
Update: in 2020 ben ik voor eventjes terug geweest op Gili Air, maar logischerwijs was er weinig veranderd. Immers, plaatsen die ontdekt zijn door toeristen, worden nou eenmaal bijna nooit meer rustig. Bij het nabijgelegen Gili Meno is dit echter allemaal anders. Dit is het ultieme eiland om te relaxen zonder al te veel poespas. Nog wel in ieder geval.
In 2024 ben ik wederom richting Gili Air getrokken, ditmaal met m’n pa en z’n vriendin die me opzochten. En weet je? Ik vond het er heerlijk, misschien ook omdat ik nu wist wat ik kon verwachten. Bovendien zagen de paarden er een stuk beter uit. Hier lees je over mijn recente ervaringen.
Lekker eerlijk, ik hou ervan. 🙂 Zo zie je maar wat het toerisme kan doen. Fijn voor de plaatselijke bevolking, die er beter van wordt, maar jammer voor wie een fijne plek zoekt om lekker te genieten van dat paradijs dat er niet meer is. Gelukkig zijn er alternatieven. 🙂
Ja, en voor andere mensen zal het misschien weer aangenaam zijn… Overigens is het financieel fijn voor de locals, maar qua leefomstandigheden?
Wij waren in 1999 voor het eerst op Gili Air en er waren toen 3 of 4 plaatsen om te overnachten, waarvan 1 ‘luxe’ in het noorden. Er waren 5 of 6 eettentjes en een duikschool. Trawangan was toen het backpacker eiland met ‘wilde’ full moon party’s.
De vooruitgang en groei van economie gaat ook mee op de plekken waar ‘wij’ backpackers dat misschien liever niet willen. De locale bevolking kiest natuurlijk wel zelf voor vooruitgang. Daarnaast komen er nieuwe plekken bij, ik hoor dat er nieuwe gili’s in het zuiden zijn. Die ga ik nu maar eens googlen 🙂
Gili Nanggu, Gili Kedis en Gili Sudak inderdaad!
De lokale bevolking kiest er deels voor denk ik. Het zijn vooral de plaatselijke ondernemers, hoteleigenaren en Westerlingen die er accommodatie hebben opgezet.
En gili gede gili layar en gili asahan. Zeker de moeite waard.
Klopt. Wij zijn twee jaar achtereen op Gili Asahan gili gede en gili layar geweest. Echt onondekt authentiek en heerlijk rustig! Vooral Asahan is onze favoriet. Chek de “eco lodge”
Het is ironisch maar door reizigers zoals jij gaat idd de originele “feel” verloren. Ik zou zeggen: verder trekken totdat alles “verpest” is…..
Pardon?
Dit is gewoon mijn mening over Gili Air. Als je mooi-weer-verhalen zonder enige kritische noot zoekt, kun je misschien beter ergens anders gaan kijken.
Nee hoor, ik zoek geen reisverhalen zonder kritische noot.
Mijn reatie was ironisch bedoelt.
Maar niet gesnapt blijkbaar.
Ik was daar in 1991, geen toerist te bekennen……..
Door blogs en andere verhalen gaat dit ten koste van de originaliteit.
Daar is helaas niets aan te doen, vandaar…..
Ah, ik snap je!
Tja, helaas werkt het zo hè… Als over mooie, authentieke plekken geschreven wordt, dan verdwijnt de authenticiteit langzaam. Hetzelfde verwacht ik bijvoorbeeld voor Nusa Penida.
Hi Robbert,
Goed om te lezen dit verslag. Alweer van 2017, dat wel. Ik was zelf op Gili Trawangan in 2013 en toen was het gezellig druk. Ik twijfel of ik bij een volgend bezoek aan Indonesie terug wil naar de Gili’s. Ben bang dat het te druk is. Hetzelfde geldt voor Bali. Toch vond ik Bali erg leuk, en ik denk dat je al rijdend per scooter nog wel wat authentische plekjes kunt vinden?
Zou je adviseren om Bali te combineren met Karimunjawa? In een 3 weekse vakantie?
De Togean of Kei eilanden trekken me ook, maar dat is natuurlijk een wat andere onderneming. Ik ga met mijn partner die nog niet eerder in Indonesië is geweest (ikzelf op Java en Bali). Wat zou je adviseren?
Hey Anne,
Dat was inderdaad eind 2017, maar de Gili’s zijn de Gili’s en zullen -verwacht ik- alleen nog maar drukker worden. Meno is relatief rustig, dat dan weer wel.
Op Bali heb je zeker rustige, authentieke plekken hoor. Ga maar eens naar het noorden bij Munduk of naar Sidemen. Dit zijn erg mooie bestemmingen.
Je kunt Karimunjawa relatief makkelijk bereiken vanuit Semarang. Vanuit Semarang kun je daarna weer naar Bali vliegen (of andersom). Ja, ik vond dit echt een erg mooi eiland en zou het dus zeker aanraden. Eerder dan de Gili’s. Je zou een dag of 5 Karimun kunnen doen en dit combineren met Bali. Ook leuk is om Bali en Lombok samen te doen! 3 weken is daarvoor perfect.
De Kei-eilanden zijn eigenlijk de overtreffende trap voor wat betreft stranden, maar om daar te komen moet je nog een heel eind reizen…
Als er nog wat is, laat het even weten.
Succes!
Ik ben in juli 2017 op Gili Air geweest. De zuidelijke kant bij de haven had inderdaad de potentie om een soort Koh Phi Phi te worden (de grootste reisteleurstelling die ik tot nu toe gehad heb). Ik zie nog mogelijkheden om het een en ander te redden/voorkomen , maar zolang er geld aan verdiend wordt ben ik bang dat de huidige trend gewoon voortzet.
De noordkant (waar je in 20 min naartoe loopt, een paard en wagen is echt nergens voor nodig) was naar mijn ervaring nog vrij relaxed. Scherpe stenen en koraal heb ik nooit last van, ik neem altijd mijn waterschoenen mee. Het eiland is momenteel niet ingericht op single backpackers, dus er is best een bungalow te huur, maar er zijn geen slaapzalen of iets dergelijks te vinden. En eigenlijk hoop ik dat dit ook nooit gaat gebeuren 😉 Mijn tip is Pulau Weh in het noordelijkste puntje van Sumatra!
Hey Sharon,
Toch zijn er wel hostels hoor, zoals Tipsea Turtle Gili Air…
Pulau Weh is inderdaad iets heel anders, al was ik daar op een verkeerd moment toen het flink regende en de stranden letterlijk waren weggespoeld. Een andere aanrader is Karimunjawa trouwens! Of, als je verder naar het oosten gaat: Bira, Labengki, Pulau Hatta en Kei Kecil 🙂 .