Het bizarre verkeer op Bali: mijn ervaringen

Als ik aan het wachten ben tot het stoplicht op groen springt, druk ik met het loshangende gedeelte van mijn blouse tegen mijn neus om diep in te ademen om de smerige uitlaatgassen enigszins te ontwijken. Wat een vieze bende hier zeg. Daarna houd ik m’n adem zo lang mogelijk in. Ik draai m’n hoofd om en zie mijn vader met een blik vol ongeloof naar me kijken. We schudden beiden nee. Zo van: dit is toch niet normaal meer?

Eerlijk gezegd stond het niet mijn lijstje om een heel artikel aan het verkeer op Bali te wijden, maar nu ik van de week met mijn vader van Ubud naar Sidemen op en neer ben gereden voelde ik de schrijfdrang sterker dan ooit. Het was weer zo ongelofelijk druk en vies, iets dat je je nauwelijks kunt voorstellen. Mijn pa is heel wat gewend, zo erg als hier op Bali heeft hij het desondanks nog nooit meegemaakt.

En weet je wat het ook is?

Vooraleer jij naar Bali gaat is het denk ik goed om een realistisch beeld te hebben van de verkeersgekte, zodat je je er op in kunt stellen. Veel mensen hebben namelijk slechts idyllische verwachtingen en komen bij aankomst bedrogen uit. Zo sprak ik gisteren op Gili Air (oh, wat is het hier lekker rustig zeg!) een meisje dat gedesillusioneerd uit Ubud vertrokken was.

In dit artikel zal ik je daarom meer vertellen over het verkeer op Bali, en met name hoe ik het telkens weer ervaar. Hier en daar zal ik een foto bijvoegen om je de realiteit te tonen.

Overigens is het niet mijn bedoeling om een klaagzang te houden, want voor de rest vind ik Bali helemaal super. Desalniettemin mogen ook de mindere ervaringen en de bijkomende gevoelens besproken worden. Moeten misschien wel zelfs, want wat heb je eraan om ergens aan te komen met onrealistische verwachtingen, bijvoorbeeld omdat vrijwel alles op Instagram zo mooi wordt gepresenteerd?

Weergaloze zonsondergangen, weelderige rijstvelden, serene watervallen, paradijselijke villa’s met zwembaden, vrolijke kleuren en strandbars met allure is het beeld wat je vooral wordt voorgeschoteld. Ik wil het vandaag met je hebben over de compleet andere kant op het Godeneiland, het horrorverkeer.

Geniet nu je aan het lezen bent van de (hopelijk) schone lucht die door je neus naar binnen komt, want tijdens het wandelen of rondrijden in en rond de Balinese hotspots is het ronduit afgrijselijk waar je mee te maken krijgt. En als je mij een beetje kent, weet je dat ik zulke woorden niet snel gebruik.

4 miljoen scooters

Als je weet hoe klein Bali is maar hoe relatief veel mensen er wonen en scooters plus auto’s er zijn, dan krijg je meteen een iets beter beeld van de situatie.

De schattingen die op internet te lezen zijn hebben het over 3,9 miljoen scooters en 4,4 miljoen inwoners. De oppervlakte van Bali is 5.780 km². Ter vergelijk: een land zoals Nederland is 41.850 km².

Ik vraag me oprecht af hoe deze situatie er over een jaar of tien uitziet, je kan niet zo doorgaan lijkt me.

En elektrische scooters? Die zie je amper, al heeft de overheid wel het doel gesteld om in 2026 140.000 elektrische scooters op het eiland te hebben rijden. Nogal ambitieus als je het mij vraagt 😉 .

Ten slotte wil ik je nog zeggen dat ik ondanks de drukte me geen moment onveilig voel tijdens het rijden. Het is vooral een kwestie van de meute volgen. In de chaos gaat alles ogenschijnlijk gestroomlijnd en op intuïtie. Best bijzonder! Mijn pa daarentegen keek bij het afslaan in plaats van naar rechts naar links, waardoor er bijna een scooter op hem klapte. Als nieuwkomer kan het links rijden zeker even wennen zijn.

2 uur rijden over 35 kilometer

De route die m’n vader en ik van Ubud naar Sidemen reden strekt zich uit over een lengte van ongeveer 35 kilometer. Niet persé heel lang zou je zeggen, maar op Bali gelden andere regels dan je thuis gewend bent. We hebben er inclusief een korte pauze bijna 2 uur(!) over gedaan om in Sidemen te komen. Stapvoets rijdend verkeer, geblokkeerde wegen door geparkeerde trucks, overstekende dieren, werkzaamheden; het zijn allemaal dingen waar je mee te maken krijgt.

Indien je op de scooter stapt is het continu opletten geblazen. Die doorlopende staat van alertheid zorgt ervoor dat het rijden enorm intens is en je vaak al behoorlijk afgefakkeld op je bestemming aankomt. Hou daar dus echt rekening mee bij de planning van de (dag)trips op het eiland.

Toen we eenmaal in Sidemen waren kwamen we terecht in een oase van rust. En eindelijk zuivere lucht om in te ademen, in plaats van al het ongezonds onderweg. Maar zo’ rit hakt er zoals ik al zei best wel in, het is dan eerst echt even bijkomen geblazen alvorens je aan een trektocht door de rijstvelden begint.

Alsof er zand in je ogen gestrooid wordt

Stokoude, doorgeroeste vrachtwagens van compact formaat zorgen door hun trage tempo vaak voor files die z’n weerga niet kennen. Ze zijn nogal eens helemaal volgeladen met grind of iets in die trant en uit de uitlaat zie je dikke zwarte dieselwolken blazen. Ze produceren daarnaast ook nog eens lawaai met een hoofdletter L.

Ik raad je absoluut niet aan om achter zo’n wagen te rijden, want het is net of er een lading zand in je ogen wordt gestrooid. Of van die kleine steentjes weet je wel?

Geen idee of deze troep uit de uitlaat komt of wellicht uit de laadbak, maar fijn is het allerminst.

Je adem inhouden bij de stoplichten

Wanneer je bij een stoplicht komt en voor het rode licht aan het wachten bent, is de geur van uitlaatgassen niet te harden. Geloof me, het is echt absurd en nauwelijks in woorden te vatten. Verder voel je de uitlaatgassen letterlijk tegen je op de grond staande benen geblazen worden. Dat locals op scooters zichzelf helemaal inpakken en een stoffen doek om hun gezicht gewikkeld hebben is dan ook weinig verwonderend.

Hetzelfde is trouwens het geval wanneer je gewoonweg een eindje gaat wandelen en je langs de voor Bali zo bekende slurf met auto’s loopt. Op sommige boomrijke stukken blijft de smog hangen en is het een grote smerige bende. Een voorbeeldje hiervan is de ‘Green Tunnel’ op de hoofdstraat van Ubud, vlakbij de Campuhan Ridge. Met de herrie van alle voertuigen erbij is een wandeling maken zonder in negativiteit te belanden een hele opgave kan ik je zeggen. Of je steekt net als ik op sommige momenten doe je vingers in je oren, al ben je dan feitelijk al in de negatieve spiraal beland.

Wellicht moet ik de volgende keer aan oordoppen denken?

Op zulke momenten houd ik mijn adem altijd zo lang mogelijk in. Het is inmiddels een automatisme geworden, zonder dat ik er nog bij nadenk. Eigenlijk te zot voor woorden toch?

Wat qua herrie gelukkig meevalt zijn toetergeluiden. In tegenstelling tot in Vietnam (check dit) toetert men op Bali slechts wanneer het echt nodig is of om in bochten de mogelijke tegenligger(s) te waarschuwen dat ze eraan komen.

Zwarte aanslag op je huid

Na een dagje op de scooter rijden zal je merken dat er een zwart laagje roet op je huid zit. Krap maar eens een paar keer over je arm, daarna zijn je nagels helemaal zwart en komen er donkere velletjes van je huid af. Het is meteen weer een bevestiging hoe vervuild de omgeving is waarin je rijdt.

En nee, dit is natuurlijk niet overal zo. Maar in de omgeving van Canggu, Uluwatu, Ubud, Denpasar en Kuta is het gewoon niet te bevatten hoe druk het is.

Check het filmpje hieronder zelf:

 

Dit bericht op Instagram bekijken

Het is de verkeerschaos die in Canggu heel normaal is.

Een andere voorbeeld van de bizarre drukte is de taxi die ik van Sanur naar Ubud nam. Dik 2,5e kilometer van mijn guesthouse in het centrum vroeg ik de chauffeur om me eruit te zetten, de rest zou ik lopen. Waarom? De file was oneindig en rijdend zou het nog ruim een half uur duren. Sorry, geen trek in.

Lawaai met een hoofdletter L

Scooters waar men niet aan gesleuteld heeft maken weinig lawaai. Maar het barst van de varianten waarvan de uitlaat vervangen is door een omhoogstekende race-uitlaat zonder demper. Meestal zitten er jongere gastjes op die indruk willen maken op de meisjes, zo is me verteld. Een beetje te vergelijken met het opvoeren van scooters onder tieners in Nederland. Deze uitlaten staan bekend als ‘knalpot brong’. En die maken me toch een takkeherrie, niet normaal gewoon!

Ook rijden er de oudere tweetakt-brommers rond, die naast het knalharde, pruttelende geluid hele witte rooksluiers produceren. Niet bepaald een pretje om achter te rijden of in de buurt te lopen kan ik je zeggen. Het is dan weer een kwestie van je adem inhouden.

En de trucks die overtoeren maken en daardoor een oorverdovend geluid maken noemde ik al even besprak. Ze maken daarbij ook een soort van ontluchtingsmechanisme wat zo scherp klinkt dat het pijn aan je oren doet.

Auto’s die op de stoep parkeren

Ik heb het hierboven al kort over wandelen gehad. En begrijp me niet verkeerd, zodra je de drukte achter je hebt gelaten is het doorgaans heerlijk. Enkele van mijn favoriete plekken zijn de Jatiluwih-rijstterrassen, de trektocht in Sidemen, de Kajeng-rijstvelden in Ubud, de waterval-trail in Munduk en Batu Kursi in Pemuteran.

Maar…

Loop je bijvoorbeeld door de drukke straten van Ubud, dan zal je regelmatig merken dat er auto’s op de stoep geparkeerd staan. Verboden of niet, het is zwaar irritant. Door deze fratsen word je als voetganger namelijk gedwongen om uit te wijken naar de drukke straat en is het met de vele auto’s en scooters opletten geblazen dat je niet voor je flikker gereden wordt.

Kijk je vervolgens naar binnen in een van die auto’s, dan zit meneer de bestuurder vrolijk achterover op z’n telefoon te spelen. Of zoals op de bovenstaande foto zelfs liggend in de achterbak met telefoon. Sorry, maar waar ben je mee bezig?

Emotioneel

“Ik werd er vorige keer gewoon verdrietig van.”

Het klinkt misschien overdreven en het zal vast met mijn gevoeligheid te maken hebben, maar ik heb al een paar keer gehad dat ik verdriet voelde van de verkeerssituatie in en nabij Ubud.

Het moment waarop ik dit in eerste instantie tegen mijn vader en z’n vriendin -de me op het moment van schrijven bezoeken- zei, keken ze me niet helemaal begrijpend aan. Hoe kan je immers verdrietig worden van verkeer?

Die dag dat ik en m’n pa terugkwamen uit Sidemen werd ik overrompeld door soortgelijke emoties. Ik had het even helemaal gehad, de twee keer 35 kilometer volgepakt met motorvoertuigen en alle bijkomende viezigheid eisten z’n tol. Daar kwam de vermoeidheid van het rijden ook nog eens bij.

Aangekomen op de homestay ging ik op de rand van het zwembad zitten en was ik er even stil van. “Ik heb het echt helemaal gehad, dit is gewoon niet normaal meer.” Ik voelde de tranen tegen m’n ogen drukken.

“Na deze rit gemaakt te hebben begrijp ik je veel beter,” zei m’n vader toen.

Aan de andere kant moet je voor jezelf af en toen ook enigszins luchtig proberen te houden denk ik. Zo loop ik soms door de straten en lach ik om wat ik allemaal zie gebeuren in plaats van me te ergeren. En zal ik je eens iets zeggen? Dat helpt een hoop.

Een snelweg?

Een snelweg is er niet op Bali, daar zijn ze ooit wel mee begonnen al hebben ze die nooit afgemaakt. Daarom rijd je steevast over smalle wegen, soms met hobbels en scheuren, en het is wegens de drukte niet altijd even makkelijk om in te halen.

Los daarvan zijn de bestaande wegen helemaal niet gemaakt voor de verkeerssituatie die er vandaag de dag is.

Op internet duiken verschillende berichten over een snelweg tussen Mengwi en Gilimanuk op, waarin eind 2025 en 2028 als data worden genoemd. We gaan het zien…

Enne… heb jij ervaringen met het verkeer op Bali?