De kleurrijke Sri Maha Mariamman-tempel in Kuala Lumpur

Waarschijnlijk komt het omdat mijn kamer geen raam heeft dat ik hier in Chinatown, Kuala Lumpur iedere dag nogal laat wakker word. Als je denkt dat het 7 uur ‘s-ochtends is, blijkt het vaak al 11 uur of later te zijn.

Dat kamers geen ramen hebben, is overigens eerder regel dan uitzondering in KL. Er wordt op booking.com zelfs veelvuldig mee geadverteerd. Nogal apart wat mij betreft, maar een raam wordt in de hoofdstad van Maleisië schijnbaar als luxe gezien. Althans, dat is wat de hostelmedewerkster me zei.

Mij hoor je niet trouwens klagen hoor, want ik ken mezelf en weet dat ik veel slaap nodig heb.

Het ‘gevaar’ van om 12 of zelfs 13 uur uit je bed te rollen, is echter dat lamlendigheid op de loer ligt en je nauwelijks nog wat met je dag doet. Voor je het weet is het 5 uur en ga je alweer richting het avondeten. Eerlijk gezegd heb ik de afgelopen week dan ook weinig bijzonders gedaan, behalve een beetje rondstruinen, sporten en relaxen met een koffietje op het terras.

Erg? Nee. Ook deze dingen zijn lekker wat mij betreft. Ik heb gelukkig alle tijd. Een beetje niksen en indrukken opdoen vind ik heerlijk.

Maar na een dag of 5 voelde ik toch de behoefte om iets bijzonders te bezichtigen. Een beetje afwisseling kan geen kwaad hè 😉 . Ik besloot daarom om naar de Sri Mahamariamman-tempel te gaan, een schitterend Hindoeïstisch heiligdom letterlijk op een paar minuten lopen van de drukke Petaling Street waar ik verblijf.

 

De Sri Mahamariamman-tempel

Nadat ik eerst volledig verkeerd wandel, kom ik via een omweg ongeveer uit waar ik moet zijn. Een Indiër wijst me de weg en zegt dat ik rechtsaf moet slaan bij het punt waar de bloemenverkopers staan. Dit is dan ook wat ik doe.

Ik kijk rechts om de hoek, maar zie niets bijzonders. En dan ineens blijkt de tempel daar te zijn, verstopt in een zijstraatje waar je het totaal niet verwacht. De kleurrijke entree bestaande uit 228 Hindoebeeldjes, maakt het tot een echte eyecatcher:

Een medewerker vraagt me om m’n slippers uit te doen en af te geven. Kosten 0,20 ringgit. Zo’n 4 eurocent. Ik wil direct betalen, maar dit hoeft pas achteraf.

Eenmaal binnen, vallen de vele kleuren en de mooie details me direct op. De pilaren, het plafond, de muurschilderingen, de beeldjes, niets is hier onopvallend. Bovendien is het weer eens wat anders dan een tempel vol met boeddha’s. Hier zijn het Ganesha, de olifantengod, andere heiligen en allerlei mythische wezens die je op diverse plekken ziet.

Het is een magisch geheel dat indruk op me maakt:

 

Maar ook de relatieve rust middenin het drukke gedeelte van de stad is iets wat me hier opvalt. Even geen opdringerige verkopers die continu “my friend, cheap price” roepen en iets van je willen.

Dan ben ik terug bij de ‘hal’ en start er onverwachts een ceremonie. Een man begint nogal hevig op een blaasinstrument te spelen en iemand anders luidt de klok. Op dat moment zie ik diverse mensen beginnen met hun gebed. Even voel ik me wat ongemakkelijk. Typisch zo’n gevoel ‘toekijkende toerist’.

Ik besluit daarom om mezelf niet als een toeschouwer te gedragen maar rustig m’n eigen weg te gaan. Als ik bij een gebedsruimte uitkom en een foto wil maken, is er iets in me dat zegt dat ik wat onethisch doe. M’n gevoel is juist. Er schreeuwt en gebaart namelijk iemand naar me dat ik er weg moet gaan.

Ik schrik me rot maar doe wat er van me gevraagd wordt. Immers, ik ben te gast en wil me gedragen. Vervolgens neem ik braaf plaats op de grond, luister ik naar de ceremonie en neem al het moois nog even in me op:

Na een tijdje ben ik wel uitgekeken en ik loop naar de uitgang. Even m’n slippers ophalen en weer terug naar de hectiek van Petaling Street, een totaal andere wereld.

***

De Sri Maha Mariamman, de oudste Hindoetempel in Kuala Lumpur, is wat mij betreft een bezoekje waard. Zeker als je in Chinatown verblijft. Je loopt er zo naartoe, de toegang is nihil en je maakt op een leuke manier kennis met het Hindoeïsme. De unieke architectuur doet bovendien je mond zo nu en dan openvallen.