Iedereen heeft ruimte nodig, toch?

Als je reist kom je jezelf tegen. In positieve en in negatieve zin. Nu ik bijna een maand onderweg ben, veel alleen ben geweest maar ook regelmatig met andere mensen samen, weet ik weer een beetje meer over hoe ik in elkaar zit.

Of in ieder geval, het bevestigt voor mij wat ik al dacht.

Eerder vertelde ik je al dat ik best wel introvert ben aangelegd. Daarmee samen hangt voor mij het sterke gevoel om ruimte nodig te hebben. Ruimte voor mezelf, om te kunnen doen en laten wat ik wil.

Al is het maar simpelweg op een terrasje zitten en naar voorbijgaande mensen kijken met een koffietje. Dat heb ik gewoon nodig.

Dit klinkt logisch, maar toch zie ik om me heen veel mensen die continu in gezelschappen verkeren en daar energie van krijgen. Begrijp me niet verkeerd, ook ik vind het prettig om een praatje te maken. Maar het is voor mij net zo fijn om daarna weer m’n eigen ding te kunnen doen.

Overigens vind ik spontane gesprekken of uitstapjes meestal leuker dan geplande ‘evenementen’. Als iemand aan me vraagt of ik morgen mee wil gaan snorkelen, kan ik daar voor m’n gevoel soms geen helder antwoord op geven. Ik bekijk dit liever op het moment zelf.

Net sprak ik trouwens met een Nieuw-Zeelander die ik in de trein heb leren kennen. We hadden het over een belangrijk punt. Als je op reis mensen leert kennen, is het toch niet perse de bedoeling dat je de hele tijd alles samen doet?

Daar waren we het over eens.

Echter, dit kan een lastig onderwerp zijn. Immers, als een reisgenootje allerlei dingen voorstelt om in gezelschap te doen, hoe maak je dan duidelijk dat je daar niet altijd behoefte aan hebt? Je wilt niet onbeschoft overkomen maar toch ook kunnen zijn wie je bent.

Energie krijgen in plaats van opmaken. Dat is belangrijk. Voor mij wel althans.

Zelf heb ik bijvoorbeeld op Koh Tao 2 superaardige mensen leren kennen. Joel en Virginia. Mensen die goed op zichzelf kunnen zijn, maar er ook zeker van houden om veel samen te ondernemen.

Het dingen samen willen doen, geldt voor mij met mate.

Daarom heb ik in sommige gevallen gezegd dat ik niet meeging omdat ik op dat moment niet in een sociale bui was, een stukje ging schrijven, wou gaan hardlopen of even in rust een boekje wilde lezen. Allemaal waarheden, dus waarom zou ik me dan anders voordoen?

Voor hen was dit geen probleem, al viel me wel op dat ik de enige was die dit soort dingen zei. Vreemd? Geen idee. Egoïstisch? Nee, toch? Het is m’n eigen reis, al klinkt dat wellicht wel egocentrisch.

Maar goed, als je weinig puf hebt om allerlei gesprekken te voeren of simpelweg behoefte hebt aan wat anders, maak je het er niet gezelliger op om wel mee te gaan denk ik dan maar.

Ik merk tevens dat ik een ander type backpacker ben dan de meesten om me heen. Alcohol drinken doe ik nauwelijks en tot in de late uren in barretjes hangen is ook niet echt wat ik zoek. Belangrijk vind ik bijvoorbeeld om fit op te staan of te genieten van het lekkere eten, een verse koffie of thee. Verder kan ik me makkelijk 2 weken in Bangkok vermaken, iets waarbij sommigen me vreemd aankijken.

Is dit de leeftijd? Ik denk het niet, want tijdens m’n eerste grote reis had ik dit soort dingen al.

En het alleen zijn? Soms kan het doorslaan naar eenzaamheid, al maakt een praatje dat meestal al snel goed. Maar eerlijk: zodra ik nieuwe personen heb leren kennen, verlang ik vrij snel naar wat tijd voor mezelf. Zolang die vrijheid er maar is, ben ik tevreden. Je zult hier soms alleen wel voor moeten kiezen. Dingen komen niet aanwaaien.

Misschien ben ik anders dan de rest, maar ik probeer wel te doen waar ik me goed bij voel.

Na 2 weken met erg leuke mensen opgetrokken te hebben, vind ik het best wel lekker om weer in m’n uppie rond te struinen over Khao San Road en Rambuttri. Het is denk ik een kracht om te doen wat je gevoel zegt, ik kan het je alleen maar aanraden.