Het missen van een basis

De afgelopen maand heb ik in Myanmar gereisd en het was voor mij de eerste keer dat ik m’n visum niet tot op de laatste dag heb benut. Ik had het gehad met de lange afstanden, +10 uur durende busreizen, sightseeing, must-do’s bezoeken enzovoort. Maar ook met de stoffige wegen, uitlaatgassen in m’n gezicht, de chaotische steden en de onwijze droogte, moet ik je eerlijk zeggen.`

Ik voelde (en voel) de behoefte aan comfort en rust. Ik merk weinig tot geen zin meer te hebben in het ondernemen van allerlei activiteiten en telkens van accommodatie te verwisselen.

Nu tenminste niet.

Het is ook nogal wat, al dik 2,5 jaar van huis zijn en leven zonder enige vastigheid. Op sommige momenten merk je dit extra sterk en heb je juist datgene nodig wat je niet hebt.

Een basis.

Gelukkig kun je in zulke gevallen altijd een tijdelijke oplossing zoeken. Zo huurde ik meerdere keren een studio in Kuala Lumpur en heb ik mezelf twee keer gesetteld in Ubud.

Ditzelfde probeer ik nu al een week in Bangkok. Bangkok, aangezien het makkelijk te bereiken was vanuit Myanmar. Al heb ik hier nog niet dat fijne, relaxte, ongedwongen gevoel wat ik in Ubud had. Daarvoor is een huiselijk plekje nodig, een plek die ik dus aan het zoeken ben.

Bangkok is echter vooral een stad waar het nachtleven centraal staat, iets wat ik nu juist niet zoek. Als Ubud rust is, is Bangkok lawaai.

Zo ben ik gevoelig voor geluiden als ik ga slapen, zoals muziek van clubs of deuren die worden dichtgeslagen. Het klinkt misschien overdreven, maar in guesthouses in Bangkok is dit eerder regel dan uitzondering. Als je op tijd wilt slapen, is zoiets lastig.

Ik wil op tijd naar bed, werken op m’n laptop, sporten, genieten van de dag.

Even inwoner zijn en geen toerist.

Wellicht toch maar een andere bestemming overwegen de komende dagen. Die vrijheid is er gelukkig.

Anyway, naast de behoefte aan een eigen stek kan ik je zeggen dat ik zo nu en dan de blijvende relaties met andere mensen mis. Dit is met andere woorden een vrij vriendeloos bestaan. Het zijn vaak vluchtige contacten die je tijdens het reizen opdoet, aangezien je elkaar al vrij snel weer loslaat.

Ik heb tig leuke personen leren kennen, maar hoeveel spreek ik er nog echt? Om een band met iemand op te bouwen of de diepte in te gaan, is tijd nodig. Tijd die er meestal niet is, omdat ieder z’n eigen plannen heeft.

Om een lang verhaal kort te maken: vrienden voor het leven maak je niet (zo snel) op reis, is mijn ervaring in ieder geval.

Een lastig iets aan deze ‘snelle’ contacten is bovendien dat je jezelf op een geven moment voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal hoort vertellen (“I’ve been to XYZ.”) of iemand weer die ene vraag hoort stellen (“What is de best country you’ve seen?”, wetende dat je elkaar niet veel later vaarwel zal zeggen. Soms heb je hier simpelweg geen zin meer in.

Ik merkte het eigenlijk al een beetje voor ik naar Myanmar vertrok. De echte power om onderweg te zijn ontbrak. En in Myanmar kwam ik mezelf daarin meerdere keren tegen.

Toen ik een meisje hoorde zeggen dat ze busreizen van 15 uur of langer tof vond, voelde ik me verder verwijderd dan ooit.

Of een Engelse jongen die me aanraadde om met de trein van Mandalay naar Yangon te gaan. Dit duurde twee keer zo lang als een busrit, iets van 20 uur, maar het zou een geweldige ‘local’-ervaring zijn. Ik werd al moe als ik eraan dacht.

Nou ben ik nooit een liefhebber geweest van superlang in een trein of bus zitten, alleen nu was het anders. Een soort moeheid.

Simpel gezegd is het gewoon tijd voor een reispauze.

Ik zie zo’n break zoals deze als een periode van gezonde afwisseling. De batterij opladen. En misschien wel opladen om daarna terug naar Nederland te gaan. Ook omdat het, na zo’n lange tijd, gewoon fijn is om de mensen thuis weer een knuffel te kunnen geven. Mensen met wie je die kostbare band -die ik hierboven benoemde- wel hebt.

Oh trouwens, zie dit stuk niet als een klaagzang, reizen is en blijft een voorrecht en fantastisch om te doen. Het is alleen niet altijd wat je in eerste instantie denkt. Zie het eerder als een uiting van gevoel. We blijven allemaal mensen met bepaalde basisbehoeften. Ja toch?