Koh Lanta, ik vind het een heerlijk eiland en ben er niet voor niets al een dikke 3 maanden. Het is in mijn beleving een ‘echt’ eiland met een authentieke vibe. Daarmee bedoel ik dat het er al jaren hetzelfde is en er nooit een hype omheen hangt zoals je bij een boel andere Thaise eilanden ziet. Geen hippe figuren of praktijken dus.
(Of naja, ik zag van de week wel een vrijwel naakte, gespierde hipster met strakgetrokken vlechtjes en een ultrakort broekje fietsen 😀 ).
Maar als je voor zo’n lange tijd ergens bent, kom je ook altijd wel kanten tegen die je minder goed bevallen. En ook die dingen vind ik belangrijk om met je te delen, zodat je een eerlijk beeld krijgt van de bestemming waar je heengaat en niet slechts de geweldige verhalen te horen krijgt. Niet dat het er heel veel zijn, maar toch.
In dit artikeltje noem ik zeven dingen die ik persoonlijk minder leuk vind aan Koh Lanta.
1. Op sommige plekken is het nogal een rommeltje
Wat me best wel opgevallen is, is dat er nogal veel constructiewerkzaamheden plaatsvinden op het eiland. Deels vanwege corona, maar op sommige plekken zijn ze al een hele poos langer bezig. Je ziet dit bijvoorbeeld als je van Saladan naar Long Beach rijdt, waar delen van de weg uit stoffig zand bestaan. In al die maanden dat ik er ben lijkt er amper iets te gebeuren, hoewel ze gisteren dan toch eindelijk aan het asfalteren waren.
En in het dorpje bij Long Beach bestaan voetgangersgedeeltes deels uit zandpaden, wat voor een vrij karig aanzicht zorgt. Wordt hier nog iets aan gedaan of is dit wat het is?
De eigenaar van de Airbnb waar ik al een tijdje zit vertelde me over de gang van zaken qua constructiewerkzaamheden op Koh Lanta. Het duurt soms wel jaren vooraleer een ogenschijnlijk eenvoudige klus afgerond is. Simpelweg omdat de overheid er te weinig aan doet.
Daarnaast oogt de bebouwing aan de kanten van de brede, lange hoofdweg van Saladan tot en met Klong Khong met shops, accommodaties en eettentjes op veel plekken als een rommeltje.
In die zin is het tijdens het rondrijden op een eiland als Koh Phangan mooier vind ik. Op Koh Lanta wordt het vooral prachtig en groen wanneer je voorbij Klong Nin bent en het stuk richting Bamboo Beach rijdt.
2. Er zijn amper hikes
Hiken door de jungle, ik hou ervan. Nou, daarvoor moet je niet op Koh Lanta zijn kan ik je alvast verklappen. Ja oké, je hebt er het Mu Ko Lanta National Park met een trail om te wandelen, maar dat is het dan ook wel.
Het is niet zoals op bijvoorbeeld Koh Phangan waar je tig avontuurlijke hikes door het oerwoud hebt, die je uiteindelijk bij viewpoints en stranden brengen. Daar vond ik de jungle-trekkings naar Bottle Beach en Haad Yuan Beach echt vet om te doen.
Iemand had het over een wandeling die start bij het Saladan Monastery en via het woud naar de top van de heuvel loopt. Door gebrek aan onderhoud is dit ‘pad’ inmiddels echter compleet overwoekerd door struiken en planten. Ik heb er een kijkje genomen en het is onmogelijk om daar aan de wandel te gaan. Bovendien waarschuwde de toen badende monnik me door “snakes” te roepen. Al kon ik z’n waarschuwing gezien de wijze waarop hij dit bracht -hij stikte zowat in z’n lach- niet goed op waarheid inschatten. Ik heb het er maar bij laten zitten, zoals je begrijpt 😉 .
3. De prikkende ‘sea lice’ in de zee
Je loopt het heldere zeewater in en voelt overal al snel allerlei kleine prikjes. Alsof je subtiel met een naald wordt gestoken zeg maar. In 2012 maakte ik het al mee tijdens de 4 Island Tour, en ook in 2023 merk je dit nog altijd rond de stranden van Koh Lanta. Het is niet supererg of zo hoor, alleen fijn is anders.
Wat veroorzaakt dit stekende gevoel precies? Het zijn sea lices, kleine kwallenlarven -klinkt ranzig hè?- die je verder niet ziet. Ze kunnen trouwens ook voor uitslag en ziekelijke jeuk zorgen, zo heb ik aan den lijve ondervondenr. Sommige mensen blijken er zelfs allergisch voor en belanden aan het infuus.
Over kwallen gesproken, die spoelen op bepaalde winderige dagen aan. Behoorlijk grote met akelig uitziende tentakels. Je ziet ze dan ook in de zee drijven, waardoor zwemmen ronduit shit is. Gelukkig heb ik dit niet zo vaak meegemaakt.
4. Qua koffietentjes valt het tegen
Sfeervolle koffietentjes en de bijkomende gezellige sfeer vind ik altijd chill om een ijskoffie te doen en een beetje te werken. Op Koh Lanta heb je wel koffiezaken hoor, ze vallen wat mij betreft alleen tegen als ik ze vergelijk met Koh Phangan of een plek als Chiang Mai.
Nu is het nooit helemaal fair om de comfort van het vasteland te vergelijken met eilanden, dus laten we Chiang Mai even vergeten.
Mijn persoonlijk favoriet op Koh Lanta is het Escape Cafe bij Long Beach. De setting aan het strand een handjevol zitzakken, kussens en relaxhutten is super. Qua koffie is het echter niet geweldig als je het mij vraagt. Dan kom ik weer terug bij Koh Phangan, persoonlijk vind ik dat ze daar leukere koffietenten met betere koffie hebben. Bijvoorbeeld Balance Specialty Coffee.
5. Als soloreiziger is het er niet altijd even makkelijk
Is Koh Lanta een eiland voor backpackers? Zeker wel.
Toch heb ik me er op bepaalde momenten best eenzaam gevoeld, en dat terwijl ik heel goed alleen kan zijn. Op de stranden zie je vooral stelletjes en jonge families met kinderen, en niet bijster veel solobackpackers. Zo is mij tenminste opgevallen.
Koh Lanta staat natuurlijk niet voor niets bekend als familie-eiland (laat je daar niet door afschrikken trouwens!).
Hoe kom ik met mensen in contact? vroeg ik me regelmatig af.
Overdag op het strand is die kans waarschijnlijk niet al te groot (al gebeurde mij het eergisteren wel haha). Ga daarom naar hostels of feestjes bij strandbars die er genoeg georganiseerd worden.
Overigens sprak ik een meisje en ze zei dat ze in haar hostel nauwelijks andere backpackers tegenwam. Aan de andere kant hoorde ik van iemand anders juist het tegenovergestelde over het hostel waar ze verbleef.
Al met al is Koh Lanta niet hét perfecte eiland om mensen te leren kennen denk ik. Het kan absoluut hoor, maar op Koh Lipe, Koh Phangan, Koh Tao, Koh Phi Phi en Koh Chang loop je waarschijnlijk meer alleen reizenden tegen het lijf.
6. Keiharde motorgeluiden
De bizarre knalmotoren komen soms echt mijn strot uit, om het maar zo te zeggen. In die zin was Koh Jum bijvoorbeeld een oase van rust.
Wanneer je aan het strand verblijft ver van de weg, zal je er overigens geen last van hebben. Ikzelf zit echter in een Airbnb met beneden de hoofdweg. De dingen die daar zo nu en dan langs scheuren zijn echt absurd. Uitlaten zonder enige geluidsdemping, pick-ups die me een teringherrie produceren, stokoude dieseltrucks en types die kennelijk van racen houden.
Zo racet er hier iedere ochtend rond half acht een man (lees: idioot) in een pick-up als een bezetene rond die het gaspedaal volledig induwt, waarbij een geluid ontstaat dat door merg en been gaat. Alsof hij de pook in z’n vrij heeft staan en dan het grootst mogelijke aantal overtoeren probeert te maken.
Ik op zulke momenten: rustig blijven, blijf rustig (grrr…).
De kunst is dan om het niet binnen te laten komen, dat heb ik dan wel geleerd.
7. Het is geen tempelparadijs
Een van de dingen die Thailand voor mij een bijzonder tintje geven zijn de vele tempels die je door heel het land ziet. De een nog indrukwekkender dan de ander. Vooral als ze afgelegen in de natuur liggen vind ik het extra magisch.
Op Koh Lanta, waar het overgrote deel van de bevolking moslim is, vind je echter nauwelijks tempels. Het is dus niet zo als in Bangkok of Chiang Mai dat je je dagen kunt vullen met het bekijken van Boeddha’s, stoepa’s en andere prachtige boeddhistische bouwwerken.
Stel dat er in de groene heuvels van het eiland gouden torens, chedi’s of Boeddha’s zouden oprijzen, dan zou dit er denk ik onwijs gaaf uitzien. Dat typische Thaise sfeertje. Maar ja, je kunt niet alles hebben hè?
Zo, dat waren ze. Kan jij je vinden in dit lijstje?
