Kan reizen leiden tot bindingsangst?

Vanmiddag liep ik alleen op de boulevard van Jávea. Strandbars aan de ene kant, en het strand en de zee aan de andere kant.

Hier een fotootje:

Het is echt zo’n heerlijke plek.

Misschien ga ik er ooit wel wonen.

Maar met die uitspraak kom ik ook meteen tot de kern van dit artikel uit.

Zoals je weet bestaat mijn leven de laatste jaren vooral uit reizen. Ja oké, de laatste tijd niet omdat we met corona zitten. Maar goed, alsnog ben ik een soort van on the road aangezien ik geen bezittingen heb, behalve wat slonzige kleren, een laptop en een telefoon.

Waar ik nu uitkom is het volgende:

Zo nu en dan is het goed om terug te kijken op de keuzes die je gemaakt hebt en wat voor invloed deze keuzes hebben op je leven.

En het alleen-reizende leven wat ik leid, zorgt ervoor dat ik van plek naar plek ga en mensen ontmoet en weer achterlaat (wat vaak best pittig is trouwens!).

Toch bevalt die manier van leven me over het algemeen prima. Al mis ik op sommige momenten wel vrienden, wellicht een relatie en een basis om op terug te kunnen vallen.

Dan wil ik het met je hebben over het fenomeen ‘binden’. Of eigenlijk het ontbreken daarvan. En of langdurig reizen hier wat mee te maken heeft.

Op reis heb ik soms voor langere tijd een Airbnb, maar als de sleur toeslaat en de drang naar avontuur opkomt, ben ik weer vertrokken. Dat geeft dan weer een hoop nieuwe energie.

Maarreuh, het leert je niet bepaald om wortels te schieten.

En ja, wat te denken van relaties. Af en toe ontmoet ik tijdens mijn avonturen meisjes waarmee ik dan voor langere tijd optrek. Zo ook iemand uit Maleisië. Ze peilde bij me of ik een relatie zag zitten. Eerlijk gezegd kreeg ik het er Spaans benauwd van.

In 2013 leerde ik een Belgische kennen op de Gentse Feesten. Ze wilde al na 3 maanden het label ‘relatie’ aan ons samenzijn plakken. Ik had zoiets van: we kunnen het toch ook gewoon leuk hebben samen zonder de boel meteen te labelen? Ik bedoel we zijn net onderweg.

Even daarvoor had ik mijn eerste reis gemaakt en het ‘vrije gevoel’ al een beetje omarmd. Ik zat met m’n gedachten alweer bij de volgende reis. Misschien had dit ermee te maken?

Anyway…

Ik kan niet anders dan toegeven dan dat ik het lastig vind om me te binden. Zowel aan mensen als plaatsen. Of laat ik het positiever zeggen: ik hecht veel waarde aan ruimte en vrijheid.

Ik heb het gevoel dat het langdurige solo-reizen de angst om te binden -of hoe je dit ook wilt noemen- alleen maar groter heeft gemaakt.

Door zoveel en zolang in je uppie op pad te zijn, wen je namelijk aan de vrijheden die je hebt. Je kan gaan en staan waar je wilt. Eigenlijk blijf je een kind en word je niet volwassen. Tenminste, als je het hebben van verantwoordelijkheden aan volwassenheid koppelt.

In relaties die je aangaat met mensen kan dit tot lastige situaties leiden. De andere partij voelt dat jij niet die bindingsdrang hebt, wat tot onzekerheid kan leiden. Vervolgens ontstaat claimend gedrag enzoverder.

Vervelend. Voor mij, maar net zo goed voor de ander. Haar gedrag is immers deels het gevolg van wie ik ben. Die zelfreflectie heb ik inmiddels wel.

En wat ik zei: hetzelfde heb ik met het kiezen van een vaste woonplaats. Soms denk ik: wat zou het gaaf zijn om hier een huisje te hebben (bijvoorbeeld in Jávea dus). Echter, wanneer ik dan aan avontuur en het vrije leven denk, word ik daar veel blijer van.

Al ken ik net zo goed de andere kant van de medaille van dat vrije leven.

Bovendien wil het nog niet zeggen dat je je vrijheid kwijt bent als je een huis bezit natuurlijk. Zo is het ook weer. Die redenering geeft me weer wat lucht haha.

Dus ja, indien jij iemand bent die veel lange soloreizen maakt dan herken je je misschien wel in mijn verhaal. Hoe meer je het doet, hoe meer je als het ware vervreemd van het ‘normale’ plaatje.

Aan de andere kant, wat is ‘normaal’ hè 🙂 ?