Een lange reis maken kent ook keerzijden

Ga jij een lange reis maken?

Ik waarschuw je alvast: je zult nooit meer dezelfde persoon zijn die je was 😉 .

Mijn eerste keer grote reis maakte ik in 2011-2012. Op de bonnefooi vloog ik met een enkeltje naar Bangkok, en kwam dik zeven maanden later terug in Amsterdam. Als een compleet ander mens.

Het avonturenvlammetje in me was aangestoken en een heuse avonturier bleek geboren.

En dus zou het niet bij de ene reis blijven. Een poosje later zei ik m’n baan op en vertrok ik voor onbepaalde tijd, met wederom Bangkok als startpunt van het avontuur. Ik zou uiteindelijk drie jaar wegblijven.

Daarna volgde nog tal van vette backpacktrips, en nu ik dit schrijf vanaf het Thaise Koh Lanta ben ik evengoed alweer een jaar weg uit het Nederlandse.

Heb je ook een enkeltje geboekt en geen idee wanneer je terugkomt? Supergaaf en moedig dat je dit doet. Echt! Veel onverwachte gebeurtenissen zullen je pad gaan kruisen, en onderweg zal je met de nodige uitdagingen te maken krijgen die je als persoon gaan verrijken.

Mensen om je heen zullen al snel iets zeggen in de trant van:

“Wow! Gaaf! Dat je dat durft! Ik zou het ook wel willen. Maar ja, de plicht roept hè…”

En ja, het is onwijs cool om voor langere tijd op reis te gaan, zonder de stress aan je hoofd te hebben van thuis, verlost te zijn van routines, de verlangens van de maatschappij en wat (zogenaamd) moet. Eindelijk heb je de tijd om te doen waar je zin in hebt, zonder dat je hierbij direct een lanterfanter bent overigens. Je kunt ten volste van het leven gaan genieten.

Jij hebt het lef om te gaan. Daar mag je best een beetje trots op zijn.

Maar ik wil ook eerlijk met je zijn.

Zo’n lange backpackreis is zeker niet alleen maar rozengeur en maneschijn, je zult eveneens kennismaken met de andere kant van de medaille. Niet geheel onlogisch, want aan iedere positieve kant kleeft nou eenmaal een negatieve.

Wat zijn deze keerzijden van een lange reis dan? Ik bespreek er acht, die ik op basis van mijn eigen ervaringen al meerdere keren heb meegemaakt.

Oh, en wees trouwens niet bang. Doordat je de keerzijden ervaart zal je als persoon juist groeien. Je leert met de moeilijke momenten omgaan, een stukje levensbagage die je in soortgelijke situaties weer verder helpt. En sommige situaties zullen je misschien doen beseffen dingen anders te willen doen.

Nou luitjes, genoeg geluld! Hier komen ze:

 1. Reismoeheid

Het is een fabeltje om te denken dat reizen nooit saai is of je kost wat kost door moet gaan. Geloof me, na een langere periode zal het gevoel van reismoeheid je parten spelen. Zo is het leven, en da’s volkomen logisch.

Ik kreeg ermee te maken aan het eind van mijn eerste reis in een hostel in El Nido, een tof backpacker-dorp in de Filipijnen. Ik had echt het gevoel ‘klaar’ te zijn. Mijn missie was volbracht. Daarnaast snakte ik naar een Albert Heijn, gewoon een normale supermarkt. Niet veel later besloot ik een ticket terug naar huis te boeken.

Opnieuw een hostel, tempel, waterval, nationaal park, vulkaan of jungletrekking. Na loop van tijd komt het moment waarop je het wel gescheten vindt en er simpelweg klaar mee bent.

Is zoiets erg? Nee natuurlijk niet! We zijn allemaal mensen en het betekent heus niet dat je niet van reizen houdt. Maar op een bepaald moment is de koek gewoon op. So what?

Voor mij is slow travel de uitkomst. Ik blijf langer op bepaalde plekken plakken en voorkom op die manier continu onderweg te zijn.

2. Missen van een basis

Laatst op Nusa Lembongan kletste ik met een Nederlands meisje, ze woonde in Wanaka. Ik vertelde over mijn leven als reiziger en ze zei:

“Jij hebt echt een droomleven man!”

In eerste instantie zou ik hetzelfde zeggen denk ik. Vergis je echter niet dat ieder bestaan z’n voor- en nadelen heeft.

Als je langdurig on the road bent, kom je op enig moment waarschijnlijk op het punt een zekere basis te missen. Je realiseert je nergens wortels geschoten te hebben, je hebt geen zogeheten veilige haven om op terug te vallen. En da’s best confronterend kan ik je zeggen.

Wij mensen willen diep van binnen ergens bijhoren, ook al denken we misschien van niet.

Wederom is slow travel in deze voor mij een uitstekende oplossing. Door langer op een plek te zijn creëer ik toch een soort van basis, al weet ik diep van binnen dat het (waarschijnlijk) niet mijn eindbestemming is.

Paradoxaal genoeg is het voor mij ook zo dat wanneer ik ergens langer ben, ik juist weer de prikkeling voel om naar een nieuwe plek te gaan. Dus ja, ergens smacht op een bepaald moment naar een thuis, maar ergens ook weer niet 😉 .

3. Eenzaamheid

Deze geldt vooral indien je alleen reist.

Wat voor type persoon ben jij? Kun je goed alleen zijn? Ben je onafhankelijk? Of ben je iemand die mensen om zich heen moet hebben om zich happy te voelen?

Wanneer je alleen gaat backpacken zal je moeten incalculeren soms in je uppie te zitten. Je bent dan volledig op jezelf aangewezen.

Vraag jezelf eens: kun jij hiermee dealen?

Begrijp me niet verkeerd. Tevens als je denkt moeilijk alleen te kunnen zijn of wanneer je twijfelt of backpacken wel jouw ding is, raad ik je aan het wél te doen. Zie het als een uitdaging. Hoewel je er misschien als een berg tegenop ziet, zal je er enorm veel baat bij hebben. Je zult beter met situaties kunnen dealen waarin je het zelf moet zien te fixen.

Voel je jezelf on the road verloren en wellicht zelfs en tikkeltje depri, probeer er dan op uit te gaan. Stap uit je comfortzone en je zult al gauw de vruchten ervan plukken.

In het begin zal het absoluut een ding in je hoofd zijn om ergens alleen op een terras te gaan zitten, alleen een bar in te duiken of je alleen bij een groepstour aan te sluiten. Naderhand ben je blij die stappen gezet te hebben, wedden?

Ik kan het alleen zijn accepteren, aangezien ik er totaal geen moeite mee heb. En nee, ook ik ben niet van steen. Ik heb me net zo goed eenzaam en verdrietig gevoeld. En nog steeds. Maar die gevoelens horen bij het leven, nietwaar? Daarbij zie ik zulke momenten naderhand als waardevolle leermomentjes.

Dat ik er goed mee kan dealen om zonder gezelschap te zitten, is een persoonlijke eigenschap die ik ondertussen goed van mezelf ken. Ik ben er vooral achter gekomen gedurende mijn eerste grote avontuur.

Wel vind ik het persoonlijk lastig om afstand te nemen van reismaatjes en weer alleen verder te reizen. Zeker wanneer de klik goed is. Het heeft me desondanks wel doen groeien als persoon. Als in: beter leren omgaan met vaarwel zeggen, besluitvaardiger en onafhankelijker zijn. Soms wanneer ik een sleur voel aankomen of merk dat het desbetreffende contact me weinig brengt, hak ik de knoop door. Hoe moeilijk ook.

Enne, soms is het gewoon beter om lekker te gaan tukken. Morgen weer een dag.

4. Sociale uitputting

Tegenover het alleen zijn staat het je altijd maar sociaal ‘moeten’ of ‘willen’ gedragen. Om vrienden te maken, en -als je heel eerlijk bent- misschien ook wel om in de smaak te vallen. Op den duur zal het je opbreken, zeker indien je van nature niet zo’n sociaal dier bent. Het is telkens weer een investering die je doet, het kost hoe dan ook moeite en energie. Zelfs wanneer je die typische extraverteling bent.

En wat te denken van steeds opnieuw andere mensen ontmoeten, steevast gedag moeten zeggen, continu van reismaatjes wisselen.

Makkelijk is anders.

Zo heb ik niet iedere keer de motivatie om m’n sociale pet op te zetten en nieuwe mensen te leren kennen. Prima, ik trek me dan lekker terug in m’n veilige hol. Me-time noemen ze het toch? Da’s af en toe ook nodig.

Het zoveelste gesprek met vragen als: “Waar kom je vandaan?”, “Hoelang ben je al op reis?” en “Wat wordt je volgende bestemming?” Je komt op een punt waarop je er klaar mee bent.

Daarnaast merk ik intussen heel selectief geworden te zijn in welke personen ik ‘investeer’. Het moet serieus goed klikken alvorens ik mezelf geef, 95 procent van de mensen die je ontmoet zie je immers nooit meer. Zo is het helaas. Aan de lopende band jezelf geven of überhaupt iemand leren kennen gaat op den duur rete-vermoeiend worden.

Yep, lang reizen bouwt een soort van schild om je heen. Pas echter op geen of nauwelijks nog een verbinding met iemand aan te gaan. Want verbindingen geven het leven glans.

5. Liefde is vaak kortstondig

Ga jij backpacken om de liefde van je leven te vinden? Dan help ik je graag uit de droom: het zal moeilijk worden.

Ik zal het niet ontkennen hoor: reisliefde is zonder twijfel iets prachtigs. Echter, het liefdesverhaal duurt doorgaans niet langer dan de periode waarin je samen optrekt.

Vergeet niet dat iedere backpacker is gaan reizen met zijn of haar eigen doelen, plannen en intenties. Na twee weken met elkaar opgetrokken te hebben, moet je er daarom niet raar van opkijken als de andere persoon besluit of zijn of haar trip op eigen houtje voort te zetten.

Kun jij hiermee omgaan?

Ik kan erover meepraten en vind zoiets knap lastig.

Tijdens mijn eerste reis leerde ik in Pai een Israëlisch-Duits meisje kennen. Ze was alleen op reis. We raakten al snel aan de praat, en hadden een verrassend goede klik. We besloten een hutje te delen en er met de scooter op uit te trekken. Zo hebben we haar verjaardag gevierd op een terras in de bergen.

Na bijna twee weken als min of meer een koppeltje samen te bivakkeren, besloten we om ieder onze eigen weg te gaan. Dit vond ik lastig, zeker nadat ik haar niet meer zag.

Uiteindelijk is het goed gekomen, en ben ik blij mijn eigen plan te hebben getrokken. Immers, ik ben van mening dat alleen reizen goed voor je is. Natuurlijk wel met zo nu en dan een reisbuddy, begrijp me niet verkeerd 🙂 .

Verder is het uitermate lastig om een relatie aan te gaan zonder vast vooruitzicht. Ben je van plan ergens te settelen? Waar ben jij over drie jaar? Waar is de andere persoon? Hoewel ik niet bepaald van de vastigheden ben, vormen issues zoals deze doorgaans toch de basis voor een relatie.

Zo leerde ik in 2023 een Oostenrijkse kennen op een bounty-strand in Thailand. Veel romantischer kon het niet. We trokken al snel naar elkaar toe, tot het moment kwam waarop ze duidelijkheid aan me vroeg. Zij wilde haar leven opbouwen in Wenen, ik als vrije geest voelde me enigszins voor het blok gezet. Waarom ineens zo serieus? dacht ik. Laten we eerst eens uitzoeken of we überhaupt een relatie aan kunnen gaan.

Je voelt ‘m al aankomen: het is stukgelopen.

Daarna heb ik echt even flink in de put gezeten, al heeft het me tegelijkertijd genoeg geleerd. Onder meer het antwoord op de volgende vraag:

Mis ik haar of mis ik de situatie?

Heel eerlijk: het bleek vooral om het laatste te gaan. Het samenzijn en de gezelligheid. Niet persé haar als persoon. De diepere connectie was er niet zozeer.

Het heeft me overigens net zo goed kritisch naar mezelf doen kijken. Ik besef me ondertussen maar al te goed dat met iemand die zo vrij leeft als ik amper een relatie aan te gaan is.

Overigens geldt het niet alleen voor relaties waarbij verliefdheid een rol speelt. Tevens je contacten met andere reisgenootjes zullen niet voor het leven zijn. Eenmaal thuis is het gewoonweg anders dan hoe het was tijdens het backpacken.

Zo sprak ik in Nederland af met een Duitse reisgenoot (Heinrich) die ik op de Filipijnen had leren kennen. Hij was aan het roadtrippen door Europa en bood aan om langs te komen. Supergezellig!

Het was zeker tof om hem weer te zien en bij te praten. Maar in Nederland zaten we op een terrasje met onze winterjas aan omringd door beton, en niet chillend met een biertje op strand van El Nido… Om de een of andere reden leken we bovendien veel minder gespreksstof te hebben dan daar. Daarbij moest hij diezelfde dag alweer ervantussen. De hele setting is volslagen anders dan op reis.

6. Je toekomst is niet uitgestippeld

Persoonlijk vind ik dit juist prettig, leven met een onbekende toekomst in het verschiet. Een backpack kopen, je ticket boeken en gaan met die banaan. Heerlijk! Voor een heleboel mensen is het niettemin een ander verhaal, ze hebben juist vastigheden nodig en willen weten waar ze over vijf jaar staan. Of in elk geval enige duidelijkheid.

Zeker als je beslist hebt om lang te gaan reizen kan je na pak ‘m beet een paar maanden overvallen worden met het volgende gevoel:

Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Is het niet genoeg geweest? Moet ik me niet nuttig gaan maken om een veilige toekomst op te bouwen?

Ken jij jezelf goed? Ben jij iemand die snel piekert en bang is voor een toekomst die niet vaststaat?

Met name in het laatste geval zal je jezelf goed af moeten vragen of het backpacken voor een langere tijd wel voor je is weggelegd. Al ben ik evengoed van mening dat je zo nu en dan een sprong in het diepe moet wagen, vervolgens zie je wel hoe het zich allemaal ontvouwt.

Dus nogmaals: voor mij is die onzekerheid geen nadeel. Voor een hoop mensen wel. Waar ik over vijf jaar sta? Zie ik dan wel weer. Ik vind het zo’n onzinnige vraag hè! Da’s mijn kijk op het leven. Simpel, weinig stress en leven in het NU. Perfect!

Gebrek aan visie? Gebrek aan het nemen van verantwoordelijkheden? Mag je vinden hoor…

Overigens heb ik lang niet altijd zo in ’t leven gestaan. Nadat ik m’n contract verscheurde en maandenlang aan het reizen was, dacht ik op een geven moment ook:

Is het niet handig om naar huis te gaan en een goede baan te gaan scoren?

Ik weet het nog goed, het was in Don Det (Laos) toen ik aan de oever van de rivier in een hangmat lag, en die gedachte door m’n hoofd schoot.

Ergens niet zo vreemd. Ik bedoel, ik stond aan het begin van m’n ‘carrière’.

Inmiddels, jaren verder, ben ik helemaal veranderd. Een leven waarin veel vastligt en alles gepland wordt is niets voor mij gebleken. Het nomadenbestaan is meer aan me besteed, al voel ik me af en toe ook echt wel lost.

Wat er op m’n pad komt? Geen idee… Maar maakt dat het leven juist niet mooi?

7. Vervreemding

Hoe langer je wegblijft, des te meer je zult vervreemden van thuis. Zo ervaar ik het tenminste.

Je bent anders geworden, en thuis is alles onveranderd. Plotseling ben je een vreemde eend in de bijt.

Toen ik in 2019 terugkwam van drie jaar backpacken voelde ik eerlijk gezegd nog maar weinig verbinding met Nederland. Alles hutje mutje, het stelselmatig binnen zitten, moeten plannen om af te spreken, het eten, de mindset van de mensen en ga zo maar door…

Ik schreef het al: thuis is thuis niet meer.

Gelukkig draaide het na enige tijd wel bij hoor en ging het daarna prima. Maar helemaal thuis heb ik me er nooit meer gevoeld, en het buitenland bleef telkens aan me trekken.

Wat daarnaast een lastig iets is, is wanneer je je behalve de intussen onwennige levensomstandigheden ver verwijderd voelt van je ooit zo goede vrienden. De echte connectie is weg en je vraagt je af of de vriendschap eigenlijk nog wel zin heeft.

Maar weet: het leven is voor iedereen een reis, een reis waarin we allemaal verschillende afslagen nemen. En dat is oké.

8. Jezelf lastig kunnen committeren

Deze laatste is vooral een gevolg voor mensen die langdurig reizen. Ik merk het zelf ontzettend, het lastig te vinden me aan iets of iemand te committeren.

Laten we eerlijk zijn: het vrije leventje op reis bestaat voornamelijk uit doen wat goed voelt, zonder al teveel planning en verantwoordelijkheden.

In ons kleine landje gaan die dingen toch echt ietsepietsje anders. Mensen zitten niet zelden voor weken ‘volgeboekt’ en verwachten van je dat je meedoet aan deze plan-gekte.

Relaties horen hier evengoed thuis. Ik zal me wel heel erg goed bij iemand moeten voelen vooraleer ik me in een relatie stort.

Doordat ik zó vrij ben, voel ik me het minste of geringste al bekneld.

Nope, dingen vastleggen is echt niet aan mij besteed. Hoe meer je reist, hoe meer je het zult ervaren.

Of ben ik de enige met deze afwijking 😉 ?

Heb je vragen over dit stukje? Praat mee in de reacties 🙂 !