De harde realiteit als je er weer alleen voor staat

De afgelopen 4 weken heb ik samen met mijn zusje gereisd. We zijn via Bangkok naar Koh Lipe en het avontuurlijke Koh Tarutao gegaan. Uiteindelijk zijn we enkele dagen geleden weer in de Thaise hoofdstad beland.

Het was voor mij eerlijk gezegd best even wennen: van 4 maanden alleen op pad te zijn, ineens 25 dagen samen. Hoe zou ik hiermee omgaan? Dat omschakelen bleek echter met name in mijn hoofd te zitten, aangezien we het vooral heel goed hebben gehad. We vonden een ideale mix in dingen samen doen of juist zelf.

Bovendien bedacht ik me dat het best bijzonder is als iemand die zo dichtbij je staat, de moeite neemt om je op te komen zoeken. En helemaal in haar situatie.

Mijn zusje, 27 jaar, heeft een tijdje terug namelijk flink moeten knokken om in leven te blijven. Ze had de diagnose kanker gekregen. In een bedreigend stadium. Na het wegvallen van onze grotere zus, kwam deze mededeling binnen als een bom. Het was voor mij alsof ik opnieuw een overlijden voelde aankomen.

Ik ben nu misschien wel erg open, maar juist dit heeft de reis extra speciaal gemaakt.

We weten wat de moeilijkere kant van het leven inhoudt en spraken hier zo nu en dan ook over.

Zo was er de boottocht van Koh Lipe naar de haven van Pakbarra. Ineens voelde ik een enorme leegte. Ik zei tegen mijn zusje: “bizar hè, dat we haar -onze zus- nooit meer gaan horen of zien? De typische dingetjes zijn er enkel nog in herinnering. “

Soms word ik overvallen met gevoelens en voel plots het grote gemis. Een gemis dat er altijd zit, maar de zo nu en dan extra heftig naar boven komt. Het raakt me dan tot in het diepst van mijn ziel. Toen werden we beiden even stil en konden we alleen maar naar de oneindig lijkende zee staren. De tranen voelend.

Vanochtend om 05.45 uur heb ik m’n zusje afgezet bij de bus die haar naar de luchthaven zou brengen. Een zwaar moment. Ik realiseerde me dat ik er weer alleen voor kom te staan de komende tijd. Van veel samenzijn en bijzondere momenten meemaken naar helemaal in je uppie.

Tegelijkertijd zijn het de volgende vragen die me bezighouden: blijft de kanker weg? En de lichamelijke klachten? Kan ze het bijna stressvrije leven ook in Nederland voortzetten? Neemt ze dingen uit deze reis mee?

Het moment dat ik terugkwam in onze kamer en verder probeerde te slapen, zag ik links van me een leeg bed staan. Min of meer het signaal dat ons avontuur samen er toch echt opzat. Confronterend. Ik ben er echt even goed verdrietig van geweest.

En dat is niet enkel vanwege het weer alleen zijn.

Een andere reden is dat ik m’n zusje voornamelijk blij heb gezien, vrij van stress, zo nu en dan ouderwets mopperend en zonder allerlei lichamelijke complicaties die ze thuis wel had. Zoiets raakt me. Ik bedoel, het had zomaar anders kunnen aflopen. Een meisje waarmee ze werd behandeld, is bijvoorbeeld overleden.

Maar ook de grotere bewustwording dat we onze oudere zus blijvend moeten missen, is een oorzaak van het verdriet. Als je een langere periode bij elkaar bent, is de confrontatie dat ‘3’ ‘2’ is geworden namelijk des te groter.

De vertrouwde band die we samen hebben, blijft natuurlijk. Ondanks dat je fysiek misschien ver weg van elkaar bent. Echter, ik vind het lastig om zomaar om te schakelen. Ik ben nou eenmaal niet de persoon die een ‘knop’ heeft om te switchen. Zeker nu niet.

In plaats daarvan onderga ik maar gewoon het gevoel dat er zit. Soms is zoiets nou eenmaal nodig. Daarna komen meestal betere tijden, nietwaar?

Nu zijn het vooral leegte en somberheid die ik ervaar. Alsof je in het diepe wordt gegooid: dit is de situatie, je doet het er maar mee. Lastig.

Misschien komt het tevens door het gebrek aan vertrouwelijke mensen om me heen, dat ik het nu extra zwaar vind. Tijdens een reis is iets diepgaands of langdurigs opbouwen met iemand simpelweg moeilijk. Ook dat is soms trouwens best een harde realiteit.