De oneerlijke wereld

Nu ik net rennend terugkom na (eindelijk weer eens) een lekkere koffie gedronken te hebben in de Starbucks, realiseer ik me meer en meer hoe bevoorrecht ik ben om te kunnen doen wat ik doe. Daarmee bedoel ik: reizen waar, wanneer en hoe lang ik dat wil.

Natuurlijk heb ik zelf deze keuze gemaakt, maar ik heb wél de mogelijkheid daarvoor gehad.

De afgelopen tijd heb ik veel gesprekken gevoerd met locals uit Thailand en Indonesië. Waar je in eerste instantie misschien denkt dat zij de plekjes die jij wilt bezoeken al gezien hebben, blijkt dit vaak helemaal niet zo te zijn.

Dit heeft meestal niets met willen te maken, maar met kunnen.

Telkens weer als ik onderweg iemand spreek, verbaast het me dat hij of zij dat ene eiland in hun eigen land nog niet heeft bezocht. Hier in Semarang bijvoorbeeld ligt Karimunjawa, een bounty-paradijsje bij uitstek, relatief dichtbij.

Nagenoeg iedere local waarmee ik toevallig in een gesprek beland, geeft aan graag naar deze plek te willen. Maar door werk, vaak 6 dagen per week, en geldgebrek is dit simpelweg een mission impossible.

Het voelt voor mij zo vreemd en zelfs een beetje oneerlijk dat ik de vele mooie bestemmingen van een land eerder ‘mag’ zien dan de bewoners zelf.  Niet zij zijn degenen die mij vertellen hoe hun land eruitziet, nee ik ben de persoon die dit aan hen kan ‘verklappen’.

Dat is toch de omgedraaide wereld?

Of het nou Yogyakarta, Semarang, Bangkok of Koh Tao is, de meeste locals zijn simpelweg continu aan het werk om te kunnen overleven.

In Indonesië vertelde iemand me bijvoorbeeld dat het gemiddelde maandinkomen 1 miljoen tot 1,5 miljoen rupiah per maand is. Omgerekend is dat in het meest positieve geval ‘slechts’ 100 euro.

Tja, zo wordt sparen voor een reis best wel lastig hè? Zelfs in je eigen land reizen, daar waar het voor ons Westerse backpackers zo goedkoop is, is dan een lastige opgave.

En wat te denken van vakantiedagen? Worden wij niet warm van 24 vrije dagen per jaar, in Indonesië maakt men veelal meer uren en moeten sommigen het doen met 12 dagen op jaarbasis.

Wanneer ik zulke dingen hoor, denk ik meestal direct aan de mogelijkheden die we in ons land hebben. Als iemand er een paar maanden ertussenuit wil naar Azië, dan is dit al snel een fluitje van een cent.

De voorbeelden zijn talloos: mensen die een studie tijdelijk stopzetten om te reizen, personen die na hun afstuderen gaan backpacken of zij die hun baan beëindigen en voor het avontuur kiezen. Ook als je het even niet meer weet of ongelukkig bent en inspiratie zoekt, is op reis gaan een vaak gemaakte keuze.

Wij kunnen dit omdat we in ons leven de kans hebben om bedragen opzij te zetten, geld overhebben van een studiebeurs, of misschien de in de positie zitten om wat te lenen. Als je een beetje op de centen let, kun je voor 4.500 euro al snel dik een half jaar door Zuidoost-Azië trekken.

Maar hoe moeten de arme mensen hier dergelijke bedragen bijeensprokkelen?

Inderdaad, dit is simpelweg (bijna) onmogelijk. Vliegtickets zijn voor hen net zo duur als voor ons. Voor mij is 1 euro voor een bord eten goedkoop, maar hoe is dit indien je minder dan 100 euro per maand verdient?

Ik denk dat het goed is om te realiseren dat jij en ik, ondanks alle regels die er bijvoorbeeld in Nederland gelden, in een absolute luxepositie zitten. Eerder schreef ik al dat reizen niet voor iedereen is weggelegd. Nu ik onderweg ben, blijkt deze uitspraak eens te meer bevestigd te worden.

Als ik de twinkeling in de ogen van de lokale mensen zie wanneer ik vertel dat ik aan het reizen ben, denk ik aan al het moois dat ik al heb mogen meemaken. Ik hoop dan steeds dat zij ook eens deze kans zullen krijgen, zodat ook zij de wereld kunnen zien. Of toch in ieder geval hun eigen land.