Medan: een vreselijke chaos-stad op Sumatra

Zeg Medan en ik begin spontaan te janken. Wat een afschuwelijke stad hebben we hier zeg, echt een van de grootste sh*tholes waar ik ooit ben geweest.

Waarom vind ik Medan zo’n rotplek?

Simpel. Er is zó ziekelijk veel verkeer, je kunt het je nauwelijks voorstellen. Of eigenlijk helemaal niet. De diesel- en benzinedampen zweven in volle glorie door de straten. Door die smerigheid is een simpel luchtje scheppen eerder hels dan hemels. Verder is het er grauwer dan grauw.

Kijk, Bali is druk, maar daar heb je tenminste nog leuke tentjes en sfeer. Die dingen kun je in Medan op je buik schrijven. Al vind je er inmiddels gelukkig wel een aantal koffietentjes die de broodnodige comfort bieden.

Een voorbeeldje van de verkeerschaos in Medan: toen ik met een gedeelde taxi naar Bukit Lawang op weg was, duurde het 2,5 uur(!) voor de we stad eindelijk waren ontsnapt.

En mijn naïeve ik maar denken dat ik in een of ander pittoresk jungle-stadje zou landen. Dikke neus!

Qua veiligheid gooit Medan evenmin hoge ogen. Ze draagt binnen Indonesië namelijk de bijnaam ‘Gotham City’, verwijzend naar de stad van Batman berucht om de criminaliteit. Zelf heb ik er geen last van gehad, maar toch.

Voor een hoop mensen die Sumatra bezoeken is het helaas een bestemming die op enig moment wel een keertje zal worden aangetikt. Bijvoorbeeld wanneer je net geland bent en Bukit Lawang op de planning hebt staan.

Juist daarom heb ik dit artikeltje geschreven. Ik deel zowel mijn ervaringen als wat je er kunt doen (niet veel!) en handige praktische info voor je (waarschijnlijk korte) verblijf.

Overigens was ik er in 2016, al heb ik de laatste info voor je toegevoegd zodat je er ook anno 2024 iets aan hebt. Van andere backpackers heb ik gehoord dat er sinds 2016 weinig positief is veranderd, behalve dan de trein waarmee je van het vliegveld naar het centrum kunt komen.

Medan was mijn kennismaking met Indonesië. Een van de ergste ontmoetingen uit mijn leven kan ik je zeggen. Gelukkig heb ik naderhand de rest van het land ontdekt, en weet ik intussen wat voor ’n mooie en bijzondere bestemming het is.

Oh, de foto’s komen dus ook uit 2016 en zijn van niet al te beste kwaliteit. Hopelijk neem je me het niet kwalijk 😉 .

Laat ik het kort houden en deze intro met één zin afsluiten: het is wat mij betreft een stad die je zo gauw mogelijk wilt ontvluchten.

Mijn ervaringen in Medan

Zo, ik ga verder met het delen van mijn oh zo leuke (not) tijd in Medan.

Ik vloog van Bangkok naar Medan en na 2 uur landde ik…

Problemen op de luchthaven

Aangekomen op de luchthaven van Medan begint het gesodemieter eigenlijk al onmiddellijk. Of ik een uitreisticket heb. “Nee” zeg ik resoluut en de norse immigratiemedewerker beveelt me mee te komen naar een obscuur hokje ergens achteraf.

Voor de visumvrije entree (die je destijds had) en dus 30 dagen Indonesië moet ik van deze chagrijnige dame een bewijs van uitreizen kunnen overleggen. Echter, als ik het Visa on Arrival koop die ik later kan verlengen, dan blijkbaar niet.

Logisch hè?

Anyway, ik besluit daar maar voor te kiezen, want ik wil sowieso langer dan een maand in Indonesië gaan backpacken.

Even daarna kom ik bij het loket waar de prijs voor het visum staat aangegeven. Niet in de lokale munteenheid roepia, nee in dollars. 35 om precies te zijn. Wie heeft er hier in hemelsnaam dollars op zak?

Dan snap ik de truc. Ze weten drommels goed dat mensen doorgaans met een andere valuta betalen, bijvoorbeeld euro of roepia, en bieden je vervolgens een nogal zielige wisselkoers. Zo kwam ik uit op 500.000 roepia, omgerekend 35 euro. Toch net wat meer dan de prijs in dollars.

Later hoorde andere mensen die 450.000 roepia hadden betaald. Op de airport komen dus schijnbaar net zo goed (kleine) scams voor. Ach, ergens ook wel weer grappig of zo – zo maak ik mezelf wijs om me niet te laten opvreten door irritatie.

De lokale bus richting het centrum

Met het benodigde visum in mijn handen ga ik verder. Weg van het spanningsveld veroorzaakt door mevrouw.

Boven staan bussen te wachten, en na wat tips te hebben gekregen in het nabijgelegen station stap ik in. SM. Raja street is mijn bestemming. Ongeveer een half uur later vertrekken we, en ik ben de enige Westerse toerist. Ik voel me langs alle kanten bekeken, al laat ik het maar over me heen komen.

Weinig andere keus hè?

Lokaal reizen geeft je het ‘echte’ reisgevoel zegt men wel eens. Die redenering gaat eveneens voor dit ritje op. Na een half uur parkeert de chauffeur de bus. Niet omdat we aangekomen zijn, maar vanwege een probleem met de motor, waar het fijne niet van verteld wordt.

Een oudere vrouw zegt voor de duidelijkheid tegen me dat we eruit moeten.

Daar staan we dan. Wachtend op een nieuwe bus, die gelukkig na een kwartier aan komt rijden. Met Wi-Fi zelfs, al lijkt het een loze belofte, want ik kan geen enkel signaal uit de lucht trekken.

Wederom klim ik de bus in. Onderweg komt een fruitverkoper binnen. 1 kilo langsat voor 10.000 roepia, zo’n 70 eurocent. Ik besluit ervoor te gaan. De smaak is te vergelijken met een lychee, maar soms ietwat bitter door de pit. Het gaat er redelijk goed in, een beetje suiker kan ik wel gebruiken met al die suffigheid van de hele dag vliegvelden rondstruinen in me.

Na ruim een uur gereisd te hebben en door zeker dertig muggen te zijn opgevreten, word ik voor mijn gevoel in de middle of nowhere afgezet. Ik heb geen andere keus dan uit te stappen. Jezus wat is het hier druk. Veel te veel auto’s en scooters. Mijn al niet hele vrolijke stemming wordt er zo niet bepaald beter op.

Survival-modus: on.

Op avontuur in een ‘becak’

Gelukkig staat er een ‘becak’ klaar, een beetje wat een tuk-tuk in Thailand is alleen dan een stukje minder fancy. Zie het als een scooter met een gammele bak ernaast om in te zitten.

Aan de gozer die het ding bestuurt vraag ik of hij Engels spreekt en hij geeft blijk van wel. “Do you know the K77 Guesthouse?” Het is een van de spaarzame hostels die ik online heb kunnen vinden.

Godzijdank heb ik een foto gemaakt van de locatie (internet heb ik niet), aangezien er bij niemand van de locals een belletje gaat rinkelen. Of ze spelen het befaamde spel om er op die manier meer uit te kunnen slepen. Zou ook kunnen.

Hoe het ook zij, na even onderhandelen komen we uit op 20.000 roepia. Net iets meer dan een euro. Prima.

Hupsakee, instappen en gaan met die banaan.

Al snel wordt me duidelijk dat Medan niets anders is dan een eindeloze straat volgepropt met auto’s, vrachtwagens, scooters en becaks. Wat een chaos is het er, een grote smog-walm. Hoe kun je hier in vredesnaam leven?

De bestuurder, een jongen van wat ik schat net zestien, probeert in gebrekkig Engels allerlei dingen aan me te vragen. Helaas versta ik ‘m vaker niet dan wel en andersom is het hetzelfde liedje. Hierdoor is een gesprek quasi onmogelijk.

Echter, de moeite die hij doet om er toch iets van te maken vind ik aandoenlijk. Ik zou willen dat ik je verstond, denk ik dan, maar van het meeste gebrabbel is helaas weinig te maken. We lachen vooral en ik kijk wat om me heen, terwijl ik m’n shirt tegen mijn neus druk om de dampende benzinewolken enigszins te ontwijken.

Wanneer we voor het rode stoplicht staan, grijpt hij gniffelend z’n mobieltje uit zijn rechterbroekzak. Uit het niets krijgt de sfeer iets stiekems. Hij laat me seksueel getinte foto’s zien van Westerse vrouwen en maakt likkende bewegingen met zijn tong. Als ik iets niet had verwacht was het dit wel, van de ogenschijnlijk beschaafde en een tikkeltje conservatieve knul.

Ik heb weinig zin om deze pornografische weg in te slaan, gelukkig kapt hij kort daarna met het delen van zijn onvervulde lusten.

Hij blijkt de straat van bestemming overigens totaal niet te kennen en doet navraag bij enkele voorbijgangers. Navigeren is evenmin een sterke kant van hem.

Ze wijzen ons de weg en ik maak ze blij met het zoetbittere fruit uit de bus. Nadat we bijna door een houten vlonder de grond in donderen en enkele keren omdraaien door de verkeerschaos, staan we plots voor het guesthouse. Die had ik effe niet zien aankomen.

Ik bedank hem voor de nogal avontuurlijke rit en geef hem een handje langsat-vruchten mee. Daarna loop ik het guesthouse binnen. Naja lopen, je zou het beter strompelen kunnen noemen.

K77 Guesthouse

Na een ronduit vermoeiende dag, zeker ook omdat ik me in de ochtend verslapen had en daarom mijn transfer naar de luchthaven had gemist, maak ik kennis met eigenaresse Lola. Een erg lieve vrouw die iets moederachtigs heeft.

Lola spreekt, in tegenstelling tot de meeste mensen in Medan, goed Engels en helpt me met van alles. Wel zo fijn in een plaats waar nauwelijks iemand je verstaat. Daarna ontmoet ik haar verlegen kindjes en man, die iets zachts uitstraalt.

De kosten voor een slaapzaal blijken hoger dan ik gewend ben. 150.000 roepia, zo’n 10 euro. Daar heb je normaal een (goede) eigen kamer voor. In Medan is budgetaccommodatie desondanks relatief duur, waarschijnlijk door het geringe aanbod.

Het is trouwens een kamer met drie bedden, een meevallertje dus. Zeker omdat ik tamelijk gevoelig ben voor prikkels. Bovendien liggen ze heerlijk en is het drinkwater gratis. Daarnaast krijg je een ‘welkomstpakketje’ met douchegel, thee, koffie en een sapje waarvan ik de indruk heb dat het om een of ander slap aftreksel van siroop gaat.

Maar hey, laten we niet te kritisch doen en vooral dankbaar zijn 🙂 .

Nauwelijks tien seconden later plof ik neer op bed. Dan komt er een Amerikaans meisje met Aziatische roots de kamer binnen gehuppeld, ze heeft volgens mij volop energie.

Blijkbaar komen er nog andere toeristen naar Medan, al zou je dat niet zeggen als je een stap buiten de deur zet. Het enige wat je daar ziet is een lange sliert verkeer.

Eten zonder prijzen

Aangezien ik honger heb loop ik naar de supermarkt en vraag ik of er ergens iets te eten valt. Een behulpzaam meisje, dat redelijk Engels spreekt, leidt me over de drukke(!) weg naar een ‘warung’, een lokale eetgelegenheid. Ze legt me zelfs de gerechten van de Indonesische menukaart uit, stuk voor stuk. Hoe lief?

Hoewel ik meerdere keren vraag of ze wil mee-eten, slaat ze het aanbod verlegen en met een lichte bloos af. Nadat ik klaar ben, zeg ik tegen de twee medewerkers te willen afrekenen. Ze begrijpen me alleen niet. Ook in gebarentaal kom ik geen steek verder.

Tja en nu? Weglopen en dan ervan uitgaan dat ze me roepen? Waneer ik aangeef ervan door te willen snappen ze ‘m uiteindelijk toch.

De prijs valt niet te checken aangezien er geen bedragen op de menukaart staan. In Medan eerder regel dan uitzondering trouwens. Vervelend, want ik heb soms het idee keihard geflest te worden. Al is het maar voor 2 euro, ik wil gewoon de gangbare prijs betalen. Ik heb m’n twijfels als men bij het afrekenen naar elkaar kijkt en moet lachen. Zitten ze nou met me te spelen of is het vriendelijkheid?

Dat de prijzen subjectief zijn blijkt wel als ik diezelfde avond een bonnetje van 49.000 roepia in m’n handen gedrukt krijg. Het moment waarop ik aan iemand anders de rekening vraag, blijkt het plotseling om 41.000 roepia te gaan. Nogal apart en niet helemaal zuiver op de graad, al is het intussen weinig verwonderend meer.

Langs de slurf verkeer, want stoepen zijn hier niet, gids ik mezelf terug naar mijn rustige kamer.

Wat een bende is het zeg. En nee, daarmee doel ik niet op de kamer want die ziet er pico bello uit.

Filmster

Oké, Medan is vreselijk qua verkeer en als toerist is het behelpen geblazen, maar de locals zijn er oprecht lief en lachen continu. Als ik voorbijloop is het telkens: “hi sir” of “how are you”, komen auto’s voorbij die toeteren of zie ik mensen simpelweg met elkaar smoezen over die jongen met blonde manen. Verder staart iedereen me zonder pardon aan, zoals ik jaren ervoor in Myanmar al mee heb gemaakt.

Het is alsof ik een of andere filmster of een popidool ben. Die vormen neemt het serieus aan.

Op enig moment achtervolgen drie smoezelende meisjes me, en na een tijdje vragen ze met een big smile of ik met ze op de foto wil. Natuurlijk. Ze lijken helemaal in de zevende hemel en vragen ook m’n Facebook.

Het is nogal wennen om aan de lopende band te worden aangestaard en toegeroepen. Ik ben niet het type wat niet reageert, en dus hakt het er na een tijdje aardig in. Al verzacht het enthousiasme van de locals een hoop. En aan de andere kant begrijp ik het wel: wanneer zien ze hier immers een blonde gast van tegen de 1,90 door in uitlaatgassen gehulde de straten slenteren?

Even later vind ik mezelf terug op Facebook van een van de kinderen. Onder de foto staan tig reacties van personen die ‘zoiets’ niet eerder hebben gezien. Althans, da’s wat de vertaal-optie me vertelt.

De maanden erna zou ik nog heel wat berichtjes van ze krijgen, inclusief gemiste telefoonoproepen. Hilarisch!

Slapen en wegwezen

Ze zeggen wel eens dat je een cultuurshock krijgt wanneer je voor ’t eerst in Bangkok komt. Nou, Bangkok is een lachertje vergeleken met Medan.

De drukte zoals hier is ongekend. Vanuit de slaapkamer hoor ik het verkeer dat alsmaar doorgaat en simpelweg nooit lijkt te stoppen.

Maar er is meer.

Om 4.30 uur (in de nacht dus) word ik op een botte manier uit m’n slaap gerukt. Er klinkt, dwars door m’n oordoppen heen, een (écht) luid gezang uit de moskee. Ook m’n twee hostelgenoten schrikken wakker, en we kijken elkaar verbijsterd en tegelijkertijd met een lach aan.

Het papiertje in de gang met daarop een tip om oordopjes in te doen, blijkt niet zonder reden.

Maar voor geluid van deze orde zal je je oren moeten volgieten met cement om niks te horen.

(Even voor jouw info: voor mij was dit de eerste keer in Indonesië en tevens de eerste keer dat ik zo hard een moskee hoorde.)

Voor dit stukje cultuur ben ik diep in de nacht blijkbaar niet klaar. Ik neem het voor lief en probeer me er niet aan te storen. Kwestie van wennen denk ik.

Na een half uur is het plotseling muisstil en vertrek ik wederom naar dromenland.

Qua herrie is er nog wel het een en ander te melden overigens.

Overdag werken een stuk of tien man aan het dak van het guesthouse. Hamers, slijptollen en andere machines worden van stal gehaald en zorgen voor een kabaal van jewelste.

Van het comfortabele Bangkok ben ik ineens in een volkomen vreemde wereld beland die ik oprecht als de hel wil omschrijven. Ik moet hier zo snel mogelijk zien weg te komen.

Of er iets te doen is in Medan? Er zijn shopping-malls, moskeeën en een paar tempeltjes om te bezoeken. Maar wanneer iedere kilometer reizen 10 minuten duurt en de energie als een malle uit je trekt, is de lol er voor mij wel af. Dit is niet waarom ik naar Sumatra ben gekomen, of wel dan?

Daarom stap ik de volgende dag om twee uur in een gedeelde auto naar Bukit Lawang, de jungle in en weg van deze vreselijke file en chaos. Met gierende banden vertrekken is nooit eerder zo treffend geweest.

Daar in het regenwoud zou ik trouwens strontziek worden en een dikke week voor pampus op bed liggen. Gelukkig werd het nadien beter 😉 .

Dat Medan een regelrechte verkeershel is wordt nog maar eens bevestigd als blijkt dat het dik 2,5 uur(!) duurt vooraleer we de stad uit zijn. De knalharde discomuziek die de chauffeur draait maakt de rit bovendien vergelijkbaar met een halve marteling.

Ze zeggen wel eens: zeg nooit nooit. Eén ding is voor mij desalniettemin zeker: Medan hoef ik nooit meer te zien.

Bezienswaardigheden en activiteiten in en rond Medan

Wat er te doen is in Medan? Niet gek veel, al vind je er wel een aantal bezienswaardigheden die de moeite zijn mocht je overdag iets willen ondernemen.

Ik zet ze hieronder voor je op een rijtje.

Bereid je echter voor op een laag-energieleven in Medan. Ik zou gewoon lekker een koffiebar induiken en daar gaan chillen of eventueel wat werken. Laptopje erbij, dikke prima. Check hiervoor het gedeelte over eten en drinken.

Het Graha Maria Annai Velangkani-schrijn

Het Graha Maria Annai Velangkani-schrijn is religieus gezien een boeiende bezienswaardigheid. Deze katholieke plek werd in 2005 gebouwd en kent een interessant stukje Indiase geschiedenis. Het is bovendien een volstrekt andere kerk dan je gewend bent.

Masjid Raya al Mashun

Indien je een mooie moskee wilt zien is Masjid Raya al Mashun een uitstekende keuze. Dit imponerende gebedshuis staat tevens bekend als de Grand Mosque of Medan en is de populairste moskee van de stad.

Qua architectuur zie je invloeden uit het Midden-Oosten, Spanje en India terugkomen, iets wat voor een unieke sfeer zorgt.

Het paleis van de sultan: Maimoon

Het prachtige Maimoon-paleis waar je zowel Maleisische, Indiase als Italiaanse elementen in terugziet is net zo goed een bezoekje waard. Het bouwwerk werd in 1888 uit de grond gestampt door de sultan van Deli. Het achterste gedeelte van het paleis wordt nog altijd bewoond door leden van de sultan-familie.

Mocht je willen, dan kun je voor 20.000 IDR traditionele Maleisische kleding aantrekken en een toffe foto maken.

De Chinese tempel Vihara Maha Maitreya

Boeddhisme in Medan? Jazeker! Er wonen namelijk een heleboel Chinese boeddhisten in de stad. Bovendien is het boeddhisme van oudsher vertegenwoordigd in Indonesië, pas daarna kwam de islamitische overheersing. Tegenwoordig is echter nog maar zo’n 1% van het land boeddhistisch.

Een aanrader om ’s te kijken is Vihara Maha Maitreya. Dit klooster werd in 1991 gesticht en het zou de grootste moderne boeddhistische tempel van Indonesië zijn.

Tegenover de tempel is een Chinese school inclusief een kantine met vegetarische gerechten, mocht je trek hebben.

De Sibolangit Waterfall en de Sikulikap Waterfall

Zin om de natuur in te trekken? Zet dan de Two Colors Sibolangit Waterfall, op 50 kilometer ten zuiden van Medan, op je lijstje.

Na een wandeling van zo’n 2 uur door de jungle, kom je uit bij een geweldige waterval die van om en nabij de 100 meter naar beneden klettert. Ze wordt geflankeerd wordt door kleinere cascades en beneden vind je een turquoise waterpoel. De locatie middenin het bos is erg cool.

De Sikulikap Waterfall is evengoed een aanrader. Via een goed aangelegde weg bereik je het watergeweld en onderweg passeer je langs diverse platforms om vette foto’s te maken. Let wel op, want er leven hier brutale makaken die op je spullen azen.

Je kunt beide watervallen ook bezoeken wanneer je van Medan onderweg bent naar Berastagi.

Welke eet- en drinktentjes in Medan zijn aanraders?

Het stikt in Medan van de warungs met authentiek Indonesisch eten, da’s dan weer iets positiefs.

Voor ‘nasi goreng’ heb ik drie toppertjes voor je: Nasi Goreng Surya, Nasi Goreng Pandu Raya en Rumah Nasi Goreng.

Een traditioneel Indonesisch eethuis met verrukkelijke curry’s is Rumah Makan Tabona.

Trek in seafood? Dan moet je bij Rumah Makan Mbak Bolek zijn. Niet alleen de vis is hier lekker trouwens, probeer de gefrituurde kip maar eens 🙂 .

Enne, wanneer je een oude vertrouwde rijstschotel -‘nasi campur’- wilt heb je evengoed zat plekjes om je smaakpappillen te verwennen. Noteer de volgende namen: Warung Nasi Memeng, Rumah Makan a Hiang en Warung Nasi Ibu Sri.

Mocht je zin hebben in een lekkere kop koffie of misschien een ijskoffie, check dan Miel Coffee Medan. Deze hippe spot is heerlijk om even bij te komen met een krachtig bakkie en eventueel wat werk op je laptop te doen. Het is een van Medans populairste koffiebars. Twee andere aanraders voor wat betreft een bakkie pleur zijn Collective Grounds Coffee en Muse Coffee Shop.

Waar in Medan raad ik je aan om te overnachten?

Een van de beste plekjes die ik je kan aanraden om een nachtje te tukken is het Bua Guest House. Waarom? De kamer is prima, je verblijft buiten de drukte en het is er relatief groen. Zoveel beter dan in de chaos zitten! En het chille is: de eigenaar kan je op de luchthaven komen oppikken.

Wil je toch liever in het centrum verblijven? In dat geval is K77, waar ik je hierboven al over vertelde, een goede keuze. Of ga voor een capsule bij RedDoorz Hostel @ Capsule Inn.

Indien je een fijn hotelletje zoekt en je budget iets hoger is dan laat ik zeggen een tientje per nacht, dan is Hotel Deli River and Restaurant Omlandia een van de betere opties om voor te gaan. Net als bij Bua Guest House is het hier een oase van rust en verblijf je buiten de drukte.

In het centrum is Grand Mercure Medan Angkasa een chill hotel.

Podomoro City Deli Medan Tower Empire is ideaal wanneer je in een comfortabel appartementje zoekt, wederom in het centrum.

Hoe zit het met transport in Medan?

In Medan rijden kleine busjes die in Indonesië bekend zijn als ‘angkot’ of ‘bemo’. Je zult er echter geen toeristen in gepropt zien zitten, het is het vervoersmiddel waarvan de locals gebruikmaken zonder enig comfort. Sowieso zal je amper toeristen tegenkomen trouwens.

Verder is er aan ‘becaks’ geen gebrek. Het is de Indonesische variant van een tuk-tuk. Reken op 15.000 IDR voor korte ritjes. Hetzelfde geldt trouwen voor ‘ojeks’, de locale motorbike-taxi’s.

Download ook zeker de apps Gojek en Grab om een relatief goedkope (motorbike)-taxi te regelen.

Een scooter huren is mogelijk vanaf 80.000 IDR per dag, maar raad ik je gezien de helse drukte absoluut niet aan.

Hoe kom je vanaf het vliegveld in het centrum? Dit kan op drie manieren: met de taxi (150.000 IDR, 40 minuten reistijd), met de trein (75.000 IDR, 30 minuten reistijd) of de bus (15.000 IDR, 1 uur reistijd). De airport-trein heet Kualanamu Airport Railink Services (ARS).

Hoe kom je in Medan?

Dé hub voor Sumatra is Medan, en door de aanwezigheid van de internationale luchthaven Kuala Namu (KNO) kun je er vanuit talloze bestemmingen naartoe vliegen.

Denk aan Bangkok (2 uur reistijd), Kuala Lumpur (1 uur reistijd) en Singapore (1 uur en 15 minuten reistijd).

Binnen Indonesië zijn er volop directe verbindingen met Medan. Vanuit bijvoorbeeld Jakarta duurt het 2 uur en 15 minuten. Gek genoeg zijn er vanaf Bali geen directe vluchten beschikbaar.

Waar kan je vanuit Medan naartoe?

Wil je Medan zoveel mogelijk mijden, dan kun je direct vanaf het vliegveld richting bijvoorbeeld Bukit Lawang (5 uur reistijd) en Ketambe (8 tot 10 uur reistijd) in het noorden of Berastagi (2,5 uur reistijd) en Lake Toba (4 tot 6 uur reistijd) in het zuiden gaan.

Banda Aceh in het uiterste noorden van Sumatra, is beter per vliegtuig te bereiken. Daarvandaan kan je de boot pakken naar duikparadijs Pulau Weh.

Maar je kunt eveneens 1 nachtje blijven plakken rond de airport of in het centrum, en vervolgens op je gemak in de ochtend erop vertrekken. Vandaar uit is het 1 uur minder lang reizen om in Bukit Lawang te komen trouwens.

Vanaf het vliegveld vertrekken treinen en bussen, vanuit het centrum kun je op de bus, een minvan (’tourist bus’) of in een gedeelde auto stappen. Uiteraard is een taxi een andere mogelijkheid, al is het voor je budget minder leuk. Het busstation in Medan-centrum is het Pinang Baris Bus Station. Pas daar op voor scammers.