Gisteren kreeg ik een mailtje van een meisje dat graag de stap wil zetten om er een jaar tussenuit te gaan. Het probleem is alleen dat ze de knoop niet durft door te hakken, omdat er voor haar gevoel te veel dingen onzeker zijn.
Gaat het alleen reizen tegenvallen? Wat als de eenzaamheid toeslaat? Kan ik alleen als meisje veilig backpacken? En wat indien het budget onvoldoende blijkt te zijn?
Allemaal vragen die ze op voorhand niet kan beantwoorden.
Maar wat als ik je nou vertel dat dit voor de meeste mensen geldt?
Nagenoeg iedereen die een dergelijke stap zet, weet niet hoe deze gaat uitpakken. Dat is ook zo voor mij. De tijd die komen gaat valt nauwelijks te voorspellen. Iets waar ik overigens blij mee ben, het zorgt namelijk voor het gevoel op avontuur te zijn.
Deze onvoorspelbaarheid is trouwens van toepassing op heel veel zaken: het opzeggen van je baan, een huis kopen, het aangaan van een relatie, samenwonen en dat soort dingen.
Ik ben van mening dat, ook al zit het misschien niet in je aard, je soms een risico moet durven nemen. Dingen kunnen mee- of tegenvallen. Zo is het leven nu eenmaal. Maar als je niets doet, blijft alles zoals het is en zal je een poosje later waarschijnlijk weer dezelfde verlangens krijgen.
Eén ding is zeker: je leert er altijd van.
En wat als je bijvoorbeeld te maken krijgt met eenzame gevoelens? Het zijn typische angsten die veel soloreizigers hebben. Gebeuren gaat het sowieso. Ik denk echter dat je er niet tegenop hoeft te zien, maar dat het juist goed is als je deze confrontatie aan durft te gaan.
Wat anders is de angst om alleen te zijn. Waarom hebben (veel) mensen dit? Waarschijnlijk vanwege het feit dat ze met zichzelf worden geconfronteerd en wellicht omdat ze er weinig ervaring mee hebben. Maar laat dit nou juist dé manier zijn om dichterbij jezelf te kunnen komen. Iets dat zo mooi aan reizen is, wat mij betreft.
Misschien ervaar je het soloreizen juist als iets prettigs en valt de eenzaamheid heel erg mee. Thuis kun je dit lastig vinden, on the road kan zoiets helemaal anders uitpakken.
Het zijn allemaal dingen waar je tijdens een reis achter kunt komen. Alleen is dan wel de daadwerkelijke stap nodig.
Of reizen soms tegenvalt? Ja, natuurlijk. Maar ja, that’s life, thuis is dat namelijk net zo. Na regen komt altijd wel weer zonneschijn denk ik dan maar.
Zelf ben ik bijvoorbeeld alweer 7 dagen ziek (volgens mij griep), waardoor vaak alleen op m’n kamer liggen de invulling van de dag is. Geen familie, weinig toeristen en vooral locals. Eenzame gevoelens komen dan soms bovendrijven, maar ze maken me tevens sterker omdat ik ermee leer omgaan. Dat is ook wat waard en kan me helpen in komende vergelijkbare situaties.
Een ander dingetje is dat het even kan duren voordat je het ‘reisgevoel’ te pakken hebt. Sommigen hebben dit na 2 dagen al, maar tijdens mijn huidige trip duurde het meerdere weken.
Het was namelijk wennen om geen vaste plek meer te hebben. Bovendien ben ik ook toen al ziek geweest en wist ik dat ik belangrijke mensen uit m’n leven voorlopig niet zou zien. Tot slot had ik het idee dat er alleen maar zuipende toeristen en stelletjes in Bangkok rondliepen.
Maar dat ‘gevoel’ is dus wel gekomen.
Om een lang verhaal kort te maken: risico’s nemen, brengt je (vaak) verder. Voor mij is dat in ieder geval wel zo. En als de reis tegenvalt, zit je zo terug in het vliegtuig naar huis. Ook dan heb je er wat aan gehad, aangezien je nieuwe inzichten hebt gekregen.
Wel wil ik je aanraden om niet te snel het bijltje erbij neer te gooien. Geef het een kans en zie wat komen gaat.
Ga je de stap zetten?
