Hoe mijn bezoek aan Koh Nang Yuan een zwart randje kreeg

Ik kom net terug van het Koh Nang Yuan Viewpoint als ik Joel en Gini tegenkom, ik ben helemaal euforisch van wat ik zojuist gezien heb. Door Gini’s waterige ogen en de aangeslagen gezichtsuitdrukking van Joel merk ik echter onmiddellijk dat er iets ergs gebeurd is.

Mijn euforische stemming is plots verdwenen.

Een diepe zucht van Gini volgt.

“Vertel jij het of zal ik het doen?” Vraagt Gini aan Joel.

Vlakbij Koh Tao ligt het kleine paradijs Koh Nang Yuan. Ze bestaat uit drie piepkleine jungle-eilandjes, die door middel van een reusachtige zandbank met elkaar verbonden zijn.

Op talrijke sites las ik dat het hier om dé beste snorkelplek van Thailand zou gaan. Een hele bewering natuurlijk, en ik wilde het wel eens zien.

Ik ben altijd een beetje op m’n hoede als mensen met superlatieven strooien. Het is te vergelijken met het prototype Amerikaan die alles ‘awesome‘ en ‘amazing‘ vindt, waarbij ik dan denk: tja…

We -ik, Gini en Joel- waren al een dikke week op Koh Tao en hadden wel zin in een klein avontuurtje.

En dus stapten ik en m’n twee reisbuddy’s op in een vissersbootje, en voeren die kant op om te ervaren of Koh Nang Yuan inderdaad zo bijzonder is.

Helaas gebeurde er iets totaal onverwachts, iets afschuwelijks. Zo kreeg deze tot dan toe coole dag een dikke zwarte rand. Een rand die ik en mijn twee reisgenootjes niet meer zullen vergeten.

In deze gids vertel ik je alles over mijn ervaringen op Koh Nang Yuan. Verder geef je ik je alle praktische info en een aantal tips die je van pas komen voor jouw bezoek aan het eiland.

Koh Nang Yuan: mijn ervaringen

Hieronder vertel ik je hoe ik het gehad heb op Koh Nang Yuan.

Met een lokale vissersboot van Koh Tao naar Koh Nang Yuan

Omdat ik geen zin had in een (te dure) georganiseerde excursie met hordes toeristen, ben ik om 09.30 uur op pad gegaan om andere opties te bekijken. Op het strand van Mae Haad zag ik een visser een lijntje uitgooien. In een restaurant vroeg ik of ze de meneer kenden en of hij Engels sprak. Dit bleek gelukkig het geval.

Vervolgens polste ik bij deze vrolijke snuiter of hij mij, Joel en Gini rond de klok van elf naar Koh Nang Yuan kon brengen. Meteen had ik beet, hij was zelfs dolenthousiast.

Wel wilde ik even weten wat dit geintje ons ging kosten. Ondertussen had ik al kennisgemaakt met de beruchte taxi-maffia op het eiland, geen idee of die fratsen ook golden voor bootritjes.

Het viel naar mijn idee mee:

400 Thaise baht voor een enkeltje en 1.000 baht voor een retour, voor ons alledrie. We hoefden trouwens pas achteraf te betalen.

Een retourtje kostte gek genoeg meer dan twee keer de enkele prijs, aangezien je in het geval van een enkeltje op Koh Nang Yuan een boot moet zien te regelen voor de weg terug. En omdat de mensen daar weten dat je hoe dan ook richting Koh Tao moet, kun je er donder op zeggen woekerprijzen naar je hoofd geslingerd te krijgen.

(Toeristen worden op Koh Nang Yuan überhaupt als wandelende pinautomaten beschouwd, zal je later nog wel merken.)

Het was tijd om in de boot te klimmen, uiteindelijk vertrokken we om 11.20 uur. Omdat het houten ding nogal klein was en de zee onstuimig, werd het een heus avontuur. Maar ach, ik vond het eigenlijk wel lekker. Een beetje spanning hoort erbij toch?

De visserman stelde ons telkens gerust door met een grijns op z’n gezicht te zeggen dat we ons geen zorgen hoefden te maken. Daar gingen we dan maar vanuit, hij beschikte ten slotte over de nodige ervaring.

Een half uurtje later meerden we aan bij het schitterende eiland. Echt een pareltje, zonder te overdrijven. Ik zette de eerste stappen in het warme zand en keek verwonderend om me heen.

We zouden om 15.30 uur worden opgepikt, zo spraken we met de opgewekte man af. Hij slingerde de motor weer aan, waarna een grote wolk diesel oprees en een kneiterhard geluid te horen viel, je zou zweren dat het blok overstuur was. En weg was ‘ie.

Aangekomen op het paradijsje Koh Nang Yuan

Nadat we over de steiger naar de ‘ingang’ liepen, werd ieder van ons vriendelijk gevraagd om 100 baht entree te dokken. Iets wat we vooraf al wisten. Gini diende bovendien haar plastic fles af te geven. Plastic is namelijk verboden op het eiland. Bestel je bijvoorbeeld een watertje, dan krijg je een glazen fles. Ik zeg: goed bezig! Al zal het vast ook zijn om de kas van het restaurant te spekken.

Echter, ik en Joel hadden een aantal flesjes in onze tassen verstopt, en die kregen we zonder gedoe mee naar binnen.

Wat me opviel was het groene water waar je dwars doorheen keek. En de rotsblokken die voor de branding verspreid lagen en net kunstwerkjes leken, alsof iemand ze er had neergelegd. Ik zag volop grote en kleurrijke vissen langszwemmen. Het beloofde veel goeds.

Maar…

Wat evengoed duidelijk werd is dat het hier buiten de tours om al retedruk was. Niet geheel onlogisch, aangezien er een resort op het eiland is, het Nangyuan Island Dive Resort. Het waren deze dag vooral Koreanen die er van een luxe vakantie genoten, veelal rondstruinend of zittend, gehuld in een oranje zwemvest. Comfortabel is anders.

Anyway, op drukte had ik me al enigszins ingesteld, zodoende stoorde ik me er niet aan. Of laat ik zeggen: ik deed een poging tot 😉 .

We liepen verder naar de rechterkant van het eiland. Daar stond het strand (helaas) afgeladen vol met stoeltjes, net een openluchtbioscoop of iets dergelijks. Ik ben er nooit zo’n fan van. Maar goed, aangezien stranddoeken niet toegestaan bleken (ja serieus), is het fijn dat je in elk geval ergens kon neerploffen.

Dat Koh Nang Yuan is toegespitst op toeristen, werd rap duidelijk toen we 150 baht voor twee stoeltjes moesten neertellen. Omgerekend nog geen 4 euro, al snap je vast m’n punt. Vreemd genoeg kon je ze enkel per twee huren. We pakten er vier, aangezien we met z’n drietjes waren.

Even snel insmeren en chillen maar. O ja, je krijgt er voor die Thaise bahtjes wel een parasolletje bij. Barmhartig.

Snorkelen op Koh Nang Yuan: mijn eerste poging

Na kort gechild te hebben en het snorkelmasker met de nodige moeite op m’n gezicht gekregen te hebben, liep ik hoopvol het water in. Het snorkelsetje had de eigenaresse van mijn guesthouse op Koh Tao me trouwens gratis meegegeven. Je kunt de snorkelspullen ook op het eiland huren, je betaalt 50 baht voor een masker plus snorkel.

Snorkelen, het maakt me steevast blij. Geen gedachtes die door je hoofd dwalen en gewoonweg genieten van wat je te zien krijgt. Je zou het onderwatermeditatie kunnen noemen.

Na behalve een verdwaalde vis amper iets boeiends te hebben gespot, koos ik ervoor om richting de rotsen te trekken. Daar gebeurt vaak meer, zo wist ik uit eerdere ervaringen. Al gauw zag ik tig vissen rond me zwemmen, al viel helaas ook het uitgestorven koraal op.

Zo nu en dan kwam er een vis nieuwsgierig bij me rondneuzen. De echt hele felle vissen waar ik stiekempjes op hoopte, ontbraken vooralsnog.

Nope, onder de indruk was ik nou niet persé.

Echter, toen ik verderging naar een opvallend grote steen, zag ik enkele tropische varianten als aasgieren hapjes van de planten nemen. Ik werd er helemaal vrolijk van en bleef even hangen om het vreugdegevoel vast te houden.

Wat me minder blij maakte was het vreemde exemplaar wat kort daarna in beeld kwam. Hij had een groene gloed en een uitpuilende kin. Zou het een mens zijn, zou je zeggen dat ‘ie een centenbak had. Z’n ogen hadden iets griezeligs en hij leek een soort kuifje te hebben. Heel apart. Al was hij vergeleken met de eenogige Karbonkel-vis uit Ik Mik Loreland een lieverdje.

Ondertussen merkte ik helaas dat de stroming best wel hevig werd. Die leek me te instrueren weg te gaan. Daarom koos ik voor de meest veilige oplossing en draaide om.

Overigens was het hier, ondanks de drukte op het strand, volkomen rustig. Ik ben slechts twee mensen tegengekomen in het water.

Eenmaal terug bij de strandstoelen, vernam ik van Joel dat het aan de andere kant van de zandbank een stuk boeiender was. Deze plek is bekend onder de nieuwsgierig makende naam Japanese Garden en voornamelijk geliefd bij duikers. Maar snorkelen kun je er dus ook.

Hij vertelde me een heleboel felgekleurde vissen en dansende koralen in de meest uiteenlopende kleuren gespot te hebben. Dat klonk goed!

Aangezien de klok alweer 13.30 uur aantikte en de Japanese Garden een regelrecht toeristenknooppunt leek, besloot ik om naar het viewpoint te klimmen. Nadien kon ik eventueel nog een andere snorkelplek rond het eiland zoeken, of een duik wagen bij de Japanese Garden, mocht het er dan misschien ietsje rustiger zijn.

Maar eerst even snel eten, ik snakte naar alles wat met koolhydraten te maken had. Dat snorkelen hakt er best wel in hoor, je bent toch continu in beweging hè.

Eten op Koh Nang Yuan

Gini had geen trek en kon daarom op de waardevolle spullen passen.

Ik en Joel liepen naar het nabijgelegen restaurant, een voor Thaise begrippen dure spot. In ieder geval twee keer zo hoog geprijsd vergeleken met Koh Tao. Maar hey, vier euro in plaats van twee is in principe nog geen man over boord natuurlijk. Al is het soms moeilijk om de prijs in perspectief te zien, wanneer je elke dag een euro voor een maaltijd uitgeeft.

Ik ging voor een relatief veilige en nooit teleurstellende ‘green curry fried rice & chicken’ terwijl Joel de alom bekende ‘pad thai’ koos. De porties vielen tegen, al ging het maaltje er buitengewoon goed in. Thais stelt nooit teleur, wel dan? Al had ik op dit moment zelfs droge witte rijst heerlijk gevonden.

Na de broodnodige energie te hebben getankt liepen we terug naar Gini. Het was inmiddels tegen tweeën en over 1,5 uur zou onze blije bootman er al staan. De tijd begon dus te dringen.

Als de wiedeweerga zette ik koers naar het viewpoint, iets waarover ik veel positieve geluiden had gehoord. Die wilde ik niet missen.

Het Koh Nang Yuan viewpoint

Na linksaf te zijn geslagen, stond ik plots voor een stenen trap die me naar de top van de ‘berg’ zou leiden. Zo zei mijn instinct tenminste. Nadat ik tientallen treden had overwonnen belandde ik op een wandelpad geflankeerd door jungle. Op een gegeven moment leek de boel zonder enige mededeling dood te lopen.

Zit ik hier wel goed? vroeg ik me vertwijfeld af.

Gelukkig wel. Het bleek namelijk dat ik voor het laatste deel langs rotsen moest klauteren.

Kletsnat van het zweet startte ik de klim. Wat mij betreft niet bijster lastig, maar sommige lui hadden het er knap moeilijk mee.

En jawel, een poosje later was ik op de top. Natter dan dit kon ik niet zijn. Die zorg verdween al rap door het waanzinnige uitzicht vanaf de rots. Je ziet het op deze foto:

Ik denk wanneer je een willekeurig persoon zijn of haar droomeiland laat omschrijven, er ongeveer zoiets uitkomt. Ik bedoel, veel beter kan het niet toch?

Hoewel het allemaal prachtig was, leek het net of ik ergens in de Efteling voor een belangrijke attractie stond. Zo’n situatie die als reiziger je ergste nachtmerrie is. Jammer altijd van zulke plekjes vind ik.

(Anno 2024 kan je zomaar 45 minuten in de rij staan wachten vooraleer je aan de beurt bent voor een foto kunt. Instagrammers met narcistische trekjes houden de boel flink op… Er gaan zelfs verhalen over 2 uur wachten!)

M’n hoogtevrees werd overigens behoorlijk op de proef gesteld. Door de drukte was er bovendien weinig plaats, waardoor het lichte gevoel in m’n buik alleen maar erger werd. Je weet wel, het onaangename gevoel waar je bij hoogtes door overvallen kunt worden.

Maar goed, ik had het niet willen missen. Het is zeker een van de mooiste views die ik me kan herinneren.

Na een paar foto’s gemaakt te hebben, klom ik terug naar beneden. Daar slenterde ik verder over de boardwalk, die bleek alleen halverwege zonder pardon op te houden. In plaats van meteen om te keren, ging ik erbij zitten en genoot ik van de stilte en het meditatieve geluid van de klotsende golfjes.

Krap tien minuten later liep ik weer terug, ik wilde immers nog snorkelen. Toen ik tijdens het omdraaien een blik op het water wierp, zag ik plotseling een school barracuda’s zwemmen. Zoiets zie je niet iedere dag.

Een tragische gebeurtenis

Het moment waarop ik richting de andere kant naar Joel en Gini wilde gaan, werd ik verrast aangezien ze al naar mij toegelopen waren. Vol enthousiasme vertelde ik over het epische uitzicht waarop ik zojuist bovenaan de heuvel getrakteerd was.

Blij leken ze echter allerminst. Er was duidelijk iets aan de hand.

“Joel vertel jij het, of doe ik het?”

Zei Gini.

Nadat ze bijna begon te huilen, zei Joel dat ze net iets vreselijks hadden meegemaakt. Ze hadden een lichaam in het water zien drijven. Er was iemand overleden tijdens het snorkelen, een Koreaanse man.

Op hetzelfde moment trok er een pijnlijk gevoel van mijn hart naar mijn kruin.

Joel vertelde dat hij na een tijdje is gaan checken wat er aan de hand was. Van afstand was namelijk niet duidelijk dat het om een persoon ging, aangezien enkel een blauw gedeelte boven het water uitkwam. Zijn T-shirt, zo zou later blijken. Eenmaal daar, heeft hij de man uit het water gedragen, die triest genoeg waarschijnlijk al overleden was.

In de verte konden we zien hoe reddingsmedewerkers druk bezig waren met reanimeren. Een ontzettend onwerkelijke aanblik, alsof we in een slechte film zaten. De hulp mocht helaas niet meer baten.

Er viel een doodse stilte, we konden geen woord uitbrengen. Deze mooie dag werd zo ineens heel beladen.

Later hoorde ik van Joel en Gini dat er allerlei toeristen foto’s kwamen maken, hoe bizar?

Snorkelen op Koh Nang Yuan: mijn tweede poging

Wilde ik nog wel snorkelen? We hadden nog een minuut of twintig en ik besloot niet te twijfelen en het maar gewoon te doen. Ik dook het water in rechts van de zandbank (gezien vanaf het viewpoint), om hopelijk iets opfleurends te zien.

Je begrijpt dat ik in droevige gedachten verzonken was. Ik was volstrekt aangeslagen.

Eén ding stond vast: dit was een betere snorkelplek dan Twins, de spot die ik eerder die middag bezocht. Veel meer gekleurd koraal en een boel felle vissen in allerlei vormen en maten.

Op enig moment wilde ik m’n voet neerzetten om te rusten, gelukkig besloot ik anders. Want tussen de stenen zag ik verschillende joekels van zee-egels met gemene stekels schuilen. Ik had mezelf er goed mee in de nesten kunnen werken, godzijdank spotte ik deze venijnige schepsels net op tijd. Ze zijn de schrik van iedere beginnende snorkelaar, al viel ik niet onder die categorie.

Ondanks de drukte op het strand kon ik in het water in alle rust m’n gang gaan. Er waren slechts twee andere mensen te bekennen.

Ook hier viel de sterke stroming op. Ik had de boodschap van de zee om weg te wezen begrepen, en het leek me verstandig om zo gauw mogelijk ervandoor te gaan bij de rotsen. In de verte gebaarde Joel bovendien dat het tijd was om te vertrekken, daarom snorkelde ik terug naar de kant.

Symbolisch voor wat er eerder vandaag gebeurde, was de stormachtige wind die uit het niets over het eiland waaide en voor een duister sfeertje zorgde. Tegelijkertijd zagen we een ambulanceboot in volle snelheid en met loeiende sirenes Koh Nang Yuan verlaten.

Geschokt liepen we terug naar de plek waar de visser ons zou komen ophalen. Hij stond er al en zwaaide met een grote lach op z’n gezicht. Zijn blijheid stond in schril contrast met onze treurige gemoedstoestand.

Terug naar Koh Tao

Tamelijk aangeslagen stapten we het vissersbootje in om aan onze weg terug naar Koh Tao te beginnen. De zee gedroeg zich ruig en zonder genade, ik werd onmiddellijk zeiknat door een overboord slaande golf.

Het enige wat ik gedurende de boottocht deed is onbezield naar de eindeloze oceaan staren. Joel en Gini deden hetzelfde. We hadden geen woorden meer en waren redelijk uitgeteld.

Tegelijkertijd dacht ik aan de immense kracht van de natuur. Hoe krankzinnig is het dat wanneer je even gaat snorkelen, je leven in luttele seconden voorbij is? Ik kon het maar moeilijk bevatten.

Aangekomen op Koh Tao was de storm weer gaan liggen. We sloten een bewogen middag af met een groot bord pasta en drie ijskoude Singha’s bij de Tattoo Bar.

Afsluitende woorden

Om dit verhaal niet té triest te eindigen, wil ik benadrukken dat Koh Nang Yuan een prachtige plek is om een dagje te vertoeven. Toeristisch is het absoluut, al heb ik daar tijdens het snorkelen geen last van gehad. Enkel bij de Japanese Garden vond ik het te gek worden. En uiteraard op het strand en bij het viewpoint.

Check sowieso meerdere spots om te snorkelen. De aanraders van mijn kant zijn in ieder geval de Japanese Garden (oostzijde) en het gedeelte aan de westkant bij het eiland waar het viewpoint is. Na de kaart bekeken te hebben, blijkt dit stuk ook tot de Japanese Garden te horen.

De meeste mensen relaxen in een stoeltje op het strand, lopen wat rond of zitten in het restaurant. Bij het uitkijkpunt was het aardig hectisch, maar da’s gezien de geringe grootte (en het mooie uitzicht 🙂 ) niet heel vreemd.

Is Koh Nang Yuan de beste snorkelspot van Thailand?

Is Koh Nang Yuan inderdaad de beste snorkelspot van Thailand, zoals menig toerist beweert?

Sorry, maar da’s in mijn ogen zwaar overdreven.

Ik vond bijvoorbeeld Koh Kradan en de snorkeltour vanaf Koh Lipe vetter qua onderwater-sensatie. Sensatie die ik rond Koh Nang Yuan sowieso gemist heb. Door de drukte is het bovendien net een dierentuin, dieren die ik ironisch gezien in de zee juist nauwelijks zag.

Wat kost een bezoek aan Koh Nang Yuan?

De trip die ik hierboven beschreef deed ik in 2016, en de kosten zijn anno 2024 wel ietsje veranderd:

• 250 THB entree tot het eiland voor volwassenen, 100 THB voor kinderen.
• Pak je de boot vanaf Sairee Beach op Koh Tao, reken dan op 300 THB per persoon voor een retourtje.
• Twee strandstoelen met parasol bedragen 200 THB.
• Een snorkelmasker plus snorkel kost 50 THB.
• Er zijn twee bars op het eiland om iets te eten en drinken. Eten kost je minimaal 250 THB per gerecht. Een fles water bedraagt 50 THB.
• Een snorkeltrip inclusief lunch vanaf Koh Tao kost je omgerekend 20 tot 25 euro per persoon. Lees verder voor tours die ik aanraad.

Wanneer is Koh Nang Yuan geopend?

Je kunt Koh Nang Yuan dagelijks tussen 09.00 uur en 17.00 uur bezoeken.

Rond 14.00 uur zijn er de meeste mensen op het eiland te vinden. Aan te raden is om zo vroeg mogelijk of later op de middag te gaan, althans als je de grote drukte wilt vermijden en niet het gevoel wilt krijgen in een dierentuin rond te lopen.

Zou ik het opnieuw doen, zou ik lekker rond zeven uur ’s ochtends op de boot stappen, zodat er behalve de hotelgasten nauwelijks andere mensen zijn.

Waar boek je een leuke tour naar Koh Nang Yuan?

Doe je liever een tour dan op eigen houtje met de boot naar Koh Nang Yuan gaan? Dan raad ik je aan om Get Your Guide te bekijken en daar een leuke excursie te boeken.

Hieronder vind je de zes populairste tours naar Koh Nang Yuan:

Kun je overnachten op Koh Nang Yuan?

Er is slechts een resort op het eiland: het Nangyuan Island Dive Resort.

Je zult flink in de buidel moeten tasten om hier een nachtje te pitten, al krijg je daar wel een coole ervaring (lees: een eiland zonder toeristen) voor terug.

Wat is de beste reistijd voor Koh Nang Yuan?

De beste reistijd voor Koh Nang Yuan is hetzelfde als voor Koh Tao: van december tot en met april-mei is het droogseizoen, waarbij het absolute hoogseizoen van januari tot en met april loopt.

Juli en augustus vallen in het regenseizoen, maar zijn gezien de vakantieperiode in Europa net zo goed hoogseizoen op Koh Tao en Koh Nang Yuan. In september neemt de grote drukte af en is het gemiddeld genomen droger dan in augustus.

Juni, oktober en november zijn normaal gesproken een tikkeltje rustiger, en zou je daarom evengoed kunnen overwegen. Al moet je dan net als in juli en augustus enige regen incalculeren.

Hoe kom je op Koh Nang Yuan?

Wil je zelf met een vissersboot van Koh Tao naar Koh Nang Yuan oversteken, dan ben je ongeveer 20 minuten onderweg. Vanuit Mae Haad vertrekken eveneens speedboten van Lomprayah die er een kwartier over doen. Reken telkens op 300 THB per persoon voor een retourtje.

Of huur een kajak op Sairee Beach en peddel er zelfstandig heen. Dit avontuurtje duurt 3 kwartier tot 1 uur. Een kajak kost je 400 THB tot 800 THB per dag.

Er gaan teven boten vanuit Chumphon op het vasteland. De reistijd is 1 uur en 45 minuten. Je kunt zelfs in Surat Thani (Donsak Pier) opstappen, al ben je dan liefst 3,5 uur onderweg.

Kom je vanaf Koh Phangan of Koh Samui? Dan kun je beter een tour boeken (zie eerder), omdat de afstanden te groot zijn (1,5 uur reistijd per speedboot) om een bootje te charteren. Voor zover ik weer gaan er vanaf beide eilanden buiten de tours om geen speedboten naar Koh Nang Yuan. Persoonlijk zou ik vanaf Koh Samui of Koh Phangan trouwens eerder naar het Ang Thong National Marine Park gaan om te snorkelen.

Heb je nog vragen over Koh Nang Yuan? Laat het weten in de comments 🙂 !