Wisselende gedachtes

Dik een jaar geleden begon ik aan deze reis. Een jaar en twee maanden op precies te zijn. Inmiddels is mijn pinpas niet meer bruikbaar, voldoet mijn paspoort niet meer aan de zes-maanden-eis, is een van m’n hardloopschoenenen kapot en is de geldigheid van mijn reisverzekering verlopen. Oh, en mijn telefoon heeft het ook zo goed als begeven.

Dat van mijn pinpas is trouwens een apart verhaal. ING heeft iedere klant een nieuwe pas toegestuurd, waardoor de oude binnen drie weken onbruikbaar wordt. De officiële einddatum van ergens in mei 2018, heeft die van mij dus nooit gehaald. Ik heb er niet om gevraagd, maar tegen banken kun je vrij weinig beginnen. Gelukkig heb ik nog een creditcard.

Al met al zouden bovenstaande dingen een goede reden kunnen zijn om binnenkort misschien eens richting Nederland te gaan. Alles weer een beetje ordenen en zo. En iedereen eindelijk weer zien.

Echter, nu ik hier in Indonesië ben en denk aan al het moois wat er nog te beleven valt, dan heb ik ergens heel veel zin om gewoon door te gaan. Papua, Maluku en ga zo maar verder.

Het wisselt eigenlijk heel erg. De ene dag denk ik dat het wel mooi is geweest, terwijl ik de andere dag alle energie van de wereld heb om verder te reizen.

Misschien herken je al deze gevoelens wel als je voor langere tijd bent gaan backpacken. De onduidelijkheid, het ontbreken van een kompas.

Een mogelijkheid is om terug naar ‘huis’ te gaan en vanuit daar mijn volgende trip te plannen. Ik heb immers alle vrijheid om te gaan en staan waar ik wil. Ongeacht op welke plek ik ben.

Is het misschien egoïstisch om nog langer weg te blijven dan ik al doe? M’n gedachten zeggen soms van wel. Mijn moeder zei echter dat dit absoluut niet het geval is. “Anderen kunnen ook naar jou komen,” stelde ze me gerust. Ergens wel waar, alleen ook weer niet zo gemakkelijk.

Maar oké…

Bij mijn eerste reis kwam ik na een tijd op een heel duidelijk punt waarbij ik wist dat ik naar huis wilde. Misschien ook, aangezien ik toen in een hele andere fase van mijn leven zat. Studie afgerond, solliciteren en aan mijn carrière beginnen. Ik had er zin in en écht wat om voor terug te komen.

Dat is nu compleet anders.

Nu heb ik m’n eigen werk online en kan ik simpelweg gaan en staan waar ik wil. Je zou het digital nomad kunnen noemen, al houd ik persoonlijk nooit zo van dit soort termen.

Tuurlijk, zo’n bestaan heeft zat voordelen. Maar ook heus mindere kanten. Zo kan ik wel stellen dat ik diepere relaties mis. Alle contacten die ik opdoe, komen en gaan. Echt de diepte ingaan met iemand, is er daarom niet bij. Soms zorgt het ontbreken hiervan voor een zekere leegte.

Anyway, wat ga ik doen?

Qua paspoort is het in ieder geval zo dat ik strikt genomen nagenoeg alle landen niet meer in kan. Het document dient namelijk minimaal zes maanden geldig te zijn. Bij mij is dit nu iets meer dan vijf maanden. Gelukkig heeft Thailand de regel dat je paspoort een geldigheid moet hebben voor de duur van je reis.

Een ding is daarom duidelijk: het wordt Thailand.

Ik kan in Thailand mijn reis eindigen of ervoor kiezen om m’n paspoort te verlengen bij de ambassade.

Hopelijk kom ik het land binnen en komt de verantwoordelijke immigratiemedewerker niet aanzetten met de zes-maanden-regel. Dan heb ik een probleem. We gaan het zien.

De komende tijd zal ik een beslissing maken wat te gaan doen. Als ik blijf, komen mijn moeder en haar vriend in november mijn kant op. Zoiets is natuurlijk ook superleuk, al besef ik me ook direct dat elkaar loslaten daarna zwaar zal worden.

Ik zal zeker mijn hart proberen te volgen, maar dan moet ik er eerst achter komen wat ‘ze’ me vertelt. Ik ben in ieder geval hartstikke dankbaar voor al het moois dat ik tot nu toe heb gezien. En ook dankbaar dat ik het leven kan leiden zoals ik nu doe.