Wil jij leven of bestaan?

Ooit, in 2015, ben ik deze website begonnen omdat ik snakte naar avontuur, het onbekende en onduidelijkheid, in plaats van settelen, het bekende en zekerheid.

Hoe ouder ik word, hoe meer ik begin te denken: moet ik geen eigen huis hebben? En hoe ga ik dat betalen? Ik zal toch een keer een eigen stek moeten vinden, anders moet ik altijd terugvallen op anderen als ik terug naar Nederland kom.

Wil ik überhaupt blijven reizen?

Vanochtend zag ik een video over risico’s nemen en het leven in angst wat juist tot veiligheid leidt. Het was voor mij weer even een eye opener die alles in perspectief zet.

Inmiddels ben ik een week terug in Nederland waar ik in alle rust aan een nieuw boek werk. Het is weer iets compleet anders dan het leven wat ik in Portugal leidde. Ik merk echter dat iedere dag achter een computer zitten en volgens een schema aan iets werken niet resoneert met wie ik ben.

Eventjes kan ik dit wel doen, maar als zoiets te lang duurt heb ik het idee in de autopilot-modus te belanden. Een soort passieve staat.

Ik wil naar buiten, de natuur in, mooie dingen zien, bijzondere mensen ontmoeten, bezig zijn met de essentie. Maar ook dingen vanuit mijn hart opschrijven, zoals wat ik nu doe, is iets waar ik veel energie uithaal.

Leven dus. En niet slechts bestaan.

Want hoe zonde is het om je leven passief te leven, in plaats van het échte leven te ervaren?

Misschien is een huis dus wel helemaal niets voor mij, ook al heb ik soms de gedachte dat het me een hoop rust zal geven. Ik weet nu al dat als ik daar vaak zal zijn ik met mijn hoofd vooral in avonturenland zal zitten. Tuurlijk, je kunt de boel via Airbnb verhuren, maar verhuur moet niet het doel zijn denk ik.

Dit stukje vastigheid, is dat wat het leven mooi maakt?

Of is het ingegeven door een zekere angst?

Ik voel bijvoorbeeld veel meer bij vertrekken naar een Thais eiland zoals Koh Phangan om daar een tijd te leven. Voor een leuke prijs iets huren en gelijkgestemden leren kennen, verhalen schrijven, business-ideeën opdoen in een inspiratievolle setting en altijd zon, zee, strand (en jungle 🙂 ) in de buurt .

Sterker nog, vertrekken naar Koh Phangan is al wat ik een tijdje voel.

Inmiddels ben ik op een punt beland dat ik niet meer te lang ga nadenken over dingen maar sneller mijn gevoel ga volgen. Nadenken zorgt bijna altijd voor beren op de weg, waardoor je langer in de status quo blijft hangen, stagneert en je oorspronkelijke idee zal verwateren.

Zonde toch? Zeker als je je beseft dat het oorspronkelijke idee datgene is wat je diep van binnen wilt.

Het lijkt trouwens ook of de tijden van corona veel mensen heeft doen beseffen dat het leven anders in elkaar zit dan ze altijd dachten. Zo sprak ik vorige week een vrouw die alles goed voor elkaar lijkt te hebben: een gezin, een leuk huisje en een goed inkomen. Ze vertelde me echter dat ze het gevoel heeft geleefd te worden, simpelweg het geijkte pad te volgen en niet kan zijn wie ze echt wil. Op blote voeten lopen, reizen, dingen ontdekken, creatief bezig zijn etc.

Sterrenkundigen zeggen niet voor niets dat we in een bewustheidstransformatie zijn aanbeland, het Watermantijdperk.

Anyway, reizen is bij uitstek een manier om te ervaren wat voor moois het leven nou echt inhoudt. In plaats van iedere dag nagenoeg hetzelfde te doen, in een omgeving te zijn waar niets of weinig verandert en vooral met je gedachten in de toekomst te zitten, is het misschien tijd om de boel anders aan te pakken.

Hiermee bedoel ik niet direct dat je je baan op moet zeggen en voor onbepaalde tijd vertrekt, maar ik wil je wel aan het denken zetten.

Is dit wat je nu doet wat je écht wilt?

Leef jij? Of besta je slechts?

Ben ik te pessimistisch als ik stel dat het merendeel van de mensen vooral ‘bestaat’?

Ik ken beide kanten van de medaille en weet in ieder geval een ding heel zeker: ik wil leven. Die andere kant zal er heus ook wel eens zijn, maar is simpelweg veel minder mooi.

Niet te veel bezig zijn met toekomstgerichte vragen over mijn zogenaamde ‘ideale situatie’, maar alles zoveel mogelijk proberen te nemen zoals het komt. En op m’n intuïtie durven vertrouwen.

Liever risico’s nemen en leven, dan voor de makkelijkere weg te kiezen en langzaam stil te vallen. Hoe langer je in zo’n situatie zit, hoe lastiger het wordt om stappen te zetten. En laten die stappen nou juist nodig zijn.