Visum verlengen in Yogyakarta: een regelrechte ramp

Opmerking: dit artikel over het verlengen van mijn visum in Yogyakarta schreef ik op 29 januari 2016, en is op basis van mijn ervaringen in datzelfde jaar. Intussen zijn de zaken op het betreffende immigratiekantoor gelukkig verbeterd en is de kans klein dat je met zulke nare praktijken als ik te maken zult krijgen. Ik heb het hele stuk geüpdatet op 10 juli 2025 inclusief de laatste info die je nodig hebt voor het verlengen van je visum in Jogja.

Poeh hey, waar zal ik eens beginnen?

Er is zoveel om je te vertellen.

Laat ik je een vraag stellen: wil jij je visum voor Indonesië met 30 verlengen in Yogyakarta? Dan mag ik hopen dat het bij jou een tikje vlekkelozer verloopt dan bij mij zeg. Want wat ik allemaal heb meegemaakt, is eigenlijk te krankzinnig voor woorden.

Na de nodige artikelen over de visumverlenging in Jogja te hebben doorgespit, dacht ik dat het vrij eenvoudig en soepeltjes zou gaan verlopen.

Nou, allesbehalve dus.

Ik kijk niet zo heel gauw van iets op, maar dit sloeg werkelijk alles.

In deze blog vertel ik je meer over mijn ronduit dramatische ervaringen en bespreek ik tot in detail wat er is gebeurd.

Lees je even verder? Hieronder deel ik het (opzienbarende) verhaal.

Visum verlengen in Yogyakarta: mijn ervaringen

Het begon allemaal op een zonnige donderdagmiddag, waarin ik vol goede moed een Grab (scooter-taxi) naar het immigratiekantoor nam…

Naar het immigratiekantoor

Aangezien locals me verteld hebben dat het immigratiekantoor op donderdag tot 15.00 uur open is, besluit ik om 13.00 uur achterop een motorbike te springen. Krap een half uurtje later kom ik aan. Het kantoor ziet eruit zoals je mag verwachten: slaapverwekkend.

Bij de balie krijg ik kort erna te horen dat het quotum van de dag is bereikt. Dagelijks worden namelijk slechts twintig mensen toegelaten om het visum te verlengen. Nogal apart en voor m’n gevoel bar weinig.

Maar goed. Ik geef aan dat ik niet voor niets ben gekomen en de medewerkster leidt me richting een klein, dubieus kamertje waar ik misschien toch geholpen kan worden.

De op het oog behulpzame man wijst me onmiddellijk op de regels, waarna zijn gelaatstrekken verharden. Geen korte broek, T-shirt en slippers toegestaan. Mits ik de dag erop terugkom en me aan deze voorwaarden houd, moet het goed komen, zo laat hij me weten.

De boodschap is zo klaar als een klontje: ik kan m’n biezen pakken.

Tevens benoemt hij het quotum: twintig voor het verlengen en tien voor ‘kitas’. De laatste zijn langdurige visums voor locals, en voor mij niet interessant. Oftewel: per dag kunnen slecht dertig mensen geholpen worden, de rest heeft pech.

De man benadrukt dat ik er om 07.00 uur moet zijn. Het gebouw opent om 7.30 uur en je zal hoe dan ook bij de eerste twintig moeten zitten. Anders krijg je geen bonnetje en kun je vertrekken.

Alhoewel ik teleurgesteld afdruip, verlaat ik het overheidskantoor met goede hoop voor morgen. Buiten spring ik achterop bij de gast die me hier eerder afzette.

Een scooter-taxi en een lange broek regelen

Diezelfde gozer regelt voor me dat een collega van hem me de dag erop kan brengen. Ik maak kennis met haar bij een juice-bar en we spreken af dat ze me de dag erop om 06.35 uur oppikt. Ik merk dat ze behoorlijk verkouden is en vraag nog of dit gaat lukken. Hoewel ze “Yes” zegt, en met een lach daaraan toevoegt: “I am a strong woman,” heb ik m’n twijfels.

Naja, laat ik haar maar gewoon op d’r bruine ogen geloven…

Dan is er nog een probleempje. Ik heb namelijk geen lange broek bij me. De man die in het guesthouse werkt zegt dat hij mij ten vroegste de dag erop om 7.30 uur kan helpen. Te laat voor mij, dan moet ik al lang en breed op het kantoor zijn.

Daarom vraag ik hem of er misschien meer mensen in het guesthouse verblijven. Op de hoek verschijnt opeens een jongen die me uit de brand helpt met een trainingsbroek van Ajax. De medewerker zegt dat hij twijfelt of dit voldoet, aangezien het niet formeel is. Ik zeg hem daarop dat ze enkel hebben gevraagd om lange broek en geloof het daarom wel.

Opstaan en gaan

Ik ben bepaald geen vroege vogel. Als ik om 5.45 uur bruut gewekt word door het onmiskenbaar vreselijke geluid van mijn wekker, heb ik dan ook het idee nog minstens 3,5 uur slaap nodig te hebben. Maar goed, ik moet er wel uit aangezien m’n visum de 29e van oktober verloopt en het vandaag de 28e is. Gevalletje last-minute dus.

Glurend uit mijn slaapkamerraam is de roodoranje ochtendgloed zichtbaar. De muezzins van de moskeeën in de stad roepen knetterhard op tot het ochtendgebed. Ze lijken het zowat tegen elkaar op te nemen.

Toen gebeurde er iets waar ik al een beetje bang voor was. Het meisje waarmee ik die avond ervoor een afspraak heb gemaakt, laat verontschuldigend weten naar de dokter te moeten. Ze zegt af.

Gelukkig is er Gojek, een app die ik je absoluut kan aanraden. Evenals Grab trouwens. Je geeft aan waar je wilt vertrekken en wat de bestemming is. Vervolgens wordt er een persoon gezocht die in de buurt is en je kan brengen. 5 minuten later staat ‘ie voor je klaar. Bovendien is het ook nog eens super cheap.

Die 5-minuten-regel kende ik alleen niet, waardoor de jongen ruim een half uur te vroeg aankomt. Gelukkig is hij bereid te wachten, nadat ik hem in gebarentaal en met Google-translate duidelijk maak nog even nodig te hebben en zo gauw als mogelijk een douche pak.

Krap een kwartiertje later sjezen we de hectiek van de ochtend in en om 06.50 uur komen we aan.

Goed op tijd zou je denken toch?

Er staat niettemin al een behoorlijke rij, ik schat van zo’n 40 mensen.

Het quotum van 20 is al bereikt

Gelukkig zie ik weinig Westerlingen en voornamelijk locals waardoor ik makkelijk bij de eerste twintig zal komen.

Niet dus.

Wat blijkt: tal van locals regelen de verlengingen voor anderen en komen hier als visumagent hun gezicht laten zien. Wanneer om 07.30 uur de deuren eindelijk open worden getrokken, wordt er aan alle kanten gedrongen. Eindelijk binnen, vraag ik om een nummertje.

“Helaas, de limiet van twintig is bereikt.”

We wisselen blikken uit en mijn wenkbrauwen gaan spontaan omhoog:

“Wat?”

Met een boze frons op mijn voorhoofd en volstrekt verbijsterd zeg ik:

“Gisteren zei je dat ik hier om 07.00 uur moest zijn en ik was ruim op tijd. Jullie helpen me maar, want m’n visum verloopt morgen.”

Ik word overgenomen door een soort van dwingend gevoel waar ik niet meer omheen kan. Ik moet en zal geholpen worden.

De vrouw adviseert me om naar loket nummer 11 te lopen. Zij gaan over de visumverlenging. Geïrriteerd loop ik erheen om te horen dat ze daar pas om 09.00 uur opengaan.

Daarom loop ik direct terug en zeg nu hulp nodig te hebben. Bizar genoeg krijg ik dan ineens wel een nummertje. 29 welteverstaan. Hoger dan 20 dus. Word je dan überhaupt geholpen? Denk ik dan. Anyway, er is weer ruimte voor een vleugje positivisme.

Nog even printen

Ik ontmoet een jongen uit Finland die al behoorlijk wat ervaring met visumverlengingen in Yogyakarta heeft. Hij stond al om 05.40 bij de deur. We drinken een kokosnoot en hij brengt me bij een printshop verderop aangezien ik m’n (neppe) uitreisticket nog niet heb uitgeprint.

Ik had van te voren verwacht dat een screenshot op m’n telefoon zou voldoen, maar risico kan ik vandaag niet meer nemen.

Aangezien hij nummer 14 heeft, gaat ‘ie wat eerder terug om plaats te nemen in de wachtruimte. Ik eet nog even een nasi goreng en loop rond de klok van half 10 naar het gebouw.

Nu gaat het eigenlijk pas echt beginnen. Het lijkt haast een film joh.

Wachten, onduidelijkheid en heel veel gapen

Waar we verwachten geholpen te worden, gebeurt er vrijwel niets. Op een bordje valt plots te lezen dat het systeem niet werkt. Geduld wordt op prijs gesteld. Even later is de fout blijkbaar verholpen, van hoog tempo is echter totaal geen sprake.

Ergens wel logisch, aangezien er slechts één persoon zit. Normaal werkt er nog iemand, maar blijkbaar bivakkeert de man in kwestie momenteel in het ziekenhuis. Lekker dan.

Als het 12.45 uur is, laat de medewerker van loket 11 doorschemeren dat het pauze is. De eerste twintig mensen zijn geholpen, oftewel de plicht is voldaan. Om 14.00 uur mogen we terugkomen.

Iedereen slaakt een diepe, vermoeide zucht.

Een van de wachtenden vraagt aan de ambtenaar of wij nog geholpen gaan worden. “Geen idee” is het fijne antwoord. Vol onzekerheid begint de (lange) break.

Even voor de duidelijkheid: we zijn intussen dus al 6 uur(!) verder.

Andere visums eerst

Na een halve kilo snake fruit naar binnen te hebben gewerkt en door een verlegen kindje op afstand bekeken te zijn in een lokale warung, kom ik terug in de zaal. De saaie zaal waar ik al zo lang gezeten had.

En wat blijkt: er wordt niet verdergegaan met nummer 21, maar met nummer 1 van het kita-visum. Je weet wel, het visum voor locals, waarover ik in het begin sprak. Hiervoor geldt een quotum van tien. Dus dat betekent wederom wachten zonder enige duidelijkheid. Immers, hoe lang zou dit geintje duren?

Tot hoe laat er gewerkt wordt? Geen idee. Op het bordje staat aangegeven dat men er op vrijdag om 14.00 uur mee kapt. Als dat zo is, dan heb ik een groot probleem. Immers, mijn visum verloopt morgen. Gevoelens van irritatie trekken door mijn voltallige lijf.

Ik loop als de bliksem naar het kamertje waar ik gisteren de behulpzame man gesproken had. “Wat is je probleem?” buldert hij, tamelijk vijandig. Ik verwijs naar ons eerdere gesprek en hij vraagt waar m’n documenten zijn. “In de wachtruimte,” zeg ik. “Ik roep je wel om als je niet wordt geholpen, maar graag even wachten.”

Na deze woorden krijg ik weer een greintje hoop.

Voor me zit een Nederlandse man met nummer 30. Zijn visum verloopt zelfs vandaag. Geen aanvraag betekent dus direct het land uit. En anders betaal je per dag dat je te lang in Indonesië bent een boete van 350.000 roepia. Zo’n 23 euro. (Anno 2025 is dit bedrag zelfs 1 miljoen roepia!).

Of er wifi is in deze martelkamer?

Die heeft de hele ochtend niet gewerkt, maar iets na tweeën ben ik op miraculeuze wijze plotseling online. Eindelijk wat afleiding na al het voortdurende gegaap. Energie voor gesprekken heb ik nauwelijks nog.

Maar dan toch

De tijd verstrijkt en dan is het 16.00 uur. De tien kita-visums zijn inmiddels afgehandeld en uiteindelijk belanden we bij nummertje 29. Ik dus. Yes. Eindelijk.

Ik geef m’n aanvraagdocumenten en de medewerker van loket 11 zegt nogal directief: “Passport”. Alsof ik een robot voor me heb. Ergens ook wel logisch, je zou dit klusje maar de hele dag moeten doen zeg. Daarna inspecteert hij enigszins argwanend het uitreisticket. Daarna kijken zijn boze ogen me doordringend aan.

Het zal toch niet hè, denk ik dan. Het ticket is immers nep.

Gelukkig gaat hij akkoord.

Wel moet ik nog even invullen waarom ik deze verlenging wil en m’n handtekening zetten.

“Sit down.” Oké.

Twijfelend wacht ik af. Zou er toch wat mis zijn?

Dan roept hij 10 minuten later mijn naam om, en krijg ik een bewijs waarmee ik na het weekend terug kan komen om foto’s te nemen en de laatste formaliteiten in orde zal maken. Ja zo gaat dat hier in Indonesië. Je moet je in totaal drie keer melden op het immigratiekantoor alvorens je visum verlengd is.

Eindelijk weg

Omstreeks half vijf verlaat ik volkomen uitgeblust de zaal nadat ik de Nederlander succes wens.

De Finse jongen is er ook nog, ondanks dat hij nummer 14 heeft. Hij was al geholpen, maar het adres van het immigratiekantoor klopte niet in zijn aanvraagdocument. Hij gebruikt het al 2 jaar zonder problemen om iedere maand z’n visum te verlengen, vandaag is desondanks alles anders. Gevolg: terug naar huis om een vernieuwd document te printen en daarna weer in de rij aansluiten. En dan te bedenken dat hij er al om dik voor 6 uur was. First in last out dus.

Ook hem wens ik sterkte en we geven aan elkaar hier aankomende dinsdag weer te zullen treffen. In hopelijk gezelligere omstandigheden.

Buiten bij de ingang boek ik een scooter-taxi via Gojek. 6 minuten later komt de chauffeur aan op zijn glimmende Honda. Aziatisch als ik ben, doe ik een mondkapje op. Behalve voor de gezondheid evengoed om figuurlijk m’n mond af te sluiten. Praten kan ik namelijk niet meer, ik val zelfs haast in slaap.

Iets na vijven kom ik bij m’n guesthouse en plof ik op verslagen bed. Eindelijk thuis.

Bijna 10 uur wachten

De conclusie van dit verhaal is dat ik van 06.50 uur tot en met 16.30 uur bezig ben geweest om mijn aanvraagdocumenten in te leveren. 9 uur en 40 minuten dus. Ja, je leest het goed.

Toch mag ik van geluk spreken dat ik geholpen ben. Immers, ik behoorde niet tot de eerste twintig in de rij. Anders had ik het land vrijwel direct moeten verlaten.

Nu moet ik na het weekend nog twee keer terugkomen: dinsdag voor foto’s en een dag later om mijn paspoort met het nieuwe visum op te halen. Hopelijk verloopt dit alles wat soepeler.

De afronding

Godzijdank viel het vervolg heel erg mee.

Dinsdag na het weekend moest ik foto’s laten nemen en vingerafdrukken afgeven. Ik was er om 11.30 uur, een half uur voor de pauze. Niet zo slim, maar ik ben nou eenmaal geen vroege vogel en ik had na het wakker worden nog effe een ochtend-workout gedaan.

Na de break, werd ik even na half twee geholpen.

De volgende dag heb ik mijn paspoort om 13.30 uur opgehaald. Binnen 10 minuten had ik ‘m 🙂 .

It was a hell of a journey, en dan druk ik me nog zacht uit…

Wat heb je nodig om het Indonesische visum te verlengen?

Om net als ik deed je reguliere Visa on Arrival (VoA) van 30 dagen met nog eens 30 dagen te verlengen, heb je de volgende zaken nodig:

• Je paspoort + een kopie van je paspoort
• Een kopie van je visum
• Een kopie van je uitreisticket (kan ook een fake-ticket zijn, niet doorvertellen 😉 )
• 500.000 IDR

En verder: kleed je netjes. Dat wil zeggen: lange broek, schouders bedekt en schoenen. Yep, op Bali heb ik zat mensen het in tanktop, zwembroek en slippers zien doen, maar de officiële regels zijn toch echt anders. Ik werd vrolijk naar huis gestuurd, zoals ik je al vertelde. Je wilt niet het risico lopen weer te moeten vertrekken. Desnoods kun je een lange broek en schoenen meenemen, zodat je je om kunt kleden. Maar in tanktop aankomen op het kantoor in Jogja zou ik sowieso niet doen.

Waar is het immigratiekantoor van Yogyakarta?

Het adres is als volgt:

Class I Immigration Office Yogyakarta

Jl. Raya Solo – Yogyakarta No.KM.10,
Karangploso, Maguwoharjo,
Kec. Depok,
Kabupaten Sleman,
Daerah Istimewa Yogyakarta 55281,
Indonesië

Dit is de locatie op Google Maps.

Je kunt ze anno 2025 tevens via Whatsapp bereiken: 📞 +628112578223. Handig, indien je met bepaalde vragen zit.

Vanaf het toeristische gebied in Jalan Malioboro is het ongeveer 25 minuten met een ‘ojek’ -motorbike-taxi- of een autotaxi.

Wanneer is het immigratiekantoor van Yogyakarta geopend?

De openingstijden zijn maandag tot en met vrijdag tussen 08.00 uur en 15.00 uur.

Waar in Yogyakarta raad ik je aan om te overnachten?

Je gaat je visum in Jogja verlengen, dat betekent tegelijkertijd dat je er een poosje zult ‘moeten’ blijven. Ik heb de leukere adresjes om te slapen in Yogyakarta voor je geselecteerd.

Chille hostels zijn Good Karma, The Patio Yogya, het Wonderloft Hostel Jogja, The Cubic, Snooze en Ostic House.

Liever een hotel? Check dan Raintree Boutique Villa & Gallery en het Prime Plaza Hotel Jogjakarta. Meer luxe vind je bij Royal Ambarrukmo Yogyakarta en het Yogyakarta Marriott Hotel.

Niet meer mogelijk: je visum voor Indonesië online verlengen

Het was een hele tijd zo dat je een e-visum voor Indonesië (30 dagen) kon aanvragen, en die vervolgens met 30 dagen extra online kon verlengen. Sinds juni 2025 is hier (lees: voor het online verlengen) helaas een stokje voor gestoken door de Indonesische overheid.

Lang verhaal kort: je zult derhalve alsnog naar het immigratiekantoor moeten om je verlenging in orde te maken. Op de ouderwetse manier, zoals ik hierboven beschreven heb.

Tenzij…

Je het C1-visum voor 60 dagen aanvraagt. Dan heb je onmiddellijk 60 dagen in de pocket. Die is overigens ook nog eens tweemaal te verlengen tot maximaal 180 dagen.

Ga je het reguliere VoA van 30 dagen verlengen? Wees niet bang, zo dramatisch als het bij mij ging zal het meestal niet worden hoor.

Je visum voor Indonesië online aanvragen

Je kunt het Visa on Arrival (VoA) zowel op het vliegveld als online aanvragen. Online is aan te raden, zo ontloop je namelijk de veelal lange wachtrij bij aankomst in Indonesië. Het C1-visum voor 60 dagen, kun je enkel op voorhand regelen, en dus niet bij aankomst in Indonesië.

Alles over de aanvraag van de e-visums voor Indonesië vind je in dit artikel.

Wil je het direct regelen?

Je hebt twee mogelijkheden: ofwel via de officiële immgratie-website ofwel via een commerciële partij zoals Visum Indonesië.

Kies je voor de eerste optie, dan ben je het goedkoopst uit, al is het wel meer gedoe. Mensen zijn bijvoorbeeld regelmatig hun geld kwijt. Bij Visum Indonesië betaal je inderdaad meer, maar je krijgt er zekerheid voor terug.

Meer lezen over het visum voor Indonesië

• Aanvragen en verlengen van het e-visum voor Indonesië
• Alles over het visum voor Indonesië
• Verlengen van je visum op Bali

Meer lezen over Yogyakarta

• De ultieme gids voor Yogyakarta
• Ik neem je mee naar de magische tempels van Prambanan
• 5 dingen die ik minder vind aan Yogyakarta

Heb je vragen over je visum verlengen in Yogyakarta? Of jouw ervaring delen? Laat het weten in de comments 👇👇👇