Als je op Koh Lanta bent en je (verlengde) Thaise visum verloopt binnenkort, kan je ervoor kiezen om een visa-run te doen. Op die manier ga je Thailand uit bij de grens en vervolgens weer in. Je krijgt dan opnieuw de visumvrije entree die je recht geeft op 30 dagen Thailand. Je kunt dit visum wederom één keer verlengen met nog eens 30 dagen.
Zo’n visa-run is iets waar veel backpackers tegenop zien, en ik had precies hetzelfde. Een hele dag verstijfd zitten in een minibusje en het mogelijke gedoe wat je bij de grens te wachten staat; er zijn leukere dingen om te doen.
Maar ja, wil je langer in Thailand blijven dan zal je er toch aan moeten geloven.
Naast dat het een impopulaire bezigheid is, is de visa-run ook behoorlijk berucht. Berucht omdat er smeergeld moet worden betaald om het land weer in te komen.
Ikzelf heb deze visumrun onlangs gedaan en ga je er in deze gids alles over vertellen. Wel zo handig, want online is er niet of nauwelijks iets over te vinden. Lees dus even verder als je van plan bent om hetzelfde te doen.
Lees ook: zo verleng je je Thaise visum in Krabi.
Snelste optie: boek een minivan
Ik raad je aan om naar een touroperator te gaan en daar een minivan te boeken die naar de grens met Maleisië rijdt. Bij mij was het de Wang Prachan Border in Satun.
Zelf heb ik geboekt bij Rainbow Travel in Saladan en het koste me 1.700 THB. Bij andere tourbedrijfjes heb ik prijzen gezien van 3.000 en 4.000 THB, dus ik wist dat 1.700 THB een goede deal was.
Desondanks vertelde de eigenaar van Rainbow Travel me in mei 2024 dat de organisatie waarmee hij samenwerkt de prijs heeft verhoogd naar 2.700 THB. Nogal een verschil dus. Als er genoeg mensen zijn dan is er misschien iets aan de prijs te doen, al zal het niet bijster veel korting zijn die je krijgt.
Een andere optie die je hebt is om een privé-minivan te huren. Dit kost je 4.700 THB via hetzelfde Rainbow Travel en is handig indien je met twee of meer personen bent. Je betaalt dan per persoon nog wel twee keer 50 THB (ticketprijs per persoon per rit) en twee keer 100 THB (prijs per auto/minivan per rit) voor de autoferry.
Alternatief: ga op eigen houtje
In plaats van deze trip via een touroperator te boeken, kun je er tevens voor kiezen om het hele traject zelf af te leggen. Aangeraden wordt om dan naar de Sadao Border of de Padang Besar Border te reizen. Alleen, op dezelfde dag teruggaan zal dan waarschijnlijk teveel van het goede zijn. Bovendien moet je overstappen, wat het allemaal niet bepaald comfortabel maakt. Maar, van wat ik heb gehoord, hoef je hier het smeergeld (zie het volgende kopje) niet te betalen en ben je dus een stuk goedkoper uit.
Ik zou deze optie door de rompslomp echter niet kiezen, je bent namelijk telkens afhankelijk van andere bussen waardoor de reistijd -waarschijnlijk- aanzienlijk zal worden. Mocht je het avontuur toch willen aangaan, hieronder heb je het reisschema:
1. Neem een minivan van Koh Lanta naar de Hat Yai Bus Terminal (6 tot 7 uur reistijd).
2. Neem een minivan naar de Padang Besar Border (50 minuten reistijd).
3. Loop door de Thaise immigratie en krijg je exit-stempel .
4. Wandel naar de Maleisische immigratie voor je stempel die toegang tot Maleisië geeft.
5. Draai om en meld je bij de Thaise immigratie voor je stempel waarmee je Thailand in mag.
6. Neem een minibus terug naar Hat Yai (50 minuten reistijd) en overnacht daar.
7. Reis per minivan terug naar Koh Lanta vanuit Hat Yai (6 tot 7 uur reistijd).
Je hoeft natuurlijk niet terug te keren naar Koh Lanta en hebt in de Hat Yai-regio net zo goed paradijselijke eilanden om neer te strijken. Denk aan Koh Lipe, Koh Adang, Koh Bulon en Koh Tarutao.
Naast de minivan is er de mogelijkheid om vanaf Krabi naar Kuala Lumpur te vliegen, vaak voor prima prijsjes. Blijf een paar dagen in de leuke Maleisische hoofdstad of vlieg nog dezelfde dag terug. Weet alleen wel dat je van Koh Lanta naar de airport van Krabi minimaal 1,5 uur onderweg bent, afhankelijk van waar op het eiland je verblijft. Samen met de wachttijd op de luchthaven en de vlucht van 1,5 uur ben je dan alsnog best een poos onderweg.
Betaal smeergeld
Kies je net als ik voor de snelste optie met de minivan, weet dan dat je naast de kosten voor de minivan ook nog 1.300 THB moet overleggen aan de chauffeur van de minibus. Hier wordt door de medewerkers bij de grens namelijk om gevraagd aan de chauffeur.
Dit is alleen zo indien je diezelfde dag Thailand terug in wil komen overigens, maar goed dat geldt voor 99% van de mensen dat naar deze grenspost komt. Het is gewoonon smeergeld, niets meer en niets minder. Corrupt inderdaad, al doe je er verder weinig aan.
In totaal was ik dus 1.700 THB + 1.300 THB = 3.000 THB kwijt. Zoals gezegd is die 1.700 THB voor de minivan-transfer helaas verhoogd naar 2.700 THB. Huur, als je met meerdere mensen bent, een privé-minivan die 4.700 THB kost
Het kan zo zijn dat je bij het boeken die extra 1.300 THB al betaalt. Vraag hiernaar en voorkom onduidelijkheid.
Vul het T.M.6-fomulier in
Voorheen kreeg je in het vliegtuig het zogeheten T.M.6-fomulier, waarop je je vertrek- en aankomstgegevens moest invullen. Tegenwoordig is dit niet meer zo.
Echter, indien je Thailand over land binnenkomt, wordt er wél om datzelfde formulier gevraagd. Je krijg dit in de minibus en kan ‘m onderweg tijdens een tussenstop even invullen.
Wat neem je mee?
- Je paspoort.
- 1.300 THB (en voor de zekerheid iets meer), tenzij je dit bij je boeking al hebt betaald.
- Een fles water, fruit en misschien iets van snacks.
- Een boek of laptop om wat werk te doen.
- En vraag aan de chauffeur of hij ergens wil stoppen om te lunchen. Wij hebben dit op een kwartier rijden van de grens gedaan.
Mijn ervaring
Nu je de formele zaken gelezen hebt, is het tijd voor mijn persoonlijke ervaring tijdens de visa-run. Ga er lekker voor zitten zou ik zeggen 😉 .
Van Koh Lanta naar de Wang Prachan Border
Ik werd om 7.40 uur opgehaald en inclusief twee tussenstops kwamen we om exact 13.00 uur aan bij de Wang Prachan Border. Best een lange zit, maar omdat ik me daarop had ingesteld viel het allemaal wel mee. De wegen die veelal door de jungle lopen zorgen bovendien voor mooie uitzichten tijdens de rit. Het is een en al natuur waar je langskomt.
Behalve ikzelf zaten er nog twee andere lui in de bus. Een passionele Italiaan en een Griek met een lichtelijk belerend maar vermakelijk toontje. Beide waren ze ergens in de zestig. Buiten hun leeftijdsovereenkomst zaten ze allebei sudoku te spelen. De een op een iPad en de ander op een stuk papier.
Op pak ‘m beet 10 minuten van de grens maakten we een voor mij broodnodige stop om iets te eten. Een zaakje met de naam “Muslim Food’, gerund door een vriendelijk lachende vrouw. Ik bestelde gebakken rijst met kip en een spiegelei, standaard Thais en o zo lekker.
We stapten het busje in en momenten later kwam de grens in zicht. Een gaapverwekkende omgeving, zoals je van een grens kunt verwachten. Maar met marktkraampjes, die het klinische geheel toch nog wat opfleurden.
Langzaam voelde ik een matige buikpijn opkomen, wellicht veroorzaakt door het ei wat al voorgebakken was en er weet ik hoelang had gelegen.
De Thaise immigratie (1)
Nu was het een kwestie van aansluiten in de rij om de uitreisstempel te krijgen. De drukte viel eerlijk gezegd heel erg mee. In de bosjes zag ik een grote hagedis wegschieten en op de reling zaten twee apen te schooien om eten, al kregen ze niet waar ze op hoopten.
Het bekijken van deze schattige maar stiekeme beestjes gaat nooit vervelen denk ik.
We keken om ons heen en merkten op dat iedereen een badge droeg. We vroegen ons af waarom precies.
Toen we aan de beurt waren werd aan ons drieën gevraagd waar we naartoe gingen, waarop we door de immigratiemedewerker naar een van z’n collega’s werden gebracht. Verbijsterd keken we elkaar aan, wat ging er in godsnaam gebeuren? De man was formeel gekleed, strak in zandkleurig pak met een stoffig petje op, duidelijk trots op het beoefenen van zijn functie. En met een mimiek die er geen onduidelijkheid over liet bestaan dat we in de penarie zaten. De hoop dat we rap konden doorlopen was dan ook snel vervlogen.
“Where is your bus driver?” vroeg hij met een strak gezicht aan ons. Bijna alsof we iets hadden misdaan. Ik fronste mijn wenkbrauwen en reageerde verdedigend “Why?” De blikken van mijn Griekse en Italiaanse visa-run-genoten spraken boekdelen. Ze hadden deze ‘uitglijder’ absoluut niet verwacht. In zulke gevallen kun je maar beter meewerken in plaats van rebels te doen, zo had de Griek me eerder in de bus als een wijs man verteld. Klopt natuurlijk ook wel, alleen soms is het accepteren van autoritair gedrag nogal een dingetje voor me. We deden net of het niet gebeurd was, en een moment later zeiden we tegen hem dat onze chauffeur een stukje verderop op ons wachtte. De man beval ons om hem erbij te halen.
Langzaam begon er van alles duidelijk te worden. De badge die iedereen omhad toont kennelijk aan dat je voor een visumrun naar de grens gekomen bent. Vandaar dus de vraag waar wij van plan waren heen te gaan. Het was simpelweg onduidelijk voor ze en daarmee waren we direct verdacht.
Nadat onze chauffeur zich meldde maakte hij een praatje met de immigratie-ambtenaar. Uiteraard kon het hier maar over één ding gaan: geld. Het kwam erop neer dat we per persoon 1.300 THB moesten dokken, al was ik daar al op ingesteld door de voorkennis die ik had. Mijn vrees dat ze ons meer afhandig wilden maken kwam gelukkig niet uit. We gaven het geld aan de chauffeur, die overigens nog even belde met z’n baas om te checken in hoeverre deze op z’n zachtst gezegd bijzondere praktijken eigenlijk klopten. Het bleek de gebruikelijke gang van zaken. Verrassend genoeg gaf hij de bundel briefgeld niet aan de immigratiemedewerker. Nee, in plaats daarvan gaat de betaling via een, op z’n zachtst gezegd, merkwaardige omweg. De buschauffeur betaalt het aan zijn baas, die het geld vervolgens doorsluist naar een voor ons onbekende bestemming. Mysterieus. Al wist hij het zelf ook niet precies, hij had deze rit namelijk nooit eerder gemaakt. Dit was meteen ook de verklaring waarom we de badges niet hadden gekregen van hem.
Mijn shirt voelde ondertussen behoorlijk klam. Maar goed, alles was afgewikkeld en we konden eindelijk door naar het loket om de uitreisstempel in ons paspoort gestampt te krijgen. De medewerkster van dienst leek er alleen weinig zin in te hebben en vroeg star aan me: “Who is your driver?” Die kon ik even niet vinden, en ik voelde de bui al hangen. Plots kwam de medewerker die ons eerder tot de orde riep echter erbij om te zeggen dat we betaald hadden, en zodoende aan de verplichtingen hadden voldaan. Ze gaf m’n paspoort terug en ik vroeg of alles zo in orde was, waarop ze me een boze blik toewierp en verder niets zei. Ze leek totaal onbereikbaar, alsof ze een zwijgzame muur om zich heen had gebouwd. Misschien deed het feit dat ze een mondkapje droeg het in mijn beleving allemaal wat erger lijken dan de werkelijkheid, al was de energie verre van prettig. Ik checkte of de stempel in mijn paspoort stond, wat inderdaad het geval bleek. En dus verliet ik het loket.
De Maleisische immigratie
Samen met mijn Italiaanse busgenoot wandelde ik naar het deel om Maleisië in te komen. De Griek kampte met problemen aangezien hij een dag te lang in Thailand was gebleven, en werd op bevellende toon medegedeeld om een andere weg te bewandelen. Voor ons stonden twee uit de kluiten gewassen Oostblokkers die eerst aan de beurt waren. Intussen krapte ik als een bezetene aan mijn opgezwollen linkerhandpalm. De dag ervoor was ik precies op die plek door een mier gebeten, toen ik een weggewaaide badhanddoek uit de wildgroei had opgepakt. De jeuk was serieus niet te harden, vergelijkbaar met de jeuk die je hebt in de dagen na een wespensteek. Wees dus op je hoede wanneer je mieren ziet op Koh Lanta!
Nog geen minuut later was ik aan de beurt en kon ik me melden bij het loket. De medewerker zat achter donker glas, waardoor ik zijn gezicht niet kon zien. Slechts een vage silhouet. Ik bukte daarom om door de opening te kijken en gaf hem mijn paspoort. Ondertussen keek ik naar z’n dunne en donkere baard die uit maximaal tien lange haren bestond, waarvan er één uit een moedervlek groeide.
“Where are you going?” vroeg de jongeman met een strakgespannen gezicht aan me. “I am going straight back to Thailand,” luidde mijn duidelijke antwoord. Aan hem te zien ook het enige antwoord wat hij verwachtte, en hij zette robotachtig de stempel voor Maleisë in mijn paspoort. Ik bedankte hem en liep samen met de Italiaan door, waarna er aan de zijkant een arm uit het gat stook en als een malle heen en weer zwaaide om ons tegen te houden. Er werd ons vriendelijk verzocht om om te draaien, aangezien het niet de bedoeling was dat we Maleisië in zouden gaan.
Maar we hebben toch net een stempel gehad? dacht ik. Ach ja, boeiend ook. We wilden immers naar Thailand.
En dus keerden we om en meldden we ons bij het volgende immigratiepunt, ditmaal om Thailand in te komen.
De Thaise immigratie (2)
Alle mensen om ons heen hadden hun paspoort vast met daarin een formulier. Een formulier dat wij juist misten. Net als de badge bleek het een ding te zijn wat we in de bus al moesten hebben gehad, maar onze chauffeur wist dit simpelweg niet. Iemand in de rij gaf ons het formulier, en ik greep een potlood uit mijn tas om deze hopelijk laatste formaliteit te kunnen afronden. Een Russische jongen uit de rij pakte een pen voor de Italiaan uit zijn achterzak, zodat ook hij het formulier kon invullen.
Daarna was het dan zover. Ik mocht me melden bij het loket, waar ik de medewerker in kwestie alweer niet kon zien door het zwarte glas. Daarom besloot ik wederom te bukken en door het raamgat te kijken, om zo mijn paspoort en het formulier te overhandigen.
Zou hij om een uitreisbewijs vragen? was een gedachte die door mijn hoofd schoot. Ik hoopte van niet, want dan zou ik de pisang zijn.
Gelukkig vroeg de man helemaal niks en kreeg ik m’n paspoort inclusief een rode stempel in luttele seconden terug. Yesss! Recht op 45 nieuwe dagen (die kreeg je tussen oktober 2022 en maart 2023 in plaats van 30 dagen) in Thailand. Alles was geregeld en we konden vertrekken.
Hoewel, niet voordat ik nog een paar foto’s van de omgeving had gemaakt. Die heb je toch nodig voor een artikel als dit.
Ineens hoorde ik iemand roepen: “Hey, don’t make pictures.” Het bleek de immigratieambtenaar te zijn die ons in het begin staande hield, en ik hoopte mezelf met deze actie niet in de problemen te brengen. Je bent in Thailand en weet het maar nooit natuurlijk. Toen ik ietwat onverschillig maar ook lachend reageerde dat ik dit niet wist, moest hij lachen en verliet ik de grenspost met enige opluchting.
Het viel me tot slot nog op dat er door niets of niemand gevraagd werd om mijn paspoort te laten zien. Apart!
Terug naar Koh Lanta
Bij een kraampje gerund door twee giechelende moslimvrouwtjes kocht ik een verse kokosnoot om mijn inmiddels hevige dorst te lessen. De koelte van het sap viel echter tegen, waardoor ik om wat ijsblokjes vroeg. Ten slotte keek ik naar de palmbomen en de groene heuvels die boven de weg, de marktkramen en de slurf auto’s uitrezen. Met een beetje verbeelding zou je bijna geloven dat je hier bij een toeristische bezienswaardigheid staat, al haalt de saaie, betonnen grensingang aan de andere kant je vrijwel meteen uit die waan.
Vervolgens ben ik naar de bus gelopen en vertrokken we om 14.15 uur. In totaal heeft het dus 1 uur en 15 minuten geduurd. Valt best mee moet ik zeggen!
Halverwege de rit spraken de Italiaan en Griek over politieke zaken met als belangrijkste pijlers de EU, Rusland, China en geopolitieke machtsvelden. Het werd zo’n gesprek waarin niemand echt luistert en er nauwelijks ruimte is om je zegje te doen. Ik hield wijselijk mijn mond dicht en zag het als een perfect moment om gestrekt te gaan. Ik had namelijk geen trek in oeverloze tirades, waarbij iemand zijn overtuigingen als een spraakwaterval op me neerstort. Überhaupt voelde ik er na deze lange dag weinig voor om over allerlei ongrijpbare onderwerpen te praten. Ik liet ze daarom lekker ratelen.
We waren om iets over zeven weer op Koh Lanta. Stijf als een hark, maar wel met de visumstempel. Missie geslaagd!
Meer artikelen over Koh Lanta
- De ultieme gids voor Koh Lanta
- 5 dingen die ik minder vind aan Koh Lanta
- Is Koh Lanta nog steeds een paradijs?
- Verleng je Thaise visum in Krabi
- De geweldige Airbnb waar ik verbleef op Koh Lanta
- De brutale apen van Koh Lanta
- Hoe mijn bezoek aan Long Beach eindigde in een nachtmerrie
- Doe dit niet na!
- Hoe is Koh Lanta in het regenseizoen?
- Zo reis je van Krabi Airport naar Koh Lanta
- Zo reis je van Koh Phangan naar Koh Lanta
