Unieke ervaringen op een traditionele Vietnamese bruiloft

Tijdens mijn trekking door Sapa, heeft Su May -mijn gids- met uitgenodigd om een week later naar de bruiloft van haar broer te komen. Een unieke ervaring, want zoiets maak je natuurlijk niet al te vaak mee.

Het enige antwoord wat ik dan ook kon geven, was “ja”. Eerlijk gezegd vond ik het best wel spannend. Ik bedoel, je bent als enige toerist aanwezig bij mensen die elkaar allemaal al heel lang kennen. Bovendien is Engels voor de meeste Vietnamezen niet bepaald de meest eenvoudige taal om te spreken.

Maar goed, ik zou het alleen te weten komen door erheen te gaan.

Helaas begon ik juist de dag voor de bruiloft ziek te worden. Het was overdag nog slechts 5 graden. Niet echt wat ik gewend ben in Azië.

Anyway, ik heb besloten om toch te gaan.

Lees even verder, dan vertel ik je meer over mijn bezoek aan dit Vietnamese huwelijksfeest. En ik verklap je alvast: het is totaal niet te vergelijken met wat we hier gewend zijn.

 

De ijskoude en hobbelige tocht naar Ta Pinh

Ik heb om 08.30 uur met Su May afgesproken in Ta Pinh. Dit is een bergdorpje in de Sapa-regio waar de minderheidsgroepering Red Dao leeft. Als ik rond kwart over 7 wakker word, merk ik dat ik verre van beter ben. Afzeggen zie ik echter niet zitten, dus ik sta op.

Om 08.10 uur pikt een motorbike-taxi me op om aan de rit naar Ta Pinh te beginnen. Het is verschrikkelijk koud, net boven het vriespunt. Ook regent het, ik ben de man daarom dankbaar dat hij een poncho voor me heeft meegenomen.

Ik merk al snel dat dit geen weg is waar ik op had gehoopt. We komen langs vele kuilen en hobbels. Hoe kun je hier rijden? Toch voel ik me geen moment onveilig, aangezien de bestuurder de wegcondities ogenschijnlijk normaal lijkt te vinden.

Een half uur later komen we aan.

 

Een kampvuur in de vroege morgen

De enige mensen die ik zie, zijn enkele vrouwen die om een vuurtje zitten:

Su May is nog nergens te bekennen. De dames, waarvan er een nauwelijks nog tanden heeft, nodigen me uit om erbij te komen. Dit lijkt in eerste instantie een goed idee, maar gezien de hoeveelheden rook die vrijkomen, kies ik eieren voor m’n geld en neem ik wat afstand. Daar moeten ze om lachen, zelf zijn ze het wel gewend.

Of ze Su May kennen. Ze beweren dat tig mensen in Ta Pinh zo heten. Dan opeens zegt iemand dat ze weet wie de Su May die ik zoek. Na een kort telefoontje, blijkt dat ze met haar 2 kinderen onderweg is.

Zie ik haar nou of niet? Iedereen lijkt hier zo op elkaar, door de rode mutsjes die kenmerkend zijn voor de Red Dao-groepering. En inderdaad, daar loopt ze. Een zoontje op haar rug en de andere wandelt ernaast.

“We kunnen gaan,” zegt ze. Licht hoestend loop ik mee, totaal niet wetende wat ons te wachten staat.

 

De modderweg vol obstakels

Ik dacht dus dat we direct naar de bruiloft konden, maar niets blijkt minder waar. Eerst nog een dik uur lopen over een pad waar je totaal niet vrolijk van wordt. Laat ik gerust zeggen verdrietig:

Het is een grote modderpoel waar het vaak letterlijk zoeken is naar stenen waar je enigszins veilig je voet op kunt zetten. Doe je dit niet, dan weet je zeker dat je zeiknat aankomt. Er komt zelfs een punt waarop ik zeg: “hoe kan ik verder?” Niet zo vreemd als er links van je een diepe afgrond is, met daarnaast enkel een glad pad dat bijna de vorm van een cilinder heeft. Uitglijden, met alle gevolgen van dien, kan hier zo gebeurd zijn.

En het bizarre is dat sommige locals hier zelfs met de scooter rijden.

Dat ik me niet aanstel, blijkt wel als ik later van iemand hoor dat juist de staat van deze ‘weg’ ervoor zorgt dat lang niet al genodigden naar de bruiloft gekomen zijn.

Onderweg komen we nog langs een brug waarvan enkele planken verdwenen of weggerot zijn. Normaal zou ik het er lastig mee hebben, nu doet het me weinig. Daarna lopen we 2 volgroeide biggen tegen het lijf:

Wanneer ik denk dat ik de tocht redelijk heb overleefd, stap ik helaas in een modderplas. Wonderlijk genoeg zijn m’n voeten droog. Mijn rode schoenen kleuren daarentegen volledig bruin. Kan zoiets wel op een bruiloft? Het antwoord is ja, zo zou later blijken.

Nadat ik als laatste hobbel nog een verkapte glijbaan heb te nemen, voor Su May en haar zoontje is dit niets bijzonders, komen we aan bij een soort boerderij met daarnaast een overkapping die aan een bouwkeet doet denken. Echter, het gaat hier toch echt om de locatie van de bruiloft.

 

Een bijzonder feest

Wanneer ik om 10.00 uur naar binnen loop, wordt er door 3 mannen muziek gespeeld. Het lijkt het geluid van een doedelzak, het instrument ziet er echter totaal anders uit. Mensen -mannen en vrouwen duidelijk gescheiden- zijn druk aan het praten, drinken zelfgemaakte rijstwijn en zitten aan lange tafels met elkaar te eten.

Je ziet trouwens geen hakjes of flitsende pakken, maar bergschoenen en de meest informele kleding. Zelf loop ik er in mijn trainingsoutfit ook verre van netjes bij. Moeders en kinderen dragen de veelal zelfgemaakte kleurrijke outfits.

Wanneer ik besluit om eventjes te gaan zitten, valt me -behalve stiekem starende kids- op dat er een schaal met iets onherkenbaars naast me staat. Wat het is? Rauwe varkenslever.

Ik kijk wat rond en loop het houten gedeelte binnen. Daar brand een groot vuur waarop men druk aan het koken is. Rijst, vlees, groenten en thee:

Pannen, zo groot heb ik ze nog nooit gezien. De rook die ontstaat, is behoorlijk prikkend in de ogen en slaat op m’n keel. Al lijk ik de enige die eraan moet wennen.

Links van het vuur bevindt zich een ruimte die een keuken moet voorstellen. Ik verbaas me een beetje als ik zie dat er behalve hele kippen tevens de darmen van varkens aan de muur hangen:

Als Su May me voorstelt aan haar broer, feliciteer ik hem. Hij is dan blijkbaar al getrouwd. Het is niet dat je dit meekrijgt of zo, er gebeuren namelijk zoveel andere dingen. Bovendien is het volume van het lopende driemansorkest aan de hoge kant.

Naast mensen in bemodderde schoenen en met rode mutsen, lopen er meerdere honden door het gezelschap. Op zoek naar kliekjes. Datzelfde doen 3 varkens buiten naast de overkapping:

Ik word meerdere malen uitgenodigd om te komen zitten en mee te eten. Wanneer ik voor de zoveelste keer rijst, bamboescheuten en loempia’s op heb, zit ik toch echt vol. Overigens is er behalve witte ook paarse sticky rice. Niet zoals je misschien denkt vol met kleurstof, maar puur natuur. Het vlees laat ik deze dag voor wat het is. In tegenstelling tot de Vietnamezen, ben ik geef fan van chicken skin en pork skin en dat soort glibberigheden.

Nog iets bijzonders?

De jongste zoon van Su May is continu aan het huilen, omdat hij haar telefoon wil gebruiken om op 3G te kunnen zitten. Kennelijk zijn kinderen hier verwender dan ik dacht. Dat er op deze nogal afgelegen locatie geen zendmasten zijn, is echter iets wat ze hem niet duidelijk kan maken.

Hoewel het feest nog tot later die avond zou duren, zeg ik tegen Su May dat ik zo terug naar Sapa ga. Ik voel me namelijk behoorlijk ziek, en wil eigenlijk gewoon naar bed. Een vrouw geeft aan met me mee te willen wandelen. Als ze te lang blijft, wordt haar man wellicht jaloers. In de avond is het schijnbaar tijd voor (single) mannen en vrouwen die op jacht gaan. Dat is althans wat ze mij vertellen.

Samen met nog 2 anderen, loop ik terug over de modderweg. De man van een van de vrouwen brengt me daarna naar het hotel.

Ondanks dat ik er ‘slechts’ 4 uur ben geweest, heb ik gezien dat een bruiloft in Vietnam compleet anders wordt beleefd dan in Nederland of zelfs Europa. Het was een ervaring op zich.