Ik ben op een punt aangekomen in mijn leven waarop ik heel duidelijk voel dat het tijd is voor een (grote) verandering. Een punt waarop ik mezelf vragen begin te stellen.
“Wil ik dit allemaal nog wel op deze manier?”
Als ik iets zeker weet, is dat ik niet op dezelfde wijze verder wil gaan zoals ik al jaren doe. Na een paar maanden van plek veranderen, met de hoop op die nieuwe plek meer ‘geluk’ te vinden. En telkens weer tot de conclusie komen dat dit niet zo is.
Het ligt helemaal niet aan de omgeving, weet ik intussen. Want waar ik ook heenga, iedere keer kom ik op hetzelfde punt.
Een straat die doodloopt.
Vervolgens zwerf ik een beetje door Nederland, zonder te weten wat de volgende stap wordt en vertrek ik weer.
De fase van zoeken is er een die me al jaren achtervolgt. Nu ik 36 ben weet ik het gewoon allemaal even niet meer.
Al bijna 10 jaar doe ik min of meer hetzelfde. In 2015 startte ik dit blog met een passie voor reizen en schrijven. Vrij snel groeide de bezoekers en stegen de inkomsten van de verkochte reisgidsen, wat me enorm motiveerde om door te gaan.
Nu, in 2024, kan ik schrijven wat ik wil, maar de bezoekers groeien niet. De boel stagneert, alsof er door boze krachten een algoritme met een limiet op mijn site is afgevuurd.
Ik kan er soms echt GEK van worden.
En ik heb (veel) bezoekers nodig om voldoende inkomsten te hebben om van te kunnen leven en aan nieuwe dingen te bouwen. Die inkomsten komen uit de verkoop van reisgidsen en affiliate-gerelateerde zaken. En heel soms uit een samenwerking.
Als dingen niet stromen stagneren ze, om langzaam te vergaan.
Tegelijkertijd verloor ik een dikke maand geleden de toegang tot de Facebook-pagina die bij deze website hoort. Zonder ook maar een bericht hierover te hebben gehad. En ik kan met geen mogelijkheid contact met Facebook krijgen, heel frustrerend.
Weet je hoe lastig het is om motivatie te houden als je nauwelijks nog iets van waardering terugziet voor al het gedane werk?
Op Koh Lanta heb ik in 2 maanden aan 30 artikelen gewerkt zonder enige zichtbare groei in bezoekersaantallen, enig idee hoeveel uren daarin zitten? ‘Vroeger’ was die groei er wel.
Ook op het gebied van andere gebeurtenissen in mijn leven zit ik bepaald niet in een high.
Investeringen zitten enorm tegen en sociaal is het allemaal heel beperkt. En als ik al mensen ontmoet, houd ik ze veilig op afstand. Niet precies wetende waarom trouwens.
Vorige week op Nusa Lembongan werd ik ook nog eens superziek, iets wat ik nooit heb. Ik voelde me echt heel erg eenzaam en moest me maar zien te redden. Ik had amper puf om naar de supermarkt te strompelen voor paracetamol.
Verder werd ik daar compleet gestoord van het verkeer tijdens het wandelen.
Op een gegeven moment zit je in zo’n negatieve flow waar je lastig nog uitkomt.
Nu kan ik buiten mezelf wijzen, al is het misschien juist goed om er op een andere manier naar te kijken.
Wat zeggen deze zaken?
Het is alsof alles tegen me schreeuwt dat er een ommezwaai nodig is.
Als ik het inderdaad helemaal anders wil gaan doen, wat wordt het dan?
Moet ik misschien stoppen met bloggen en een nieuwe sprong in het diepe wagen?
Ik weet het echt niet. Serieus.
Wel merk ik dat het leven zoals ik het nu aanpak niet (meer) de manier is. Het altijd maar alles alleen doen, zonder échte connecties. En het van de ene plek naar de andere plek trekken, het brengt me steeds weer op hetzelfde punt. Die veranderende omgeving is eventjes leuk, maar leidt niet tot een duurzame oplossing.
Heel eerlijk, ik ben er moe van.
M’n ma zei het al: als ik het ergens min of meer wel gezien heb, ga ik ergens anders naartoe. Het is gewoon vluchtgedrag. Daar ben ik inmiddels wel uit.
En dat moet stoppen.
Het heeft geen zin om het buiten mezelf te zoeken. De onduidelijkheid en het gebrek aan perspectief in mijn leven knagen eerlijk gezegd al heel lang aan me. Ik ben goed in het relativeren en daarna weer doorgaan, maar op de achtergrond blijft dat gevoel sluimeren. En op een zeker moment komt het heel sterk naar voren. Het zit in mij.
Ik heb geen flauw idee wie dit leest, ik kan het in elk geval niet delen op Facebook (zie eerder). En ach, het boeit me ook niet. Ik heb precies opgeschreven hoe ik me nu voel en zie het als een persoonlijk stuk uit een dagboek. Dit is voor mij hopelijk de start van een nieuw begin, al weet ik ook dat het niet vanzelf zal komen. Doe ik wat ik altijd al deed, dan blijf ik in die vicieuze cirkel.
Yep, ik moet echt aan de slag met mezelf. Deze brief voelt als een eerste (kleine) stap.
💚
Dank voor de eerlijkheid in je blog
Zelf ben ik in de situatie dat ik in 2 werelden leef, Nederland en Thailand. In beide landen heb ik een huis en ben daar vnl. in de wintermaanden.
In Nederland heb ik een goedlopend bedrijf waarmee ik meer dan voldoende verdien en in Thailand geef ik met regelmaat duikles en werk ik wat verder online aan mijn bedrijf en projecten.
Een droomleven volgens vrijwel iedereen…. Maar op de een of andere manier passen deze dingen niet meer. Niet echt ergens bijhoren, de druk van Nederland en de andere plek steeds als groener zien (en vice versa natuurlijk).
Maar ook met 48 jaar denkend; wat wil ik nog veranderen en wat kan ik nog.
Al met al; het is niet dezelfde situatie waarin jij zit, maar ik herken wel dat het niet altijd eenvoudig is. En dat veel mensen het niet (willen) begrijpen.
Succes met je keuzes en stappen. Het zal niet meevallen. Maar weet dat er veel mensen zijn die met dezelfde vraagstukken zitten. Ik denk ook dat het een ding van deze tijd is. De wereld sinds covid is maf geworden en de mensen mss nog wel maffer, agressiever, ongeduldiger etc etc. De huidige omstandigheden zetten mij in ieder geval enorm aan het denken en roepen gevoelens op van angst, maar ook van hoop en mogelijkheden.
Hopelijk ga je nog door met je blog. Leuk om de verhalen te lezen over de plekken waar ik zelf ook ben geweest!
Hey Maurice,
Dankjewel voor het plaatsen van je bericht hier.
Een huisje aan zee in Thailand (wat je zei in de mail) klinkt wel echt super joh. Maar dat is inderdaad hoe het klinkt, de werkelijkheid kan heel anders zijn…
Kijkend naar het grotere plaatje hoor je ook veel dat het sinds corona sowieso tijden van verandering zijn. Vind ik wel een interessante.
Wat is de angst die de huidige tijd in je oproept? Het onduidelijke?
En ja, het niet ergens bijhoren en zwemmen in het ongewisse is inderdaad een lastige, ervaar ik nu (na zo’n lange tijd) zelf ook. M’n wereld is echt heel klein, zowel qua werk als sociaal. Da’s soms fijn, maar soms evengoed confronterend en ‘zwaar’.
Soms vraag ik me af: waar zijn de connecties? De interessante contacten. Zeker op reis lijkt het tegenwoordig net of je alleen maar stelletjes ziet. Je kunt jezelf echt een outkast voelen.
Maar goed, moeilijkere periodes horen er eveneens bij. Ik zie het maar als een uitdaging om het om te buigen naar iets positievers, dan zal je uiteindelijk ook meer positiviteit aantrekken.
Wat de verandering precies is, weet ik niet. Maar de realisatie dat het nodig is, is denk ik een goede eerste stap.
Jij ook succes trouwens!
Het aantal langreizigers is, in ieder geval in Thailand, sterk afgenomen. Wellicht door de stijgende kosten. Daar waar ik voor covid elke dag mensen sprak die 1 of 2 jaar aan het reizen waren, zijn het tegenwoordig idd allemaal stelletjes.
Koh Pha Ngan wordt compleet bezet door gezinnen, met 4-en op de brommer en zoekende medemensen. Lokaal wordt daar erg geklaagd over de veranderende cultuur en de drukte waarop het eiland niet is berekend…
Daar zit wellicht een deel van je antwoord op een kleine sociale kring en connecties. Deze tijden zijn echt anders dan pre-covid.
Er is niet echt sprake van angst, want dat betekent dat je het niet meer kan hanteren. Maar als alles om je heen verandert en jij niet, dan ga je een discrepantie ervaren. En als je niet weet wát je zelf kan en wil veranderen is dat best vreemd. Zeker aangezien ik hiervoor de touwtjes stevig in handen had.
Maar goed, de tijd zal het ons leren!
Koh Phangan heb ik inderdaad aan den lijve ondervonden. Zoveel (Russische) families die de hele vibe van het eiland hebben veranderd. Het échte backpackgevoel ervaarde ik daar in elk geval niet meer. Daarnaast zijn de accommodatieprijzen er enorm door gestegen. Op Koh Lanta heb ik dit trouwens niet, daar is het allemaal nog zoals het jaren geleden was.
En die discrepantie, inderdaad ja! Zit wat dat betreft in hetzelfde schuitje.