Op een geven moment komt dat ene punt dat je besluit om weer richting huis te keren. Hoe zal dit uitpakken? Wat kun je verwachten?
Zeker als je voor een langere tijd bent gaan reizen heb je hier nogal je gedachtes over. Zijn er dingen veranderd? Wat doen je vrienden nu? Hoe ga jij je plaatsje in de ‘normale’ samenleving weer ‘veroveren’?
Dit soort vragen zullen waarschijnlijk allemaal door je hoofd spelen.
Maar laat ik kort zijn: waarschijnlijk komt het erop neer dat nagenoeg alles nog hetzelfde is. Zo simpel is het.
Mensen hebben heel misschien een andere baan of een nieuwe partner, maar dat is het dan ook wel.
Denk eens na: wat is er nou écht veranderd in de jaren dat je nog thuis was? Over het algemeen bleef toch alles een beetje zoals het was?
Dit is echt niet anders als jij bijvoorbeeld een half jaartje of langer bent weggeweest. Ook al heb je dat gevoel misschien, omdat jij wél zoveel dingen hebt meegemaakt en behoorlijk veranderd bent.
En dat, het feit dat alles nog hetzelfde is en dat jij jezelf zo verrijkt hebt, kan jou thuis met je neus op de feiten drukken.
Helaas merkte ik ook bij mezelf dat ik na m’n eerste lange backpacktrip al vrij snel weer mijn ‘normale’ dingen deed. Logisch, maar voor m’n gevoel ook wel jammer. Ik had het gevoel ‘terug bij af’ te zijn.
Ik kan me nog goed dat moment herinneren dat ik op m’n werk uit het raam staarde en sterk terugverlangde naar dat speciale gevoel dat je alleen kent als je gebackpackt hebt. Juist dat gevoel was ik helemaal kwijt, en is simpelweg niet vast te houden als je terug bent.
Je houdt dingen namelijk levend door erover te praten. Als je weinig mensen om je heen hebt die hetzelfde hebben gedaan als jij, dan wordt dit een lastig verhaal.
Tekenend hiervoor is dat m’n leidinggevende zei dat hij “reizen zonde van z’n tijd zou vinden in verband met z’n carrière”. Op mijn werk was dus geen plaats voor iets wat ik juist zo leuk vond.
Maar goed, echt vreemd is dat niet. Een baan is gericht op carrière-maken, niet zozeer op dromen die daarbuiten liggen.
En daarbij: het echte ‘levelen’ kan eerlijk gezegd alleen maar met (oud)-backpackers. Anderen komen vaak niet verder dan de bekende vraag: “wat was het leukste land?” en gaan daarna over tot de orde van de dag.
Niets mis mee, maar je kunt de connectie niet maken.
Goed, even terug naar het thuiskomen van je reis.
Ik kan niet zeggen dat ik dit moeilijker vind dan vertrekken, maar het is (waarschijnlijk) niet zo makkelijk als dat je misschien zou denken.
Ja oké, je ziet al je dierbaren weer en hebt je luxe terug. Dat is zeker fijn, maar binnen een week begint het oude vertrouwde leventje weer en kom je als het ware terug in wat hier de realiteit is.
Het kan best zijn dat dit je bevalt hoor, daar niet van. Maar persoonlijk denk ik thuis vaak terug aan de pure mensen, de avonturen, het onbekende, altijd jezelf kunnen zijn, de vrijheid, het lekkere eten, leven met de go with the flow-mentaliteit, en alles wat je on the road tegenkomt.
Veel van deze dingen zijn kenmerkend aan reizen en zal je thuis niet zo snel ervaren.
Het is bijna bizar hoeveel je in bijvoorbeeld 6 maanden backpacken meemaakt, zelfs al lig je simpelweg in je hangmat te filosoferen over het leven. Vergelijk dat eens met 6 maanden of zelfs 1 jaar thuis. Een wereld van verschil.
Ik merkte het laatst ook toen ik naar een festival hier in de stad was. Allemaal bekende koppen, steeds dezelfde soort gesprekken. Het was zeker gezellig hoor, maar zo weinig vernieuwend.
Toen realiseerde ik me des te meer: dit is niet wat ik wil. Ik wil graag verder, andere dingen doen en niet blijven hangen in het bekende wereldje waarin nauwelijks iets verandert.
Het is niet voor niets dat termen als ‘depressie na reizen’ en ‘post travel depression’ op Google worden gezocht. Zo erg hoeft het natuurlijk niet te zijn, maar eens je kennis hebt gemaakt met avontuur, weet je dat er meer is dan het ‘normale’ leven.
Ikzelf kan dit gevoel maar moeilijk loslaten en ben daarom blij dat ik vrij ben om te gaan wanneer ik dat wil. Herken jij dit?
Het doet me deugd om dit te lezen. Ik heb na mijn reizen ontdekt dat het typische leventje studie-werk-relatie-huisje die iedereen rond me leidt niets voor mij is, en ik voel me hier thuis in België heel alleen met dit gevoel.
Mijn verhaal:
Ik ben na mijn studies 3 maand gaan rondtrekken in Australië, terug in België voelde ik dat ik weer een uitdaging wou, dus heb ik een applicatie voor een work holiday in Canada ingediend. Aangezien dit hele proces rond 6 maand kan duren, kwam het idee in mij op om met de trein naar Amsterdam te vertrekken en heb ik geprobeerd om een kamer en een job te bemachtigen. Dit is gelukt. En ik heb daar 6 maand gewoond en voornamelijk GELEEFD. Daarna 5 maand naar Canada vertrokken (waarvan 3 maand in Vancouver gewerkt en gewoond). En nu 3 maand in België en ik probeer elke dag positief te blijven en te zeggen tegen mezelf van ik pluk de dag. Maar het lukt niet. In Downunder, in Amsterdam en in Canada leefde ik elke dag. En had ik zo’n boeiend leven. Hier ik zie ik mijn beste vriendinnen het typische leventje leiden. En ik kan me er niet in vinden. Ik vind het Belgische leven gewoonweg saai. En ik kan daar niets van zeggen, want dan krijg ik enorm veel kritiek. Ik weet op dit moment niet goed hoe of wat, maar ik ken mezelf en ik ga niet bij de pakken blijven. Ik wel elke dag leven en niet op het werk uitkijken naar het weekend of het einde van de dag. Dat is voor mij geen leven.
Hey Marthe,
Dankjewel voor je openheid.
Wat is precies het verschil tussen de manieren van leven tussen de fijne plekken die je noemt en het leven in België? Waarom kun je in België niet ‘leven’ en bijvoorbeeld in Amsterdam wel? Is dit misschien juist omdat je thuis de mensen om je heen hebt die dat typische leven leiden waar jij geen trek in hebt?
Anyway, je kunt toch doen waar jij je goed bij voelt? En als dat buiten België is, is dat zo toch?
Kwam net op dit artikel toen ik had gegoogled op ’terug van reizen en nu’ (haha). Het is zo fijn om te lezen dat anderen dit ook hebben. Ik ben ‘net’ (2 maanden) terug van 5,5 maand reizen met mijn vriend en alhoewel we met zijn beiden op reis waren en alle avonturen hebben gedeeld, is samen terugstappen in de maatschappij ook lastig. Zat nog te denken misschien moeten we een dorp bouwen met alle reizigers die terug komen naar NL 😉 Ik kan het gevoel van het backpacken ook moeilijk los laten en kan – omdat ik als freelancer werk – makkelijk langere reizen plannen. Daarnaast merk ik ook dat ik dat nu lastig vind – van het ene uiterste naar het andere en ben daarom op zoek naar de balans tussen lange reizen maken en in het oude vertrouwde blijven hangen. Of is dat een utopie?
Hoi Anita,
Dank voor je berichtje.
Ik ga binnenkort (waarschijnlijk) ook naar huis, na ruim 2 jaar gereisd te hebben. Naja een huis heb ik niet, maar in ieder geval naar mijn dierbaren. Ik denk dat ik vanuit daar ga beslissen wat ik verder doe: misschien wel een jaar wonen in Zuidoost-Azië. Wonen omdat ik op die manier toch een soort van basis heb, en Zuidoost-Azië omdat ik dan eenvoudig korte uitstapjes kan maken.
Is dit een soort van balans 😉 ?