Een tijdje terug tijdens mijn reis door Portugal voelde ik heel sterk dat ik weer richting Azië wilde gaan zodra het kon. Daarmee bedoel ik zonder (al teveel) COVID-restricties. En op de een of andere manier was het met name het Thaise Koh Phangan wat in mijn gedachte opkwam; lekker leven op een eiland, werken aan m’n blog en leuke mensen leren kennen.
Vraag me niet waarom ik dit voelde, maar ik heb het als een serieus signaal ervaren.
Inmiddels ben ik alweer bijna 3 maanden terug in Nederland en heb ik Koh Phangan altijd in m’n achterhoofd gehouden. Ik wist nog niet wat ik ging doen, maar dat er iets stond te gebeuren stond min of meer vast.
Misschien herken je het wel: een verlangen om in een nieuwe omgeving te zijn, jezelf weer die avonturier te voelen van voor de corona-periode.
Toen ik Kuala Lumpur in april 2020 zo’n beetje gedwongen verliet veranderde de reiswereld compleet. Of eigenlijk viel die gewoon helemaal stil. Niemand stapte nog in het vliegtuig, mensen zaten gedwongen binnen en er waren ineens allerlei beperkingen.
Het is een bewogen tijd geweest, ook een tijd waarin veel mensen aan het denken zijn gezet. Als ik voor mezelf spreek, ben ik heel erg bezig geweest met spiritualiteit, het verhogen van mijn bewustzijn en de dingen die gebeurden vanuit een breder perspectief te bekijken. De diepte induiken. En zo min mogelijk meegaan in boosheid, scepticisme en negatieve gevoelens.
Dit resoneerde enorm met me, voor mij de juiste weg.
Vervolgens bleek er, in ieder geval in Europa, weer wat mogelijk en koos ik ervoor om Portugal te ontdekken. Dit werd een heerlijk avontuur wat uiteindelijk 5 maanden duurde. Het mooie Lagos waar een vriend me opzocht, een geweldige camping in de natuur, de intense huachuma-ceremonie in Aljezur, een weekje in het gezellige Lissabon en natuurlijk de hippiecamping waar het allemaal begon.
Nee, ik had dit niet willen missen.
Maar toch…
Backpacken in Azië is anders dan Europa.
Misschien romantiseer ik het ook wel een beetje hoor, het is echter wel hoe ik het voel. Wellicht komt het omdat ik er in 2011 voor het eerst alleen naartoe ging, en ik ergens dit fijne gevoel altijd bij me heb gehouden. Het gevoel van vrijheid, onbevangen zijn, kunnen doen en laten wat je wilt. En overal andere reizigers, allemaal met hun eigen redenen om de sprong in het diepe te wagen.
Om een lang verhaal kort te maken: een paar dagen geleden heb ik een enkeltje naar Bangkok geboekt. Eind augustus vertrek ik, zonder precies te weten wat ik ga doen. Ja, ik heb dus het plan om naar Koh Phangan te gaan en het lekker rustig aan te doen, maar dat is het dan ook wel.
Yes, het gaat dus weer gebeuren!
In 2011 deed ik het voor een dikke 7 maanden.
Jaren later in 2016 voor bijna 3 jaar.
In 2019 voor nog eens 5 maanden.
En toen werd het dus maart 2020…
Nu, 2,5 jaar later voelt het bijna onwerkelijk om deze stap nog eens te zetten. De stap buiten Europa. Ik bedoel, dat het nu eindelijk weer kan leek een tijd heel ver weg. Soms las ik zelfs stukken waarin het erop neerkwam dat spontaan het vliegtuig pakken misschien zelfs wel helemaal zou verdwijnen.
Zelf hield ik de moed erin en ben ik door blijven werken aan Backpackblog.nl. De boel stortte volledig in elkaar, maar ik volhardde en deed simpelweg wat m’n gevoel zei. No way dat ik dit zou moeten opgeven.
Sommige mensen om me heen probeerden me voorzichtig te vertellen of het misschien niet beter zou zijn om eens naar andere opties te kijken. Met de beste bedoelingen natuurlijk, en ik kan het helemaal begrijpen. Ik bedoel, reizen was op sterven na dood.
En nu lijkt het tij zich langzaam te keren.
Tuurlijk, we zijn er nog niet en de schade zal denk ik nog lang voelbaar blijven in de branche, maar toch.
En wie weet wat nog komen gaat…
Voor nu is dit de juiste stap. I guess 😉 .
Ik zie er echt naar uit om terug te komen in Bangkok, toch wel de bakermat van het backpacken. Rondstruinen door het gezellige Soi Rambuttri, de meest uiteenlopende figuren spotten, de craziness van Khao San Road ervaren en natuurlijk weer die superlekkere Thaise curry’s en papajasalade eten.
Het voelt super om weer een nieuw avontuur aan te gaan. Een avontuur zonder einddatum.
