Het is half zeven als ik wakker word in mijn turquoise caravan op de camping in Quelfes nabij Olhão, Portugal. Buiten is het pikkedonker, en er zijn behalve de tegen elkaar blaffende honden nog geen tekenen van leven te bekennen. Ik voel me goed en zojuist heb ik spontaan besloten dat ik vandaag naar Tavira wil gaan.
Van veel mensen heb ik gehoord dat het een mooi plaatsje is, en ik had wel zin in een avontuurtje. Niet met de bus trouwens, maar met de mountainbike van de camping. Een veel te klein ding -volgens mij een kinderformaat- met amper werkende remmen en ronduit dramatische versnellingen, maar wat mij betreft veel vetter dan met een bus reizen.
In dit artikel neem ik je mee op avontuur naar Tavira. Ga je mee?
Met de mountainbike naar Tavira
Ik had m’n tas ingepakt met bananen, avocado’s, noten en wat water en was klaar om te vertrekken. Een ding wist ik in ieder geval zeker: ik wilde graag door de landelijke omgeving fietsen en niet langs de drukke autoweg. Dan maar ietsje meer kilometers rijden, om precies te zijn twintig.
De route begon langs de kust richting het plaatsje Fuseta. Mijn lichaam vroeg duidelijk om voedingstoffen en ik besloot om in de berm te gaan zitten en een vullende avocado te eten. Dat voelt altijd goed.
Na een kleine 10 minuten stapte ik weer op de fiets om verder te rijden. Schakelen naar een zwaardere versnelling bleek een illusie, waardoor ik me zo nu en dan het schompes trapte. De redelijk zware rugzak die tegen mijn rug klemde zorgde ervoor dat ik binnen no time compleet bezweet was.
Eenmaal in Fuseta kwam ik langs een drukbezet terrasje waar ik -uiteraard- Nederlanders hoorde praten. Vervolgens reed ik naar een kruispunt met een zaak die zo uit een Western leek te komen, iets wat ik hier totaal niet zou verwachten.
Eenmaal de drukke weg overgestoken speurde ik de omgeving af en zag ik al snel vele velden met fruitbomen, waarvan de meeste privébezit leken te zijn. Van een sinaasappelboom waarvan sommige takken over de heg hingen plukte ik een heerlijk stuk fruit om even een genietmomentje te hebben. Strikt genomen niet zo netjes, al had ik gezien het grote aantal rottende sinaasappels op de grond niet het idee dat de eigenaar dit een groot probleem zou vinden.
Verderop lag een veldje zonder omheining met enkel overwoekerende struiken en bomen eromheen. Door de openingen tussen de planten kon ik zien dat het veld bezaaid was met sinaasappel- en mandarijnbomen. Ik legde m’n fiets langs de rand van de weg in het gras en liep de droom van iedere fruitliefhebber in. Je begrijpt vast wel wat ik hier heb gedaan? Een volgende eetpauze ingelast 😀 .
Anyway, de rit bracht me langs afwisselend platteland en lokale huisjes en na een tijdje reed ik Tavira binnen. Na alle positieve verhalen was ik benieuwd wat ik er aan zou treffen. Ik had me niet ingelezen en liet het allemaal op me afkomen. Meestal zijn dit de leukste dagen, en simpelweg bezienswaardigheden aftikken is sowieso niet zo mijn ding.
Een wandeling door Tavira
Eerst was het tijd voor een lekkere espresso. Gewoon eventjes op een lokaal Portugees terrasje naast een paar oudjes die ook aan de koffie zaten. Heerlijk vind ik dat.
Daarna ben ik met de fiets aan de hand rond gaan lopen, te beginnen in het Centro Histórico, oftewel het oude centrum van de stad. Vaak vind je in de historische gedeeltes de typische smalle steegjes, geplaveide straatjes en gekleurde huisjes die voor een fijne sfeer zorgen.
Het begin vond ik eerlijk gezegd niet zo bijzonder, op intuïtie besloot ik het bordje te volgen waarop ‘Castelo de Tavira‘ stond. Dit kleine kasteel werd oorspronkelijk gebouwd door de Moren tijdens de Arabische overheersing en is een leuke bezienswaardigheid om even gezien te hebben. Binnen heb je een fraaie tuin en achter de kasteelmuren rijst de klokkentoren van de Igreja de Santa Maria do Castelo op. Verder zijn er trappen om naar boven te klimmen, je hebt daar mooie uitzichten over de stad.
Stad is overigens een groot woord, want Tavira is eerder een dorpje als je het mij vraagt.
Ik besloot om m’n weg te vervolgen naar de Ponte Romana, een boogbrug die over de Gilão River loopt en de twee stadsdelen met elkaar verbindt. Bij het begin van de brug is ook nog Jardim do Coreto, een klein parkje met palmen waar locals op een bankje hun dagelijkse praatje houden.
Hmm… Ik had nog niet dat echte wow-gevoel waar ik stiekempjes wel een beetje op had gehoopt, ook omdat sommige websites spreken over “het mooiste plaatsje van de Algarve.”
Nu moet ik zeggen dat ik er op een maandag in januari was, laagseizoen dus. Veel winkels waren ’s middags gesloten en ik zag flink wat opgeborgen terrassen. Sommige zaken leken bovendien failliet, wellicht veroorzaakt door de de corona-pandemie. Het bruisende karakter ontbrak een beetje.
Gelukkig kwam ik aan de andere kant bij het gedeelte rond Jardim da Alagoa waar iets meer levendigheid te bekennen viel. Verder zag ik hier een aantal fraaie straatjes geplaveid met kinderkopjes, karakteristieke oude stadswoningen en Franse balkonnetjes, die dat authentieke mediterraanse tintje geven.
Maar ook bijvoorbeeld lieflijke huisjes met blauw-witte tegeltjes, waardoor je bijna het gevoel hebt naar een kunstwerkje te kijken.
De weg terug die me helemaal blij maakte
De indruk die ik van Tavira had was schattig en best mooi, alleen veel meer ook niet. Tavira heeft zeker zo z’n charme, alleen wat mij betreft is Lagos een toffere bestemming. Al is het misschien niet helemaal fair om die twee te vergelijken. Maar zoals gezegd, ik kwam er in het laagseizoen en van m’n ma had ik gehoord dat het er in juni super-gezellig was.
Om een uurtje of vier besloot ik om aan de flinke tocht terug te beginnen, en grappig genoeg stippelde Maps.me een compleet andere route voor me uit dan de heenweg.
Maar hey, wat was deze route mooi zeg! Ik fietste over zandweggetjes met aan beide kanten amandelbomen die vol in de bloesem stonden, uitgestrekte grasvelden met diezelfde bomen en smalle paadjes die me dwars door een golvend, groen landschap brachten.
Even daarvoor, net voor de klok van vijf, stopte ik bij een straatje waar ik een grijzige man onderuitgezakt op een stoeltje voor een woning zag roken. Een typisch lokaal huisje ergens middenin de natuur. Een perfect fotomomentje, al hou ik er nooit zo van om ongevraagd mensen te fotograferen.
Besluiteloos als ik normaal gesproken ben, hakte ik nu de knoop meteen door en besliste om een foto van deze bijzondere setting te maken.
Toen ik het straatje inreed om te kijken wat er verder was, werd de man boos en hij leek min of meer duidelijk te maken dat het om een privéterrein ging. Hij bleef bozig en op geïrriteerde toon naar me roepen. Was de man dronken of zo?
De man stond op en liep richting mij. Hij tierde van alles en nog wat. Ik had het idee dat er iets stond te gebeuren en deed daarom wat stappen naar achteren. Opvallend waren de zichtbare etensresten in zijn mondhoeken. Of waren het stukjes sigaar?
Het fijne gevoel wat ik een paar seconden daarvoor had, sloeg om in een ietwat nerveus gevoel. Ik bedoel ik spreek geen Portugees en ik kon dus op geen enkele manier duidelijk maken dat ik slechts een kijkje kwam nemen wat er in het straatje te zien viel.
Doelende op mijn bestemming zei ik dan maar “Quelfes”, en ik wees enigszins bijdehand naar rechts, alsof ik niet wist dat ik die kant op moest. Hij riep dingen naar me die ik niet begreep, maar ik kon wel uit z’n verhaal opmaken dat hij het met me eens was over de af te leggen richting die ik zojuist had voorgesteld. Het ideale moment om te vertrekken leek aangebroken en ik vertrok nadat ik “Obrigado” gezegd had, Portugees voor ‘bedankt’.
Na dik 1,5 uur belandde ik op een verlaten kruising, waar mijn aandacht werd getrokken door een kat die zacht voer uit een bakje aan het eten was. Hoe komt dit bakje hier echt?, vroeg ik me af. Toen ik mijn gezicht de andere kant opdraaide, kreeg ik direct een antwoord.
Daar strompelde een wat oudere vrouw in traditionele kleding, en ze gebaarde dat ze het eten voor de kat had neergezet. Ze sprak vervolgens in de lokale taal tegen me, maar het enige wat ik door mijn gebrekkige Portugees kon terugzeggen was “Quelfes”. Met een lach namen we afscheid van elkaar en ik ging door.
Tijdens het fietsen zag ik voor me de zon achter de horizon en de bomen verdwijnen.
Gelukkig was ik bijna thuis, want m’n fiets had geen werkend licht. Bovendien was mijn telefoon bijna leeg, en die had ik 100% nodig om mezelf terug te kunnen navigeren.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik op een gegeven moment tegen mezelf zei: “Wtf, het kan bijna niet dat dit de weg terug naar de camping is.” Het leek soms wel de middle of nowhere, al waren er meestal wel blaffende honden te horen.
Uiteindelijk kwam ik met een intens blij gevoel op de camping, een beetje overdonderd door de mooie natuur waar ik de afgelopen uren doorheen gefietst was. Het is altijd gaaf als je verrast wordt en zo kan genieten van alles om je heen. Eerlijk gezegd was deze terugreis het hoogtepunt van mijn dag haha.
Ralph Waldo Emerson zei natuurlijk niet voor niets: “It’s not the destination, it’s the journey.”
Is er nog meer te doen in Tavira?
Zelf heb ik voor een stadswandeling gekozen, maar Tavira is natuurlijk ook bekend vanwege de schitterende kustlijn die tot het Ria Formosa National Park behoort. In dit gedeelte bespreek ik kort de mooiere stranden die je er kunt bezoeken.
Allereerst is er Ilha de Cabanas, een eilandje met een prachtig lang (7 kilometer) en smal (70 meter) strand met de naam Praia de Cabanas. Het zachte zand is heerlijk om overheen te lopen. Je kunt er enkel met de boot komen, wat ervoor zorgt dat het er relatief rustig is. Je vertrekt vanuit het dorpje Cabanas de Tavira en de oversteek duurt een paar minuten.
Ilha de Tavira is een ander eiland en ligt op zo’n 3 kilometer van Tavira. Je hebt er drie stranden, waarvan de kilometerslange zandbank van Praia da Ilha de Tavira het bekendste is. Goed om te weten is dat dit het dichtstbijzijnde strand van Tavira is, er komen dan ook de meeste mensen op af.
Een rustig en wederom uitgestrekt zandstrand op Ilha de Tavira is Praia do Barril. Behalve zand vind je er nog iets opmerkelijks, namelijk een ankerbegraafplaats. Voor het strand liggen je meer dan 100 ankers die afkomstig zijn van de tonijnvissersgemeenschap, die verdween toen de lokale tonijn naar andere locaties in de zee verhuisde.
Om op Ilha de Tavira te komen kan je een bootje pakken vanuit Tavira, deze tocht duurt ongeveer 20 minuten. Een andere optie is om te wandelen vanuit Pedras d’el Rei in Santa Luzia. Er is daar een hangbrug die over het water van de Ria Formosa loopt, waarna je een treintje naar Praia do Barril neemt of dit gedeelte te voet aflegt.
Waar in Tavira raad ik je aan om te overnachten?
Zelf heb ik niet geslapen in Tavira, maar mijn moeder en haar vriend zijn er een paar maanden voor mij meerdere dagen geweest. Ze waren erg enthousiast over Quinta do Caracol vanwege de chille tuin en de leuke eigenaren.
Als je nog een gezellig hostel zoekt, dan is HI Tavira een aanrader om naartoe te gaan.
Tours in Tavira
Je kunt in Tavira diverse tours doen, bijvoorbeeld met een tuk-tuk de stad en de omgeving verkennen. Ik raad je aan om een kijkje te nemen op Get Your Guide.
Hoe kom je in Tavira?
Je kan net zoals ik met de mountainbike gaan, al is het natuurlijk gemakkelijker om in Faro de bus (1 uur), trein (40 minuten) of taxi (35 minuten) te pakken.
Vertrek je in Olhão, dan ben je met de trein 30 minuten en met de bus 40 minuten onderweg.
