Oh, wat een prachtige, roestkleurige, boom met al die rode en gele cashewappels en de gekromde noten die aan de dunne takken tussen de langwerpige bladeren hangen. Het is een gedachte die telkens door mijn hoofd schiet wanneer ik door de scherpe bocht fiets op de lange en fotogenieke oprijlaan van Long Beach Chalet, de accommodatie die pal aan het gelijknamige strand ligt.
Een heerlijk strand op Koh Lanta, al heb ik er ook zeker een mindere ervaring gehad. En dan druk ik me nog zacht uit đŸ˜‰ .
Na afgekoeld te zijn wandelde ik terug naar de parkeerplaats om te kijken of de mountainbike waarmee ik gekomen was er nog stond. Ik had deze meegekregen van mijn Airbnb-eigenaar, met als verrassende mededeling dat de fiets niet op slot hoeft te worden gezet. “Hier op het eiland worden namelijk geen fietsen gestolen,” zo verzekerde hij me.
Waar ik de eerste dagen aarzelend het ding neerzette in de veronderstelling dat het wel eens de laatste keer geweest zou kunnen zijn, begon ik er steeds meer vertrouwen in te krijgen. Al weet je het natuurlijk nooit, maar tot dusver ging het allemaal goed.
Anyway, ook op de dag die ik hierboven beschreef stond de fiets er dus nog. Verdekt opgesteld in een hoekje, waarmee ik de kans op jatten gevoelsmatig zo klein mogelijk maak. In feite waarschijnlijk pure nonsens, maar dat terzijde.
Vervolgens stapte ik op de fiets om terug naar huis te rijden. Een altijd ontspannen tochtje van een kilometer of zes.
(Deze keer zou het echter helemaal anders lopen en verre van ontspannend uitpakken, hieronder lees je waarom).
Terugkomend op de cashewappels, ken je ze? Strikt genomen gaat het om een schijnvrucht, omdat de werkelijke vrucht -de cashewnoot- vrij onopvallend onderaan deze appel hangt. Het lijkt net een of andere uitstulping die er niet hoort te zitten. De boom bij Long Beach Chalet hing er vol mee.
Een fijne, zoetige geur bracht me in een soort van dromerige toestand. De boom leek tegen me te zeggen: “Kom Robbert, eet mijn vruchten maar lekker.”
Het klonk uitnodigend en ze zagen er verleidelijk uit, en dus stopte ik om een paar van deze appels te plukken. Of beter gezegd: van twee cashewappels trok ik de noten eraf.
Eten uit de natuur, veel beter kan je het niet krijgen. Nieuwsgierig als ik ben stopte ik een zo’n cashewnoot inclusief schil in mijn mond om er daarna flink op te kauwen. Dit was nodig ook, gezien het stroeve omhulsel. Het proefde als een zompig geheel en al snel merkte ik dat er een olie-achtige substantie vrijkwam. Met een bijkomende en amper te beschrijven smaak die allesbehalve fijn was, en de binnenkant van mijn mond plus mijn lippen een brandend gevoel gaf.
Geen idee waarom, maar om een onverklaarbare reden besloot ik om er nog een op te eten. Serieus, wat bezielde me?
Kort erna schoten koude rillingen met de snelheid van het licht door mijn lichaam.
Ik begon als de sodemieter met tuffen om de ronduit ranzige substantie zoveel mogelijk uit mijn mond te krijgen. Het spul leek zich onophoudelijk te vermeerderen, er kwam werkelijk geen einde aan. De onaangename brandende sensatie bleef ook, net als de overheersende smaak trouwens.
Nee, dit was niet de idyllische cashewnootervaring die ik me had voorgesteld toen ik stopte bij de boom.
Eenmaal thuis was ik enorm verzwakt en mijn spieren voelden zo stijf als een hark. Alle energie leek uit me gezogen. Zelfs naar de wc lopen ervaarde ik als een hele expeditie. Ook had ik het bloedheet.
“Ik ben nooit ziek,” zei ik enkele dagen ervoor nog tegen een vriend van me. Iets met de goden verzoeken?
Voor pampus liggend op bed googelde ik naar het eten van rauwe cashewnoten, en de conclusie liet er geen twijfel over bestaan:
“De olie die tussen de schil en de noot zit bevat de giftige stof urushiol, en kan in grote hoeveelheden zelfs dodelijk zijn.”
Godzijdank had ik er ‘maar’ twee op, is het eerste wat ik toen dacht. Maar gezien de situatie waarin ik me nu bevond, vergelijkbaar met pure futloosheid en het gevoel of je een klap op je smoel hebt gehad, hadden het er niet veel meer moeten zijn.
Mijn rechtermondhoek verstijfde intussen en mijn lippen werden langzaam droog, tot er een glazig laagje op verscheen.
M’n oogleden voelden als twee verzwaarde luiken en ik gaf me ten slotte over aan de moeheid. Tegen achten viel ik in een diepe, droomloze slaap en tien uur later knipperde ik met m’n ogen. Ik merkte dat ik mijn mond amper kon openen, veroorzaakt door een irriterende korst in mijn rechtermondhoek, precies op het snijpunt.
De zon kon elk ogenblik opkomen en minuten later begon de met sluiers wolken bedekte lucht rood te kleuren. De kleur van pijn. En ook de kleur van de cashewnootappel. Hoezo treffend?
Ondertussen viel er iets met een doffe knal op het gehorige dak. Voor mij het signaal om eruit te gaan en de voelbare pijn in beeld te brengen.
Toen ik naar de spiegel liep en erin keek, zag ik een lelijk wondje zitten rond mijn mondhoek. Het leek net of ik besmet was met het herpesvirus. Aan de binnenkant van mijn lippen liep een spoor van uitdroging, alsof de zon ze had verbrand. Beide problemen waren zonder twijfel veroorzaakt door het gif van de cashewnoot. Wat een rotgevoel. Ondanks de vele uren slaap had ik bovendien niet de energie die me dit normaal zou opleveren.
Ken je het verhaal van Doornroosje nog? Ze vond het spinnenwiel zo interessant, tot ze het op aanraden van de boze fee aanraakte en het helemaal misging.
Het moge duidelijk zijn: eet nooit een rauwe cashewnoot van de boom. Ook al zien ze er nog zo mooi en aanlokkelijk uit.
De appel schijn je wel te kunnen eten, alleen die optie laat ik voorlopig aan me voorbijgaan.
Net liep ik wederom langs de sprookjesachtige boom die twee gezichten heeft. Op het moment dat ik ernaast stond viel er plots een gele cashewappel op de grond, die deels uiteenspatte. Ik pakte de noot en keek ernaar zoals een slachtoffer dit naar z’n dader doet, maar toch ook met de nodige compassie. Tegelijkertijd werd de pijn in mijn beide mondhoeken drukkender. De trek die ik eventjes ervoor had, was ineens verdwenen.
