Phong Nha: mysterieuze grotten in Vietnam (alle info + tips)

Mijn prachtige dagen in het groene Tam Coc bij Ninh Binh zitten erop. Het is nog vroeg als ik in de trein naar Phong Nha stap. Ik heb onverwacht een hele cabine met twee stapelbedden voor mezelf. Da’s wel zo lekker, de rit duurt namelijk tien volle uren!

Wanneer we dik een kwartier later in gematigd tempo over het spoor razen, lees ik over de grotten die in Phong Nha op me liggen te wachten. Ze zouden tot de meest indrukwekkende ondergrondse stelsels ter wereld behoren.

Langzaam sluit ik mijn ogen en beeld ik me in hoe het er is. Ondanks het kabaal van de trein, dommel ik weg en val daarna in een dromerige slaap…

In Vietnams Phong Nha-Ke Bang National Park zijn grofweg 400 grotten te vinden. Helemaal fascinerend: ze blijken honderden miljoenen jaren oud, amper voor te stellen hè?

Onlangs ben ik met de mountainbike naar de Paradise Cave en de Dark Cave geweest. Nadat je de eerste stappen binnen hebt gezet, geloof je eigenlijk niet wat je ziet. Zeker de eerstgenoemde grot is net een museum met de meest waanzinnige kunstwerken. Maar in dit geval wel kunst gemaakt door de natuur.

In het komende verhaal vertel ik je meer over mijn ervaringen en geef ik je met foto’s een impressie hoe het er van binnen uitziet. Ook deel ik alle info die je nodig hebt voor jouw bezoek aan de grotten en Phong Nha in het algemeen, en geef ik je een boel handige tips.

Over Phong Nha

Hoewel Phong Nha, behorend tot het Phong Nha-Ke Bang National Park, hartstikke veel te bieden heeft, is het nog altijd een relatief rustige bestemming die niet als topattractie op de lijstjes van menig reiziger pronkt. Fijn is dat het dorp en de regio daarom authentieke vibes hebben en het er lekker laidback is.

Het nationale park werd in 2003 door UNESCO tot werelderfgoed benoemd en telt meer dan 400 grotten, van -schrik niet- 400 miljoen jaar oud. Van deze reeks grotten zijn er zo’n 30 toegankelijk voor bezoekers.

En je hebt het hier niet over de eerste de beste grotten. Zo herbergt het plaatsje met de Hang Son Doong de grootste grot ter wereld. Ook ’s werelds derde grootste grot is er met de Hang En Cave te vinden. Da’s indrukwekkend, niet?

Behalve de mystieke ondergrondse werelden is er volop regenwoud om doorheen te hiken. Ik sliep daar zelfs in een grot, supervet! Het landschap wordt verder gevormd door oeroude karstbergen, meanderende riviertjes en rijstvelden.

Phong Nha zelf is een dorpje met welgeteld een straat, grenzend aan de Son River die geflankeerd wordt door fraaie groene heuvels. Bij aankomst zou je nooit verwachten dat het plaatsje zoveel bijzonders voor je in petto heeft. Ik kan alleen maar zeggen: ga erheen en geniet!

De grotten van Phong Nha bezoeken: mijn ervaringen

Zo, dan nu meteen over naar het leukste gedeelte: mijn belevingen in zowel de Paradise Cave (Thien Durong) als de Dark Cave (Hang Toi).

Het avontuur begon allemaal in de vroege ochtend…

Zweten op de mountainbike

Als ik langs mijn gordijnen spiek zie ik de zon al schijnen. Yes, ik heb er zin in vandaag 🙂 .

Ik meld me om 8.30 uur bij het Phong Nha Bamboo Cafe waar Hai, de man via wie ik eerder de tweedaagse jungle-trekking regelde, een gids voor me heeft klaarstaan. Een zij overigens, ze heet Sammie.

Ze geeft me gauw een lekkere ijskoffie (verslavend zijn die!) om de dag mee te beginnen, en we lopen daarna richting de overkant om de mountainbikes op te halen. Daar wordt duidelijk dat er iemand met ons meegaat, de jongen die de fietsen verhuurt. Dit is zo, omdat het blijkbaar niet zeker is of de vrouwelijke gids het fietsen wel aankan.

Apart…

Hij is trouwens opmerkelijk iel en heeft haar dat glanst zoals je bij poppen ziet. Zijn naam weet ik niet, we stellen ons opmerkelijk genoeg niet aan elkaar voor.

We beginnen aan de tocht die zo’n 15 kilometer zou moeten zijn, als ik de verhalen moest geloven. Google Maps vertelt me echter dat het om dik 20 kilometer gaat. Geen kattenpis dus. Aziaten en afstanden inschatten lijkt sowieso niet de beste combinatie, zo is me de laatste tijd al opgevallen.

Na aankomst bij de rivier worden we opgewacht door een groepje mensen met een primitief houten bootje. Daar komt eerst nog even een scooter vanaf gesjeesd, alvorens we erop kunnen om de oversteek te maken:

Eenmaal aangekomen zetten we de tocht verder via enkele langgerekte hangbruggen, die menig mens met hoogtevrees angst in boezemt. Zo ook mij.

Het is een graad of veertig, stikheet dus. We stoppen daarom bij een local om suikerriet-water te drinken. Het mierzoete spul waar Vietnamezen dol op zijn. Samen met een flinke lading ijs gaat ’t gele drankje er bij mij ook goed in moet ik zeggen. De suikerpiek kickt onmiddellijk in, ik mag hopen zo niet een dreun te krijgen door de mogelijke dip die volgt.

Die dip lijkt Sammie al te pakken te hebben. Ze aarzelt of ze wel verder kan. Klaarblijkelijk heeft ze al sinds lange tijd niet meer gefietst, en samen met de intense hitte is het nogal afzien voor d’r. Zeg maar gerust een lijdensweg. Ze lijkt zelfs lichtelijk in shock.

Eh, waarom ben jij dan de gids voor vandaag? is de gedachte die door mijn hoofd schiet.

Ik probeer de sfeer erin te houden en moedig haar aan, nog met succes ook. Ze weet de knop om te zetten.

De jonge fietsverhuurder waarvan ik z’n naam dus niet weet, gelooft het na een kort gesprekje met Sammie verder wel, en draait om om terug te keren naar Phong Nha.

Als twee stukken vlees die langzaam gegrild worden vervolgen Sammie en ik de tocht naar de grotten. En hopelijk koudere praktijken, want dit gaat serieus nergens over.

Al rap kruisen we door berglandschappen en ontiegelijk veel groen. Rechts van me zie ik tropisch regenwoud waardoor een rivier zich kronkelend een weg heeft weten te banen. Het doet me eens te meer beseffen dat Vietnam een land van ongekende schoonheid is.

Ietsje later komen we dan eindelijk aan bij de ingang van de Paradise Cave. Flink puffend kijken we elkaar aan, we snakken naar water. Sammie geeft de indruk tamelijk uitgeteld te zijn, al beweert ze nergens last van te hebben. Vietnamees voor jezelf sterk houden?

Kort daarvoor kwam ik toevallig een backpacker tegen die ik 4 maanden eerder in Yogyakarta leerde kennen. De wereld is en blijft maar klein hè? En op een of andere manier loop je bepaalde mensen van je reis op enig moment weer tegen het lijf of zelfs vaker. Een boeiend iets waarvan ik me de betekenis afvraag.

Nadat we lokale thee gedronken hebben die naar laurier smaakte, lopen ik en Sammie richting de ingang. En die is bepaald niet om de hoek, we bleken nog 20 minuten te moeten hiken.

De wandeling door de natuur is echter geen straf en we hebben eindelijk de broodnodige schaduw. Ondertussen slenteren we langs lianen die aan slangen doen denken:

In plaats van lopen kun je je trouwens ook laten droppen met een golfkarretje. Maar om me nou weg te laten brengen door die verkapte bejaardenwagen, ging me net iets te ver. Zo oud ben ik niet. Bovendien maakt wandelen door de wildernis het avontuur juist gaver.

Mocht je het wel willen, de optie is er.

De Paradise Cave: een grot met een ‘WOW-factor’

Nadat we boven zijn ben ik volstrekt doorweekt van het zweet. Voortaan doe ik geen katoenen T-shirt meer aan, daar had ik beter over na moeten denken. Behalve snikheet is het tevens onwijs benauwd. We moeten beiden op adem komen en stoppen met het pijnigen van onze longen. Gehurkt pak ik een rustmomentje.

In de grot is het daarentegen lekker koel. Door het immense temperatuurverschil is net of je een mega-vriezer instapt, precies wat ik nodig heb. De lange trap naar beneden leidt ons via de grillige karstwanden naar een plateau, waar we een mooi uitzicht hebben op datgene wat nog komen gaat.

Ik erger me enigszins aan het luide gepraat van een clubje Vietnamezen achter ons. Van binnen denk ik: hou verdomme je bek ’s en geniet van de schoonheid! Sammie gebaart voorzichtig het met me eens te zijn. Ze fluistert in m’n oren zich regelmatig te storen aan het hoge volume van d’r landgenoten, op plekken waar eigenlijk stilte gepast is. Gelukkig wordt het allemaal minder als we verder in de grot lopen, al staat er op het eind nog een groep kinderen en volwassen hysterisch te gillen, alsof ze zojuist een lijk hebben aangetroffen.

Maar even los van al het gekwebbel en de gil-taferelen: wat is het prachtig, echt ongekend. De stalagmieten en stalactieten lijken net beelden die door kunstenaars zijn ontworpen. Wanneer ik me dan realiseer dat dit alles in miljoenen jaren door de natuur is gevormd, trekt er een gevoel van ongeloof door me heen.

Geroerd door de natuurpracht sluit ik mijn ogen en ga ik terug naar mijn kindertijd, waarin ik op een dag voor de videorecorder naar een b-versie van Aladin zit te kijken. De zwerversjongen komt terecht in een woestijngrot die barst van de glinsterende stenen, diamanten en andere schatten. Vergezeld door een mysterieus stuk klassieke muziek, waarvan ik de naam nooit meer heb kunnen achterhalen.

Het had een betoverend effect op me.

Dat gevoel van toen is vergelijkbaar met de sensatie die ik hier in de grot ervaar.

Hieronder heb ik een handvol foto’s voor je om je een idee te geven wat we zoal hebben gezien. Geniet mee van de eindeloze verzameling stalactieten en stalagmieten:

Onwerkelijk hè?

Op sommige momenten, als het volkomen stil is, hoor ik van grote hoogte druppels grotwater naar beneden vallen. Een voor een, met telkens een fijne pauze. Het is een geluid van zuiverheid en rust. Rust die er nu dus ook daadwerkelijk is.

Al had ik dat niet moeten zeggen, het is een beetje de goden verzoeken…

Want tot m’n verbazing loopt er een Vietnamees meisje gekleed in manga-stijl langs met een kleine radio in haar hand, waaruit een soort opgevoerde Aziatische discomuziek knalt. Wat bezielt je echt? Het doet me denken aan een paar maanden eerder, gedurende het beklimmen van de Fansipan. Toen kwam er eveneens iemand met speakers en keiharde beats voorbij. Je zou toch zeggen dat je op sommige plekken geen behoefte hebt aan muziek? Maar goed, ieder z’n ding. Ergens is het ook wel weer grappig of zo.

Als we weer terug bij de ingang aankomen, drinken we vers kokoswater (zo lekker hè!) en krijg ik een reeks eitjes aangeboden. Door hun kleine formaat vraag ik me af om wat voor eieren het gaat. Doodgewone kippeneieren, zo laat Sammie me weten. Verbaasd frons ik mijn wenkbrauwen. Aangezien mijn energielevel is gedaald tot een bedenkelijk niveau, gooi ik er zes in m’n mik. Mensen om me heen staren me aan alsof ik een of andere idioot ben. Ze hebben zoiets kennelijk nooit eerder gezien.

Daarna pakken we de fietsen om naar de volgende grot te gaan: de Dark Cave. Het is vooral afdalen en na 20 minuten ‘finishen’ we een voor een. Deze keer niet zeiknat, al is de walm van het inmiddels opgedroogde zweet die rond me hangt niet iets om vrolijk van te worden.

Verrassingen in de Dark Cave

We ploffen neer op de stoelen voor de lunch: een kolossaal bord rijst, een beetje groenten en spareribs met een dikke laag vet. Eerst giet ik als een malle een halve liter fles water naar binnen.

Eten doen we met een view, want we hebben een cool uitzicht op de rivier die door kalkstenen kliffen wordt begrensd:

Even later gaan ik en Sammie richting de balie om ons aan te melden voor het spektakel.

Daar staat een pafferige man van ergens in de dertig die op vrij dictatoriale toon tegen me zegt dat ik verderop plaats MOET nemen, om een schijnbaar zeer belangrijke introductievideo te bekijken.

Wtf, heb ik hem iets misdaan of zo?

Ik heb het nooit echt gehad op autoritaire types (en zij net zo min met mij), en laat blijken niet van zulk bevelgedrag gediend te zijn. Bovendien maak ik duidelijk nog wat dingen te moeten uitzoeken met de medewerkster.

Het feit dat ik de regie overneem bevalt hem allerminst, zo maak ik op uit de kille blik die hij me toewerpt.

Als ik hem vervolgens iets vraag, zijn de rapen gaar. Hij laat me niet uitpraten en tiert “I don’t talk to you anymore.” Kennelijk willen ze vooral geld innen en boeit de rest geen ene moer. Of deze pissige gast is gewoon niet zo goed met mensen.

(Al verdiende mijn gedrag ook niet persé de schoonheidsprijs, realiseerde ik me nadien.)

Goed, ik besluit de giftige energie achter me te laten en me te richten op het mysterie dat de Dark Cave heet.

Ik sta voor de keuze: met de kabelbaan of kajak naar de grot? Ik kies voor het laatste. Want ik heb weinig trek om op 30 meter hoogte te staan vandaag. Überhaupt sta ik daar niet om te springen, hoogtes van die strekking.

Na gedoe met wederom diezelfde knorrige man, krijg ik dan toch eindelijk een bootje toegewezen. Ik snel me erheen, gauw weg bij deze irritante gast. Al moet ik nog effe wachten op vier andere avonturiers, zodat het bootje vol is. Aan gegadigden is geen gebrek, want er komen nog een hoop backpackers met de zipline aan.

Dat is althans wat de aanwezige medewerker zegt. Als ik poolshoogte neem, blijken de overige vier mensen en de lokale gids al in de grot te zitten. Wat gaan we nou krijgen joh? Het lukt me om ternauwernood nog aan te haken en ik klauter over boord het bootje in.

Na een poosje varen stappen we uit en gaan we te voet verder.

Ik heb een helm met licht op m’n hoofd waarmee ik in de duisternis om me heen kan kijken. Via een steiger belanden we op een gladde kleiweg die ons naar het water brengt. Ik glij zowat uit maar kom er godzijdank zonder kleerscheuren vanaf. Dan sta ik plots kniediep in het ijskoude water.

Intussen loer ik met eksterogen naar de rotswanden en het plafond. Er leven onder andere vleermuizen, vissen, spinnen en slangen, zo had ik van tevoren gelezen. Ook zouden er fossielen verborgen liggen. Misschien heb ik er geen talent voor, maar ik spot niets speciaals. Kleine troost: in een inham tussen twee rotspunten zie ik een hele kleine spin zich verscholen houden.

Het hoogtepunt is een modderbad waar we via diverse smalle en claustrofobische gangetjes in uitkomen. De drab zou een helend effect op je hebben, en dus smeerde ik me er bezeten mee in. Ook mijn haren, ondanks mijn no-poo-filosofie die ik tot verbazing van velen al jaren volg. Als ik me later die middag heb gedoucht, zijn mijn haren niettemin nog vetter dan ze al waren. Blijkbaar heeft het glibberige spul op mij een ander effect, of moet ik misschien niet te snel oordelen en afwachten?

Overigens is iets aparts…

We blijven namelijk in het modderwater drijven. Wanneer je kopje onder probeert te gaan, word je direct naar boven gelanceerd. Geen idee wat hier de oorzaak van is, en een verdwaalde local weet evenmin het antwoord op deze prangende vraag.

Een moment later denken we een unieke vondst te doen als we een tekening op de muur zien staan. We komen echter bedrogen uit als de creatieve uitspatting slechts het werk van een toerist blijkt.

Na minder dan 10 minuten roept de gids, die behalve op ons wachten eigenlijk weinig heeft toegevoegd, iets in de trant van: “Time is up.” Ons antwoord is dat we nog eventjes blijven aanmodderen. Eerlijk gezegd niet persé omdat we het heel graag willen, maar ook om een tikkeltje dwars te zijn vanwege de botheid van de gids. Enne, we hebben niet voor niets honderdduizenden Vietnamese dong gedokt hè?! Hoe is ’t nou!

Een gids is er toch om een wandeling extra vet en interessant te maken? Leuke anekdotes, spannende weetjes en coole info? Niks van dat.

Dan houden we het voor gezien. We leggen dezelfde weg door de duisternis af terug naar het begin. Ik stel me voor hoe eng het is indien je hier de weg of groep kwijtraakt, en in je eentje in het doolhof van ondergrondse tunnels overblijft. Er hangen nogal spookachtige vibes namelijk.

Als ik het licht naar binnen zie vallen, weet ik dat het einde van dit avontuur in zicht is. Opvallend is het zuivere bergwater wat de grot instroomt. Het heeft iets weg van een sprookje.

Kort daarop stappen we ieder in een kajak en peddelen terug naar het opstappunt. Daar douche ik, met de nodige moeite, de modder van me af en maak ik me klaar voor het boottochtje naar het centrum van Phong Nha. Iets wat trouwens als een complete verrassing komt. Een aangename welteverstaan.

Met de boot terug naar Phong Nha-centrum

We varen op een smaragdgroene rivier met uit het water stekende kalksteenrotsen die ons omsingelen. Maar wat me met name opvalt, zijn de roodbruine ongepolijste blokken steen die ergens uit de woestijn lijken te komen:

Onderweg zien we groepen kinderen in het water spelen of zichzelf wassen. De blijheid waarmee ze zwaaien en “hello” roepen maakt me helemaal vrolijk.

Als ik tegen het eind van de rit een waterbuffel tot z’n hoofd in het water zie staan, moet ik lachen. De andere twee in de boot trouwens ook. Dat een toerist er foto’s van neemt, kan ik wel begrijpen. (Geen idee waarom ik het niet heb gedaan overigens.)

Na een half uur zijn we weer daar waar het vanochtend begon. Na een verkwikkende citroensap met ijs en runderspiesjes gewikkeld in lokale bladeren, is dit restaurant tevens het punt waar ik het avontuur van vandaag afsluit.

Het was een dag vol bijzondere en prachtige gebeurtenissen, met hier en daar een vleugje norsheid. En zweetdruppels, maar die waren het meer dan waard.

Wat kosten de Paradise Cave en de Dark Cave?

De Paradise Cave kost 250.000 VND en de Dark Cave 450.000 VND. Deze prijzen gelden voor 2024.

En ieder jaar weer wordt het duurder, zoals je dat wel vaker ziet met zulke toeristische spots.

Is er nog meer te doen in Phong Nha?

Je vraagt je misschien af of er naast de twee grotten die ik bezocht nog meer te beleven valt in Phong Nha. Het antwoord is een dikke ja.

Lees verder om meer te weten te komen over de andere bezienswaardigheden en activiteiten in de regio.

Een jungle-trekking

Behalve de grotten induiken heb ik nog iets ontzettend vets gedaan in Phong Nha: een tweedaagse jungle-trekking in het nationale park. Die wil ik je hoe dan ook aanraden om te doen.

Het tofste gedurende deze tocht door het oerwoud was het slapen in een grot, in een simpel iglo-tentje. Je ziet er hierboven een foto van.

Je kunt eveneens voor een dagtrip kiezen, al mis je dan het slapen in de grot.

De Phong Nha Cave

Samen met de Paradise Cave is dit de meest toeristische grot van Phong Nha, ze worden doorgaans met elkaar gecombineerd in een tour.

De Phong Nha Cave is zo’n 8 kilometer lang bezoek je met een bootje. Na luttele kilometers stap je uit om lopend de boel te verkennen. Je vindt hier fascinerende rotsformaties met namen als ‘Buddha’, ‘Unicorn’ en ‘Lion’.

Je betaalt 150.000 VND om de grot binnen te komen, plus nog eens 400.000 VND voor de boot.

De Tien Son Cave

Pal naast de Phon Nha Cave ligt de 980 meter lange Tien Son Cave die je via 500 traptreden bereikt. Hoe hoger je komt, hoe gaver het uitzicht op de rivier en de groene vlaktes van het nationale park.

Via een slingerende loopbrug wandel je langs oprijzende stalagmieten en stalactieten die aan het plafond hangen.

Voor de Tien Son Cave zal je 80.000 VND moeten betalen om toegang te krijgen.

De Hang En Cave

Verder herbergt Phong Nha ook de derde grootste grot ter wereld: de Hang En Cave. Tijdens dit heuse tweedaagse avontuur trek je door de dichte jungle, langs riviertjes en over modderige paadjes. Binnen zie je onder meer verbazingwekkende calcietformaties en randsteenpoelen.

Die avond zal je in het reusachtige grottenstelsel kamperen op een strand, terwijl duizenden gierzwaluwen zich laten horen. ’s Ochtends vallen de eerste zonnestralen langs de grotopening naar binnen, een magisch fenomeen.

De enige operator die een licentie heeft om de tours te mogen verzorgen is Oxalis Adventure. Met zo’n 300 USD is het bovendien geen goedkope expeditie, al is dit het absoluut waard. Zo’n grot ga je simpelweg niet snel meer ergens anders zien.

De Hang Son Doong Cave

Van de bijna grootste grot op onze aardkloot gaan we onmiddellijk over naar de grootste van allemaal: Hang Son Doong. Deze joekel die onder grillige karstbergen verscholen ligt, bereikt hoogtes van 503 meter, en het stelsel is liefst 9,4 kilometer lang.

De vierdaagse expeditie in dit stukje werelderfgoed van UNESCO voert je tevens langs de hierboven genoemde Hang En Cave.

Deze bijna mythische grot is een aanslag op je budget. De kosten bedragen namelijk 3.000 USD per persoon. En mocht je denken dat je direct je plekje kunt reserveren voor dit duizelingwekkende bedrag: mooi niet! Er is een wachtlijst en het aantal mensen wat er jaarlijks in mag is beperkt.

De Duck Stop

Genoeg ondergronds gezien en wil je eendjes kijken in de rijstvelden? Zet de fameuze Duck Stop dan maar dik omcirkeld op je lijstje. Jaren geleden werd deze spot door een stel backpackers ontdekt en sindsdien is het een ware publiekstrekker geworden.

Nope, puur en authentiek is het er al lang niet meer. Je merkt bijvoorbeeld dat de gids het riedeltje al honderden keren heeft gedaan. Al blijven de stoeten eenden schattig om te zien 🙂 .

Je betaalt 100.000 VND voor de rondleiding inclusief voeren, een drankje en een Vietnamese pannenkoek.

De Bong Lai Valley

Wil je de countryside intrekken? De Bong Lai Valley is bezaaid met boerderijtjes en charmante dorpjes. Met de begroeide karstbergen, rijstvelden en de sereniteit zou je het landschap bijna poëtisch kunnen noemen.

Dit is trouwens waar je de hierboven besproken Duck Stop vindt.

Na het wandelen lekker afkoelen met een pilsje doe je bij de Pub With Cold Beer.

Welke tours in Phong Nha zijn leuk?

In plaats van op eigen houtje te gaan, kun je er evengoed voor kiezen om een tour te boeken. Ideaal wanneer je andere backpackers wilt leren kennen en niet zo’n zin hebt om in je uppie erop uit te gaan.

Op Get Your Guide stikt het van de coole excursies in Phong Nha, en hieronder vind je een overzicht van de zes populairste. Kies een leuke uit en boek binnen een paar klikken.

Welke eet- en drinktentjes in Phong Nha zijn aanraders?

Mijn favo eettentje in Phong Nha is het Bamboo Chopsticks Restaurant. Hai, de local via wie ik m’n jungletocht geregeld had, bracht me erheen. Probeer hier sowieso de verrukkelijke loempia’s. Vegetarisch? De ‘orange tofu’ is ook heerlijk.

Vergelijkbaar qua kwaliteit is het Lantern Vietnamese Restaurant. Vlees, groenten en ander lekkers onderdompelen in de hete bouillon van een hot-pot is hier een aanrader.

De beste veganistische spot is in mijn ogen het Phong Nha Vegan Restaurant. De locatie aan de rivier zorgt bovendien voor een fijne sfeer.

Zoek je een leuk lokaal tentje? Dan moet je bij Laugh Cafe zijn. Naast alles wat met rijst en noodles te maken heeft, maken ze er ook goede sapjes.

Voor de betere (ijs)koffies ga je naar het Phong Nha Coffee Station & Restaurant. Yep, ook de iconische ei-koffie brouwen ze hierzo. Ze hebben er tevens hemelse vegan food en qua ontbijt zit je er net zo goed prima. Wat dacht je van versgebakken bananenbrood?

Waar in Phong Nha raad ik je aan om te overnachten?

Goed nieuws: Phong Nha is supergoedkoop om te verblijven. Je hebt er al eigen kamers voor minder dan 5 euro in prima homestays. Nou, wat wil je nog meer?

Zo’n homestay is bijvoorbeeld Huy-Homestay, en je krijgt er nog ontbijt bij ook. Je zit even buiten het centrum en kijkt uit op rijstvelden en karstbergen. Twee andere toffe plekken zijn de Son River Homestay en Tien’s Cozy Homestay.

Pit je liever in een hostel met talloze andere backpackers in een kamer? Check dan het geliefde Central Backpackers Hostel. Phong Nha Cherish House, Phong Nha Tuan Garden House en Village House zijn eveneens drie uitstekende hostels.

Een erg gaaf hotel aan de rivier is Phong Nha Coco Riverside. Top is bovendien het authentieke Vietnamese ontbijt waarop de eigenaren je dagelijks trakteren.

Beroemd is de Phong Nha Farmstay, die op 10 kilometer buiten het dorp in de natuur ligt. Pak een fiets mee en je zult je niet vervelen.

Slaap je liever in een iets luxere spot? Vijfsterrenhotels ga je hier niet vinden, maar wel een paar erg chille kleinschalige resorts. Check Karst Villas Phong Nha bijvoorbeeld eens. Of huur een eigen woning bij Victory Road Villas.

Hoeveel dagen raad ik je aan om op Phong Nha te blijven?

Wil je het net als ik aanpakken en zowel de Paradise Cave als de Dark Cave bezoeken, dan kun je dit prima in 1 dag proppen.

Echter, ik raad je omwille van de grote reisafstanden in Vietnam aan om tenminste 2 dagen voor je bezoek aan Phong Nha uit te trekken. Zo heb je 1 of 2 dagen voor de grotten en kun je het ook nog een dagje rustig aan doen. Na twee grotten zal je waarschijnlijk redelijk ‘grottenmoe’ zijn 🙂 .

Het dorpje zelf is verder niet bijster boeiend als je het mij vraagt.

Hoe zit het met transport in Phong Nha?

Indien je geen tour doet is het meest logische om een scooter te huren om naar de grotten en eventuele andere bezienswaardigheden te rijden. Je betaalt 120.000 VND tot 150.000 VND per dag. Ben je alsjeblieft wel bewust van de risico’s, zo zal je niet verzekerd zijn in het geval je rondrijdt zonder geldig motorrijbewijs. De voertuigen hebben over het algemeen namelijk een cilinderinhoud 125cc of meer.

Lijkt het je leuker om net als ik deed met een mountainbike op pad te gaan? Aanrader! Reken op 10 USD per dag voor een goede fiets van het merk Trek of Giant. Eenvoudige fietsen krijg je vaak gratis of voor een habbekrats mee van je accommodatie, al adviseer ik je voor langere afstanden echt een mountainbike.

Ten slotte kun je gebruikmaken van taxi’s of motorbike-taxi’s om je te verplaatsen. Grab-taxi’s vind je er (vooralsnog) niet.

Wat is de beste reistijd voor Phong Nha?

De beste reisperiode om Phong Nha te bezoeken is van februari tot en met augustus, het droge seizoen valt dan. In juni, juli en augustus wordt het normaal gesproken het warmst.

December en januari kunnen evengoed prima zijn, al is het er dan een tikkeltje frisjes.

In september tot en met november is het overstromingsseizoen en kun je beter niet gaan. Het waterpeil in de Hang En Cave kan zomaar tientallen meters hoog worden, met gecancelde tours als gevolg.

Hoe kom je in Phong Nha?

Je hebt drie manieren om Phong Nha te bereiken: met de bus, trein of het vliegtuig.

Laat ik beginnen met de bus. Vanuit Hanoi rijden slaapbussen naaar Phong Nha, reken op 300.000 VND en 9 uur reistijd. Hué en Da Nang liggen dichterbij met respectievelijk 4,5 uur en 7 uur reistijd.

Het dichtstbijzijnde treinstation is in Dong Hoi. Vanuit daar kan je met de taxi naar Phong Nha verder reizen. Die rit kost je 400.000 VND.

Goedkoper is om vanuit het treinstation een motorbike-taxi naar de nabijgelegen busterminal te pakken, en daar op de bus naar Phong Nha te stappen. De busrit duurt 1,5 uur en kost 35.000 VND.

In Dong Hoi is ook een vliegveld: Dong Hoi Airport (VNH). Je kunt er vanuit Hanoi (1 uur reistijd) en Ho Chi Minh City (1 uur en 35 minuten reistijd) naartoe vliegen.

Het regelen van je reis en het bijbehorende vervoer doe je gemakkelijk via 12Go Asia. Vul hieronder je reisroute in en bekijk de mogelijkheden:

Ga jij de wonderlijke grotten van Phong Nha ook verkennen?