“Hey, do you need a taxi?” “Have transport already?” “Are you going to Ubud?”
Het zijn vijf mannen die hun hoofd door de raamopeningen van de boot steken en aan mij en de andere inzittenden vragen of we vervoer nodig hebben. Opmerkelijk vind ik zelf, aangezien je vrijwel altijd een bootticket plus shuttle-bus naar je bestemming boekt.
Opmerkelijker is echter dat ze steevast hetzelfde blijven roepen, als een verkoper die op de markt zijn kiloknallers aanprijst. In de boot kijken we elkaar aan met een blik in de trant van: oh nee hè, de gekte van Bali begint NU al.
Ik heb er net een bijna 3 uur durende boottocht van Gili Air naar Padangbai opzitten, en wil het liefst zo snel mogelijk in de minivan zitten die me naar Ubud brengt. Door de bizarre drukte op de haven realiseer ik me dat het allemaal nog wel eens langer zou kunnen duren dan gehoopt.
Redelijk gammel stap ik uit en buiten rent er een man op me af die een taxi aanbiedt. Da’s niet nodig, ik heb immers al een shuttle-bus geboekt. Hij blijft aandringen me voor een prikkie weg te kunnen brengen, waarna ik hem op een beleefde manier laat weten dat ik verderga.
Dan is het een kleinere Balinees die vraagt of ik de shuttle-bus zoek. Hebbes, die moest ik hebben! De man ziet er vriendelijk en behulpzaam uit, en ik knik instemmend. Dit doe ik nadat ik z’n T-shirt met de tekst ‘shuttle bus’ vliegensvlug bekeken heb.
Moet wel betrouwbaar zijn… toch?
Hij wijst naar het ticket dat om mijn hals hangt, die ik ‘vanzelfsprekend’ aan hem geef. Vervolgens begint de beste man aan een verhaal waarbij de insteek al rap duidelijk wordt: horrorscenario’s schesten ten aanzien van de shuttle-bus, zodat het nemen van een taxi de enige juiste keuze lijkt.
“Ubud is the last stop, it will take 4,5 to 5,5 hours from here. With the taxi it’s only 1 hour.”
Na het horen van deze zinnen is mijn zo positieve beeld van de meneer in rook opgegaan, en reageer ik met de volgende woorden:
“What are you doing? I thought you were the bus driver, like you told me. And another thing: Ubud is never 5 hours driving from here. Give me back my ticket.”
De vraag die onmiddellijk in m’n gedachten speelt is hoe ik de buskaart in hemelsnaam terug ga krijgen. Figuren als deze zijn doorgaans gehaaid en op werkelijk alles voorbereid. Ze weten op een of andere manier altijd wel weer een draai aan het gesprek te geven om zo het voordeel naar zich toe te trekken.
Die wetenschap voorspelt weinig goeds, al blijkt het gelukkig anders te lopen. De man gaat nukkig overstag en geeft de buskaart aan me terug. Hij blijft naast me lopen en beweren dat ik een taxi moet pakken, maar intussen weet ik genoeg en ga ik er gauw vandoor.
Man, man. Ben ik toch nog bijna gescamd. Wat een figuren zijn het ook hè?
Het stikt van de mensen en ik heb geen idee waar ik het kantoor van Semaya One -de bootmaatschappij die de shuttle-bus-service verzorgt- kan vinden. Totale chaos.
Kort daarop kom ik een stelletje tegen dat bij me in de boot zat, zij weten me gelukkig te vertellen welke kant ik op moet. Precies de andere richting uit.
Verbijsterd van wat ik net heb meegemaakt vertel ik ze over de gebeurtenis. “He even wore a shuttle bus T-shirt.” Vol ongeloof schieten we in de lach om de ronduit aparte gang van zaken op deze haven.
Daarna geven we elkaar een boks en loop ik door.
Terwijl ik me omdraai zie ik drie mannen op een bankje zitten. Een van hen schreeuwt tamelijk opdringerig “Taxi?” naar me. Na dit vier keer te roepen is de grens bij mij nu wel bereikt, en ik laat blijken hier niet van gediend te zijn. De gedrongen man reageert opgefokt en roept me een aantal waarschijnlijk niet al te vriendelijke dingen na. Insinuerend dat ik degene ben die zich asociaal gedraagt.
Ach ja, het zal wel. Wij als toeristen hoeven ook niet alles te pikken, wel dan?
Ik besluit de grimmige setting direct te verlaten en mijn speurtocht voort te zetten.
Enkele ogenblikken daarna beland ik bij de ingang van de haven waar nieuwkomers gevraagd wordt om een belachelijk ‘havenbelasting’ te betalen. Een dikke week eerder overkwam mij hetzelfde toen ik de boot naar Gili Air nam. Het is een kwestie van dokken en je verder niet opwinden, al is die ogenschijnlijk eenvoudige theorie soms niet zo gemakkelijk in de praktijk.
Nee-schuddend struin ik verder met de beoogde minivan als doel. Tegelijkertijd moet ik lachen om hoe het er hier allemaal aan toegaat.
Indien ik nu een wens kon laten uitkomen zou ik graag de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter willen, en ervandoor vliegen op een bezem.
M’n blik staat inmiddels op oneindig en de verkopers, oplichters en andere commerciële lui lijken te beseffen dat ze mij niet meer hoeven te benaderen.
Het is een mensenchaos in de meest verschrikkelijke vorm en het kantoor van de bootmaatschappij zie ik in de verste verte niet. Tot er plots een jongeman verschijnt die toevallig of niet van Semaya One blijkt te zijn. Aan de buskaart die als een ketting om mijn nek bungelt ziet ‘ie dat ik de shuttle-bus zoek. Hij leidt me naar de minivan en met een zucht van verlichting ga ik in de leren stoel zitten.
Koude airco-lucht blaast tegen mijn klamme lichaam en zorgt voor een fijn gevoel. De ramen rechts van me zijn verduisterd waardoor het lekker donker is. Eventjes verdwijnen in de anonimiteit.
Pfff… Eindelijk rust.
Tot ik aan m’n water voel dat er alweer iets staat te gebeuren.
En jawel, via de openstaande schuifdeur vraagt een vrouw met een opvallend slangachtig postuur aan me of ik iets van d’r wil kopen. Ik bedank vriendelijk en laat haar m’n waterfles zien, als soort van bewijs al voldaan te zijn. Desondanks zet ze volhardend door. De grijzige verkoopster van ik schat eind zestig houdt enthousiast allerlei flesjes en snacks omhoog, samen met een gezichtsuitdrukking dat ik dit werkelijk waar niet mag missen. Ondertussen ben ik op het punt gekomen waarop ik bijna alleen nog maar kan lachen. Al zit het tegen het sarcasme aan.
Tien minuten later rijden we stapvoets weg, sneller gaat niet door de hordes mensen die de weg versperren. Langzaam laten we de grootste drukte achter ons. Door de geblindeerde ramen zie ik een bleek, Aziatisch meisje boos weglopen bij een netjes geklede man met een pikzwarte zonnebril. Ik kan wel raden wat daar gaande was, zo schiet er door mijn hoofd.
