Iemand reageerde laatst onder een artikel over het populaire Thaise eiland Koh Phangan, beroemd geworden door de film en het boek The Beach en de beruchte Full Moon Parties:
“In het noordwesten heerst een yoga-cultuur van prachtige maar vaak naar zin zoekende mensen, ‘lost souls’. Daardoor is het een licht-depressief paradijs.”
Ik snapte meteen wat hij zei, het type mens waar hij op doelde.
Het zijn veelal gevoelige mensen die interesse hebben in spiritualiteit, de diepere vraagstukken van het leven en -inderdaad- zoekend lijken.
Waarom ik dit stukje schrijf, is omdat ik het interessant vind hoe verschillend mensen tegen bepaalde zaken aankijken.
Het depressieve, waarover de lezer spreekt, ervaar ik zelf namelijk niet zo. Ik snap desondanks wat hij bedoelt, dat het allemaal een tikkeltje ‘zwaar’ kan voelen. Die menselijke bagage maakt mij echter juist nieuwsgierig, terwijl het mensen zoals hij eerder afstoot of dicht doet klappen.
Ik vind het doorgaans uitermate boeiende personen, aangezien ze wat te vertellen hebben. Hun levenspad is vaak verre van standaard en de keuzes die ze gemaakt hebben inspirerend. En ja, daar hoort nou eenmaal nogal eens de minder makkelijke kant van het leven bij.
In Tetebatu op Lombok aan de voet van de machtige Rinjani-vulkaan, raakte ik onlangs aan de praat met Denver, een Amerikaanse gast van begin veertig. De rust in hem sprak me onmiddellijk aan. Hij had zojuist gebroken met het leven thuis. Leven volgens de wetten van de maatschappij. Voor hem was de tijd aangebroken om jaren van onbewustheid langzaam te ontrafelen, om de angsten die hem in zijn greep hielden (en houden) te doen oplossen. Het klikte het onwijs goed en het voelde vertrouwd. In plaats van over koetjes en kalfjes te praten, gingen de gesprekken eerder een filosofische kant op. We kregen er beide zelfs energie van, zo spraken we naar elkaar uit.
Specifiek gericht op Koh Phangan: daar leerde ik vorig jaar ook een mooi mens kennen, in een Thais eettentje. Christopher heette hij en het gesprek ontstond ‘gewoon’. Hij zag er kwetsbaar en uitgesproken uit. Zijn lichaam zat vol tattoo’s en piercings, en hij had een flinke baard gekweekt. Hij vertelde een dik jaar lang in een camper te hebben rondgereisd door Europa. En over het niet meer kunnen dealen met de regels en systemen in Duitsland, en dat corona hem het laatste zetje had gegeven om te vertrekken naar Thailand. Zo’n roadtripverhaal boeit mij meteen, evenals de moed om dingen anders te doen dan de menigte.
Of Christopher, een logge Chileense viking van tegen de twee meter uit Noorwegen, op pad met een Mercedes-bus en zijn twee honden. Ik ontmoette hem op een hippiecamping in de Algarve. Met een biertje en een joint rond het kampvuur onthulde hij huilend geen plezier meer uit het leven te halen en zichzelf iedere dag te verdoven met alcohol en drugs, om niks te hoeven voelen en langzaam te sterven. Hij was duidelijk aan het worstelen. Een bizar heftig verhaal.
Of Maria, een Braziliaanse die ik in de bus in de Filipijnen leerde kennen. Zichtbaar een niet-alledaags meisje met introverte trekjes. Iets trok ons naar elkaar toe. We spraken over Eckhart Tolle en De kracht van het Nu, en hoe het boek ons inspireerde. Zonder elkaar lang te kennen, waren we comfortabel met minutenlange stiltes. Speciaal, een teken van verbinding.
Het zijn precies die types waar ik mee resoneer, met hen wil ik vaker praten en filosoferen over het leven. Kwetsbare lui die zichzelf durven te laten zien, in plaats van mensen die louter bezig lijken met -voor mij- randzaken en zichzelf niet openen. Daarmee houdt het echte gesprek snel op. Immers, waar hebben we het over?
Voor een ander kunnen verhalen als de bovenstaande kennelijk volstrekt anders overkomen. Die denken allicht: heb je hem weer met z’n levensverhaal, of labelen het -zoals de jongen in het begin- als ‘depressief’ of ‘zweverig’.
Zo’n persoon is misschien op zoek naar figuren waarvoor alles helder is uitgetekend, die niet met levensvragen zitten, filosoferen en teveel op gevoel ingaan, en meer van het type ‘no-nonsense’ of ‘lekker een drankje doen’ zijn?
Evengoed helemaal prima natuurlijk, maar oh zo verschillend.
Wellicht is het ook het stukje herkenning waarom ik juist naar zulke types trek. Ik denk het eigenlijk wel.
Heftige gebeurtenissen in mijn leven onder andere. De vriend van mijn moeder is op 37-jarige leeftijd voor m’n neus overleden door een ruiterembolie, mijn zus stapte uit het leven en kort daarna kreeg mijn andere zus baarmoederhalskanker met slechts 25% overlevingskans – maar overleefde het gelukkig…
Plus het rigoureus omgooien van mijn leven, door mijn baan op te zeggen en voor een andere afslag te kiezen.
Maar net zo goed de behoefte aan échte 1-op-1-connecties die ik van jongs af aan had, in plaats van zoveel mogelijk vrienden hebben en daarmee popiejopie gevonden worden.
Bij personages uit films of reportages kan ik de aantrekking of zelfs diepere verbinding trouwens ook merken. Bij Chris McCandless uit Into the Wild en Ken Boogers uit Break Free bijvoorbeeld. Het was diezelfde Ken die me inspireerde om het vliegtuig naar Nieuw-Zeeland te pakken. Alsof het zo moest zijn kwam ik een poosje daarvoor in de bergen Vietnam vrienden van zijn ouders tegen. Zo raakte ik in contact met z’n moeder, en heb ik tevens deels voor haar de reis naar Wharariki Beach -Kens laatste bestemming- gemaakt. Heel bijzonder.
Overigens, wat ik regelmatig opmerk bij zoekende mensen, is dat ze eeuwig blijven zoeken. En dan vooral in spirituele zaken, denk aan tantra, yoga, healingsessies, zelfhulpboeken, groepscirkels, ecstatic dance, plantmedicijnen enzovoorts. Maar op enig moment is het ook tijd om te ‘landen’ en oké te zijn met de situatie hoe die nu is.
Of zoals Peter Gordijn het zegt in Het Absolute Perspectief: alles om ons heen is al goed en we hoeven nergens naar te zoeken.
Ben ik zelf zo’n lost soul? Hm, misschien. Al voel ik me niet persé als iemand die zoekt. Wel moet ik toegeven nogal eens het gevoel te hebben ‘het niet te weten‘. Dat gaat dan over wonen, relaties en werk. Mijn leven is een reis zonder duidelijke bestemming. Vooralsnog in ieder geval.
Prachtig 💚