“Complaining is one of the ego’s favorite strategies for strengthening itself.” – Eckhart Tolle.
Ego voedt zichzelf met negativiteit. Hoe meer gezeik, hoe beter. Jijzelf als persoon verdwijnt hierbij echter steeds meer naar de achtergrond. Je komt verder van de bron af te staan en begint jezelf te verliezen.
Vroeger heb je misschien wel eens iemand gepest, en wanneer je dit met een groepje deed voelde je je extra ‘goed’. Pijnlijk om toe te geven misschien, al weten we allemaal dat het vaak zo werkt.
Zoals je wellicht weet ben ik in Portugal, waar ik op een afgelegen camping verblijf. Er is ongeveer een man of tien, en dat brengt allerlei verschillende energieën met zich mee.
Ik schrijf dit artikel omdat ik een paar dagen terug een fijn gesprek over spiritualiteit had met Luca, een Italiaanse gast die hier ook voor langere tijd verblijft. We bespraken onder andere dat erover lezen waardevol is, maar dat het vooral om voelen en ervaren gaat.
Tussen twee personen op de camping is een enorme spanning voelbaar. Overigens merk ik het zelf ook als ik met een van hen ben, het is een energie die niet prettig is. Alsof er ieder moment iets onverwachts kan gebeuren, weet je wel?
Maar goed, waar spanningen zijn komen over het algemeen ego’s naar boven. Bozigheid, klagen, schelden, oordelen en ga zo maar door.
Ik ben regelmatig met een van hen, en zij vertelt me aan de lopende band hoe gek ze van de ander wordt. En als ze dit zegt, zie ik een enorme woede in haar ogen. Vervolgens merk ik dat ik hier soms in meega, het moment waarop mijn eigen ego naar boven komt.
Het is de gebruikelijke roddelpraat die je op plekken zoals deze hebt. Je ego wordt er blij van, maar je geluk heeft eronder te lijden. Meestal merk je dit later pas. Je voelt je zwaar, er is disbalans, hebt een vol hoofd, kan weinig andere mensen dulden enzovoorts.
Op zulke momenten voel ik heel duidelijk dat het zo’n enorme negativiteit met zich meebrengt, en dat dit niet hetgeen is waar ik me mee wil bezighouden. Waarom zou je ook?
Tuurlijk mag je boos zijn, alleen het is goed om je te realiseren dat dit niet je echte zelf is, maar je ego. Je komt in een staat van onbewustheid (of: unconsciousness) waardoor je verder van de bron af komt te staan. De bron waarin je liefde, geluk, compassie en puurheid vindt. Alles wat je eigenlijk nodig hebt.
Als je die staat van bewustzijn al eens hebt gevoeld (en dat heb je), al is het slechts een glimp, dan weet je wat ik bedoel. Je ervaart het bij de meest simpele dingen; kijk een schaap in de ogen en zie die onschuldige, onbevooroordeelde blik. Wat voel je dan? Hetzelfde heb je bij baby’s.
Of ga een stuk wandelen in de natuur en eet een stuk fruit wat je van de boom plukt. Of ga mediteren. Of maak een innerlijke reis met plantmedicijnen. Of voel de ontroering als je na dagenlang klimmen de top van een berg hebt bereikt.
Het zijn allemaal situaties waarin je (even) even vrij van gedachten bent, en waarin je doordringt tot het diepste van jezelf, daar waar je écht ervaart wat geluk is.
Net was ik bijvoorbeeld op een bloemenveld gaan liggen, met het geluid van zoemende bijen en tjilpende vogels om me heen. Toen ben ik eventjes weggedommeld, daarna een workout in het gras gedaan en vervolgens een sinaasappel van de boom geplukt en opgegeten. Ik schreeuwde “I feel fucking alive” en het voelde zó goed. Zonder te overdrijven trouwens.
Zelf zie ik het ‘belemmerende’ als laagjes die je om de bron heen hebt gewikkeld. De bron is het pure, en iedere laag houdt je weg bij deze puurheid, je eigenlijke zelf dus. Men spreekt ook wel eens over ont-wikkeling; oftewel het verwijderen van al deze lagen die veelal op ego zijn gebaseerd. Vervolgens kom je stapje bij stapje uit bij waar je moet zijn, de werkelijke essentie van ons bestaan.
Op de camping is een kerel die vol enthousiasme sprak over vechten en hoe blij hij daar van wordt, overigens mede bepaald door z’n moeilijke jeugd. Als iemand me zoiets vertelt en er geen ruimte is voor ‘licht’, vraag ik me af waarover we aan het praten zijn. Ik zie veel woede en boosheid, af en toe ook richting z’n kind en hond. Tegelijkertijd zie ik tevens dat zo iemand gevangen zit en hoop ik alleen maar dat hij ooit wel die andere kant zal zien.
En nee, het is zeker niet makkelijk om bij de essentie te komen, laat staan voor langere tijd. Vaak verval je al snel weer in oude patronen, ik kan erover meepraten.
Het is nou eenmaal zo dat we de meeste tijd van ons leven unconscious zijn en dus eigenlijk vergeten te leven. We zitten nogal eens vast in gedachtes, onze mind. Of we hebben een zelfgecreëerd beeld van onszelf.
Dit is een illusie.
Echter, wanneer je jezelf hiervan bewust begint te raken heb je de eerste belangrijke stap gezet. De lagen brokkelen langzaam af en de weg naar de bron opent zich.
