Leven als een hippie in de Portugese Algarve

Zoals ik onlangs vertelde, ben ik zo’n 2 weken geleden naar Portugal vertrokken om daar voor een tijdje te gaan leven. Niet dat ik Nederland shit vind of zo, maar ik merkte gewoon dat ik wat anders wilde. Lekker weer, gelijkgestemden ontmoeten en meer in de natuur leven.

Zodoende ben ik wat op Airbnb gaan zoeken naar plekjes die me aanspraken, al is het gros wat daar opduikt vooral appartementen en dergelijke. Tot ik een bijzondere camping/community zag met echte foto’s zonder filters en fratsen en bovendien reviews die realistisch leken.

Ik contacteerde de eigenaar en besloot naar de camping af te reizen. Inmiddels ben ik er al bijna 2 weken en heb ik een hoop speciale dingen meegemaakt. In dit artikel ga ik je er alles over vertellen. Lees je mee?

Aangekomen in Faro

Mijn vlucht van Eindhoven naar Faro was ’s avonds, en ik had weinig zin meer om nog laat door te reizen naar de camping. Die ligt namelijk een kilometer of twintig van de luchthaven af. Daarom had ik een nachtje in het Faro Sun Life Hostel geboekt, voor het eerst sinds lange tijd weer eens slapen in een slaapzaal.

En dat heb ik geweten.

Nu weet ik van mezelf dat ik vrij gevoelig ben voor geluiden en energieën van andere mensen, maar ik had zoiets van laat ik het gewoon nog eens proberen.

De zaal had iets van tien stapelbedden, ik probeerde me mentaal in te stellen op alles wat kunnen komen zou.

Vrij vermoeid plofte ik op mijn bed. Energie om te socializen had ik niet meer. Op gepaste afstand gedag zeggen tegen de mensen die beneden tv aan het kijken waren ging nog net.

Tijd om te slapen dus.

Aangezien de lichten van buiten de kamer behoorlijk verlichtten en het licht in de kamer nog aanstond, gebruikte ik mijn zwarte mondkapje als masker om m’n ogen te bedekken. Best prima eigenlijk.

Toen het licht eenmaal uitging begon er direct iemand enorm hard te snurken. Je weet wel, op zo’n hoog volume dat het dwars door je oordoppen heen dreunt.

Niemand zei er wat van, dus na een half uur besloot ik om naar de jongen toe te stappen. Hij was zichtbaar in een diepe slaap, en simpelweg vragen of ‘ie iets rustiger kon doen haalde weinig uit. Daarom tikte ik ‘m een paar keer op z’n gezicht en na de derde keer werd hij eindelijk wakker. Hij verstond me alleen niet, dus beelde ik een snurkend persoon uit met de gebaren of het wat minder kon. Hij reageerde nog half dromend maar leek het begrepen te hebben. Aan de andere kant: snurken is over het algemeen niet iets waar je veel aan kunt doen op zo’n moment. Ach ja, de goede intentie was er in ieder geval.

En even bleef het inderdaad stil. Na een tijdje begon het kabaal echter wederom. Verder voelde het mondkapje nogal onnatuurlijk en liepen er continu mensen in en uit; de perfecte ingrediënten voor een helse nacht.

Uiteindelijk werd ik om 7 uur gebroken wakker en merkte ik aan alles dat ik deze plek zo snel mogelijk wilde verlaten. Daarom pakte ik m’n tas en vertrok ik, het was nog pikkedonker buiten. Mijn ontbijt bestond uit drie mandarijnen die ik ergens uit de boom plukte.

20 kilometer lopen

Andrea, de campingeigenaar, had me verteld dat er vanuit het centrum van Faro een bus richting Olhão ging. En Olhão is de plaats die dichtbij de camping ligt. Echter, Faro-centrum lag ongeveer 4 kilometer van het hostel af, en de bus daarheen vertrok volgens Google Maps ook 2 kilometer verderop.

Ik had weinig puf om dit alles uit te zoeken en zette de knop om: ik ga gewoon lopen en zie wel hoe ver ik kom. Niet bepaald standaard, aangezien de afstand van het hostel tot camping bijna 20 kilometer bedroeg. Maar ergens had ik best zin in dit avontuur.

Maps.me bleek weer eens mijn beste vriend, mijn backpack daarentegen zeker niet. Kilometer voor kilometer kwam ik verder, soms liep ik aan de zijkant van een autoweg waar nauwelijks plaats was om te lopen. Op een gegeven moment kwam ik op een zandweg die paralel liep aan het spoor, waar locals met hun dagelijkse ochtendgymnastiek bezig waren. Zelf deed ik ook nog wat pull-ups, bij de rekken die er stonden.

M’n telefoon vertelde me dat ik nog een lange weg te gaan had, het leek me daarom beter om voorlopig niet meer op het scherm te kijken en proberen zoveel mogelijk het positieve van deze onderneming in te zien.

Na dik 12 kilometer voelde ik pijn in mijn schouders van de riemen van m’n rugzak en vond ik het welletjes geweest.

Ik had dorst, maar geen water bij me. Winkels om iets in te kunnen slaan had ik buiten Faro ook nog niet gezien. Naast de weg stond een veld vol met sinaasappel- en mandarijnbomen, en dus gebruikte ik het vocht van de vruchten als dorstlesser. Superlekker.

Naast de weg lag een verlaagd, uitgestrekt grasveld – de ideale plek om rust te pakken. Ik legde de rugzak neer en gebruikte deze als steun om tegenaan te liggen. Dit is ultieme vrijheid. Met de verwarmende zonnestralen in mijn gezicht dommelde ik langzaam weg. Heerlijk.

Ik vervolgde de wandeling met tussendoor wat rek- en strekoefeningen die ik pasgeleden bij yoga had geleerd. En rond een uur of drie kwam ik eindelijk aan op de camping. Doorweekt van het zweet en mijn hamstrings totaal verstijfd. Toen ik ze daar vertelde hoe ik naar de camping gekomen was, wisten ze niet wat ze hoorden.

Hippievibes

De camping heet officieel ‘Samedi’, maar daar is verder weinig van te vinden. Zelfs geen naambordje op de poort. Ergens heeft dit ook wel weer iets schattigs. Het past bij de camping waar alles gaat zoals het gaat en weinig in regels is vastgelegd. Een klein rommeltje, maar dan in de goede zin van het woord.

Op het terrein van zo’n halve hectare staat een grappige verzameling van caravans, tiny houses, containerwoningen, tipi’s en campers.  Zelf verblijf ik in een caravan helemaal achteraan, een leuke ervaring moet ik zeggen.

Op het terrasje voor de caravan doe ik dagelijks m’n yoga-oefeningen en op het terrein naast de camping is een boom met een tak die ik als pull-up bar gebruik. Of ik ga een rondje rennen en doe onderweg rek- en strekoefeningen. Zo begin ik iedere dag op een manier die voor mij goed voelt.

Verder is er een open keuken met eigenlijk alles wat je nodig hebt, een toilet- en douchegebouw en een zithoek waar je in de avond een kampvuurtje kan maken.

Hippievibes all over.

Niks hoeft, alles mag. Het leven is hier rustig en ongedwongen. Geen stress.

Behalve mensen zoals ik die hier een Airbnb boeken, zijn er ook Workawayers die werkzaamheden verrichten tegen kost en inwoning. Mensen komen en gaan. Dit blijft een lastig dingetje vind ik trouwens, zeker als je iemand net een beetje hebt leren kennen en voelt dat je meer van elkaar wilt weten. Maar hey, afscheid nemen is nou eenmaal iets wat bij reizen hoort, al ben ik niet zo rationeel hoor 😉 . Dingen voelen nou eenmaal zoals ze voelen.

Huisdieren zijn ook welkom. Katrin en Sascha, een Duits stelletje dat inmiddels vertrokken is, hadden een superschattig hondje genaamd Chili meegenomen. Ze kwam iedere keer op mijn schoot hangen, vragend om een aaitje en iets te eten.

Wel sneu om te zien hoe zwaar zo’n beestje het heeft met ademen trouwens.

Nu ik dit schrijf zit ik in het ochtendzonnetje in de open keuken met een kopje koffie en een net geplukte sinaasappel. Fijn 🙂 . De zon is net op en het is vandaag 18 januari, de dag van volle maan.

Bomen vol mandarijnen, sinaasappels en clementines

Een van de mensen die ik hier heb leren kennen is Christopher, een Chileen uit Noorwegen met een viking-achtig voorkomen. Groot, bonkig van postuur, met een joekel van een baard. En zoals iedereen op de camping kent ook hij een bijzonder verhaal. Hij heeft zijn appartement in Noorwegen verkocht, een Mercedes-bus omgebouwd tot camper en is met z’n honden Loco en Coco gaan roadtrippen.

Plannen om terug te gaan heeft hij niet. Leuk detail: hij slaapt met ze in een bed, alsof het z’n kinderen zijn. Dat ze heel de nacht scheten laten en het 2 meter brede matras grotendeels inpikken, neemt hij op de koop toe.

Hij vertelde me over een veld met fruitbomen. Mandarijnen, sinaasappels, clementines, citroenen; je kunt ze er plukken en letterlijk onder de boom opeten. Op een ochtend liet hij me de plek zien, zoveel citrusvruchten had ik nog nooit bij elkaar gezien. Het voelde serieus alsof ik in een sprookje was beland.

We plukten erop los en vulden mijn rugzak met het verse fruit. Even later gingen we in het zachte gras zitten en aten we ervan. De zon verwarmde ons. Iedere boom had zo z’n eigen specifieke smaak. “This is life man,” zei Christopher tegen me. “What else does a human need?” was mijn reactie. Geluk zit ‘m vaak in kleine dingen, zo blijkt maar weer.

Over happiness gesproken: ik had bij Christopher al vrij snel het gevoel dat er een dieper verhaal achter hem schuilging. Hierover zouden we later bij het kampvuur verder praten.

Het verlaten huis

Vanuit mijn caravan kan ik een verlaten huis op een heuvel zien staan. En vanaf het veld met de fruitbomen loop je er zo op af. Ik ben er nu al een paar keer geweest, en telkens als ik voor het gebouw sta, bekruipt me een nogal griezelig gevoel.

De vervallen woning heeft iets weg van een spookhuis en het zou zomaar kunnen dat er geesten ronddwalen. Mensen zie je er nooit, en voor de woning staan een paar stokoude bomen met dorre takken. Het past volledig in de spannende sfeer de er hangt.

Is er dan helemaal niets moois hier? Zeker wel, de grote plant met haar uitbundige paarse bloemetjes. Dit vervrolijkt de boel een beetje.

Bezige bijtjes

Wanneer je een stukje doorwandelt vanaf het spookhuis, staat er ineens een verzameling van bijenhuisjes waar je de lieve beestjes ijverig tekeer ziet gaan.

Honing is in deze streek een bekend product en het is lachen om uit het niets ineens een kleine ‘bijenfabriek’ tegen te komen. Leuk om te weten is dat er iedere zaterdag een lokale markt in het nabijgelegen Olhão wordt gehouden, waar je de plaatselijke honing kunt kopen.

Wel vraag ik me tegelijkertijd af wie de boel hier runt, want mensen heb ik er nog nooit gezien. Het feit dat het land helemaal omgeploegd is, geeft echter aan dat er wel degelijk personen actief zijn in dit gebied.

Bijzondere mensen, bijzondere verhalen

Op een van de avonden bouwden we een groot kampvuur en leerden we elkaar allemaal iets beter kennen. Het zijn vaak de momenten die je echt bijblijven. Er werd flink geblowd en gedronken, twee typische dingen die nogal eens leiden tot verhalen die recht uit het hart komen. Maar dat het zo diep als deze avond zou gaan, had denk ik niemand kunnen voorspellen.

Zo vertelde iemand dat hij min of meer klaar is met het leven, en zichzelf continu verdooft met alcohol en drugs om zo langzaam te sterven. Elke dag opnieuw. Vandaar dus de grote hoeveelheid wiet die we deze avond hadden. Ik denk dat ik wel tien joints in m’n hand gestopt heb gekregen, maar dat terzijde. Het werd een beladen gesprek met tranen, knuffels, rakende woorden en gelukkig ook hoop.

Weer iemand anders begon over relatieproblemen; een jaloerse partner die het niet kan verkroppen wanneer de ander gelukkig is met andere mensen. De derde persoon was er zo een die alleen maar grapjes maakt, en verder niets van zichzelf laat zien. En dan nog het verhaal van een vrouw die een paar maanden terug haar man en kinderen heeft achtergelaten om in een camper rond te reizen, haarzelf te verdiepen in astrologie en haar droom te leven.

Ik kan niet te ver in detail treden, dat zou ik niet netjes vinden voor de personen met wie ik gesproken heb.

Een ding is zeker: je ontmoet hier mensen met bijzondere verhalen. Al had ik dat ook wel verwacht. Een plek als deze is nou eenmaal niet bepaald standaard.

Koken uit eigen tuin

Vlak naast de keuken is een kleine groentetuin met scherpe rode pepertjes, rucola en andere bladgroenten. Er groeit tevens aloë vera.

Als ik ‘nasi goreng’ maak, pak ik wat van die pepertjes en hak ik ze fijn met wat knoflook en ui, en op die manier krijg je een heerlijk mengsel om over de gebakken rijst te gooien. Zie het als een zelfgemaakte sambal.

Wat ik ook vaak maak, is een salade met flinke stukken tonijn die ik medium bak. De rucola kan ik uit het tuintje pakken, de smaak is lekker peperig. Peperig zoals het alleen van zelf verbouwde groenten kan zijn. Of ben ik nu iets te romantisch?

Anyway, het geeft een superfijn gevoel om met producten te kunnen werken die je uit de vrije natuur haalt.

Hetzelfde als wat ik al zei over het fruit dat je hier overal kan plukken.

Even verderop ligt een verwilderd strand en daar hebben Christopher en ik zout uit een rots gehakt.

Vers van de pers. Ook die gebruik ik om te koken.

En oh ja, ik poets m’n tanden tegenwoordig met koudgeperste kokosolie en ik gebruik citroensap als deodorant.

Organic to the max 🙂 .

Schapen, paarden en blaffende honden

Naast de camping worden iedere middag schapen en hun jonge lammetjes losgelaten om gras te eten. Het geluid van de bellen en het gemekker en hun vredige blik maken me helemaal blij. Minutenlang staar ik ernaar en geniet ik van wat ik zie.

Even verderop staat tevens een paard in de wei. Helaas aangelijnd, altijd een beetje zielig om te zien vind ik. Echter, het gebied is vrij uitgestrekt en en er wonen amper mensen, dus het zal misschien wel nodig zijn? Ik ben in deze geen specialist.

Telkens als ik sinaasappels en mandarijnen pluk, neem ik ook wat mee voor het paard. Ze is er altijd blij mee als ik even een kijkje kom nemen en wat te eten meebreng.

Minder vredig zijn de wild blaffende honden die je bijna overal aantreft.

Al schijnt dit nou eenmaal bij Portugal te horen, heb ik me laten vertellen door een Nederlands stelletje wat al langer in dit land rondreist. En in het begin kan het wat angstaanjagend zijn, maar later kom je er al snel achter dat de honden enkel en alleen hun eigen erf bewaken, netjes achter het hek waar ze (gelukkig) zitten.

Hey, ken ik jou?

Een hond hier gedraagt zich echter helemaal anders. Toen Christopher en ik op een dag gingen wandelen met Coco en Loco, kwamen we een zwarte, elegante hond tegen die op het oog achter een hek stond. Ik zeg op het oog, want op een of andere manier was hij naar buiten weten te komen om onze gids te spelen.

Christopher zei dat met name het alfamannetje Loco dit normaal nooit zou accepteren. Maar om een voor ons onbekende reden werd de subtiele dominantie van deze lieverd direct getolereerd. Hij nam meteen het voortouw en leidde ons rond, soms bijna letterlijk aangevend welke weg we moesten lopen. Christopher vroeg zich af of hij de weg terug zou vinden, maar ik had meteen zoiets van dat we met een pienter beestje te maken hadden dat precies wist waar hij mee bezig was.

Toen we even later bij een open gebied waren aanbeland, kwamen er denk ik wel tien loslopende honden blaffend op ons afgestormd. Onze ‘gids’ liep trots voor ons en gaf een seintje dat we eventjes moesten wachten. Hij ging voor de andere honden staan, keek ze indringend aan en blafte verrassend genoeg niet. Als een held stond ‘ie oog in oog met tig wilde blaffers en dat maakte kennelijk indruk. Alsof hij bekendstond als de leider van deze regio.

Zo hebben we ons dus geen moment onveilig gevoeld, terwijl je normaal overal rillingen zou voelen. De hond is 1,5 uur(!) meegelopen tot de camping en is daarna teruggegaan naar z’n huis, daar ga ik tenminste vanuit haha.

Diezelfde hond was een paar dagen eerder al met me mee gaan sporten toen ik hardlopend voorbijliep. En net, toen ik wederom een rondje ben gaan rennen, kwam ik opnieuw langs het huis waar hij bijhoort. Nu zag ik dus precies wat er gebeurde; het moment waarop hij me opmerkte, wurmde hij zich pijlsnel langs de tralies van het hek. Het enthousiasme spatte ervan af, meneer was er weer helemaal klaar voor. Als ik rende, rende hij harder. En wederom liep hij de hele ronde mee, telkens een stukje voor me uit. Hij denkt vast dat ik een bekende ben of zo. Wat een bijzonder beest!

Bloesembomen en gele velden

Ook hier in Portugal is het winter, al lijkt het net lente of zo. Op dit moment staan de bijna kaalgeplukte amandelbomen in bloei met witte en soms roze bloesem.

Als je dichterbij zo’n boom gaat staan, hoor je het meditatieve geluid van honderden hardwerkende bijen.

Verder zijn veel van de uitgestrekte groene velden vrijwel volledig bezaaid met kleine gele bloemetjes. Van al die felle kleuren gecombineerd met de strakblauwe lucht word je zo vrolijk hè.

In de amandelbomen hangen veelal zwarte amandelen. Op ’t eerste gezicht denk je: die zijn bedorven, maar het blijkt echter een soort zachte huls die om de schil van de noot heen zit. Gisteren hebben ik en Christopher nog zulke amandelen geplukt, gekraakt met een steen en opgegeten. Veel beter gaat het niet worden kan ik je zeggen 🙂 .

Een goed gesprek

De dag na het kampvuur ben ik met Christopher bij z’n bus gaan zitten wat na te praten.

Over geluk en waarom we hier als mens zijn.

Hij vroeg aan me: “Robbert, what is your goal in life? Tell me.” Toen zei ik dat ik niet zozeer een doel heb, en dat alles voor mij goed is zoals het is. Zelf heb ik sowieso nooit echt het gevoel gehad ergens naar op zoek te zijn.

In Het Absolute Perspectief van Peter Gordijn las ik precies zoiets, dat alles om ons heen al goed is en we nergens naar hoeven te zoeken. Terwijl veel anderen weer zeggen dat je juist wel een doel hebt in dit leven, en je veelal ‘zoekende’ bent. Misschien heb ik dat doel ook wel, maar onbewust. Mensen helpen bijvoorbeeld. Daar houd ik een goed gevoel aan over. Alleen bewust een levensdoel stellen hoeft van mij niet persé, het voelt gewoon goed zo.

Of in andere woorden: ik leef zoveel mogelijk van dag tot dag en laat de rest grotendeels komen zoals het komt, zonder alles in controle te willen hebben. Deze manier van leven maakt mij het meest gelukkig.

Vervolgens praatten we door over geluk en de relatie met spiritualiteit. Ik zei hem dat ik vooral spirituele boeken lees die over de essentie van het leven gaan. Geluk zit uiteindelijk in jezelf, al zal je wel tot de kern moeten doordringen om dit te kunnen voelen. Afleidingen die je emoties wegstoppen, daar wordt -uiteindelijk- geen mens beter van denk ik.

En tuurlijk, ik snap dat het eng of lastig kan zijn om de echte pijn in de ogen te kijken. Alleen ze zeggen niet voor niets dat overgave zo belangrijk is om vooruit te komen.

De vraag is alleen: ben je hier klaar voor of niet?

We filosofeerden nog wat en bedankten elkaar voor het gesprek. Ik gaf hem een hand en een knuffel, fijn om zulke toffe mensen te ontmoeten.

Update januari 2023

Chris verblijft nog steeds op de camping, maar de zal zeer spoedig vertrekken. Hij heeft me verteld dat het er momenteel een vieze bende is, de reviews op Airbnb bevestigen dit. Dingen kunnen natuurlijk positief en negatief veranderen. Voor je boekt zou ik dus altijd even gaan kijken hoe het ervoor staat.

Wil jij ook op deze camping verblijven?

De camping is anno 2024 helaas gesloten, iets met achterstallige betalingen aan de belastingdienst. Het zal er denk ik ook mee te maken hebben dat Andrea de camping nooit als zodanig geregistreerd heeft, waardoor er in feite illegaal is gehandeld.

Op een dag in 2023 is de politie binnengevallen met de mededeling dat iedereen direct van het terrein af moest.

Yep, ook in Portugal gelden regels.

Lang verhaal kort: het is dus niet meer mogelijk om er te verblijven.

Lees ook over deze unieke camping

Verderop tijdens mijn reis door Portugal ben ik naar een indrukwekkende camping in de Alentejo-regio geweest. Als je van ongerepte natuur en rust houdt weet ik zeker dat je er meer over wilt lezen. Dat kan je hier doen.