Leeg, eenzaam en verdrietig

Gisteren is mijn moeder weggegaan nadat we 3 weken samen hebben gereisd. We zijn op Koh Lanta, Koh Jum en in Railay en Ao Nang geweest. Zo fijn om na 5 maanden weer herenigd te zijn en dingen met elkaar te kunnen delen.

Ze zou ’s ochtends bij het hotel in Ao Nang worden opgehaald om richting Phuket Airport te gaan. We wachtten in de hotellobby tot er tegen half elf iemand aan kwam lopen die “Phuket Airport” riep. Vanaf dit moment ging het allemaal heel snel; elkaar kort omhelzen en weg was ze. Door de geblindeerde ramen kon ik niet naar binnen kijken en ik besefte me dat ons laatste momentje samen geweest was. Terwijl we eigenlijk nog zoveel wilden zeggen.

En ineens stond ik daar, helemaal alleen. Ik liep terug naar de loungestoelen waar we even daarvoor in hadden gezeten, maar nu was er niemand meer. Daarna stapte ik de donkere hotelkamer in die me droevig maakte. Het moment waarop ik op bed ging zitten en tranen op voelde komen.

Ik realiseerde me dat samenzijn geen vanzelfsprekendheid is, zeker als je zover van elkaar verwijderd bent. In de tijden dat ik reis Facetime ik regelmatig met zowel mijn moeder als vader, het échte missen voel ik echter vooral wanneer ik iemand die dichtbij me staat weer ziet. Dan merk je pas echt hoe waardevol het is om weer bij elkaar te zijn. Hetzelfde had ik toen m’n zusje me eind 2017 opzocht.

En als die tijd daarna weer over is, komt dat knalhard binnen. Bij mij in ieder geval. Ik voel me leeg, eenzaam en best wel verdrietig. Iets in me zegt dat ik dichterbij mijn familie wil zijn en niet tienduizend kilometer verderop. Het leven is al zo kort en regelmatig samenkomen met dierbaren is een van de mooiste dingen die er is.

Zeker omdat ik vrijwel altijd in m’n uppie ben mis ik het delen met anderen. Dit merk ik dan met name juist als ik weer met iemand ben en connect. Met mijn moeder heb ik zo’n goede band hè (mede door ons heftige verleden), en nu ik er weer alleen voor sta maakt dat ‘loslaten’ het gewoon erg lastig.

Het is alsof je achterblijft in een omgeving waar je (even) niet wilt zijn. Niet alleen tenminste. Ik voel me echt even totaal lost om het maar zo te zeggen. Op zulke momenten mis je een huisje dichtbij de mensen van wie je houdt, zodat je simpelweg even binnen kunt wippen.

Wil ik dit zwervende (solo)bestaan blijven voortzetten? Soms word ik door vragen als deze overvallen.

Nu ik dit schrijf zit ik in een ontbijttentje in Krabi en zometeen vertrek ik naar Koh Lanta. Terug naar de Airbnb waar ik al langere tijd geweest ben, waaronder bijna 2 weken met m’n ma. Ook dat zal wennen zijn. Geen ochtendkoffie meer samen, geen ritjes meer naar het strand, geen momenten meer delen.

Pff…

Ineens sta je er dan weer helemaal alleen voor. Je loopt door de straten en niemand kent je. Niemand geeft om je. Alsof je er niet bent.

En de praatjes die je maakt voelen zinloos, omdat je met je hoofd compleet ergens anders zit. Spreek je erover, dan voelt de ander (doorgaans) duidelijk niet wat jij voelt.

Mijn ma zei net wel iets moois wat ze vanuit een meditatie had meegekregen. “Je kiest ieder moment zoals je je wilt voelen. Erken je gevoel, ben dankbaar voor de dingen die je samen hebt beleefd en zet die dankbaarheid om in een fijn gevoel.”

En inderdaad, ik zie het maar zo: treurige gevoelens mogen er natuurlijk zijn, zolang je jezelf er niet in verliest. Dan wordt het onnodig pijnlijk, in welke situatie je ook zit. Al is zoiets soms makkelijker gezegd dan gedaan.

De reis met mijn moeder heeft me trouwens duidelijk gemaakt wat ik de laatste tijd diep van binnen al vaker heb gevoeld: ik ben een té solistisch bestaan gaan leiden, waarbij de écht fysieke relaties zeer beperkt zijn. En juist die echte contacten en het delen van mooie momenten geven het leven glans.

Ik heb de afgelopen weken gemerkt hoe fijn het is om gesprekken te hebben en ervaringen te delen, in plaats van op te gaan in routines of (onnodige) bullshit op YouTube te kijken of zo. Al die dingen zijn slechts afleiding van waar het om draait. In je eentje is ook maar alleen, ook al gaat het voor m’n gevoel vaak goed of zelfs super.

En nee, dit doe ik niet bewust. Op een eiland als Koh Lanta zie je vooral families en stelletjes. Contact maken, bijvoorbeeld spontaan op het strand, is dan simpelweg niet zo gemakkelijk.

Al heb ik wel de neiging om me terug te trekken. Lekker in mijn vertrouwde en veilige cocon. Drukke evenementen of feestjes laat ik liever links liggen.

Vervolgens doe ik mijn ‘eigen ding’ en vind ik het eigenlijk wel prima. Maar diep van binnen mis ik waarschijnlijk iets. Als ik eerlijk ben.

Laat ik afsluiten met een citaat uit Into the Wild waarin hetgeen ik net beschrijf treffend verteld wordt:

“Ik had mijzelf er maandenlang van overtuigd dat het ontbreken van een vertrouwelijke omgang, de afwezigheid van echt menselijk contact mij niets kon schelen, maar het plezier dat ik beleefde aan het gezelschap van deze vrouw -de klank van haar lach, de argeloze aanraking van een hand op mijn arm- legde mijn zelfbedrog bloot en gaf mij een leeg, knagend gevoel.”