Een tweedaagse trekking door de ongerepte jungle van Phong Nha

Opmerking: dit artikel over de jungle-trekking in Phong Nha Ke Bang National Park schreef ik op 9 april 2017, en is op basis van mijn ervaringen kort daarvoor. Ik heb het stuk geüpdatet op 22 augustus 2025, inclusief de laatste info die je nodig hebt voor als ook jij een trekking in de weelderige Vietnamese jungle wilt doen. Helaas wordt de tweedaagse tocht momenteel niet meer georganiseerd, daarover vertel ik je verderop meer.

Ben je op zoek naar een unieke ervaring? Houd je wel van avontuur? En ben je niet vies van een beetje afzien? Dan is de tweedaagse jungletrek dwars door de wildernis van het Phong Nha Ke Bang National Park zeker iets voor jou.

Wat dacht je bijvoorbeeld van kamperen in een mysterieuze grot? Of zelf een barbecue bouwen in het regenwoud? En het spotten van apen, slangen en zwemmen bij een verscholen waterval?

In het komende verhaal vertel ik je meer over de bijzondere ervaringen die ik in het Vietnamese oerwoud heb gehad. Echt een ontzettend vette belevenis die mijn reis extra glans heeft gegeven.

De tweedaagse jungle-trekking in Phong Nha: mijn ervaringen

Het avontuur in de dichte jungle van Phong Nha begint allemaal op een warme maandagochtend, lees verder voor het spannende verhaal.

Een leuk begin in het Wildlife Rescue Center

Hai, de tourgids, komt me even na negenen ophalen bij de Rustic Homestay waar ik verblijf. Een accommodatie die ik iedereen kan aanraden trouwens (update augustus 2025: deze homestay bestaat niet meer). Een tikje opgewonden voor wat komen gaat spring ik achterop zijn Honda-scooter, en binnen 5 minuten komen we aan bij het Wildlife Rescue Center. Een plek die onder andere mishandelde en gevangen dieren opvangt, om ze vervolgens zo snel mogelijk weer in het wild vrij te laten.

Hai zegt dat hij de Ecotour -die we vandaag doen- is gestart om deze opvangplaats te kunnen laten voortbestaan. Een deel van de opbrengsten gaat hier namelijk naartoe. Goed om te weten!

Na de korte introductie lopen ik en de vijf andere groepsleden naar de aanwezige dieren. Het zijn vele soorten makaken, een zwarte gibbon, een slang en enkele stekelvarkens die zich laten zien. Hai laat ons weten dat een van deze apen liefst 8 jaar gevangen heeft gezeten. Triest om te horen, maar tegelijkertijd ben ik blij dat hij nu in goede handen is. Wel vraag ik me vertwijfeld af of zo’n beestje nog zelfstandig in de jungle kan overleven.

Bij het hek schrikken we plotseling op als een groene slang zijn kop tussen de takken steekt:

Even daarvoor toont deze, ik denk salamander, een voor mij volkomen onbekend kunstje die onze monden laat openvallen:

En vlakbij zijn er deze felle bloemetjes:

Verder lopen er piepkleine puppy’s rond, ter grootte van m’n hand. Als ze met z’n drieën op elkaar liggen en in een pennenbeker vallen, moet iedereen lachen.

Het is tijd om koers te zetten naar de jungle. Na een kwartier rijden komen we aan bij de Phong Nha Botanic Garden, dat in het Phong Nha-Ke Bang National Park ligt. De hike door de wildernis waarvoor ik gekomen ben staat op het punt van beginnen.

Van makkelijk naar moeilijk

De trekking start in de botanische tuin van het nationale park. De weg is aangelegd en weinig uitdagend. Als dit de komende 2 dagen zo gaat zijn, kan het nog wel eens eentonig worden. Naja, de natuur is eigenlijk nooit saai, als je het mij vraagt tenminste. Maar ik ben ook gekomen voor de nodige uitdaging. Zowel fysiek als mentaal.

Kort daarna hoor ik Hai al zeggen dat het niet de hele tijd zo’n eitje zal zijn als momenteel. Zodra we de botanische tuin verlaten hebben, houdt het pad min of meer op. Het moge duidelijk zijn: er zal gewerkt moeten worden…

Goed nieuws wat mij betreft.

Het val me op dat er in deze jungle veel kalksteenrotsen verspreid liggen. Uniek. Verder komen we langs slungelachtige bamboebomen die iets weg hebben van lianen. Normaal groeit bamboe toch vrij recht? – is wat ik Hai voorschotel. Hai wijst erop dat de junglebamboe zich heeft aangepast aan de omgeving, wat deze groei verklaart. Zie het als een soort natuurlijke selectie.

Tegen de klok van één belanden we, via een smal paadje langs een diepe afgrond, bij het eerste open punt van vandaag. Godzijdank is er genoeg rots waar we ons aan kunnen vasthouden. Zodra ik voor me kijk, strekt zich een ongelofelijk uitzicht op de torenhoge karstklif en het dichtbegroeide regenwoud uit:

Tegelijkertijd roept een Duits meisje dat ik bezoek heb van iemand. Ik schrik me rot, want zulke teksten wijzen tijdens een jungletocht doorgans op één ding: een (eng) insect. Gelukkig is het een onschuldige groene rups die aan m’n rugzak plakt en zichzelf komisch voortbeweegt:

Eindelijk is het moment aangebroken om te lunchen. Aangezien ik zelf geen snacks heb meegenomen en enkel een broodje ei en vier dunne rijstcrackers opheb, is eten precies datgene waar ik naar snak. Al is het alleen een hoop witte rijst die ik droog naar binnen moet zien te proppen, ik zou er nu zo blij als een kind mee zijn.

Lunchen met zelfgemaakte spring rolls

De lunch is desondanks boven verwachting en ronduit geweldig, zeker voor ‘junglebegrippen’. Onze ranger heeft het vuur al goed aangewakkerd, het hout smeult en knispert zachtjes. Vervolgens worden er vier gigantische spiesen met varkensvlees boven het verkoolde hout gehangen, de grootste die ik ooit heb gezien:

Als deze vleesgevaartes even later klaar zijn, geeft Hai een korte uitleg hoe we fresh spring rolls moeten maken. Loempia’s, alleen dan de ongefrituurde variant. Ik kan je zeggen: het vergt de nodige inspanning, maar deze dingen smaken buitengewoon goed.

Onze vrouwelijke gids staat op en loopt met een bord naar een onbekende bestemming. “Are you going,” vraag ik een tikkeltje verbaasd. “Yes, bye,” is het korte antwoord. Aan alles merk ik dat dit een grap is. En inderdaad, exact 8 minuten laten komt ze terug met evenzoveel cakejes in haar hand. Een van de groepsleden is namelijk jarig. Ook daaraan is dus gedacht. Een extra toetje kan er bij mij nog best wel bij.

Ik schrik me de pleuris als ik flink gezoem boven of achter me hoor. Geen idee of het een vliegende kever of een of andere angstaanjagende superwesp is, maar datgene doen wat wordt aangeraden -blijven staan-, lukt me geenszins. Typisch genoeg komt het insect een keer of tien terug naar mijn hoofd gezoefd. Ik lijk de aantrekkingskracht te hebben van een bloem die bestuifd moet worden. Na een aantal korte sprintjes om mezelf in ‘veiligheid’ te brengen, hoef ik niet meer uit te buiken. Het eten lijkt alweer gezakt en op miraculeuze wijze verbrand te zijn.

Een aantal bijzondere vondsten

Het vervolg van de trekking, we gaan om 14.15 uur verder, is beduidend zwaarder dan tot dan toe. Meer en meer moeten we gebukt lopen. Er blijft zo nu en dan een tak in m’n klitterige haren haken, waardoor ik word afgeremd. Het is hier zo vol met bomen en planten, er is nauwelijks ruimte om überhaupt te bewegen. Toch doen we het. We moeten ook wel, omkeren is immers geen optie.

Plotseling ziet Hai iets liggen. Geen idee wat het is. Hij pakt het op en zegt uitzinnig: “It’s a bullet from the Vietnam War!” Een die blijkbaar is gebruikt om op Amerikaanse vliegtuigen te schieten:

Zo krijg ik een tastbaar overblijfsel te zien van wat een van de twee onderwerpen was tijdens mijn eindexamen geschiedenis.

Na deze intrigerende vondst hoor ik een gedeelte van de groep een tamelijk enthousiast geluid maken. Alsof ze zojuist een schat hebben gevonden. Wanneer ik erheen snel, wordt al gauw duidelijk dat het om slangeneieren gaat. Alhoewel het misschien geen schat is, is het toch zeker speciaal.

Meteen bonkt mijn hart sneller en worden mijn handen klam: zou de moederslang in de buurt zijn? En om wat voor slang gaat het?

Die vragen hou ik -om onverklaarbare redenen- voor mezelf, en we lopen verder.

Hoe gebruik je een condoom?

Het nationale park telt diverse minority villages, zo laat Hai doorschemeren. Omdat de mensen die hier leven weinig tot geen kennis hadden op het gebied van seksualiteit en met name het gebruik van een condoom, waren de geboortecijfers buitensporig hoog.

Om het aantal geboortes drastisch te minimaliseren, heeft een organisatie de mensen uitgelegd dat condooms gebruikt dienen te worden. ‘Probleem’ verholpen, zou je zeggen.

Wat bleek? In plaats van de verwachte (en gehoopte) afname stegen de geboortes juist.

De oorzaak? De oerwoudbewoners hebben de uitleg nogal letterlijk genomen.

De helpende instantie deed het condoom namelijk om een tak, die de figuurlijke penis moest voorstellen. De locals deden dit vervolgens exact na. Dus om een stuk hout in plaats van het eigen geslachtsdeel.

Als reactie daarop heeft men in levende lijve laten zien hoe het werkt. Nu moest het wel goed komen toch?

Nee hoor. De poging bleek wederom tevergeefs.

De locals vonden het uitstekende topje van het condoom vreemd ogen. Het zou er niet bij horen. Toen hebben ze het er maar afgeknipt. Het gevolg kun je zelf invullen…

Cool: kamperen in de Weapon Cave

Na flink wat geklauter en gekruip, belanden we uiteindelijk bij een grot. De Weapon Cave. Hier ga ik vannacht kamperen, een unieke ervaring. De andere lui doen dit overigens niet, omdat zij voor een dagtrekking hebben gekozen. Ik wil juist deze nacht in het donkere hol meemaken. Waar anders kan zoiets?

Ik, Hai en twee rangers blijven achter. We gaan zitten rond het vuur, het is tijd om rust te pakken en bij te komen van alle inspanningen.

Het zicht vanuit de grot heeft iets magisch:

Vind je niet?

Ik stel Hai de vraag waar de naam ‘Weapon Cave’ vandaan komt. De verklaring is dat men tijdens de Vietnamoorlog wapens opsloeg in dit ‘hol’. De naam wapengrot is dus niet iets wat uit de lucht gegrepen is.

Tijdens het zakken van de zon zijn de rangers bezig met het wassen van de hele kip die daarna wordt gespiesd. Dat tevens de voeten aan een stok worden geregen, verbaast me al lang niet meer. Maar het hoofd? Daar kijk ik wel van op. Een gevalletje Vietnamees koken waar ik nog even aan moet wennen.

Ik help de man door met een zaklamp op de kip te schijnen. In het schijnsel van de lamp is overduidelijk dat het beest inmiddels behoorlijk bruin is geworden, met hier en daar een krokant korstje:

De kop oogt ietwat aangebakken. Als ik de angstig staande ogen van het beestje zie, krijg ik met terugwerkende kracht een beetje medelijden. Ik probeer het van me af te zetten, en me over te geven aan de situatie. Lukt redelijk.

We nemen plaats op het kleedje en beginnen aan het junglediner. De ogen van de mannen fonkelen van verlangen. Die van mij vast ook trouwens. We hebben trek.

De smaak is verrukkelijk. Het zachte kippenvlees -de huid en andere vette delen mogen zij hebben, ze zijn er dol op- samen met het groene vers gemaakte dipsausje, vormen een gouden combinatie. Vlees van de Albert Heijn slaat vergeleken met dit echt nergens op. Verder hebben we sticky rice met gemalen pinda’s en watermeloen als dessert.

Dan is er nog de kogel die we vandaag hebben gevonden. Hai haalt het topje eraf, en een van de rangers gaat ermee aan de haal. Hij pakt een stuk brandend hout en probeert ‘m vanbinnen aan te steken. Deze man zal vast weten wat ‘ie doet, toch vind ik het spannend. Ik bedoel, het is niet niks zo’n ding. Wat als de boel ontploft of zo? Opeens sprint hij weg en komt er een soort vuurwerk uit, vergelijkbaar met een sterretje. Verrassend.

Het is mooi geweest, en ik takel af naar mijn tent die achterin de met rook besmogde grot staat. Welterusten.

Zonlicht als teken van een nieuwe dag

Pfff, wat ben ik vannacht vaak wakker geworden zeg. Het matje waarop ik heb geslapen, is teisterend dun. Bij iedere draai die je dan maakt, haal je jezelf uit je slaap. Zeker wanneer er puntige stenen onder je liggen. Da’s nochtans hoe het bij mij ging.

Verbazend genoeg voel ik me vrij fit. Aan de andere kant misschien ook weer niet zo vreemd, aangezien ik zo’n 12 uur heb gelegen.

De drie anderen zitten al rond het vuur. Het ontbijt bestaat uit banh mi -Vietnamees brood- met een dun gevormde knakworst, tomaat, komkommer en geraspte pinda’s. Ik ben de enige die er twee neemt. Vietnamezen zijn brood in de ochtend niet gewend, waardoor het nogal zwaar op de maag ligt, zo vertelt Hai. Ik kan er wel vier op, breng ik breed lachend uit. Hai’s ogen rollen van verbazing en daarna gniffelt hij wat.

Het zonlicht wat tussen de bomen door weet te breken is betoverend om te zien. In omgevingen als deze is toch het veel lekkerder wakker worden dan tussen vier muren? Zuiverder, frisser. Dat comfort ontbreekt, maakt me even weinig uit. Oké, een wc zou fijn zijn. Maar ach, alles went. Ja echt. De details van mijn toiletbezoek deze ochtend zal ik je besparen.

Omdat mijn sokken nog behoorlijk nat zijn, hang ik ze te drogen boven het vuur. Ik dacht toch echt dat ik een schoon paar had meegenomen. Niet dus. M’n T-shirt laat ik maar voor wat het is, die zou anders toch binnen luttele minuten doorweekt van het zweet zijn.

Iets na half tien gaan we van start met de trekking. Hai hamert er nog even op dat het een stuk zwaarder wordt dan gisteren.

Rotsen beklimmen in het oerwoud

We beginnen onmiddellijk met een bergbeklimming. Het is modderig, kennelijk de resten van een regenbui die een paar dagen eerder heeft plaatsgevonden.

Een paar minuten daarop zijn het kalksteenrotsen die de ‘weg’ onbegaanbaar maken. Er zit daarom maar één ding op: de gesteentes beklimmen:

Ik kan je zeggen dat zoiets best heftig is, zeker met de diepe afgronden en de holen die we passeren. Het is een kwestie van mentaal omschakelen, anders kom ik vast te zitten en kan ik niet meer verder.

Tussendoor moeten we ons via takken omhoog zien te hijsen. “Check if the tree is alive,” geeft Hai me als tip. Als ‘ie dood is, is de kans groot dat de tak of stronk breekt. Met alle gevolgen van dien. Oppassen dus.

Nadat het eerste hoofdstuk rock climbing erop zit, nemen we een korte pauze bij een soort minigrot. De ranger kruipt in het hol en laat een steen naar beneden vallen. Het duurt vrij lang voordat ik iets hoor, oftewel we hebben te maken met een diepe kloof. Wie of wat zou zich erin schuilhouden?

Natuur in haar zuiverste vorm

Dan trekken we verder en mijn ogen vallen op een wel heel apart gevormde boom:

Kennelijk shaken mijn armen helemaal, krijg ik van Hai te horen. Wat krachtinspanning allemaal met je doet hè? Of zou het eveneens de spanning zijn?

Er is niets meer dat ook maar iets wegheeft van een pad, daarom overleggen Hai en de Ranger soms met elkaar om te kijken waar we het best naartoe kunnen gaan. Je ziet de vragen in hun ogen. Vervolgens wordt er met het kapmes een weg gecreëerd. Eén ding is me inmiddels wel duidelijk: het is verre van een standaardtrekking. En ik heb wat dat betreft al een boel bagage kan ik je zeggen.

Ik heb dorst gekregen, en krijg vers water uit een stuk tak van een boom aangeboden. Heerlijk verfrissend. Lichtzoet en hydraterend. Precies wat ik nodig heb, want ik zie eruit alsof ik zojuist een duik heb genomen. Zo voel ik me trouwens niet, loeiheet heb ik het.

Kort daarna merk ik iets bijzonders op. Een uit de rots gegroeide boom met allerlei vreemde vormen:

En deze langwerpige, haast sierlijke, paddenstoel:

Het zijn van die typische gevallen die je alleen in de jungle tegenkomt.

Op enig moment bereiken we het zonlicht en kunnen even van het uitzicht genieten. En achteraf ben ik blij dat we dit gedaan hebben, want voluit staan is in het vervolg nauwelijks nog mogelijk, zo zou blijken.

Als sluipschutters door de jungle

Zelfs mijn korte broek is zeiknat. Het komt met name door het benauwde weer, al heeft de inspanning er evengoed mee te maken.

Het is voortdurend bukken, wachten, lopen, en zo verder. Om je een beeld te geven:

Geloof me maar als ik zeg dat deze manier van voortbewegen ontzettend vermoeiend is. Ik voel me net een soort sluipschutter. Iemand die niet gezien mag worden. Telkens als er een stuk is waar ik rechtop kan staan, voelt het als een cadeautje.

Het wachten is simpelweg nodig omdat de ranger constant bezig is om het gebied open te maken. Er is anders gewoonweg geen doorkomen aan. Echt respect hoeveel werk zo iemand verzet hoor. Zonder geklaag en altijd vrolijk. Daar leer je van.

Soms zien we dierenvallen die door locals zijn opgezet om geiten, apen en andere beesten erin te luizen. En dat allemaal voor geld. Triest, maar deze mensen weten waarschijnlijk niet beter. Dus ja, kun je het ze wel kwalijk nemen? Oordelen is zo makkelijk hè…

Sommige dingen kun je beter laten

Na een uur zwoegen ploffen we voor een metershoge rots neer om te lunchen. Hai had al gezegd dat het eten vandaag wat minder fancy zou zijn dan gisteren. Het interesseert me eerlijk gezegd geen reet. Maagvulling is nu wat telt, ik ben blij met (bijna) alles.

Op het menu staat rijstcake met binnenin iets van varkensvlees. Hoewel het misschien niet bijster spannend klinkt, gaat het er buitengewoon goed in. Zeker met de groene dipsaus, die we gisterenavond ook al hadden. Pittig met een limoenachtige nasmaak. Die potten vol gedouwd met e-nummers kennen ze in deze contreien gelukkig niet, voor zover ik weet dan.

Na ook nog twee eieren, die vanochtend op het vuur zijn gekookt, en een grote hoeveelheid watermeloen op te hebben gepeuzeld, pakken we even onze rust. De ranger valt eenzaam op een rots in slaap. Lijkt me zo lekker hè, als je zoiets zo makkelijk kunt.

Hai en ik doen wat anders.

Hij leert me te fluiten op een blaadje. Dit lukt vrij aardig. Het feit dat de ranger wakker is geworden, is daar het bewijs van. Dan fluit ik op m’n vingers, iets waar de twee merkbaar van onder de indruk zijn.

De rots opklimmen is wat ons nu te doen staat. En da’s louter weggelegd voor fitte mensen, zo zegt Hai met een venijnig lachje. Waarom zou ik het niet proberen?

Onze ranger neemt het voortouw en zoals zo vaak gaat het bij hem ogenschijnlijk vanzelf. Als ik de eerste paar meter heb gehad en hem steil omhoog zie gaan, schreeuwt iedere vezel in m’n lijf dat ik moet stoppen. “I won’t do this,” is daarom wat ik met trillende stem uitbreng. Als ik hier naar beneden val, is het einde verhaal. De BNN-serie Break Free is vandaag al meerdere keren door mijn hoofd geschoten, maar nu helemaal. Duidelijk dus.

Gelukkig was het beklimmen van deze rots slechts een uitdaging en geen must. Onze route gaat namelijk naar beneden, verder de diepte in.

Afzien en beloond worden

Het afdalen begint direct. Het is zo steil en glad waardoor ik regelmatig uitglijd. “What is this?”, roep ik met een gefronst voorhoofd naar Hai, als ik sterk het idee heb niet meer verder te kunnen. De oplossing is klaarblijkelijk om in een glijhouding te gaan zitten en op die manier vooruit te komen. Tegelijkertijd moet ik op mijn hoede zijn, zodat ik voorkom naar beneden te donderen.

Hai stelt voor om mijn backpack strakker aan mijn lijf vast te maken. Terwijl hij knopen voor me legt, vallen de druppels zweet van m’n hoofd op het zijne. “Sorry for this,” maar het boeit hem gelukkig weinig.

Wanneer we verdergaan, scheld ik een paar keer luidkeels. Waar the fuck ben ik eigenlijk mee bezig? Soms lijkt het alsof ik word beetgepakt door de slingerende wortels die over de grond lopen en door verstrikte lianen die het woud hebben overgenomen. Ik schop de frustratie van me af. Kennelijk was deze ontlading even nodig.

Na een poosje zie ik Hai en de ranger overleggen waar we heen moeten. Het is, niet voor de eerste keer, onduidelijk. Puur op instinct lijken ze voor een richting te kiezen.

Ondertussen spotten we enkele opmerkelijke insecten, je zou het bijna kunst kunnen noemen:

In de verte hoor ik het klaterende geluid van een waterval, en een kwartier later komen we via een plantenveld uit in de vallei waar een rustgevend riviertje kabbelend door de wildernis stroomt:

Het zwaarste stuk zit er eindelijk op. Evenals met sporten voelt dit heerlijk. Even doorbijten, maar naderhand komen de feel–good-stofjes vrij.

Ook steekt er een imponerende boom de lucht in, waaraan locals touw hebben vastgebonden:

Zo kan men via de stam naar de takken klimmen om bijennesten te pakken en honing te kunnen maken. Dit weetje komt overigens niet van mijzelf, ik krijg het van Hai te horen.

Via de rivier naar een verlaten waterval

De waterval is aan het eind van de rivier. Of aan het begin, het is maar hoe je het ziet. Via de stenen en rotsblokken klauteren we erheen. Voor mij is het beduidend lastiger dan voor de Hai en de ranger. Zij doen het zowat dansend, terwijl ik alle zeilen bij moet zetten om droog te blijven.

Uiteindelijk is een halve natte schoen het resultaat en komen we aan bij de beloning van de dag: de waterval met de poel waarin we kunnen afkoelen. Niemand te bekennen hier:

Ik doe mijn T-shirt uit en gooi ‘m in het water. Uitwassen die handel. Als me ik even later via de rotsblokken in dit natuurlijke zwembad laat zakken, is m’n shirt nergens meer te zien. Gezonken blijkbaar. Ik zie het maar als de symbolische afsluiting van deze trip.

Onze ranger slaakt ineens iets wat ik opvat als een vreugdekreet. Hij heeft iets tussen de rotsen vandaan gevist. Als ik dichterbij kom zie ik wat het is: een joekel van een krab:

We ontspannen nog wat en kleden ons weer aan om naar het eindpunt van de trekking te hiken. Het zit er bijna op.

Terug naar de Phong Nha Botanical Garden

Het laatste gedeelte is vergeleken met wat we achter de rug hebben een eitje. Er is zelfs een wandelpad zonder belemmeringen, ongekende luxe. Na nog een klein eindje klimmen, belanden we in de botanische tuin van Phong Nha, daar waar het avontuur gisteren allemaal begon.

Ik zeg tegen Hai: “It feels like we’ve been away for a week or more.” Een teken dat we genoeg hebben meegemaakt.

Bij het horen van stemmen bij een naburige waterval dringt het langzaam tot me door: de bewoonde wereld is niet ver meer. Op de scooter keren we terug naar de homestay.

Het is tijd om weer even te connecten met de buitenwereld. Tijd voor een comfortabel bed. Tijd om na te genieten. Het waren bijzondere dagen, dagen om te koesteren.

Waar boek je deze jungle-trek?

Ik heb de jungletocht via Ecofoot geboekt, voorheen bekend als Hai’s Eco Tours. Momenteel, in 2025, bieden ze op hun website helaas niet meer de tweedaagse trekking aan. Hai vertelde me onlangs dat tweedaagse tours op ’t moment niet toegestaan zijn. Hier vind je hun actuele aanbod voor wat betreft jungle-tours in Phong Nha.

Voor specifieke vragen en andere tours adviseer ik je om contact op te nemen met Hai zelf via 📞 Whatsapp: +84 962 606 844.

Je kunt verder altijd even een kijkje nemen op Get Your Guide wat andere partijen aanbieden qua jungle-belevenissen in Phong Nha:

Waar in Phong Nha raad ik je aan om te overnachten?

Als je een trektocht door het regenwoud van Phong Nha op de planning hebt staan, zal je vast en zeker nog meer dingen op de planning hebben staan. Zoals het bezoeken van de grotten of een kijkje nemen bij de fameuze Duck Stop. Een paar nachtjes blijven is dan wel zo fijn, hieronder deel ik meerdere fijne slaapplekken in Phong

Aan keuze zal het je niet ontbreken trouwens, want het stikt er van de homestays, hostels en (kleinschalige) resorts.

Een leuke homestay is Huy-Homestay. Je verblijft er net buiten het centrum en omgeven door rijstvelden en karstbergen. Twee andere aanraders voor een lokale belevenis zijn Son River Homestay en Tien’s Cozy Homestay.

Indien je graat in een hostel met een stel andere backpackers in een kamer tukt, heb je met Central Backpackers Hostel. Phong Nha Cherish House, Phong Nha Tuan Garden House en Village House een aantal uitstekende opties.

Enne, wat dacht je van een farmstay? Phong Nha Farmstay, op een kilometer of tien van het centrum is een heuse aanrader voor mensen die rust zoeken en van diertjes houden. Dikke plus: het grote zwembad omringd met tropische planten.

Phong Nha Coco Riverside is een mooi hotel aan de rivier. Leuke bijkomstigheid: het authentieke Vietnamese ontbijt waarop de eigenaren je dagelijks trakteren.

Tot slot kun je natuurlijk voor een iets luxere spot gaan. Hoewel je geen vijfsterrenhotels in Phong Nha hebt, zijn er wel een paar chille kleinschalige resorts. Mijn top-tip is Karst Villas Phong Nha. Of huur een eigen woning bij Victory Road Villas.

Meer lezen over Phong Nha

De avontuurlijke jungletocht die ik in dit artikel heb beschreven is een van de dingen die je in Phong Nha kunt doen.

Wil je alles weten over dit met grotten bezaaide plaatsje in Quang Binh, lees dan deze uitgebreide gids door. Daarin vind je alle info en handige tips voor je bezoek aan Phong Nha.