Aan de rand van het strand zat een jongen met zijn hond op de rotsen. Terwijl de zon langzaam achter de horizon oprees, begon hij te filosoferen over het leven. In de dagen ervoor had de jongeman het boek van Awareness van Anthony de Mello gelezen, een boek dat zijn ogen opende. Telkens als ‘ie een bladzijde las, voelde hij trillingen, resonanties. Resonanties die hem in een meditatieve staat brachten. Alles leek kloppend.
Toen de jongen zijn blik van het water naar het strand verschoof, zag de eerste vroege vogels op het strand verschijnen. Een daarvan was een vrouw met opgespoten lippen en een koptelefoon op, hermetisch afgesloten van de buitenwereld. Meters verderop liep een man naar zijn telefoon te kijken, totaal gefocust zonder het wonderlijke ochtendgloren in zich op te nemen.
“De mens is knettergek geworden en is vergeten hoe te leven. De mens is dood.” Een nogal botte uitspraak van de boekschrijver, maar ineens wist hij wat de Mello ermee bedoelde.
Er kwam een oudere meneer met piekend wit haar en een lange, sliertige baard op de jongen afgestapt. Hij had puntige elfenoren en was gekleed in een wit gewaad. Het kon wat dat betreft zo een tovenaar zijn. “Hallo, mag ik vragen wie je bent?” vroeg de sprookjesfiguur.
De jongen dacht aan zijn beroep als schrijver, filosoof en verder schoten hem dingen als vrijdenker en minimalist te binnen. Hij had nog geen woord uitgebracht, in plaats daarvan keek hij diep in de waterige ogen van de wijze man. De tijd leek even stil te staan, en alle labels die zojuist in zijn hoofd waren opgekomen verdwenen als stof in het niets – zoals het dat doet wanneer een auto over zanderige weg rijdt.
Wie was hij nu nog? Niemand?
De mannen bleven elkaar aanstaren en het antwoord bleef nog altijd uit. De stilte was fijn en zorgde voor een opening. Ineens voelde de jongen een diepere laag, een laag waar geen plaats is voor woorden, labels, analyses en denkpatronen. Daar was zijn diepere zelf, zijn ware ik.
En over die dimensie had hij ook in het boek gelezen. Het boek dat hem zo diep raakte. In zijn dagboek had hij enkele voor hem treffende uitspraken van De Mello opgeschreven. De jongen wilde het met de man bespreken, omdat de man hem iemand leek die hem zou begrijpen.
Op de eerste pagina stond dat we zo vaak verwachtingen van anderen hebben. Bewust en onbewust. Voldoet iemand er niet aan, dan raken we geïrriteerd, boos of misschien verdrietig.
De jongen zei tegen de man: “Hoe egoïstisch is dit wel niet?”
Bezit, carriere, geld, een gezin, in de smaak vallen bij anderen, vergelijken; de mens heeft zichzelf wijsgemaakt dat het hier om draait. De harde waarheid is dat het slechts afhankelijkheid is en niets met geluk te maken heeft.
We maken ons druk over onzekerheden, terwijl zekerheid schijn is. Avontuur en het onbekende laten ons dansen op de hoge frequenties van het leven en zorgen voor oneindige creativiteit, in plaats van ons te beperken binnen kaders en ons te gedragen voorspelbare robots.
We lezen of luisteren om bevestigd te krijgen wat we denken, in plaats van écht open te staan.
We kleven ons vast aan anderen, omdat we bang zijn los te laten en in leegte te verzanden.
En de toekomst, die is van groot belang. Wat is de volgende bestemming? Waar ga je naartoe?
Al tijdens het kind zijn, zijn we het kind in ons verloren.
We verklaren, waardoor mysteries verdwijnen.
We willen overtuigen, in plaats van zaadjes te strooien.
We hebben angst om onze conditioneringen los te laten.
We zijn bang voor de dood omdat we niet weten wat leven is.
We zoeken, terwijl we het al hebben.
De jongen stopte met lezen en sprak de volgende woorden: “Zullen we stoppen met deze waanzin en naar een hoger bewustzijnsniveau stijgen?”
Een wereld waar voelen belangrijker is dan rationaliseren. Een wereld met kleur in plaats van enkel zwart en wit. Een wereld waar dromen uitkomen. Een wereld waar nu het moment is en niet de toekomst. Een wereld waar afscheid niet bestaat omdat we voor eeuwig verbonden zijn. Een wereld met acceptatie en overgave, in plaats van verzet. Een wereld waar geen afleiding nodig is om jezelf goed te voelen.
We leren af wat we geleerd hebben. Zie het als je huid die vervelt en laag voor laag afvalt, om zo bij de essentie te komen.
Laten we onze ogen openen, waarbij de wazigheid vervaagt en plaatsmaakt voor helderheid.
Ondertussen staarde hij naar de kobaltblauwe ogen van de hond die onschuld en puurheid uitstraalden. Het maakte de jongen euforisch en gaf hem rust. Hoe simpel kan het leven zijn, bedacht hij zich. Wij mensen zitten gevangen in gedachten, ideeën, dogma’s, idealen en interne conflicten die ons ervan weerhouden te leven.
Observeer een dier en je ziet wat leven wél is. Dieren kunnen in al hun eenvoud zoveel zeggen. De mens maakt dingen onnodig complex.
De grijsaard luisterde in stilte, knipperde met zijn ogen en lachte. Hij zag de jongen voor zijn neus opbloeien.
Met een warme stem zei de man: “Het leven is een mysterie met diepere lagen dat niet in woorden te vatten is.”
Na een zucht van bezinning ging hij verder: “Mysteries zijn er om te omarmen. We hoeven niet alles te verklaren en te labelen. Het is niet nodig om antwoorden te krijgen op vragen als “Wat doe ik hier?” en “Waarom ben ik hier?” Het is een oneindige zoektocht die de illusie geeft dat er een verklaring is voor de realiteit.”
Het laatste wat de man zei was: “Je hebt de levenssleutel gevonden jongen. Laat gaan wie je was en geef je over aan het mysterie van het leven. Dan zullen alle poorten voor je openen.”
Een harde windvlaag raasde langs het gezicht van de jongen en opstuivend zand verblindde hem. Toen de stofwolk weg was, was de tovenaarsachtige figuur nergens meer te bekennen. De hond blafte drie keer, en de jongen zag boven zich een adelaar vliegen en daarna tussen de bergpieken verdwijnen. Hij voelde een traan over zijn wang lopen. Een traan van geluk.
