Hoe reizen je kan helpen bij het verlies van een dierbare

Het is 18 maart, en over 3 dagen is het de dag waarop ik mijn zus kwijtraakte. Dan alweer 7 jaar geleden. Het is echt ongelofelijk hoe snel de tijd gaat. Voor mij voelt het als de dag van gisteren, en ik denk eerlijk gezegd niet dat dit nog heel erg zal veranderen.

Op dat moment -maart 2014 dus- was ik net een jaar werkzaam bij een bekende multinational, vlak nadat ik mijn eerste echte backpackreis had gemaakt.

Aan het eind van datzelfde jaar had ik een nieuwe baan gevonden. Een mooie vervolgstap in m’n nog prille carrière, bij een van de bekendste Nederlandse bedrijven.

Het was precies wat ik wilde. Althans, dit is wat ik mezelf altijd voorgehouden. Het is een beetje wat je meekrijgt tijdens je studie, het ideale plaatje.

En toen gebeurde het dus: mijn zus overleed. Een bom die insloeg.

Ik weet het nog goed: 2 maanden later begon ik met de nieuwe job, maar ik was er helemaal niet klaar voor. Letterlijk met tranen in m’n ogen verliet ik de boel.

Deze zwarte periode heeft er echter voor gezorgd dat ik mijn leven compleet heb veranderd. Na een tijd van intense rouw besloot ik om Backpackblog.nl te starten en het klassieke 9-to-5’en vaarwel te zeggen. Met als doel vrijheid voor mezelf te creëren; reizen combineren met m’n blog.

Sowieso vond ik het normale werkleventje vrij saai, en het verlies van m’n zus was het laatste zetje om een ander pad in te slaan.

Bizar genoeg werd ongeveer een jaar later bij m’n andere zusje de diagnose baarmoederhalskanker gesteld. Maar gelukkig is dit met de nodige behandelingen allemaal goed gekomen (even afkloppen).

.

.

In augustus 2016, toen de rust een beetje teruggekeerd was, kwam het moment waarop ik het dieperliggende verlangen om op reis te gaan ging waarmaken. Het was gevoelsmatig m’n enige optie, hoe vreemd dat misschien ook klinkt. De meest intense rouwperiode leken we gehad te hebben, en het moment om elkaar iets meer los te laten was min of meer aangebroken. Verder had ik m’n blog inmiddels opgezet en producten ontwikkeld om geld mee te verdienen tijdens het reizen.

Het werd tijd om m’n gedachten te verzetten, zonder daarbij mijn gevoelens te onderdrukken trouwens. Dit is iets waar ik altijd voor zal waken. Want toelaten is tevens verwerken. En wegstoppen is later de bal terugkrijgen. Bovendien wil ik m’n zus niet wegstoppen of negeren, ze mag er altijd zijn. Hoe pijnlijk ook.

Nee, een makkelijke stap was dit niet. Maar toch, daar ging ik.

Eerlijk gezegd wist ik niet echt wat ik in emotionele zin moest verwachten, het was immers de eerste keer dat ik zonder mensen uit m’n directe bubbel op eigen voeten zou staan na een ronduit zware periode.

Het kon eigenlijk twee kanten op: (1) ik zou het totaal niet trekken, of (2) het zou me goed doen. Gevoelsmatig had ik trouwens wel het gevoel dat het de tweede optie ging worden. Misschien ook omdat ik een paar jaar eerder al had gebackpackt, waardoor ik enigszins kon inschatten wat me te wachten stond. Al was de situatie nu natuurlijk helemaal anders.

De uiteindelijke conclusie is dat het volgen van m’n gevoel goed voor me is geweest. Ik heb zoveel speciale dingen mee mogen maken.

Een bijzonder moment was bijvoorbeeld toen ik in Vietnam kennissen van de overleden backpacker Ken Boogers ontmoette. Een jongen die in het programma Break Free  is geportretteerd, en waarvan zijn manier van in het leven staan mij en vele anderen erg heeft geïnspireerd (en nog steeds!). Het bleek dus dat de dag van zijn vermissing 21 maart was, exact de dag van mijn zus dus.  Dit maakte het allemaal extra bijzonder, als ik dat zo kan zeggen. Vervolgens ben ik via hen in contact gekomen met Ken’s moeder, en heb ik in Nieuw-Zeeland de camping bij Wharariki Beach bezocht waar Ken als laatste is geweest. Alles leek even met elkaar verbonden te zijn.

Verder zocht mijn zusje me in januari 2017 op in Thailand, waar we een geweldige tijd hebben gehad op eilanden als Koh Lipe en Koh Tarutao. En m’n moeder en haar vriend deden hetzelfde later dat jaar.

De vele avonturen, het ontmoeten van boeiende mensen met bijzondere verhalen, de talloze leermomenten, het lezen van spirituele boeken en het tegelijkertijd uitbouwen van dit blog hebben ervoor gezorgd dat er nieuwe energie mijn lichaam binnenstroomde.

En tuurlijk heb ik ook tijdens deze reis zat moeilijke momenten gekend, maar zulke dingen horen nou eenmaal bij het leven.

Het -voor even- loslaten van je dierbaren en ruimte toelaten voor wat anders dan vooral trieste gevoelens die je samen deelt, is denk ik een must als je verder wilt komen in je rouwproces én in je leven.

Want elkaar loslaten betekent soms ook elkaar helpen, al klinkt dit misschien wat paradoxaal. Maar hiermee bedoel ik in mijn geval dat ik, m’n zusje en m’n ouders zo diep met elkaar waren gegaan, waardoor we op een gegeven moment allemaal een bepaalde stap moesten zetten om verder te komen. Dus uit onze vertrouwde bubbel stappen. Hoe moeilijk dat ook was, gezien de intense band die we in de afgelopen 2,5 jaar hadden ontwikkeld.

Anyway, voor mij werd het reizen, voor m’n moeder verhuizen, voor m’n vader minder uren werken en voor zusje een nieuwe baan.

Een nieuwe start. Voor ons allemaal.

Concluderend kan ik wel zeggen dat deze reis voor mij ook een soort van therapie is geweest. Voordat ik vertrok had ik het gevoel ‘vast’ te zitten en in de tijd die volgde heb ik langzaamaan nieuwe energie gekregen om ook weer eens met wat anders bezig te zijn dan rouwen.

Uiteindelijk is het een enorm avontuur geworden van bijna 3 jaar. Crazy haha.

.

.

Ik heb dit artikel geschreven om mensen te helpen die in een soortgelijke situatie zitten. Bij tragische en ingrijpende gebeurtenissen zoals deze, kan het goed zijn dat je voor je gevoel vastloopt. Je kunt dan bijvoorbeeld hulp zoeken bij een psycholoog, maar misschien is je rugzak pakken wel wat je nodig hebt. Mij heeft het in ieder geval erg goed gedaan. Al is de daadwerkelijke stap om te gaan waarschijnlijk verre van eenvoudig.

Voor de duidelijkheid: iedereen gaat op zijn of haar eigen manier met verlies om. Niks is goed of fout, en je moet elkaar hierin respecteren. Dit is iets wat ik in deze periode wel heb geleerd.