“Moet ik wat gaan inplannen om jouw kant op te komen? Want dit wordt een beetje van de zotte hè. Vroeger beste vrienden en nu zien we elkaar jaren niet.”
.
.
Het is hier even stil geweest. Althans, ik heb de laatste week geen artikel meer geschreven en niks meer op social media gepost. Dit omdat ik bezig was met voor mezelf duidelijk te maken wat ik nu echt wil.
Naar huis gaan of toch niet?
Aangezien ik een twijfelaar ben en soms simpelweg niet weet wat m’n gevoel zegt, is het vaak nogal moeilijk om knopen door te hakken.
Een beslissing nemen kan daarom onnodig lang duren.
Je bekijkt alvast wat tickets, alleen boeken ho maar.
Ergens ook wel logisch, want de keuze -teruggaan ja of nee- is niet gemaakt, dus de volgende stap zetten -boeken- is dan onmogelijk.
Maar goed, het gevolg is dat je met een een hoop onrust komt te zitten. Ga ik het doen of niet?
De twijfel neemt het van je over.
Je geniet daardoor nauwelijks nog van de dagen die je hebt.
Stom, maar het is een valkuil waar ik al vaker ben ingestapt. Een beslissing pas op het laatste moment nemen, na eindeloos getwijfeld te hebben.
De knoop is inmiddels echter doorgehakt: ik ga naar Nederland. In ieder geval voor eventjes.
Wat de keuze moeilijk maakte
Het voelde ergens heel erg onwerkelijk om de stap te zetten. Simpelweg omdat ik al zó lang niet meer in Nederland ben geweest.
Laat ik dan het reisleven achter me en wordt het allemaal ‘serieuzer’ of ‘saaier’?
Hmm…
Ik wil helemaal geen afscheid nemen of dingen uitsluiten.
En omdat ik al zo’n tijd weg ben, heb ik het idee vervreemd te zijn van Nederland. Ik leef al bijna 3 jaar uit een klein rugzakje. Het is daar zo anders. De mensen, de omgeving, het weer. Geen idee of ik er nog wel pas.
Een ander moeilijk ding is het terugkomen zonder het hebben van een eigen stek, ondanks dat dit een bewuste keuze is geweest. Een keuze voor de vrijheid.
Maar, ik ben volwassen en wil niet het idee hebben anderen op te zadelen met mijn probleem. Kijk, eventjes bij iemand intrekken is geen punt. Alleen daarna zou ik me bezwaard voelen. Daarom zou het fijn zijn om te weten dat je iets voor jezelf hebt. Iets om op terug te vallen. Een simpel appartementje of zo. Echter, voor korte tijd -om flexibel te kunnen blijven- is zoiets lastig.
En dan is er nog zoiets als contrast tussen mezelf en anderen. Nadat ik iedereen weer gezien heb, zullen mensen doorgaan met hun vertrouwde leventje. En ik, ik ben terug in Nederland zonder een toekomstplan te hebben. Welke uitwerking heeft zoiets op mij? Eenzaamheid? Sleur?
De bovenstaande dingen maakten me onrustig en de beslissing om daadwerkelijk te gaan extra lastig.
Aan de andere kant wist ik ook zeker dat ik iedereen eindelijk weer eens een keer zou willen zien.
Een goed gesprek
Gelukkig hielp een gesprek wat ik had met m’n moeder me.
Ze zei dat, indien ik ervoor kies om terug te gaan, ik dit niet hoef te zien als iets definitiefs. Ik bedoel, terugkeren naar Nederland betekent niet dat ik daar m’n leven voort moet zetten en het avontuurlijke deel afsluit. Ik kan het ook zien als een bezoek, om daarna weer op pad te gaan. Of me (voor eventjes) ergens op de wereld settelen.
En precies deze woorden waren wat ik nodig leek te hebben.
Want m’n gevoel zegt me dat ik Bali als serieuze optie zie om voor een tijdje te gaan wonen. Het bevalt hier namelijk supergoed.
Het is een situatie die mogelijkheden schept, in plaats van een situatie waarin alles onduidelijk is. Teruggaan werd gevoelsmatig ineens veel makkelijker.
Overigens is het een idee waarmee ik eerder zelf al was gekomen. Alleen soms heb je gewoon net dat extra steuntje nodig om er meer in te gaan geloven.
Ideeën moeten levend gehouden worden, anders verwateren ze. En ja, dan kom je misschien in een situatie terecht die je niet wilt.
Anyway, na het gesprek wist ik het. Ik ging boeken.
Perspectief
Een retourtje bleek overigens slechts 150 euro duurder te zijn, waardoor ik besloot deze ‘kans’ te pakken. Een kans die me tegelijkertijd iets geeft om naar uit te kijken.
Ik maak er het idee nog een stukje concreter mee.
Het bekende zwarte gat of in een sleur terecht komen, denk ik daarmee tegen te gaan.
Mezelf vastpinnen doe ik echter niet, het is wat mij betreft een optie. Geen must.
En die openheid vind ik prettig. Want dingen echt vastleggen heb ik altijd al lastig gevonden. Helemaal ver van tevoren.
Maar het is rustgevend om te weten dat er een mogelijkheid voor me klaar ligt.
Wat als ik andere ideeën krijg? Dan kies ik misschien daarvoor. Ik heb in ieder geval duidelijkheid gecreëerd door naar Nederland te vliegen. Voor mezelf maar net zo goed voor anderen.
En ook dit laatste is belangrijk.
Ik heb namelijk gemerkt dat ik het afgelopen jaar de boot een beetje heb afgehouden als mensen me wilden opzoeken. Telkens gaf ik aan het gevoel te hebben op korte termijn richting Nederland te gaan, al kwam het er steeds niet van. Ik snap dat dit voor hen niet altijd fijn is geweest.
Bizar eigenlijk dat je beslissingen zo lang uitstelt, wetende wat voor een klotegevoel het geeft. De knoop doorhakken, welke keuze je ook maakt, is wat moet gebeuren. Het belangrijkste dat nodig bleek om dit te doen, was perspectief hebben voor als ik terugkom. Voor mij is het een leermoment. Voor de zoveelste keer.
