Ik ben alweer bijna een maand terug uit Spanje waar ik 9 maanden heb gewoond. De tijd vliegt wat dat betreft.
Terwijl ik dit artikel schrijf, zit ik in het hectische Rotterdam. Ik ben namelijk op de katten aan het passen in het appartement van m’n zusje die op vakantie is. Zoals je wellicht weet heb ik geen vaste woon- of verblijfplaats, dus dan is het hebben van zo’n eigen stek best wel eens lekker.
De afgelopen tijd heb ik vooral besteed aan het zien van vrienden, denken over het pad dat ik ga volgen en aan de katten 🙂 . Ik blijf het zo mooi vinden hoe vredig, puur en lief deze beestjes zijn. Soms lijkt het alsof ik me meer verbonden voel met dieren en de natuur dan met mensen. Best apart eigenlijk.
Waar dit verhaal naartoe gaat, weet ik nog niet precies trouwens. Maar ik heb wel een idee in mijn hoofd waar ik over wil schrijven.
En dat is dat ik zo langzamerhand tot de conclusie ben gekomen dat ik de afgelopen jaren steeds meer veranderd ben in een ander persoon. Ik ben niet meer die Robbert die houdt van zuipen, uitgaan, dure kleding, auto’s en zulk soort dingen.
Tuurlijk, dit wist ik al wel, maar ik heb nu echt het idee dat ik voor een andere weg ga kiezen.
Een weg van eenvoud, spiritualiteit, avontuur, fijne energie en connectie.
Misschien komt dit juist door de gesprekken die ik heb gehad met mijn vrienden, het leven in de stad en het mezelf bezighouden met dingen die me eigenlijk niet zo meer boeien.
Met die laatste woorden bedoel ik bijvoorbeeld op zoek gaan naar kleren voor een bruiloft die eraan zit te komen en daar dagen mee bezig zijn. Of het mezelf te veel focussen op geld verdienen met een nieuwe cursus die ik heb gemaakt. Zelfs een voetbalwedstrijd kijken lijkt niet meer helemaal mijn ding.
En als ik met mijn vrienden ben is het heel gezellig hoor. Maar ik merk gewoon zo sterk dat ik enorm anders ben dan de meesten van hen. Dat ik niet de huisje-boompje-beestje-drang heb. Dat ik niet met werk en carrière bezig ben. Dat ik geen huis bezit. Dat ik geen volle agenda’s heb. Dat ik totaal niet de drang voel om ’s avonds eruit te moeten of altijd maar iets te moeten doen.
Meer en meer voel ik dat ik erop uit wil. Met een rugzak en een tent. Europa doorkruisen of zoiets. Natuur, zelfvoorzienende leefgemeenschappen bezoeken, toffe mensen leren kennen, boeken lezen en een dagboek bijhouden van alles wat ik meemaak. Misschien nog wat vrijwilligerswerk doen.
Ja, als ik daaraan denk krijg ik een blij gevoel. En wat daarna komt zie ik wel.
Ik wil ervaringen opdoen en niet mijn tijd binnen uitzitten waarbij iedere dag hetzelfde is. De tijd gaat al zo snel.
Echt, zelfs al had ik een miljoen vraag ik me af of ik überhaupt een huis zou kopen. Ik heb het gevoel dat zoiets (nu) gewoonweg niet bij me past.
Het geldende systeem en de opvattingen die daarbij horen zijn gewoon niet mijn ding. Hoe langer ik eruit ben, hoe groter de afstand.
Verder voel ik duidelijk dat de meeste mensen om me heen niets of weinig hebben met spiritualiteit en de manier van leven die daarbij komt kijken. Ikzelf heb dit echter steeds sterker. Dat betekent voor mij je van binnenuit gelukkig voelen met natuur, dieren en gelijkgestemden om je heen. Maar bijvoorbeeld ook boeken lezen die hiermee te maken hebben en jezelf op die manier ontwikkelen.
Uiteindelijk kan je dan connecten op een dieper niveau. Met jezelf en met anderen.
Als dit er niet is, mis ik simpelweg wat.
Soms houd ik teveel vast aan hoe het vroeger was. Als ik m’n vrienden dan weer zie dan hebben we ’t altijd wel over die mooie tijden. Lekker slap ouwehoeren weet je wel. En dat is fijn, maar hoe mooi is het als je nieuwe personen gaat ontmoeten die ook die andere interesses hebben?
Dat je volledig levelt dus. Op dezelfde frequentie zitten zeg maar.
Op basis van reiservaring weet ik dat de mensen die je on the road tegenkomt doorgaans meer met deze diepere kant van ons bestaan bezig zijn.
Het lijkt me zo gaaf om op een oneindige hike door Europa te gaan, onderweg bijzondere mensen te ontmoeten, in een tent te slapen en zo nu en dan bij een toffe community uit te komen.
Toen ik van de week Into the Wild zag werd dit gevoel alleen maar sterker. De figuren die Alexander Supertramp onderweg tegenkomt hebben allemaal een bijzonder verhaal. En net heb ik ook nog even de aangrijpende en tegelijkertijd inspirerende BNN-reportage van backpacker Ken Boogers bekeken en met zijn moeder gesproken.
Het avontuur lijkt me te roepen. Eigenlijk alles in me zegt me dat ik dit moet gaan doen.
