Hiken naar het afgelegen paradijsje Haad Yuan Beach op Koh Phangan

Haad Yuan Beach is een prachtig verborgen strand in het zuidoosten van Koh Phangan. Na een intensieve hike door de jungle beland je op een zanderig pad, waarna je je afvraagt of je wel goed zit. Als je vervolgens even doorloopt kom je via een resort met houten bungalows en bomen die volhangen met enorme stukken jackfruit uit op een strand, dat zo op een ansichtkaart zou kunnen staan.

Een strook van zacht en wit zand wordt aan beide kanten ingesloten door rotspartijen en heuvels die overwoekerd zijn met tropisch regenwoud. Vanaf de zijkanten zie je eigenlijk pas echt hoe mooi het er is. Knalgroene jungle, flinke palmen, het 150 meter lange strand en wat lokale eettentjes maken het tot een heerlijke plek om een middagje te relaxen. En geloof me, na de trekking door de jungle is dat het enige wat je nog wil ;).

In dit artikel neem ik je mee naar de avontuurlijke wandeling die ik heb gemaakt, inclusief een stop bij het Haad Yuan Viewpoint. Ik deel verder alle info die je nodig hebt voor als ook jij Haad Yuan Beach wilt bezoeken tijdens je verblijf op Koh Phangan.

De perfecte dag

Het was zondag en vanuit m’n bed schoof ik het gordijn opzij, hopende dat de lucht blauw kleurde. En dit bleek het geval te zijn. De perfecte dag om weer eens lekker te gaan hiken, zo dacht ik. Nog niet wetende welke spannende dingen me vandaag allemaal te wachten stonden.

Gisteren heb ik trouwens ook al door de jungle gewandeld, al was ik niet bij het viewpoint uitgekomen waar ik naar zocht. Maps.me gaf geen pad aan en ik volgde een zelfgecreëerde weg door de beplanting, maar uiteindelijk bracht deze me ergens diep in het woud bij een kleine waterval. De schemering kon ieder moment beginnen en dus moest ik hier zo snel mogelijk weer uit zien te komen. Je wilt immers niet in het donker door de jungle slenteren, niet in je eentje en zonder duidelijk pad tenminste.

Verdwalen tijdens wandelingen is tot nu toe nogal een ding gebleken voor me hier op Koh Phangan. 2 weken geleden maakte ik het ook al mee tijdens de trekking naar Bottle Beach. En als het niet de weg kwijtraken is, dan zijn het wel honden die me de weg blokkeren. Het overkwam me toen ik bijna op de top van Khao Ra was, het hoogste punt van Koh Phanag. Ineens stormden er acht honden op me af, die ik vervolgens gelukkig wist te kalmeren. En eerlijk gezegd zagen ze er van dichtbij best schattig uit.

De ballen om erlangs te lopen had ik echter niet, al vraag ik me af welke superheld dit wel zou hebben gedaan.

Maar vandaag dus een nieuwe kans.

Ik googelde even naar wandelingen op het eiland en maakte al snel de keuze om de Haad Yuan Beach Trail te gaan lopen. Een wandeling van zo’n 3,5e kilometer door de jungle, startend vanuit het zuiden bij Haad Rin, het beruchte gedeelte van Koh Phangan waar iedere maand de Full Moon Party wordt gehouden.

Naar het startpunt bij Haad Rin

Gelijktijdig met het op mijn scooter stappen en het pruttelende geluid van de aanslaande motor, stelde ik mezelf de vraag of ik misschien nog iets wilde eten voor ik aan de trektocht ging beginnen. Ik zat alleen nog vrij vol van het zelfgemaakte ontbijtje wat ik daarnet in elkaar had geflanst, al realiseerde ik me dat ik de aankomende uren de energie hard nodig zou hebben.

Tijdens het rijden besliste ik om te stoppen bij een fruitkraampje langs de weg om een tros bananen en een guave in te slaan. Bananen zijn altijd een perfecte snack tijdens een trekking, door de snelle suikers die erin zitten. Bovendien kon ik zo meteen door naar het begin van de trail, die een minuut of twintig verderop lag.

De rit erheen was al een avontuur op zich. Nadat ik het de drukte van Ban Tai uitreed, volgden er al snel vele haarspeldbochten en steile wegen, zo steil dat mijn 125cc’tje ze maar nauwelijks aankon.

Een bordje met “Welcome to the Full Moon Party” gaf me het teken dat ik in Haad Rin was aangekomen. En even later zag ik een houten bord waarop stond dat het begin van de trail links van me lag. Een onduidelijk aantal meters verderop, aangezien het hout met daarop de afstand deels was afgebroken. Het leek om 250 meter te gaan, al kon het ook 950 meter zijn. In ieder geval redelijk dichtbij dus.

Ik reed de zandweg in die overwegend uit hobbels, groeven en kuilen bestond, en gezien de erbarmelijke staat ervan besloot ik om de scooter een meter of vijftig verderop te parkeren.

Deel 1: de trekking naar het Haad Yuan Viewpoint

Een wat oudere Thaise vrouw liep vriendelijk lachend voorbij en net op het moment dat ik langs haar stapte zag ik een weg naar rechts. Was dit het begin van de trail? Ik pakte Maps.me erbij en de navigatie-app vertelde me gek genoeg linksaf te moeten, terwijl er enkel voor me en rechts van me duidelijke paden te zien waren. Na het omdraaien van mijn hoofd zag ik echter een wegwijzerbordje dat er geen twijfel over liet bestaan: linksaf.

Ik ging meteen bergop, langs krakkemikkige houten hutten, veelal over zand en steentjes.

En ik zeg je alvast: het begin van de hike is best even klimmen en klauteren. Maar na ongeveer een kwartier wordt het vlakker.

In plaats van open vlaktes en huisjes om me heen was ik na een paar minuten volledig omringd door groene wildgroei. Toen ik vervolgens een schel fluitend geluid hoorde voelde dat als een soort begroeting van de jungle. Het is een keihard geluid waarvan ik geen idee heb welk insect het maakt. Wanneer je de nodige ‘jungle-ervaring hebt en deze insectenzang hoort, herken je het meteen.

Na 7 minuten begonnen de eerste zweetdruppels door mijn klieren te stromen en met de rugzak op mijn rug zou ik in een mum van tijd volledig doorweekt zijn. Het hoort er allemaal bij en na een tijdje voel je het niet meer, zo wist ik.

Om de voorlopig laatste zichtbare horde te nemen pakte ik me vast aan de wortels van de bomen en aan de grote brokken steen die uit de harde grond omhoogstaken. Ik wilde even op adem komen, al kwam ik er al snel achter dat daar nauwelijks tijd voor was. In beweging blijven is het enige wat telt in de jungle, anders word je in no time aangevallen door muggen die je volledig lekprikken. Ik stond welgeteld 5 seconden stil en in mijn rechteroor hoorde ik direct het oh zo irritante gezoem.

Ik klom daarom verder en probeerde het hoge tempo dat ik had ingezet vol te houden. De stijging leek er na een tijdje wel op te zitten, en het landschap om me heen deed me eerder denken aan het Vijlenerbos dan aan het oerwoud van Thailand. De verdorde palmbladeren op de grond en het geritsel in de struiken van wegsluipende dieren haalde me echter al snel uit die illusie.

Man wat was ik doorweekt. Natter kan je shirt gewoon niet zijn. Zelfs mijn korte waterafstotende sportbroek glom van natheid. Ik had mezelf voorgenomen om te pauzeren bij het Haad Yuan Viewpoint, wat ongeveer halverwege ligt. Iets in me zei alleen dat ik Maps.me erbij moest pakken om te checken waar ik me bevond. Het doemscenario, ja zo erg voelde het echt, kwam uit: ik zat helemaal verkeerd.

Kennelijk was er 2 kilometer terug een splitsing geweest, die ik totaal niet had opgemerkt. Sterker nog, tijdens het wandelen had ik meermaals een interne dialoog waarin ik mezelf vertelde dat ik niet bang hoefde te zijn om verkeerd zitten, aangezien er slechts één pad was. Mooi niet dus. Na even flink gescholden te hebben keerde ik om. De steile en zo nu en dan spekgladde stukken waarlangs ik gekomen was, moest ik nu andersom afleggen.

Uit het niets dook er een hond uit de bosjes op. Hij blafte niet, maar toch besloot ik een tak te pakken om me in geval van nood te kunnen verdedigen. Toen ik de tak uit de bossen greep rende hij meteen weg. De frustratie van enkele momenten ervoor maakte plaats voor opluchting.

Na wederom een afdaling over een heuvel bestaande uit stevige rode klei en een verzameling uitgedroogde bladeren hoorde ik alweer geblaf. Verbeelde ik me dit? Nee, het was werkelijk zo. Er kwamen twee honden wild de bocht uitrennen, recht op me af. Een van de honden had iets weg van een pitbull, gekruist met het lokale ras dat je hier op het eiland veel ziet.

De koude rillingen liepen over m’n rug. Of eerlijk gezegd overal.

Fuck wat moest ik doen? Ze maakten een behoorlijk agressieve indruk en ik kon geen kant op. Alsof je een verboden erf oploopt en het hek achter je gesloten wordt. Zo’n gevoel zeg maar. Instinctief vloog ik de bosjes in waar ik met de nodige moeite een fikse tak wist los te rukken. Tegelijkertijd slaakte ik een onvervalste oerkreet. Mijn ogenschijnlijk heldhaftige gedrag had blijkbaar effect, want de honden wisten niet hoe hard ze weg moesten sprinten.

In het Nederlands riep ik nog: “hou die honden bij je joh.” Dat sloeg natuurlijk nergens op, het zal wel van de schrik geweest zijn denk ik.

Wat een opluchting!

Eindelijk tijd voor een paar slokken water. Nogal gulzig goot ik het water mijn mond in, terwijl ik me ook besefte dat ik beter zuinig kon zijn. Ik liet de ratio maar even voor wat het was en ging erbij zitten. Overal voelde ik het kriebelen, al zag ik geen muggen. Wat ik wel zag waren kleine pikzwarte vliegjes. Inmiddels had ik er al zeven bulten bij en kwam ik tot de conclusie dat het wel degelijk om een stel muggen ging. Snel, snel, snel. Ik moest als de wiedeweerga weg zien te komen.

Na 2 kilometer die in een spannende film niet hadden misstaan zag ik de splitsing die ik in eerste instantie had gemist. Die leidde me naar een bruggetje waarop twee kerels van ergens achter in de dertig stonden te praten.

Een van hen zei tegen me:

“Hey man, where are you going? To the party of the Barcelona Resort?”

Geen idee over welk feest hij ’t had.

Ik antwoordde:

“Hey, I took the wrong way, walked 2 kilometer too far. I missed the junction.”

“Yeah many people have that. The road isn’t clear and the signs are misleading.”

Hij bedoelde hier de rode stukjes plastic die aan takken hangen, maar blijkbaar een andere route aangeven. Die had ik inderdaad de hele tijd gevolgd, denkende op het goede spoor te zijn. Niet dus!

“Haha yes, I noticed that. Anyway, I am going to the viewpoint, see you later guys!”

Inmiddels zat er al best een avontuur op, maar de dingen waar ik deze hike voor deed had ik nog niet gezien haha. Dit gedeelte van de jungle was weer de tropische jungle die ik kende: kronkelende lianen, immense boomstronken, omgevallen bomen die de weg versperren en joekels van bladeren, bijgestaan door het continue geluid van krekels en andere insecten.

Via een zigzaggende weg door het oerwoud belandde ik wederom bij een splitsing. Ik moest rechtsaf langs de restanten van wat ooit een hut is geweest om bij het uitkijkpunt te komen. Ik kon het maar nauwelijks geloven dat dit uitkijkpunt hier op steenworpafstand vandaan lag. De jungle was namelijk zo dichtbegroeid, nergens zag ik licht. Nog niet de dunste zonnestraal.

Tot ik een opening naderde met een gigantisch stuk steen om op te chillen. Wat een weergaloos uitzicht. Beneden zag ik het doel van deze trip: Haad Yuan Beach.

Oei, dat is nog een behoorlijk eind, bedacht ik me. Het goede nieuws: door het zonlicht had ik geen last meer van de vervelende muggen. Dit was het ideale moment voor een korte pauze. Pauze zonder op m’n hoede te hoeven zijn. Ik pakte de guave erbij en dronk uit de fles water alsof ik een week niet had gedronken. En ik kan je vertellen: zo voelde het ook.

De rust was echter vrij snel verdwenen, want de twee gasten van daarnet kwamen eraan gesjokt. Een van hen sprak met een duidelijk Amerikaans accent, en begon te vertellen dat hij hier op een avond ayahuasca had gedaan in combinatie met de nodige alcohol. Gidsen van boven zouden aan hem hebben doorgegeven dat het leven wat hij nu leidde -vooral zuipen- niet de way to go was. Diezelfde nacht viel hij op de steen in slaap en rolde hij tijdens het dromen over de harde vlakte, iets wat hem een litteken in zijn gezicht heeft bezorgd. Zo beweerde hij althans. Ik kon in de verste verte niks merkwaardigs zien toen hij naar de plek boven z’n neus wees. Het apartste gedeelte volgde nog. Een aantal dagen na de opmerkelijke avond zag hij schijnbaar iets zwarts op zijn geslachtsdeel zitten, iets waarvan hij dacht dat het vanzelf wel weg zou trekken. Meerdere dagen later zat het ding er echter nog steeds, en toen hij het zag bewegen bleek het om een teek te gaan. Hij kon er tijdenlang geen seks door hebben, zo zei hij lachend.

Geen idee waarom hij dit verhaal nu vertelde, maar de whiskylucht die ik rook deed me vermoeden dat hij het misschien net ietsje spannender maakte dan het in werkelijkheid was.

Ik vond het wel mooi geweest en merkte dat ik weinig behoefte meer had aan continu gepraat om me heen. Zeker niet dit soort tirades, daarvan is een er echt genoeg. Tijd om te gaan dus, ik wilde de natuur optimaal kunnen ervaren. Haastig maar op het oog ontspannen draaide ik me om, zei ik de jongens gedag en verdween ik in de jungle.

Deel 2: de trekking naar Haad Yuan Beach

Het laatste stuk van de hike bracht me bij voornamelijk afdalingen, waarbij ik me regelmatig vastgreep aan de slingerplanten en me daardoor soms een halve Tarzan voelde. Op sommige plekken was het echt pikkedonker, alsof de zon al onder was. In werkelijkheid bleek het nog niet eens 3 uur ’s middags te zijn.

Naar beneden lopen vind ik zelf nooit zo fijn, ik klim liever omhoog. Telkens het schrap zetten en oplettend zijn dat je niet uitglijdt weet je wel?

Opvallend waren de werkelijk reusachtige boomstammen, lianen met hun slingerende takken die eruitzien als touw, verdwaalde palmbomen en bovengrondse wortels van bomen die aan haren doen denken. En een zwart gekleurd blaadje, iets wat ik nooit eerder gezien heb.

Verstopt tussen de bladeren en de struiken zag ik een groot hol, waarvan ik me afvroeg welk dier zich erin schuilhield. Ik beeldde me allerlei spannende wezens in en wilde een kijkje nemen, al zei een stemmetje in m’n hoofd dat ik beter verder kon lopen.

Datzelfde moment fladderde er een opmerkelijke vlinder voorbij, die vlak voor me op de grond ging zitten. Hij had prachtige paarsblauwe details op z’n diepzwarte vleugels.

Zwetend en behoefte hebbend aan het einde stapte ik door. Ik had nog een grote slok water over die ik achter me in m’n natte rugzak tegen de fles hoorde klotsen. Die probeerde ik zo lang mogelijk te sparen.

Plotseling hoorde ik een indringend geluid, het leek wel een slijptol of zo. Zijn er hier mensen aan het werk? Na met mijn ogen geknipperd te hebben kwam ik erachter dat het niet om een slijptol ging, maar dat het insecten waren die de herrie produceerden. Wat verbeelde ik me allemaal? Gelukkig heb ik geen ayahuasca genomen, dacht ik terug aan het verhaal van de jongen bij het viewpoint. Dan zou ik de weg volledig zijn kwijtgeraakt, zowel letterlijk als figuurlijk.

Eenmaal beneden hoopte ik op de ultieme beloning met het strand, de werkelijkheid was echter dat er een onverharde weg op me lag te wachten. Zo’n naar beneden lopende weg bestaande uit roodachtig zand en steentjes waar je -als je niet uitkijkt- finaal op je bek gaat. Een paar keer gleed ik inderdaad uit, al wist ik mezelf tot tweemaal toe op miraculeuze wijze staande te houden.

Tot ik op een gegeven moment een redelijk verrotte quad zie staan en me begin af te vragen waar ik in godsnaam was.

Ik zit toch niet weer verkeerd hè? Vroeg ik mezelf af. Om duidelijkheid te krijgen pakte ik Maps.me erbij en gelukkig bleek dat ik goed zat. Inmiddels voelde ik mijn hamstrings behoorlijk stijf worden, en probeerde ik ze wat te strekken met oefeningen die ik van YouTube ken.

Na de laatste afdaling genomen te hebben, zag ik houten bungalows met in het midden jackfruit-bomen. Bomen die met klodders verf beklad leken. Op een van de indrukwekkende stukken fruit die iets weghebben van een bijenkorf zat een gekko die zich gedroeg alsof ‘ie dood was. Ze hebben van die schattige voetjes met ver uit elkaar staande tenen haha.

Mocht je nog nooit jackfruit ophebben: probeer het eens. Ik vind het echt megalekker.

Een paar stappen later zag ik langs de palmbladeren langzaam de blauwe zee en het witte zand verschijnen. YES, ik was er eindelijk. Wat een fantastische beloning. Zo’n strand waar de jungle samenkomt met het water.

Aan de rechterkant van Haad Yuan Beach hoorde ik pompende beats en misschien was dit wel de party waar die Amerikaanse gozer het over had. Toen ik poolshoogte nam bleek het inderdaad het Barcelona Resort te zijn. Zoiets past dan weer niet op zo’n verlaten strand vind ik.

Teruglopend kwam ik nog een vrouw tegen die me doordringend aankeek met een vrij sensuele blik, alsof ze iets van me wilde. Een paar minuten daarvoor bij de rotsen had ik haar ook al gezien. Zo net wat te lang kijken, met vermoedelijk haar vriend ernaast. Maar ook een niet-alledaagse blik, alsof ze ergens in een andere dimensie rondzwierf. Ik werd er wat ongemakkelijk van en groette maar gewoon netjes.

Even daarna staarde een kale man met een fikse baard me nogal lang aan. Ik kon zijn pretoogjes zien door de doorschijnende ronde glazen van de zonnebril die hij ophad. Breed glimlachend bleef hij kijken. Ik wist ook nu niet echt wat ik ermee aanmoest en zei simpelweg “hey”.

Apart sfeertje moet ik zeggen. Ik kon het niet helemaal plaatsen.

Bij diezelfde rotsen waar ik eerder die vrouw zag is trouwens een bar met reggaekleuren, die allerlei soorten hallucinerende en verdovende middelen in huis heeft. Denk bijvoorbeeld aan paddenstoelen-thee en gelato-cake. Misschien had dit er iets mee te maken?

Ik liep terug naar het punt waar ik aangekomen was en ging even zitten in een witte plastic stoel. Achter me zag ik een kleine shop en voor het eerst sinds jaren nam ik weer eens een koud blikje cola. De anderhalve liter water die ik had meegenomen was namelijk al helemaal op, en ik stierf van de dorst. Zo’n koud colaatje is dan echt heerlijk, zeker als je het zo lang niet ophebt 🙂 .

Na een uurtje gechild te hebben maakte ik me op voor de tocht terug naar Haad Rin. Eerlijk gezegd had ik weinig zin om weer het hele stuk te voet te doen, aan de andere kant wist ik ook dat het me naderhand een voldaan gevoel zou geven. En dus liet ik het witte zand van Haad Yuan achter me en vertrok ik de wildernis in…

Hoelang duurt de hike?

Je kunt de hike opdelen in drie gedeeltes:

• De klim in het begin. Die duurt ongeveer 15 minuten.
• Het gedeelte daarna naar het Haad Yuan Viewpoint. Reken hier op 45 minuten.
• Het gedeelte van het viewpoint naar Haad Yuan Beach. Ook deze tocht duurt ongeveer 45 minuten.

In totaal, met pauze, ben je dus zo’n 2 uur aan het wandelen. En er komt best wat geklauter, bukken en jezelf schrap zetten bij kijken.

Zelf ben ik ook nog teruggelopen, al kan ik me voorstellen dat dit voor de meesten wat veel van het goede is. Pak dan gewoon de boot terug naar Haad Rin (zie het laatste kopje).

Wat neem je mee?

• Goede schoenen, hardloopschoenen volstaan. Strik ze goed vast, want als ze loszitten verzwik je je enkels makkelijker.
• Sowieso 1,5e liter water per persoon.
• Wat te eten. Dit kunnen snacks zoals pinda’s zijn of bijvoorbeeld bananen.
• Contant geld als je wat wilt eten en/of drinken (200 baht) op Haad Yuan Beach en wanneer je de boot terug wilt nemen (300 baht).
• Eventueel spul tegen muggen.

Andere manieren om op Haad Yuan Beach te komen

De meest avontuurlijke manier is absoluut om net als ik via de jungle naar Haad Yuan Beach te lopen. De beloning met het strand is dan ook extra groot. Je komt in dat geval bovendien langs het Haad Yuan Viewpoint.

Heb je hier echter geen zin in of ben je fysiek simpelweg niet sterk genoeg, dan kan je vanaf Haad Rin Beach een taxiboot naar Haad Yuan Beach nemen. Deze oversteek duurt 15 minuten en kost 300 baht per persoon. Je kunt vervolgens tevens met de boot teruggaan.

Een andere, maar minder gebruikelijke, optie is met een 4×4 vanaf Ban Tai over de onverharde weg. Dit stuk zelf rijden kan ook, al gaat dit met een normale scooter waarschijnlijk niet lukken.