“Waarom zijn er zo weinig mensen zoals wij?”
Dit berichtje kreeg ik een hele poos geleden alweer van Christina, een Tsjechisch meisje dat ik in Ubud heb leren kennen. Het klikte supergoed en we konden uren over van alles en nog wat kletsen. Maar evengoed stil zijn zonder ongemak als de situatie daarom vroeg.
Het is slechts zelden dat ik iemand tegenkom waarmee het energetisch helemaal goed voelt. Op zielsniveau connecten, of hoe je het ook wilt noemen. Bij de meeste mensen met wie ik een praatje maak heb ik al gauw zoiets van: het was gezellig maar ik ben er weer vandoor.
Of ik nu in een hostel, een sportschool of ergens op straat met ze aan de praat raak, telkens is het datzelfde gevoel wat overheerst.
Ik mis gesprekken die meer zijn dan dagelijkse small talks, gesprekken die eventueel tot duurzame contacten kunnen leiden.
Intussen ben ik een dikka maand in Kuta op Lombok, en ik heb hier serieus nog niemand ontmoet. Ik zie met name stelletjes of mensen die ergens met een koptelefoon op zitten. Of lui die sec geïnteresseerd lijken in surfen.
Tuurlijk, ik heb hier en daar heus wel enkele praatjes gehad, al gaan die over koetjes en kalfjes, veelal met locals.
Zonet nog met een gozer van Lombok trouwens. Een gesprek over koffie en de wijze waarop Indonesiërs de bonen branden voor hun geliefde kopi bubuk. Schijnbaar met rijst. Leuk, maar meer ook niet.
In de drie maanden hiervoor zat ik op het Thaise Koh Lanta, en daar heb ik precies hetzelfde ervaren. Ja, ik heb wel andere mensen gesproken, maar geen een keer kon het me raken. Raken als in: met die persoon wil ik vaker optrekken.
Na al die jaren reizen (en met het ouder worden) weet ik inmiddels dat het leven grotendeels draait om verbindingen met anderen. Het kunnen delen enzovoorts is belangrijk. Ons leven is niet bedoeld om in je eentje sec routines af te tikken, iedere dag weer. Heel eerlijk, zo voelt het de laatste tijd (lees: jaren) wel een beetje voor mij.
Michael Jackson zong in de jaren negentig met Stranger in Moscow zo’n mooi liedje over disconnectie, eenzaamheid en isolement. Een piepklein fragmentje daaruit:
How does it feel?When you’re aloneAnd you’re cold inside
– Michael Jackson
Vroeger was ik meer onder de mensen. We deden allemaal hetzelfde, het matchte. Tot een bepaalde leeftijd ben je vooral bezig met afleiding: gamen, feestjes, drinken, drugs en noem maar op. Deze dingen houden je weg bij wie je daadwerkelijk bent. Je lijkt daarom te matchen met mensen, maar is dit ook echt zo?
Diep van binnen voelde ik me altijd al een tikje anders. Zo heb ik van jongs af aan de drang naar diepere verbindingen gehad, in plaats van zoveel mogelijk vrienden hebben en daarmee popiejopie gevonden worden. Daarnaast had ik na afgesproken te hebben tijd voor mezelf nodig, in tegenstelling tot de meeste van m’n maten. Verder kon ik langer met dingen zitten dan zij en heeft die outkast altijd wel in me gezeten.
Vannacht droomde ik over een aantal van diezelfde vrienden van toen. Ik was weer een jaar of zeventien en we gingen ergens in een onbekend restaurant iets met elkaar eten. Op een of andere manier voelde ik meer vervreemding dan ik destijds zou hebben gevoeld. Tussen de anderen was het daarentegen als vanouds.
Ze zeggen wel eens dat je op ieder moment in je leven bent waar je moet zijn. Hoewel ik zelf verantwoordelijk ben, denk ik dan: waarom zit ik al zolang in deze situatie? Moet ik hier op enige manier van leren?
Soms is de ‘hoe’ simpelweg knap lastig.
Enne, als het dan eenmaal goed voelt, zoals met Christina, dan nog merk ik een bepaalde afstand te houden en ontbreekt pro-activiteit vanuit mijn kant. Redelijk apart? En zonde bovendien.
Alles heeft een reden, maar toch…
Doordat ik zo ontzettend weinig échte contacten opdoe, is de drang om erop uit te gaan ook minder en minder, merk ik. Stiekempjes aan breng ik steeds meer uren door op mijn kamer, en doe ik alles alleen. Ook al kan ik genieten van een boek waarin ik meegezogen wordt in een fantasiewereld of een diepgaand gesprek in een podcast, deze niet-sociale dingen gaan me niet verder helpen. Da’s in wezen niet het echte leven.
Na een dik jaar on the road begin je jezelf dan af te vragen: waar ontmoet je vandaag de dag nog gelijkgestemden? Op het strand kom ik ze niet tegen, in koffiebars, gyms, op straat of in warungs net zo goed niet. Zelfs op de plek waar je het juist wel zou verwachten ‘voelde’ ik het niet: een druk hostel in Kuala Lumpur.
Het is gewoon best een lastige situatie.
Bovendien: ik doe niet wat de massa doet en voel amper verbinding met diezelfde massa, dus moet ik het ook buiten de massa zoeken. En die is per definitie (relatief) klein.
Is het ontmoeten van mensen ook niet lastiger geworden dan pak ‘m beet tien jaar geleden, omdat alles alsmaar digitaler wordt? Ja, apps kunnen het absoluut makkelijker maken. Maar je voelt online nooit de energie die je in de realiteit met iemand ervaart. Of je beiden op of rond dezelfde frequentie zweeft, waardoor contact hebben en houden zin heeft.
Plus, leven we überhaupt niet in tijden van disconnectie?
Wel zoek ik het evengoed bij mezelf. In feite is alles een keuze. Wellicht moet ik dus iets in me veranderen om mijn buitenwereld te veranderen. Anders blijft het probleem opdoemen.
Over frequenties gesproken: sommigen lijken met mensen van allerlei verschillende frequenties prima op te kunnen schieten, bij mij ligt het ietsje anders. ‘Past’ de frequentie niet, dan zie ik afspreken niet zo snel zitten. Terwijl de ander dat dan (vaak) juist wel wil.
Zo vroeg mijn buurjongen op Koh Lanta of ik met hem mee wilde reizen naar Chiang Mai om daar het Yi Peng Lantern Festival mee te maken. We hadden al meerdere gesprekjes gehad, maar voor mij ontbrak de vibe om als reisgenoten op te trekken. De leveling miste. Voor hem lag dit kennelijk anders.
Daarnet sprak ik mijn moeder aan de telefoon. Ze gaf me als advies om me ergens bij een clubje aan te melden. Iets waar je met een groep aan de slag gaat. Kan bijvoorbeeld yoga, een surfkamp, een meditatietraining of weet ik veel wat zijn. Je krijgt dan stilletjes aan het gevoel ergens bij te horen en zult wél contacten opdoen, in plaats van op toevallige ontmoetingen wachten.
Mogelijkerwijs ligt hier wel de sleutel voor mij. Dat betekent echter wel uit m’n comfortzone stappen, ik doe zulke dingen nooit. Die einzelgänger ben ik tenslotte. Neemt niet weg dat je het af en toe anders aan kunt pakken. En misschien wel moet.
Nu er een spaarzame gouden gloed van de zon door de deuropening naar binnen valt, is het moment aangebroken om een eind te breien aan dit verhaal. En ironisch genoeg op eerste kerstdag, de dag waarop verbinding zo centraal staat.
