“It’s a nightmare” zegt een man met een mondkapje net tegen me als hij twijfelend en bijna paranoïde om zich heenkijkend oversteekt. Hij is duidelijk geïrriteerd. Aan z’n accent te horen een Oostblokker, al zou ik dat niet met zekerheid durven zeggen.
Vervolgens rijdt er een roestige brommer met een tweetaktmotor langs die heel de weg in een grote witte sliert van rook hult. Zoveel rook dat je je er eigenlijk voor zou moeten verontschuldigen.
Tijd om mijn adem in te houden.
“Yeah, you have to get used to it” is wat ik daarna met een lach op m’n gezicht antwoord. Ik ben al vaker in Vietnam geweest en ben op dit moment 2 weken in Da Nang, waardoor ik redelijk gewend ben geraakt aan hoe het er hier aan toegaat.
Maar wanneer je net aankomt is het eerlijk gezegd best een cultuurshock. En dan bedoel ik niet de rat die je ziet langsrennen terwijl je een hap neemt van je ‘banh mi’, het feit dat men hier om 04.30 uur al uitgeslapen rondloopt of eettentjes waar hondenvlees op het menu blijkt te staan. En ook niet die man die in een obscuur straatje op klaarlichte dag “boem boem” roept en met zijn handen een neukende beweging maakt.
Nee, het gaat vooral om het bizarre verkeer wat over de straten raast.
Als ik even terugga naar de Oostblokker dan denk ik tegelijkertijd aan mezelf, 1,5e week geleden. Ik had het plan bedacht om met de fiets naar het centrum te rijden, aan de andere kant van de voor Da Nang zo iconische Dragon Bridge.
Niet voor de lol trouwens, maar omdat ik ergens cacao nibs voor mijn ontbijt wilde scoren.
Het was een plan wat me serieus half depressief maakte. Ik overdrijf niet. Zo teringveel verkeer waarvan 99% scooters. Zoiets is nauwelijks te bevatten, zeker niet als je net van een chill eiland als Koh Phangan afkomt. Tijdens het fietsen voelde ik m’n lichaam plakkerig worden, veroorzaakt door alle uitlaatgassen en andere viezigheid in de lucht.
De reden waarom iedereen hier een mondkapje draagt in het verkeer is wel duidelijk. Sommigen maken het nog bonter en hebben zichzelf helemaal ingepakt, waarbij enkel de ogen zichtbaar zijn. En dat is niet vanwege de kou of regen kan ik je verzekeren.
Vervolgens kom je bij een stoplicht wat op groen springt en denk je makkelijk door te kunnen rijden. Niet dus, want langs alle kanten komen scooters op je afgereden. Vanwaar die stoplichten dan? vraag je jezelf af.
Dit was voor mij meteen de laatste keer dat ik op de fiets ben gestapt in Da Nang. Sindsdien doe ik alles lekker te voet.
Of naja lekker…
Als voetganger is het ook behoorlijk behelpen. Simpelweg een wandelingetje maken blijkt namelijk een ware ramp. Of een echte uitdaging, het is maar hoe je het ziet.
Telkens als er een zijstraat nadert, is het opletten geblazen. De kans is namelijk vrij groot dat er een scooter uit komt gesjeesd. Je bent daarom continu in een soort hyper-alerte modus.
Gelukkig zijn er zebrapaden. Toch?
Vergeet het maar, want een zebrapad staat hier voor doorrijden in plaats van stoppen. Je moet daarom echt je moment kiezen om naar de overkant te lopen, euh rennen.
Wanneer je dan een andere reiziger ziet ploeteren, wissel je blikken uit van: is dit serieus? Het geeft je weer even wat steun als in dat je er niet alleen voor staat.
En ben je gevoelig voor getoeter, maak je borst dan maar nat. Men doet het in Vietnam namelijk aan de lopende band. Vooral bij kruisingen, maar net zo goed wanneer er op het oog geen enkele aanleiding voor is. Word je in Nederland al gestrest van het indringende geluid, dan weet je in Vietnam niet wat je meemaakt.
“In Ho Chi Minh it’s worse, this is nothing” vertelde een local me. Kan het nog erger dan? Kennelijk wel.
Inmiddels ben ik gewend aan de verkeersgewoontes in Vietnam. Hanoi, Ho Chi Minh City, Da Nang; het is allemaal een pot nat. Dingen worden na loop van tijd nou eenmaal normaal. Kom je er echter voor de eerste keer, dan zal het een regelrechte shock voor je zijn. Zo erg dat je er behalve geïrriteerd zelfs even verdrietig van kunt worden.
Vietnam is een fantastisch land om te backpacken, maar het verkeer is voor de mensen buiten Azië een nachtmerrie. Al denken Vietnamezen misschien hetzelfde als ze in Nederland zijn.
Nu ik er 2 weken ben moet ik op de een of andere manier zelfs lachen als ik de ronduit bizarre verkeerssituaties zie. Ogenschijnlijk chaotisch en gevaarlijk, maar tegelijkertijd lijkt iedereen te weten wat hij of zij doet. Nog nooit heb ik hier iemand van z’n brommer af zien flikkeren. Of ze nu met z’n vijven erop zitten, er honden meerijden of het gehele voertuig bedekt is met rubberen banden, het maakt allemaal niet uit.
