Nu ik dit schrijf zit ik op een onbekende plek tegen een boom in het Bredase Mastbos. Ik ben er instinctief naartoe gefietst, zonder de exacte locatie te weten. Ondertussen valt er een kleine dennenappel vlak naast me neer en komt er, met de nodige aarzelingen, een rode libelle op mijn linkerbovenbeen zitten.
Ik merk de laatste tijd bij mezelf een groot gebrek aan creatieve impulsen, omdat ik me de voorbije weken -zo niet maanden- heb gefocust op het updaten van oudere artikelen. Een intensief werkje dat nodig is om ‘relevant’ te blijven en beter te ranken in Google.
Maar eerlijk, het is niet mijn hobby. Herschrijven, het opzoeken van de laatste info, matige kwaliteit foto’s vervangen door betere, SEO-onderzoek doen…
Ja het is nodig, en als ik iets heb afgerond geeft het zeker voldoening hoor, alleen ergens voelt het zo nu en dan een beetje leeg. Helemaal wanneer je dit aan de lopende band doet en jezelf geen vrije dagen geeft.
Je ervaart het dan na een poosje letterlijk als lopende-band-werk.
Het is alsof je je echte zelf op stand-by zet en de productiemedewerker in je doordendert, zoals een trein dat doet. Wij mensen zijn echter geen machines, we zijn spirituele wezens die diep van binnen willen creëren. Negeer je dit stelselmatig, dan verlies je jezelf.
Zo zit het voor mij tenminste.
Ik heb sowieso die neiging, om door te slaan in het ene, en het andere daarbij uit het oog te verliezen.
Dit artikel wil ik gebruiken om mijn creatieve hart te luchten.
Nu ik in het bos ben en even een ‘pauze’ heb genomen van al het aanpaswerk, voel ik dat er weer van alles in me begint te stromen. Ruimte om creativiteit toe te laten.
Zin om verhalen te schrijven, te schrijven zonder denken en daarmee puur op intuïtie. Creëren zonder doel, waarbij er vanzelf iets moois ontstaat.
Maar net zo goed dromen en filosoferen met een goede vriend, wat we eigenlijk zouden willen als er geen beperkingen waren.
Wat maakt je met andere woorden écht gelukkig? Dus niet: wat denk je dat je gelukkig maakt, maar wat voel je van binnenuit?
Vervolgens komen we in een soort euforische stemming, omdat we daadwerkelijk voelen dat de dingen die we bespreken mogelijk zijn.
Om zoiets te kunnen voelen is die al genoemde ruimte nodig. Met een vol hoofd of een gebrek aan creatievermogen kom je daar namelijk niet bij.
Gisterenochtend werd ik al vroeg wakker en pakte ik sinds lange tijd het boek God ontmoet God van Janosh (aanrader, en het gaat niet over wat je denkt) erbij, om aan de laatste pak ‘m beet vijftig bladzijden te beginnen. Vandaag ga ik het echt even anders doen, zo dacht ik. Ik ben niet gemaakt om iedere dag hetzelfde riedeltje uit te voeren, en de deur van mijn hart op slot te houden en als een machine te draaien.
En toen ik begon te lezen voelde het meteen al superfijn. Gewoon het lezen an sich. Het verschil met een laptop of lopen te kloten op je telefoon is immens.
Ken je het?
Het is eigenlijk dezelfde sensatie die ik ervaar wanneer ik door het bos slenter.
Van de week kwam ik in een sportpark een geblokte Bulgaar tegen die me allerlei tips en schema’s gaf. Hij praatte zoveel en het was echt goed bedoeld hoor, maar als je je aan zoveel regels moet houden, is sporten voor mij niet meer leuk.
Het is weer zo’n voorbeeld dat vrijheid en spontaniteit in mijn leven essentieel zijn. En dus niet zozeer structuur, voorspelbaarheid etcetera. Ja, een globale structuur vind ik fijn, maar wanneer je je iedere keer aan van alles en nog wat moet houden of een vast stramien moet volgen, word ik er niet happy van.
Ik heb het trouwens met de kleinste dingen. Zelfs met koken. Ik maak alles op gevoel en recepten volg ik niet. Zo heb ik spontaan Griekse yoghurt met honing, kaneel, flink wat cacaopoeder en notenpasta gemixt. Het resultaat was verrassend goed.
Graag laat ik me leiden door wat er in me opkomt tijdens een bezigheid.
Daarom reis ik vrijwel nooit met een route en volg ik tijdens het rondtrekken zoveel mogelijk m’n gevoel.
Meevaren met de stroming in plaats van de stroming proberen te voorspellen.
Overigens is het niet voor niets dat ik naar het bos ben gegaan om dit op papier te zetten, want in het bos voel ik meer dan binnen vier muren. Er komt meer uit me. Ik ga buiten de kaders. Hetzelfde heb ik trouwens als ik reis en ervaringen opdoe, het brengt je creativiteit naar een ander level.
Telkens wanneer ik hier in het bos loop is het net of ik in een toverachtige wereld ben. Het is een gevoel van verbinding. Een oh zo fijn gevoel wat me vertelt dat er van alles en nog wat mogelijk is. Een lichtje dat begint te branden.
En toevallig of niet, maar in hetzelfde boek lees ik net het volgende:
“De werkelijkheid zal compleet veranderen; niets of niemand zal je nog in de weg kunnen staan. De liefde zal onbegrensd zijn, het goddelijke in je ontwaken en een onmetelijke creatiekracht naar boven halen.”
Die kwam precies op ’t goede moment!
Net dacht ik nog: moet ik dit wel delen, zitten mensen hierop te wachten? Toen besefte ik me weer dat dit een blog is en juist de persoonlijke stukjes kleur eraan geven. Ook al gaat het misschien niet sec over reizen.
Ik ben aan het eind gekomen, en precies nu schijnen er zonnestralen door de openingen van de takken van de dennen- en loofbomen. Wat is de natuur toch bijzonder.
