Echt ‘contact’ maken op reis kan best lastig zijn

Op dit moment ben ik het boek Stil van Susan Cain aan het lezen, een verhaal dat gaat over introvert zijn in een wereld waarin extraversie de norm is. Interessant, ook omdat ik zelf vrij introvert ben aangelegd. Je voelt je soms zo anders dan anderen en vraagt je zo nu en dan af of je wel helemaal normaal bent.

En dan vooral met betrekking tot het stukje alleen zijn en bijna alles alleen doen.

Ik merk het nu ook tijdens mijn trip in Thailand. Ondertussen heb ik al best wat mensen ontmoet, maar met bijna niemand ervan had ik niet zoiets van: ja, laten we nog eens afspreken. Voor mij is het begin daarin essentieel; als ik ‘het’ dan niet voel of ik merk een zekere verwijdering, dan is er iets in me zegt dat ik beter alleen af ben.

De snaar wordt niet geraakt.

En het paradoxale is dat de ander (vaak) wel de behoefte voelt om opnieuw af te spreken. Degene voelt kennelijk iets anders.

Misschien een verschil in frequentie?

Een voorbeeld is het moment waarop ik aankwam op Surat Thani Airport, ongeveer 1,5e maand geleden. In de minivan die mij en wat andere backpackers naar het centrum bracht, zat ik naast een Engelse gast van half dertig. We hadden een leuk gesprek, al merkte ik ook dat hij vrij veel praatte. Aangezien ik altijd goed probeer te luisteren, vrat het daarom best wat energie. Er leek bij hem een angst te zijn voor stilte. Niet zo vreemd hoor, heel veel mensen hebben dat.

Eenmaal in het centrum liepen we allebei naar ons guesthouse, en hij stelde voor om een uurtje later op de avondmarkt wat te gaan eten. Ik had toen al zoiets van: nah, ik ga liever even rustig in m’n kamer chillen en zie daarna wel. Hij heeft me op het eiland nog meerdere keren gevraagd om iets te gaan doen, al had ik daar weinig behoefte aan. Terwijl het een aardige gozer was hoor, laat dat duidelijk zijn.

Een ander voorbeeld is iemand die ik hier op Koh Phangan heb leren kennen. Vanaf het begin merkte ik al een energetische afstand, terwijl ze wel aardig is. Ik heb haar in korte tijd drie keer horen vertellen hoe “oneerlijk ze behandeld werd.” Of dat ik “al haar voorstellen om af te spreken telkens afwees.” Het is een manier van naar bepaalde dingen kijken waar -voor mij- een hoop negativiteit vanuit gaat.

Het is niet zoiets waar ik dan van denk: yes, let’s go. Afstand nemen is op zo’n moment eigenlijk vooral wat ik voel.

Of laatst een Noorse kerel in Bangkok die ik jaren geleden in Kuala Lumpur had ontmoet. Zo’n type dat iedereen aanspreekt en gelijk “buddy” noemt. Iemand die erg aanwezig is, veel praat en nauwelijks luistert, mede doordat hij veel drinkt. Wederom een aardig persoon, maar op de vraag of ik die avond mee ging naar Khao San Road om bier te drinken was voor mij maar één antwoord mogelijk.

En zo heb ik dus vrij veel van zulk soort momenten. Ik ben daarin wezenlijk anders dan de meesten, van wat ik om me heen zie in ieder geval. Veel mensen vinden het leuk om samen dingen te ondernemen en hoeven helemaal niet een echte connectie te hebben vanaf het begin. Of voelen misschien sneller een connectie of klik.

Bij mij persoonlijk moet het energetisch gewoon goed voelen vanaf het begin.

Een ‘nadeel’ daarvan is echter wel dat ik merk weinig met mensen op te trekken. Tuurlijk, ik ontmoet wel lui en maak hier en daar een praatje, maar échte connecties zijn schaars.

Of dit daadwerkelijk een nadeel is?

Ik denk eerlijk gezegd niet persé. Je doet immers waar je je goed bij voelt en het is simpelweg ook accepteren hoe je als persoon in elkaar steekt. Ja, ik ben nou eenmaal best wel een einzelgänger en doe dingen vaak liever alleen dan samen. So be it.

Wanneer ik bijvoorbeeld de jungle intrek merk ik dat ik de rust van de natuur superfijn vind. Iets wat ik onder andere ervaarde tijdens de hike naar Haad Yuan Beach. Continu gepraat is voor mij dan eerder ruis dan fijn. Voor de meeste mensen is dit helemaal niet zo.

Neemt niet weg dat ik het absoluut fijn vind om personen te leren kennen met wie ik wél op een dieper level kan connecten. Je bent dan zelfs in stilte comfortabel bij elkaar. Want eenzaamheid speelt ook bij personen zoals ik een rol, zeker. Uiteindelijk is het toch ervaringen delen wat het leven extra mooi maakt.

Ik geloof erin dat je uiteindelijk de mensen ontmoet die je ‘hoort’ te ontmoeten. In een eettent, koffiezaak, op het strand, bij je accommodatie of waar dan ook.

Onlangs heb ik bijvoorbeeld een Duitser en een Colombiaanse gesproken waarbij het wél goed voelde vanaf het begin. Mensen zonder verwachtingen of oordelen. Precies dit zijn twee eigenschappen die ik erg fijn vind.

Het ’toevallige’ is dat zulke mensen vrijwel altijd met spiritualiteit en de diepere, soms wat filosofische, vraagstukken bezig zijn. En juist dit raakt voor mij de essentie van ons leven.

Ondertussen heb ik het nummer Hard Sun van Eddie Vedder opstaan en heeft de stortregen plaatsgemaakt voor zonneschijn. Ik stap zo op m’n scooter om naar de outdoorgym te karren. In mijn uppie, uiteraard 😉 .