Het bizarre verhaal van een verloren rijbewijs

In dit verhaal vertel ik je over het kwijtraken van mijn rijbewijs, oplichting, een bijzonder lief mens en dingen die ik van alle gebeurtenissen heb geleerd. Wellicht kom je ook ooit in zo’n situatie terecht en kun je lering trekken uit mijn ervaringen.

 

Draait alles om geld?

Nadat ik vanaf Karimunjawa terugga naar Semarang, wil ik inchecken bij de Purwosari Residence waar ik al vaker ben verbleven. Helaas blijkt dat alles volgeboekt is, waardoor ik besluit om een andere oplossing te kiezen.

Ik zeg een paar dagen later waarschijnlijk terug te komen. Wel geeft de eigenaar aan dat de prijzen dan omhoog gaan, dit vanwege de jaarwisseling. Ik zeg daarop dat ik nog wel even kijk wat ik doe.

In de dagen daarop loop ik een voedselvergiftiging op. Waarschijnlijk door het eten van vis. Aangezien mijn AirBnb-accommodatie aan de prijzige kant is, besluit ik om -zo ziek als een hond- naar de Purwosari Residence te gaan. Toch een enigszins vertrouwde plek.

Gelukkig is er een kamer beschikbaar. Aangezien het eind december is, wel voor 5 euro meer dan ik hier normaal betaal (225.000 rupiah – 15 euro per nacht), maar dat zij dan maar zo. Het belangrijkste is nu dat ik in ieder geval een bed heb. In plaats van 450.000 rupiah (30 euro) vraagt de man om 400.000 rupiah voor 2 nachten.

Oké dan.

Ook vraagt hij om mijn paspoort of rijbewijs. Of ik deze achter wil laten. “Waarom?” vraag ik. “Bij mijn vorige keren hoefde dit helemaal niet.” “Omdat het eind december was,” een nogal onduidelijke reden voor mij. Aangezien ik me barslecht voel, doe ik niet moeilijk. “Als je me er maar wel aan helpt herinneren bij het uitchecken,” zeg ik nog.

Even later, als ik probeer te slapen, komt de eigenaar naar boven. “Ik heb met m’n zus gebeld en 200.000 rupiah is toch niet akkoord.” Ik zeg daarop: “sorry hoor, maar je hebt me al een factuur gegeven en je zei zelf dat het in orde was. En heb je al tegen je zus gezegd dat ik hier in totaal al bijna 3 weken ben verbleven?!” “Ja sorry, sorry sorry…”

Ik besluit te betalen, maar raak wel wat geïrriteerd. Ook omdat het alleen maar over geld gaat en er niet één keer wordt gevraagd hoe ik, nog altijd ziek, me voel.

Na 2 dagen geef ik aan nog een paar nachtjes te willen blijven om aan te sterken. “Kan ik nu voor 200.000 rupiah blijven slapen dan?”

“Ja” zegt hij.

Fijn, denk ik. Betalen en klaar ermee.

Als ik een paar dagen later uitcheck, nadat ik me eindelijk wat beter voel, zegt de man ineens dat ik wéér moet bijbetalen. En dat terwijl ik notabene speciaal op hem heb gewacht om ‘m nog even gedag te zeggen.

Het is wederom zijn zus die de afgesproken prijs te laag vindt. Ik geef aan hier niet aan mee te doen. Het is goed, dit is nu al de 2e keer. Er was al betaald, het bonnetje had ik al gehad en bovendien was hij akkoord gegaan met de prijs. Het houdt een keer op.

Ik wind me nog even op, aangezien ik alleen maar even gedag wilde zeggen. Maar het ging weer enkel over geld. Een beetje menselijke interesse? Geen sprake van. Ik was blij dat ik de kracht had om verder te gaan.

 

Op naar Bandung

Diezelfde middag vlieg ik met een propellervliegtuig van Semarang naar Bandung. Een hele ervaring.

Als ik geland ben, besluit ik om van de airport naar het 2 kilometer verder liggende guesthouse te lopen. Ik ontmoet hier de superaardige eigenaresse -Lanny- die me met van alles en nog wat wil helpen. Zo gaat ze speciaal havermout halen voor mijn ontbijt de volgende dag en regelt ze een zachter matras voor me. Weer eens wat anders dan dat gezeur over geld.

De volgende ochtend sta ik vroeg op aangezien m’n vlucht naar Kuala Lumpur om 08.30 uur is. Na gedoucht te hebben, staat mijn ontbijtje al klaar.

Ineens realiseer ik me dat mijn rijbewijs nog bij de Purwosari Residence in Semarang ligt. Shit, denk ik. Ik zeg dit tegen Lanny en vraag of het mogelijk is om naar hen te bellen. Nadat eerst het gesprek zonder pardon wordt verbroken, laat ik daarna Lanny aan het woord.

De uitkomst is dat ze het willen het opsturen maar wél moet er eerst betaald worden. Voor mij onmogelijk, in ieder geval niet dezelfde dag. Lanny geeft direct aan dit voor me te willen doen. “Soms help je mensen,” zegt ze.

Enigszins geïrriteerd over de gierigheid van Purwosari, zeg ik tegen Lanny dat ik vind dat zij verantwoordelijkheid moeten nemen. Immers, zij zijn m’n rijbewijs vergeten terug te geven. Natuurlijk is het ook mijn eigen verantwoordelijkheid, maar toch. Het voelt voor mij vreemd dat Lanny mij helpt terwijl Purwosari weigert. Ze stelt me echter gerust dat ik me niet druk hoef te maken.

Aangezien ik nauwelijks nog Indonesisch geld overheb, kan ik Lanny niet direct betalen. Ze geeft aan dat dit haar niets uitmaakt, en dat ze vooral blij is dat ze me kan helpen. Ze zal me later in Kuala Lumpur wel contacten over de status.

Wat zijn sommige mensen toch goed hè?

Na haar 100 keer bedankt te hebben en meermaals aan te geven dat ik haar hoe dan ook wil terugbetalen, geef ik haar als bedankje in ieder geval nog wat ‘martabak manis’ en ‘martabak telor’, 2 lokale lekkernijen. Met een gemengd gevoel vertrek ik naar de hoofdstad van Maleisië.

 

Eenmaal in Kuala Lumpur

Diezelfde middag stuurt Lanny me een berichtje dat m’n rijbewijs al is verstuurd. Wel met een extra verzekering, anders zou het te lang duren. Dit is in ieder geval wat de man van Purwosari haar had verteld.

De totale prijs bleek liefst 400.500 rupiah, omgerekend 27 euro, voor lokale begrippen nogal veel. Dat is ook wat Lanny tegen me zegt. De factuur vormt echter het bewijs, en ach, mijn rijbewijs komt er in ieder geval aan.

Ik bedank Lanny dat ze het bedrag naar Purwosari heeft overgemaakt en dat ik haar wil terugbetalen. Nogmaals geeft ze aan dit graag voor me te doen en dat ze niet wil dat ik er iets voor terugdoe. “Don’t think too much, God will bless me and you deserved it.” Echt heel erg lief.

 

Een bizarre gebeurtenis

3 dagen later roept de receptioniste dat er een pakketje voor me is. Mijn rijbewijs! Maar wat zie ik op de factuur staan? 210.000 rupiah en dus helemaal niet de ruim 400.000 waar de man van Purwosari over sprak.

Had hij dan de factuur vervalst?

Nadat ik contact met Lanny opneem en zij daarop het postkantoor belt, blijkt dit inderdaad het geval te zijn. De totale prijs is 210.863 rupiah, niets meer en niets minder. Kijk deze foto maar eens:

Nu word ik echt boos. Behalve dat de man van Purwosari dus geen enkele verantwoordelijkheid neemt, licht hij ook nog deze lieve behulpzame vrouw op. Het moet toch niet gekker worden hè?

Lanny belt daarna naar Purwosari. De eigenaar zegt in eerste instantie zich van geen kwaad bewust te zijn. Later geeft hij min of meer toe fout te zitten door aan te geven haar te willen terugbetalen.

Met de nadruk op willen.

Want inmiddels, 1,5e week later, is er nog steeds niet betaald. Ik vind dit echt klote, zeker omdat Lanny haar nek voor me heeft uitgestoken. Purwosari Residence laat eens en te meer blijken dat alles bij hen om geld draait. Ik kan me er echt boos over maken.

Maar Lanny is een bijzonder positief mens.

Ze zei een paar dagen geleden nog tegen me: “if he refuses to pay before january 31th, he will get his own karma. After that it’s not my business anymore, but between he and my Lord.”

 

Wat heb ik hiervan geleerd?

Allereerst dat ik nooit meer mijn rijbewijs of bijvoorbeeld paspoort af ga geven als hier bij het inchecken om wordt gevraagd. Als er geen andere mogelijkheid is, dan ga ik wel ergens anders kijken.

Verder dat ik ook naar mezelf moet kijken. Ja, inderdaad, Purwosari Residence is in dit verhaal verre van leuk geweest, maar uiteindelijk ben ik zelf natuurlijk vergeten om bij het uitchecken naar mijn rijbewijs te vragen.

En misschien ook wel dat ik in geval van ziekte niet te veel medeleven van ho(s)telmedewerkers moet verwachten. Uiteindelijk draait het bij de eigenaren natuurlijk om geld verdienen. Niet iedereen zal even begaan zijn met jou als persoon. Al vond ik het in mijn geval toch wat apart, aangezien ik er in totaal al zo’n 20 dagen was verbleven.

Tot slot heb ik echt respect voor iemand als Lanny. De manier waarop zij in het leven staat en met tegenslagen omgaat, zoals ik hierboven heb beschreven, vind ik bijzonder. Ook de bereidwilligheid om anderen te helpen, ongeacht of zoiets nou wat kost of niet. Zo kan het dus ook.

Een meer algemeen iets is dat ik steeds meer merk dat als je positief denkt en dat ook uit kunt stralen, je vanzelf, vroeg of laat, positiviteit terugkrijgt. Dit klinkt misschien wat zweverig, maar wijsheid komt met de jaren hè 😉 ?