Bangkok na corona: een zichtbaar aangeslagen stad

We schrijven 1 november 2021, de dag waarop Thailand haar deuren weer opende voor toeristen. Nu, 10 maanden later, ben ik zelf 3 dagen in Bangkok geweest en het is duidelijk dat de stad in een fase van wederopbouw zitƒ. Ja, COVID-19 heeft ook hier duidelijk diepe sporen nagelaten.

Zoiets weet je van tevoren natuurlijk al wel een beetje, alleen als je het dan daadwerkelijk meemaakt is het toch echt een ander verhaal. Je voelt dan de jarenlange pijn die de mensen hebben gehad. De horeca, travel agencies, guesthouses, hostels en ga zo maar door.

Opnieuw beginnen

Wandel over het backpackersgedeelte bij Banglamphu en je ziet een gebied in opbouw. De sfeer van weleer is er zeker nog niet en de vele leegstaande panden zijn het levende bewijs dat corona enorme schade heeft aangericht. Zelfs het politiebureau op de hoek is in rook opgegaan. Het perceel is afgezet en er werken bouwvakkers aan het maken van een nieuwe fundering.

Khao San Road en Soi Rambuttri voelen op dit moment nogal gemoedelijk aan, toch wel een stukje anders dan eerst het geval was. Overdag dan hè, want in de late uurtjes is de beroemde backpackersstraat gewoon weer het gekkenhuis van weleer.

Eerlijk gezegd heeft het iets moois en triests tegelijk. Mooi vanwege het feit dat de locals hier eindelijk weer verder kunnen, en triest omdat velen hun bedrijf en bestaan kapot hebben zien gaan.

Ondanks dat de inreis-vereisten voor Thailand relatief beperkt zijn, is het er qua toerisme erg rustig. In die zin merk je gewoon dat de periode van COVID-19 behoorlijk wat sporen heeft nagelaten. Mensen vertrekken kennelijk nog niet massaal uit Europa naar het verre Azië.

En met de relatieve rust die er op dit moment is in Bangkok, voel je dat de ziel nog niet volledig teruggekeerd is. Het is een soort leegheid. Al verwacht ik wel een herstel. Gebeurtenissen zoals deze hebben nou eenmaal tijd nodig.

Khao San Road

Khao San Road overdag is de rust zelve. Je ziet er zelfs meer Thai dan buitenlanders, iets wat eerder compleet ondenkbaar was. En normaal gesproken kon je er amper 30 seconden rondlopen zonder benaderd te worden door iemand die je een kostuum, overhemd of iets in die trant probeerde aan te smeren.

Nu is alles anders, al ben ik wel een keer aangesproken door een pakkenverkoper die ik toevallig herkende van voor de corona-tijd. En hij mij ook, dus hij wist dat er weinig te halen viel haha.

’s Avonds gaat het er als gezegd wel weer helemaal los als vanouds. Al zou je dit kijkend naar de foto hierboven niet zo snel zeggen. Schijn bedriegt 😉 .

Verder worden veel bars en eetzaken op het moment gerenoveerd. Het Ibis Hotel, een straat verderop, is zelfs helemaal verdwenen. Niet dat ketens zoals deze partijen zijn om medelijden mee te hebben, maar toch.

Herkenbare taferelen

Het straatbeeld is behalve het ontbreken van massatoerisme verder niet heel veel veranderd of zo. Loop je in de ochtend over een druk gedeelte, dan zie je mensen die zich haasten naar hun werk, stalletjes met streetfood, mannen die zittend op de grond een krantje lezen, vrouwen die achter hun naaimachine bezig zijn spullen te repareren en diverse bedelaars en zwervers die op het keiharde beton liggen te slapen, vaak met een flesje bier en soms met een tukkende hond naast zich.

En over honden gesproken, die zie je regelmatig door de stad rennen. Misschien nog wel meer dan katten trouwens. Grote ratten waarvan je honger spontaan verdwijnt heb ik in tegenstelling tot vorige keer niet gezien.

Wat ik daarnaast meteen herkende waren de deels overdekte markten met plafonds gemaakt van nylondoeken, waar je als Westerling nauwelijks onderdoor kunt lopen. Op verschillende plaatsen heeft men emmers neergezet om regendruppels op te vangen en alles zo droog mogelijk te houden. Een voorbeeldje is de Thewarat Market, die vlakbij mijn guesthouse te vinden is. Bij het binnenlopen sluipt er direct een indringende vislucht je neus in. Behalve allerlei soorten vis, vlees, groenten en fruit verkopen ze er zelfs slangen.

Op de straat rijden roze en groene taxi’s, uiteraard de kleurrijke tuk-tuk’s en de stokoude rode bussen met zwarte uitlaatgassen die je continu doen verbazen. Nog verbazingwekkender, maar vrij standaard in een stad als Bangkok, zijn de scooters met een compleet gezin bestaande uit vijf mensen erop. Of scooters met een hond, die in de bak zit die aan het stuur gemonteerd zit.

De ogen van de taxi- en tuk-tuk-chauffeurs kijken je verwachtingsvol aan en regelmatig gaat het raampje van de taxi open met de vraag of je een taxi nodig hebt. Zeg je nee, dan wordt er meestal nog wel even doorgevraagd. De typische gang van zaken in Zuidoost-Azië zoals je misschien wel weet 🙂 .

De tuk-tuk’s -bekend vanwege de beruchte Bangkok-scam waarbij men je vertelt dat je voor een prikkie langs alle hoogtepunten gaat, terwijl je in feite in het gros van de gevallen wordt bedonderd- staan ook nog altijd op de hoek van Soi Rambuttri.

Ik meende zelfs een van de ventjes te herkennen, van zowel 11 als 3 jaar geleden. Toentertijd liep hij stelselmatig in een replica-shirt van Real Madrid, die had ‘ie nu alleen niet aan.

(Tijdelijk) gesloten

Tijdens mijn tweede dag ben ik voor het eerst naar de accommodatie gelopen waar ik voor de corona-periode regelmatig verbleef. New Siam 2. Een levendige plek met gehorige, basic-kamers, gedeelde badkamers en een gezellig overdekt terras. Middenin het altijd leuke Rambuttri. Echt zo’n spot voor allerlei soorten budget-reizigers weet je wel?

Enige nadeel zijn de niet al te fijne Thailand-deuren die ze er hebben. Je klikt aan de binnenkant op het knopje en vervolgens trek je de deur achter je dicht. BOEM is wat me er vooral van bijstaat. De hele nacht door. Dwars door je oordoppen heen.

Toen ik het steegje inliep met de tailor-shops, de lokale kapper en een obscuur wisselkantoortje zag ik een vervallen guesthouse. Het voelde er zelfs een beetje spookachtig aan, in zo’n slechte staat verkeerde het. De voormalige ingang was dichtgemaakt met doorgeroeste hekken en prikkeldraad, en enkel de luifel waarop ‘Newsiamguesthouse.com’ te lezen viel toonde dat hier ooit het guesthouse gezeten heeft waar ik meerdere keren ben geweest.

Pff… Ik werd er eerlijk gezegd best een beetje droevig van. Zo’n leuke plek. Pats boem, helemaal weg. Of misschien renovatie, het zou natuurlijk kunnen. Al lijkt de bovenstaande foto daar niet bepaald hoop op te geven als je het mij vraagt.

Een van mijn favoriete lokale eettentjes in de buurt van New Siam 2 was Tim Restaurant. En niet alleen van mij, het zat er namelijk altijd vol met toeristen. Zo’n zaak waarvan je zegt: het ziet er niet uit, maar de gerechten smaakten er super.

Waarschijnlijk voel je ‘m al aankomen: ook deze toko blijkt niet meer te bestaan. Niet zo vreemd overigens, want dit restaurant draaide volledig op toeristen.

Alleen ja, wanneer je dan aankomt en je verwacht dezelfde gezelligheid aan te treffen maar in plaats daarvan zie je een met tentdoek dichtgemaakte keet, en daarachter weggerotte stoelen, tafels en een vervallen kraampje dat jaren niet is gebruikt, dan denk je wel effe van: heftig zeg.

Hetzelfde geldt eigenlijk voor de rest van Soi Rambuttri: de streetfood-kraampjes en de stalletjes om fruitshakes en banana pancakes te kopen zijn nergens meer te bekennen. Ik hoop dat ze met de tijd zullen terugkeren. Ze geven de straat zo’n fijn sfeertje.

De storm overwonnen

Tegenover Tim Restaurant ligt Gecko Bar, een tent die het wél heeft overleefd. Het is een backpackersspot pur sang. Goed nieuws dus 🙂 . Een van de Cambodjaanse medewerkers herkende me zelfs en vroeg hoe het met me ging. Toch nog een stukje van het ‘oude’ Bangkok dus.

Voorheen ging ik hier vrijwel iedere ochtend heen om te genieten van een komt yoghurt met muesli en vers fruit. Deze ochtend deed ik lekker hetzelfde. Het geluid op de achtergrond van de insecten waarvan ik de naam nog altijd niet weet -volgens mij zijn het een soort krekels- deed me weer even dat typische Bangkok-gevoel geven. De prijzen heeft men trouwens wel flink omhoog gegooid als ik het over relatieve termen heb, al kan je ze dit natuurlijk niet kwalijk nemen.

Verder was ik blij om te zien dat ook het leuke zaakje Madame Musur de storm heeft weten te overwinnen. Dit is echt een icoon in Soi Rambuttri met Bali-achtige vibes. Een heerlijke plek om te ontbijten, te genieten van een ijskoude espresso of om een lekkere fruitshake te drinken.

In datzelfde Madame Musur kwam ik een dag later overigens Marius tegen, een Noorse gast die ik 4 jaar geleden in Kuala Lumpur bij een eettentje in Chinatown leerde kennen. Grappig dat je bepaalde personen op een of andere manier vaker tegenkomt in je leven, en met reizigers lijkt dit extra vaak te gebeuren of zo.

Ook de boekenwinkel die er 11 jaar geleden al zat, is er nog steeds. Een boekenwinkel die in Nederland totaal illegaal zou zijn, aangezien er voornamelijk kopieën worden verkocht. In Bangkok kan het allemaal.

Streetfood, fruitshakes en kokosnoten

Streetfood, fruitshakes en kokosnoten zijn gelukkig nog op nagenoeg iedere hoek van de straat te krijgen. Mijn favoriete fruishake-spot op Soi Rambuttri tegenover Sawasdee House is er echter niet meer. Aan het begin van Soi Rambuttri, het gedeelte wat paralel loopt aan Khao San Road, was de fruitshake-verkoper van voor corona verrassend genoeg nog wel aanwezig.

Op de weg terug naar mijn guesthouse ben ik eventjes gestopt bij een kleine pick-up gevuld met kokosnoten. De verkoper zei: “From Hanoi“, wijzend naar de groene steenvruchten. Na slechts 25 baht te hoeven betalen bedankte ik de vriendelijke man en sipte ik het zoete natuurdrankje in alle rust op. Het is een van de lekkerste smaken die ik ken. Zulke kleine dingen kunnen je zo’n fijn gevoel geven hè?

Tijdens de wandeling kwam het missende gevoel van het oude Bangkok naar boven, maar tegelijkertijd een positief gevoel van dat alles langzaam aan het herstellen is.

De komst van meer toeristen zal hier echt wel voor gaan zorgen, daar ben ik van overtuigd.