In dit persoonlijke verhaal deel ik m’n ervaringen met je die ik heb opgedaan in de omgeving van het dorpje El Nido, op het schitterende eiland Palawan. Om te beginnen een fragmentje uit mijn dagboekje:
Ik keek op de brandstofmeter van de scooter en realiseerde me dat we niet ver meer konden rijden. De benzine van ons voertuigje was bijna op en er stonden geen tankstations in de buurt. We waren immers in de afgelegen gebieden van El Nido in de Filipijnen beland. Samen met 3 anderen (en in totaal 2 scooters), kwamen we terug van wat een onvergetelijke dag was.
Toevallig kwamen we langs enkele locals die thuis nog wel een aantal jerrycans met brandstof voor ons hadden staan. Ze hielpen ons verder. Ik dacht letterlijk: “Ik had deze dag op geen andere manier door willen brengen,” wat een bijzondere ervaringen waren dit.
Het gevoel dat vaak terugkomt als ik op reis ben, is dat ik in gebieden wil komen waar geen andere toeristen zijn. Daar waar het nog onontgonnen is. Plekken waar je in contact kunt komen met de echte, authentieke locals. El Nido bleek daar de perfecte plaats voor.
Want, El Nido is meer dan alleen de bekende kalkstenen rotsen en de tropische omliggende eilandjes. Niet dat wij dat wisten hoor, we kwamen er per toeval achter.
Ik en 3 reisvrienden besloten om in het dorpje een scooter te huren om erop uit te trekken. We wilden sowieso een waterval gaan bekijken en lieten de rest wat we gingen doen gewoon op ons afkomen.
Een trekking naar de Nagkalit-Kalit Falls
Zoals gezegd, zouden we eerst naar een waterval gaan, om precies te zijn de Nagkalit-Kalit Falls. Na ongeveer 20 minuutjes kwamen we via de groene rijstvelden bij de ingang waar enkele locals zaten. Eén van hen werd onze gids, zo bleek al snel.
Om bij de waterval te komen, is een flinke wandeling van zo’n 45 minuten door de natuur vereist. Je komt langs palmbomen, jungle en mooie rijstvelden. De tocht is niet altijd even eenvoudig, in ons geval dan. Het was namelijk nogal glad door de riviertjes waar we doorheen moesten zien te lopen, 7 in totaal. Onderweg kwamen we trouwens nog verschillende waterbuffels tegen. Het voelde een beetje alsof we into the wild gingen, maar dit was precies wat we zochten.
Oh, een tip. Vanwege de riviertjes en waterstromingen, is het aan re raden om geen schoenen te dragen. Tenzij je heel de dag natte voeten wilt hebben. Sandalen zijn misschien nog wel de beste optie, deze had ik zelf alleen niet. Simpele slippers en water bleken geen hele goede combi, ze gleden constant van m’n voeten af.
Op het eind is er nog een klim op de, in ons geval, wat modderige rotsblokken.
En dan…
Dan is er dat magische geluid van het water dat naar beneden klettert. Bestemming bereikt!
Eenmaal bij de waterval, konden we even een lekkere duik nemen om wat te verkoelen. Zelf koos ik ervoor om te zitten op een van de rotsen en wat te eten aangezien ik geen zin had in een natte boxershort en het water erg koud was. Na wat gerelaxt te hebben, liepen we vervolgens met onze gids terug naar het beginpunt.
Nu is dit niet de meest spectaculaire waterval die ik me herinner hoor, maar het is bijzonder om te zien dat er dit soort mooie bezienswaardigheden verborgen zitten in de natuur. Het voelde bovendien als een soort beloning voor de inspanning die wel gedaan hadden, het is weer eens wat anders dan die watervallen waar je eenvoudig kunt komen.
We vervolgde ons avontuur op de scooter. Waarheen, dat wist niemand.
Een onverwachts bezoek
Onverwachts kwamen we in een lokale gemeenschap terecht waar we terug in de tijd leken te gaan.
Denk aan zelfgemaakte houten huisjes met daken van riet, mannen die aan het vissen waren voor het avondeten en kinderen die met grote fietswielen speelden. Hier en daar liepen er ook nog dieren rond zoals kleine varkentjes en waterbuffels. Verder was er een soort dorpswinkeltje, eerder een kraampje waar je alleen het broodnodige kon kopen.
Deze authentieke plek ligt op ongeveer een uurtje rijden van het toeristische centrum van El Nido. Ondanks dat het relatief dichtbij is, waan je je hier in een hele andere wereld. We waren letterlijk in de middle of nowhere beland, per toeval omdat we een teken van leven zagen door de vele vissersboten die op het strand lagen. Daar spraken we met een visser met enkele kinderen, zoals op de volgende foto te zien is:
Aangekomen in het dorpje dat we via het verlaten strandje bereikten, werden we met open armen ontvangen door de bewoners. Ze bleken nogal nieuwsgierig wat we kwamen doen, niet zo vreemd aangezien er waarschijnlijk nooit een toerist te bekennen is.
We probeerden te communiceren, maar waar ze in El Nido-town supergoed Engels spreken, was dat hier helemaal niet zo. Ach, met gebarentaal, knikken en dergelijke, kun je ook een hoop bereiken. Eén ding was in ieder geval zeker: de mensen lachten hier allemaal. Dat is iets dat me echt is bijgebleven.
Toen we wat langer bij de volwassen locals bleven staan, zag je de gezichten van kleine kinderen verschijnen door de open ramen in de zelfgemaakte woningen. Telkens als je keek, verdwenen de gezichtjes plotseling, verlegenheid denk ik.
Om de kids wat uit hun spanning te halen en te laten zien dat wij ook maar hele normale mensen waren, besloten we om met ze te gaan spelen. Zo rolden we de grote banden over en weer en speelden we samen voetbal, dit vonden ze erg leuk. Tot slot maakten we nog verschillende foto’s.
Het begon al wat te schemeren, dus leek het ons verstandig om terug te gaan naar onze scooters en huiswaarts te keren. Toen we het dorpje verlieten en iedereen bedankten voor de leuke middag, liepen de kinderen achter ons aan, op gepaste afstand dat wel. Verlegen als ze waren 🙂 .
Nu komt misschien wel het mooiste moment.
Telkens als wij omkeken, deden ze alsof ze ons niet hadden gezien, superschattig. Uiteindelijk zijn wij op hen afgelopen en maakten we duidelijk dat we echt moesten gaan. Best lastig, aangezien we zagen dat ons bezoekje hen goed had gedaan en dat ze duidelijk wilden dat we bleven.
Maar goed, het was tijd om te vertrekken.
Het was erg speciaal om te ervaren hoe deze blije mensen hun geluk op ons wisten over te brengen. We vertrokken met een big smile naar huis.
Ik citeer uit mijn dagboekje:
“Wat een lieve, pure en oprechte mensen hebben we vandaag ontmoet, onvergetelijk!”
De weg terug
We kwamen nog bij een mooi uitkijkpunt uit waar we zicht hadden op een strand en getuige waren van deze zonsondergang:
Maar goed, het ondergaan van de zon betekent tegelijkertijd dat het donker wordt. Niet echt ideaal als je de weg nauwelijks kent en er allerlei insecten beginnen te ontwaken.
We reden verder.
Nu kom ik op het punt waar dit artikel begon: we kwamen zonder brandstof te staan en moesten naar andere mogelijkheden zoeken.
Maar goed, echt veel opties hadden we natuurlijk niet.
Gelukkig werden we geholpen door locals, die langs de weg woonden en benzine voorradig hadden.
Ondanks onderweg nog vele vliegjes (en weet ik veel wat nog meer) in onze ogen en mond gehad te hebben (de helmkleppen waren kapot), kwamen we voldaan terug in El Nido City. We hadden het gevoel echt even helemaal weggeweest te zijn.
Helaas werd ik ernstig ziek, dat was dan weer minder. Maar goed, deze dag zat vol onvergetelijke ervaringen, dat is duidelijk.
Tot slot…
Zo’n dag als deze, zijn precies de dagen die ik leuk vind om mee te maken. Op deze manier zie je van dichtbij hoe de lokale bevolking leeft, zonder dat daarbij invloeden van toerisme bij aanwezig zijn. Je komt echt met ze in ‘contact’, hoe vreemd dat misschien ook klinkt aangezien je de taal niet spreekt.
Behalve deze lieve locals, hebben we prachtige landschappen gezien en verschillende stranden waar niemand te bekennen was. Het leek wel of we een week weg waren geweest voor m’n gevoel.
Dat de mensen die we hebben ontmoet zo puur en gelukkig zijn, zette me aan het denken. Het bewijst voor mij eens te meer dat er helemaal niet veel nodig is om goed in je vel te zitten, niet veel materieel bezit in ieder geval. Hoe anders is het in onze maatschappij waarin we verwend zijn met van alles en nog wat, maar waar écht geluk nogal eens achterwege blijft?
Ik zou zeggen: huur een scooter in El Nido en ga er net als wij op uit. Zo kom je vanzelf bij leuke plekjes uit waar nauwelijks iemand weet van heeft. Als je wilt uitkomen waar wij zijn geweest, rijd dan richting Nacpan Beach en verder.
Wat zijn jouw ervaring met backpacken buiten de geijkte paden?
