Als thuis niet meer thuis is

Ik ben nu een dikke week terug in Nederland en de overgang van Zuidoost-Azië naar hier is erg groot. Misschien wel te groot.

Vorige keer toen ik terugkwam na 9 maanden gereisd te hebben was dat ook zeker wennen, alleen toen had ik net m’n studie afgerond en kwam ik terug om het werkende leven in te stappen. Ik past mezelf als het ware aan aan het geldende systeem.

Deze keer, na bijna 3 jaar van huis te zijn geweest, voelt het toch echt anders. Ik ga geen baan zoeken, omdat ik voor een andere weg gekozen heb. Mijn ‘werkleven’ bestaat uit reizen, bloggen en boeken schrijven. En nu ik van het reizen een korte pauze heb genomen en in Nederland ben, voel ik me vervreemd. Alsof ik hier niet meer pas.

De woonwijken, de netheid op de straten, de weinige mensen buiten, de stress en gehaastheid als je op een station staat, de nieuwsonderwerpen die voor mij grotendeels over onzinnige dingen gaan.

Ik voel er weinig meer bij.

Disconnectie.

Het is misschien een cliché, maar na een paar dagen voelde alles alweer als vanouds. Persoonlijk heb ik echter het idee behoorlijk veranderd te zijn. Sowieso sinds m’n eerste reis al trouwens.

Vroeger was ik een merkfreak, nu boeit kleding me nauwelijks nog. Vroeger hield ik van mooie auto’s, nu zie ik een auto meer als iets praktisch. Vroeger ging ik uit om te zuipen, nu drink ik net zo lief een kokosnoot. Vroeger vond ik aanzien en succes belangrijk, nu helemaal niet meer. Vroeger hield ik van geluiden, tegenwoordig van stiltes.

En zo zijn er nog zoveel dingen…

Bij mensen om me heen zie ik die verandering niet zo sterk. En daar is niets mis mee, maar het zorgt wel voor een zekere afstand. De interesses zijn anders.

Zolang gereisd, zoveel te vertellen. Maar ik heb geen zin om continu over mezelf te praten en bovendien is het lastig om iets te delen met mensen als ze zelf een heel ander leven leiden. Ik hoor mezelf steeds opnieuw dingen zeggen over bijvoorbeeld Indonesië, terwijl ik dan niet echt het gevoel heb dat er nog wordt geluisterd. Het is mijn eigen wereld waar iedereen hier ver vanaf staat.

Je kunt niet levelen. En wat is een gesprek als je niet op een lijn zit?

Juist dit levelen is met mensen op reis vaak een stuk makkelijker. Ze hebben namelijk soortgelijke dingen meegemaakt.

Een ander lastig dingetje is dat ik nu niet even snel op de scooter spring om een waterval te bekijken of de bergen in te gaan. Dit zijn uitstapjes waar ik normaal zo happy van word. Nieuwe mensen ontmoeten is nu ook een stuk lastiger. Verder is er nog het binnen zitten, aangezien het buiten te koud is. Het buitenleven is zoveel fijner en gezelliger.

Tja, ik ben niet meer on the road en dat is gewoonweg wennen.

Ik loop er overigens nog wel zo bij; in korte broek, een slobbershirt en op slippers. Volgens de norm misschien not done – maar ja, boeiend?

Nu weet ik ook dat ik binnenkort terug zal vliegen naar Bali, alleen op sommige momenten vraag ik me sterk af wat ik hier eigenlijk kom doen. Ja tuurlijk, alle belangrijke mensen uit m’n leven weer zien, wat superfijn is. Alleen daarna gaat iedereen door met z’n ding en zit ik op een plek die niet (meer) als thuis voelt.

Begrijp me niet verkeerd, Nederland heeft absoluut z’n mooie kanten: prachtige bossen, bomen vol bloesem, velden met schapen, pindakaas, kaas, drop, stroopwafels, lekker brood, puree met draadjesvlees, goede wifi :D, water uit de kraan, gemak, korte afstanden en zo kan ik nog wel even doorgaan.

En reizen is lang niet altijd hosanna. Zo heb ik ondervonden dat continu onderweg zijn energie vreet en de behoefte aan een basis menselijk is. Die basis kan overal ter wereld liggen, als je maar iets voor jezelf hebt én de omgeving bij je past. Ubud is zo’n plek voor mij.

Maar een ding weet ik zeker: te lang in Nederland blijven is niets voor mij. Ik weet namelijk ook hoe anders het allemaal kan zijn. Mijn manier van leven past hier gewoon niet. Nu niet in ieder geval.