Het was een local die me aan had geraden om naar Alishan te gaan en daar de zonsopkomst te bekijken. En zijn tips van locals juist vaak niet de beste?
Precies, vandaar dat ik na m’n bezoek aan Tainan richting Alishan ben gereisd. Een vrij lange trip trouwens, en de dag erna moest ik alweer om 3.30 uur opstaan. Wel zeg ik je meteen dat het de moeite allemaal waard is geweest.
De Alishan Recreational Forest Area -ook bekend als de Alishan National Scenic Area-, ligt verstopt in de hooglanden van Taiwan. Dit reservaat is een gigantisch en bovenal mystiek bos waar je getrakteerd wordt op machtige bergtoppen, groene valleien en gekleurde bomen die aan Japan doen denken. En met een beetje geluk sta je op een geven moment boven een ware zee aan wolken. Het is natuur maar dan op een ander level.
In dit artikel vertel ik je meer over m’n ervaringen, geef ik tips en zal ik je laten zien waarom deze plek zo speciaal is.
Van Tainan naar Alishan: een hele expeditie
Om van Tainan (of van welke plek dan ook) naar Alishan te komen, moet je eerst een trein nemen naar Chiayi. Chiayi is namelijk de plaats vanwaar de bussen richting Alishan vertrekken.
Toen ik na een dik uur aankwam op het station van Chiayi, dacht ik meteen een bus te kunnen pakken. Die ging echter pas 1,5 uur later. Dit bood me in ieder geval de mogelijkheid om wat te gaan eten.
Eenmaal in de bus, reden we al snel op behoorlijke hoogte, met schitterende uitzichten tot gevolg. De B&B die ik had geboekt, lag kennelijk op 30 kilometer van het nationale park. Om precies te zijn in Zhuqi. En met de kronkelweggetjes door de bergen is dat al snel een uur rijden. Wil je op loopafstand van het nationale park zitten, dan betaal je de hoofdprijs. En accommodaties zijn in deze regio sowieso al een stuk prijziger dan in de rest van Taiwan. Mijn kamer, weinig bijzonders, kostte bijvoorbeeld 58 euro(!) per nacht.
Ik had het geluk dat een Taiwanese uit de bus Engels sprak, waardoor ze begreep wat ik aan haar vroeg. Ik vroeg haar of ze de eigenaar van mijn B&B kon bellen, met de vraag bij welke bushalte ik eruit moest.
Even later werd ik daar door de hoteleigenaar opgehaald. Snel nog even wat snacks in de Seven Eleven (die zie je ook overal hè?) gehaald, aangezien ik vermoedelijk in de middle of nowhere zou slapen. Dit bleek inderdaad zo te zijn.
De B&B lag middenin de theevelden, hoog in de bergen. Je raadt daarom al wat ik te drinken kreeg aangeboden. Thee inderdaad. En die had ik nodig ook, want man, wat was het er koud zeg.
Na een pittig reisje van in totaal 4,5 uur en een paar theetjes later, was ik eindelijk aangekomen op de plaats waar ik zo naar uitkeek: een warm bed.
Een kort nachtje
Hét hoogtepunt van Alishan is het bekijken van de zonsopkomst vanaf het platform bij Zhusan. Dit betekent dus dat je vroeg uit de veren moet, in mijn geval om half vier. Lastig, al heb ik het gered.
Zo’n 25 minuten later kwam het taxibusje aanrijden wat de guesthouse-eigenaar die avond ervoor had geregeld. De chauffeur leek een behoorlijk ochtendhumeur te hebben en gedroeg zich behoorlijk apart. Maar ach, geef ‘m is ongelijk?
Alleen, behalve dit ochtendhumeur, reed hij ook als een wilde. De zigzagwegen werden bereden alsof we ons op een racecircuit bevonden, al relativeerde ik het vrij snel door tegen mezelf te zeggen dat deze man zulke ritjes vast vaker deed en het voor hem daarom slechts een routineklus betrof.
Ik en nog twee andere toeristen werden afgezet voor het Alishan Station. Het is de plaats waar je op de trein stapt om naar het Zhushan Sunrise Observation Deck te komen. Ik zag enorm veel toeristen, waarvan het gros Chinees oogde. Sommige mensen waren staand aan het slapen, iets wat ik op dat moment ook graag had gedaan. Ik heb jammer genoeg niet de gave om dit daadwerkelijk te doen.
Een volgepakte trein
Het wachten leek eeuwen te duren, ondanks dat het in werkelijkheid slechts om een half uur ging. De kou en immense moeheid vertekenden de realiteit nogal. Toen de trein eindelijk aan kwam gereden, voelde ik me opgelucht. Echter, ik stond ergens achteraan een van de rijen en vroeg me af of ik een zitplaats zou kunnen bemachtigen.
Redelijk onverwachts bleek er een plekje over te zijn. De trein begon te rijden en onderweg stopten we een keer om meer mensen aan boord te laten. Er kon nu echt niemand meer bij. Nagenoeg iedereen om me heen had z’n ogen inmiddels gesloten en ik deed hetzelfde.
Na een minuut of 25 waren we bij Zhushan Station, daar waar je de zonsopkomst vanaf een uitgestrekt platform kunt bekijken. Strompelend, maar vol verwachting, verliet ik de trein.
De zonsopkomst met bamboesoep
Het werd meteen duidelijk dat Zhushan een supertoeristische plek is. Wat een drukte. Behalve de hordes toeristen, zie je er tevens veel stalletjes waar je eten kunt kopen om jezelf op te warmen. Gezien de kou is dit iets waar je blij van wordt.
Ik bekeek wat er zoal verkocht werd en m’n oog viel op de bamboesoep. Loeiheet, lekker zout en precies datgene waar m’n lichaam om vroeg. Erna voelde ik me direct een stuk beter.
Het hele deck stond vol met mensen, waarbij de meest luxe camera’s en statieven tevoorschijn werden getoverd. De zon begon te rijzen en de donkerte veranderde langzaam in een prachtig berglandschap.
Soms zie je hier trouwens een wolkenzee, een van de vijf natuurwonderen van Alishan. Vandaag was dit helaas niet het geval.
De stilte die bij zo’n setting past werd bruut verstoord door een gids die allerlei sensationele verhalen vertelde in een oorverdovend volume. De Aziaten eromheen keken echter vol belangstelling toe en waren aan het lachen. Cultuurverschil?
Iedereen gaat weg, maar…
Rond zeven uur stroomde het platform leeg, het hoogtepunt van de dag was immers geweest, en je kunt je daarna weer met de trein laten afzetten bij Alishan Station. Ik nam een spontaan besluit om nog wat rond te gaan lopen, ook omdat ik me -door de soep en het daglicht- verrassend opgewekt voelde.
Over verrassingen gesproken, het kleine stukje wat ik vanaf het viewdeck had gewandeld leidde tot een omgeving die me in een soort droom deed wanen. In bloei staande bomen met bijzondere felrode blaadjes, daartussendoor een houten pad naar een naar een onbekend eindpunt, diverse uitkijkpunten en bijna geen mensen. Dit was voor mij eerlijk gezegd een specialere ervaring dan het zonsopkomst-moment.
Toen ik terugliep naar het station, bedacht ik me dat het lastig zou worden om de laatste trein te halen. Of eigenlijk had ik simpelweg weinig zin om in zo’n overvol ding te zitten. Daarom heb ik de hele weg naar beneden lopend afgelegd. Zie het als een boswandeling in de vroege ochtend. En wat voor een wandeling, soms was het net een sprookjesbos zo mooi.
Een welkome verrassing
Terug bij de ingang, kwam er een vrouw rennend op me af met de vraag of ik naar het treinstation van Chiayi wilde gaan. Ze had namelijk een minivan, en vergeleken met de veel tragere publieke bus zou dit ruim een uur schelen. De prijs lag misschien 2 euro hoger en het leek me al met al een prima deal.
Ik had nog even snel een ijskoffietje gescoord bij de Seven Eleven (ja zelfs hoog in de bergen zie je ‘m) en ben daarna in de Volkswagen Transporter gestapt. Toevallig zaten daar de twee meisjes in waarbij ik diezelfde ochtend in de bus naar het nationale park zat.
Aangekomen op het station voelde ik me zo intens vermoeid, dat ik besloot om in Chiayi te blijven om mezelf terug te trekken in een hotelkamer. Op een of andere manier voelde het alsof ik dagen op avontuur was geweest. Echt tijdsbesef had ik niet meer. Het perfecte moment om energie bij te tanken dus. De dag erna reisde ik terug naar Tapei. De stad waar mijn avontuur door Taiwan begon en eindigde.
Andere bezienswaardigheden in de Alishan Recreational Forest Area
Ikzelf ben alleen ’s ochtends in het nationale park geweest, maar sommige bezoekers verblijven er meerdere dagen. Je hebt diverse trails om af te leggen, waardoor je makkelijk uren door de bossen kunt struinen. Kom je in de maanden maart en april dan is de kans bovendien groot dat de bomen helemaal roze kleuren. Het is dan namelijk Cherry Blossom Season.
Behalve de zonsopkomst, kun je op de zonsondergang gaan bekijken. Een goede spot hiervoor is de Ciyun-tempel. Drie andere trekpleisters zijn de Alishan Sacred Tree, de Shoujhen-tempel en de Alishan Sister Points. Echter, eerlijk gezegd vind ik de hoogtepunten van dit immense gebied niet zozeer de bezienswaardigheden, maar juist de indrukwekkende natuur die je er ziet.
Kosten voor een bezoek aan Alishan
Benieuwd wat een bezoek aan Alishan ongeveer kost? Dit waren mijn uitgaven:
- Een nachtje slapen in het Cuiti B&B: 58 euro.
- De bus van Chiayi naar Alishan: 160 TWD tot 200 TWD (maximaal 5,70 euro) afhankelijk waar je uitstapt. Ik betaalde 158 TWD (4,50 euro) en stapte uit in Fenchihu.
- Een taxibusje van m’n B&B naar het nationale park: 400 TWD (11,45 euro) per persoon.
- De entree tot het nationale park: 300 TWD (8,55 euro). Als student betaal je de helft.
- De trein van Alishan Station naar Zhushan Station: 150 TWD (4,30 euro) voor een enkele rit.
- Een minibus van het nationale park naar Chiayi Station: 250 TWD (7,15 euro).
Tips voor een bezoek aan Alishan
- Het goedkoopste hotel dat ik via Booking.com kan vinden, is 34 euro per nacht en ligt in Fenchihu. Vanaf daar is het nog een uur rijden naar Alishan. Gemiddeld moet je toch al snel denken aan 50 euro per overnachting. Wil je minder betalen, dan kun je ook in Chiayi slapen en daar ’s ochtends een (mini)bus pakken naar Alishan. Ik raad je dit alleen niet aan, want de zonsopkomst zien wordt dan een lastig verhaal.
- Vanaf Chiayi rijden er meerdere bussen richting Alishan. In het station is een informatiepunt waar je na kunt vragen welke dit zijn en op welke tijdstippen ze rijden. Naar Alishan ben je zo’n 2,5 uur onderweg, de reistijd naar Fenchihu is een uur minder.
- Vanuit Chiayi kun je ook de Alishan Forest Railway Train nemen. Het is een scenic ride waarbij je na bijna 2,5 uur uitstapt in Fenchihu. Het verdere gedeelte naar Alishan is jaren geleden door een tyfoon verwoest. Tickets zijn snel uitverkocht, waardoor tijdig reserveren wordt aanbevolen. Dit kan via deze website.
- In Alishan is het vele malen kouder dan je gewend bent. Het kan zomaar 5 graden of gevoelsmatig nog frisser worden, voordat de zon is opgekomen. Ik had genoeg aan een hardlooplegging, een sweater en warme sportsokken. Verder liep ik op hardloopschoenen en had ik water en snacks bij me.
- Rondom Alishan, bijvoorbeeld in het bergdorpje Fenchihu, vind je indrukwekkende theeplantages om doorheen te hiken.
