Abel Tasman National Park… Ik ben er op een vroege morgen vanuit het Nelson Lakes National Park heengereden.
Ik neem je even mee naar dat precieze moment:
De nevelflarden lossen langzaam op als ik de sleutel een kwartslag draai en de dieselmotor van mijn Honda-station begint te knorren.
Ik ben niet ver meer van Wharariki Beach, waar ik de afgelegen camping ga bezoeken om de voetsporen van Break Free’s Ken Boogers te volgen. En om zijn herdenkingsmonument te zien en eventueel schoon te maken. Dit wil zijn moeder graag, vertelde ze me, nadat ik op een wonderbaarlijke manier met haar in contact kwam. Die uitzending over hem heeft me zo geraakt hè. Het moet bijzonder worden, voel ik aan elke vezel in mijn lijf.
Maar eerst wacht het Abel Tasman National Park. Een immens natuurgebied, waar honderden jaren geleden onze Hollandse vriend Abel Tasman met een boot kwam aandrijven. Ik verheug me op een nieuw avontuur in de wildernis!
Het Abel Tasman National Park wordt door velen omschreven als een van de typische dingen die je gezien moet hebben tijdens je trip door Nieuw-Zeeland. Je kunt er onder andere hiken, kajakken, zeehonden spotten, kamperen in de wildernis of lekker luieren op een van de stranden.
Weet je trouwens dat de ontdekkingsreiziger Abel Tasman een Nederlander was? Hij ontdekte dit mooie gebied in 1642 per toeval. Echter, pas in 1942 werd het natuurpark daadwerkelijk naar hem vernoemd.
In dit artikel deel ik mijn ervaringen in het Abel Tasman National Park met je. Ook geef ik je diverse tips die je van pas komen als jij eveneens het plan hebt om een hike door dit uitgestrekte natuurpark te maken.
Over Abel Tasman National Park
In het noordwesten van het Zuidereiland ligt het beroemde Abel Tasman National Park, in 1642 ontdekt door de gelijknamige Nederlandse ontdekkingsreiziger en (pas) in 1942 als zodanig benoemd.
Bekende plaatsjes in de buurt zijn Marahau en Kaiteriteri in het zuiden, aan de noordelijke kant is de Golden Bay op gepaste afstand te vinden.
Abel Tasman National Park wordt dagelijks door vele enthousiastelingen bezocht om te hiken, kajakken en eventueel te snorkelen. Kenmerkend zijn de talloze goudgele stranden, de dichte bebossing en verborgen kabbelende beekjes.
Hoe groot is Abel Tasman National Park? Om en nabij de 225 km², da’s groter dan een stad als Amsterdam. Desalniettemin is het het kleinste nationale park van Nieuw-Zeeland.
Welke route heb ik gelopen?
Ik heb de route van Bark Bay naar Marahau gelopen, een hike van zo’n 25 kilometer die in een normaal tempo 7 tot 8 uur duurt. Merk op dat je in dit geval niet start bij de ingang (in Marahau) maar de route in omgekeerde richting aflegt. Het is wat de meeste wandelaars doen.
Overigens ben ik begonnen in Mapu, waar ik de boot pakte naar Bark Bay. Een aanrader, want onderweg stop je bij diverse bezienswaardigheden zoals Split Apple Rock en Adele Island om zeehonden te spotten. Echter, de watertaxi vertrekt helaas niet meer vanuit Mapu. Je zult op moeten stappen in Marahau of Kaiteriteri.
Hiken in Abel Tasman National Park: mijn ervaringen
In dit gedeelte vertel ik je over de hike die ik door het Abel Tasman National Park heb gedaan.
Vertrekken in Mapua
Mijn dag begon in Mapua, vanwaar ik om 9 uur in de ochtend richting het Abel Tasman National vertrok. Ik had een taxiboot geboekt die me af zou zetten bij Bark Bay, een strand op ongeveer 25 kilometer van de ingang.
We werden met een traktor naar het vertrekpunt gereden, waar we al zittend in de boot in de Tasmanzee werden gegleden. De eerste stop die we maakten was bij de ‘Split Apple Rock’. Een bijzondere rots in de vorm van een door midden gehakte appel.
Als je het gesteente ziet, zou je haast zweren dat het om een kunstwerk gaat. Dit is het eigenlijk ook wel, maar dan gecreëerd door de natuur in plaats van door een of andere creatieve geest.
Kort daarna bereikten we Adele Island om zeehonden te spotten. Een bijzondere ervaring, het is zoiets wat me intens gelukkig doet voelen. Het lijken soms net blije kinderen. Liggend op hun buik en vervolgens draaiend naar hun rug. Of ze springen als dolfijnen uit het water.
De start van de hike
Om kwart over elf naderden we Bark Bay, een schitterend strand. Een van de mooiere die ik deze dag zou zien. Helaas begon het behoorlijk bewolkt te worden en zelfs licht te regenen. Maar goed, het was nou eenmaal herfst hè.
Ik had me trouwens voorgenomen om een gedeelte rennend af te leggen, aangezien er wandelend liefst 7 tot 8 uur voor deze trip staat. Da’s persoonlijk iets te lang voor mij. Door het behoorlijke tempo kreeg ik het al snel snikheet. Ik verruilde mijn hardlooplegging dan ook voor een korte broek en m’n sweater voor een T-shirt.
Toen ik Bark Bay verliet, zag ik schuin voor me een schitterend baaitje liggen met fascinerend groen water. Het bordje wees uit dat het om Medlands Beach ging.
Op een geven moment belandde ik bij een brug waarvan het me niet duidelijk was of ik erover heen moest lopen. Dit omdat het pad leek verder te gaan.
Gelukkig hielp Maps.me me uit de brand en het bleek dat ik via de hangbrug en de ondergelegen Falls River zou moeten gaan, om verder te kunnen komen. Ik voelde daarbij iets van angst, maar ik had geen keus. Sneller dan verwacht had ik deze horde genomen, die me naar een mysterieus pad door het bos voerde.
Aangekomen bij Torrent Bay
Het was kwart voor een toen ik aankwam bij Torrent Bay, ik zag op een bordje dat het nog 14,5e kilometer lopen was naar Marahau, daar waar de ingang is. Da’s overigens eveneens de baai met allerlei karakteristieke (vakantie)huisjes rondom. Torrent Bay zelf lag er niet zo mooi bij, aangezien het water zich tientallen meters had teruggetrokken.
Eerder vertelde de taxiboot-bestuurder dat enkele van de eigenaren zich hier per helikopter laten afzetten. Mij lijkt dit wat aangedikt, maar het zijn zonder twijfel rijkelui die rond Torrent Bay wonen.
Ik besloot om niet het hoofdpad te volgen, en maakte een uitstapje richting de Cleopatra’s Pool, iets wat op Google door menig hiker werd aangeraden. En inderdaad, wat een mooie spot, verborgen in de jungle.
Zwemmen zat er alleen niet in, het water was simpelweg ijs- en ijskoud. Drie meisjes besloten anders, tot verbazing van mij en alle andere aanwezigen.
Het prachtige Anchorage Bay
De tocht ging door in de richting van Anchorage Bay, al was het onduidelijk welke weg te bewandelen. Ik kon namelijk rechtdoor gaan, of naar beneden. Mijn voorkeur ging uit naar het laatste, omdat dit gedeelte langs de kust loopt en daarmee voor de nodige afwisseling zou zorgen.
Alleen stond er op het bordje geen Marahau aangegeven voor die optie, mijn ultieme doel van deze trektocht. Na kort overlegd te hebben met een Spanjaard die ik eerder bij de Cleopatra’s Pool had ontmoet én een vlugge blik geworpen te hebben op mijn navigatie, kwamen we tot de conclusie dat ook de kustroute naar Marahau leidt. We kozen er daarom beide voor om die kant op te gaan, al wachtte hij op twee wandelmaatjes van ‘m.
En zo kwam ik uit op het mooie Anchorage Bay, waar ik na even zoeken de weg vond die naar Marahau loopt. Weer terug de oerbossen in en nog 12,4 kilometer te gaan.
Opeens kreeg ik zwarte vlekjes voor mijn ogen. Suikertekort misschien? Gelukkig had ik twee appels bij me om mijn suikerlevel omhoog te krikken. En inderdaad, de vlekjes verdwenen, al duurde dit eventjes.
Onderweg kwam ik nog langs Stilwell Bay en Coquille Bay. Maar het meest opvallende was eerlijk gezegd een Duits meisje dat met luide muziek door het woud strompelde, en de serene natuur onderdompelde in herrie. Ik had immers al zoveel strand gezien vandaag.
De finish
Nadat ik begon met gapen was er geen houden meer aan. Ik snakte naar het einde. Samen met het uitstapje naar Cleopatra’s Pool had ik er namelijk zowat 30 kilometer opzitten. Zoveel had ik bij mijn weten nog nooit gelopen in een dag.
Aangekomen bij de ingang, vroeg ik aan een man die iets weghad van een woeste viking hoelang het lopen was naar de het kantoor van de taxibootservice, waar mijn auto stond. Hij reageerde nogal geagiteerd met de volgende woorden: “Als ik iedere keer wanneer deze vraag gesteld werd 10 cent zou krijgen, zou ik de rijkste man op aarde zijn.” Gezien de toon, de donkerte in zijn oogkassen en zijn boze gelaatstrekken leek het me verstandig om hier verder maar niet op in te gaan.
Omstreeks tien over vier kwam ik aan en pakte ik een welverdiend rustmomentje in de auto. Daarna reed ik naar een leuke boerderij om te kamperen: de Old Macdonalds Farm. Energie om te koken had ik niet meer. Het werd derhalve brood met pindakaas. Maar ik was al lang blij dat ik iets had. Zal je vast herkennen als je een roadtrip door Nieuw-Zeeland hebt gemaakt 🙂 .
Wat vond ik van de hike in Abel Tasman National Park?
Als ik eerlijk ben, vond ik de wandeling van haast 30 kilometer iets te veel van het goede om in een dag af te leggen. Het is dan ook niet iets wat veel mensen doen, er zijn kortere routes of je kunt ervoor kiezen een meerdaagse hike te doen en te kamperen op een van de stranden. Je dient dan wel je eigen kampeerspullen mee te nemen.
Dat het een lange wandeling was, neemt niet weg dat ik het Abel Tasman National Park absoluut een schitterend natuurgebied vind. Wat mij vooral imponeerde, was de combinatie van goudgeel zand, groene wateren en regenwoud.
Echter, ik zeg er ook meteen bij dat ik de hike weinig variërend vond. Het was grotendeels een boswandeling. Verder zorgde eb ervoor dat het water zich op veel plekken ver had teruggetrokken. Dit maakte het aanzicht soms een tikkeltje minder fraai dan het zou kunnen zijn. Over eb gesproken: het Abel Tasman National park kent de grootste schommelingen tussen eb en vloed in heel Nieuw-Zeeland.
Het zien van de zeehonden is iets dat me zal bijblijven, al heb ik ze nadien bij Wharariki Beach letterlijk voor m’n neus zien zwemmen, terwijl ik helemaal alleen op het strand rondliep. Dit maakt zo’n ervaring nog net wat specialer.
Overigens vond ik het aantal toeristen ontzettend meevallen. Het was in ieder geval niet zo dat ik vaak een rij mensen voor me had lopen. Slechts een enkele keer.
Al met al waren de Tongariro Crossing, Coromandel en Lake Benmore voor mij indrukwekkender. Ik had er misschien ook te veel van verwacht, met name door alle positieve verhalen die ik vooraf van andere backpackers had gehoord.
Kajakken of hiken?
Als je Abel Tasman bezoekt, heb je de keuze uit een (meerdaagse) wandeling of het park al kajakken te verkennen. Zelf heb ik, gezien het niet al te beste weer, gekozen voor een wandeling. Een andere reden was dat ik in m’n uppie ging, terwijl je vanwege veiligheidsredenen minimaal twee personen nodig hebt om een kajak te huren.
Ben je alleen, dan kun je een tour met gids boeken (zie verder voor tips daaromtrent). Daar had ik niettemin weinig zin in, aangezien ik op een vrije manier het nationale park wilde ontdekken.
Wel is het zo dat de meeste mensen die ik gesproken heb, aangaven het kajakken als geweldig ervaren te hebben. Het is daarom wellicht een betere keuze dan de wandeling die ik heb gedaan. Tours die beiden combineren zijn er ook trouwens. De huur van een kajak kost overigens rond de 110 NZD per dag.
Welke routes zijn er nog meer?
De meest bekende wandeling is de Abel Tasman Coast Track die over de gehele lengte van het nationale park loopt. Ze is ongeveer 60 kilometer lang en duur 3 tot 5 dagen. Je kunt kamperen of slapen in een van de aanwezige hutten.
Zorg in het geval van kamperen dat je je eigen spullen bij je hebt, en in het geval van de hutten en campings dat je voorafgaand reserveert. Dit kan bij de Motueka i-SITE of online. Bovendien dien je zelf eten en drinken mee te brengen.
Om precies te zijn, ziet de route er als volgt uit:
- Van Marahau naar Anchorage: 12,4 kilometer.
- Van Anchorage naar Bark Bay: 11,5e kilometer.
- Van Bark Bay naar Awaroa: 13,5e kilometer.
- Van Awaroa naar Whariwharangi Bay via Totaranui: 16,9 kilometer.
- Van Whariwharangi Bay naar Wainui: 5,7 kilometer.
Al deze gedeeltes kunnen ook als afzonderlijke route worden gelopen. Of een combinatie, zoals ik heb gedaan. Indien je alles gratis wilt doen en dus geen watertaxi neemt, dan kan je van Marahau naar Anchorage lopen en weer terug. Je kunt dan ‘inland’ combineren met ‘coastal’.
Wat neem je mee?
Ik heb voor de dagwandeling het volgende meegebracht:
- Een lange en korte broek, sweater, T-shirt. Als het lekker weer is, zou ik tevens een handdoek en zwemkleding meebrengen.
- Vullend bruin brood.
- Appels, bananen, wortels en misschien wat zoute pinda’s.
- Anderhalve liter water.
Zorg dat je spullen in Motueka of Mapua koopt. Rond het nationale park zijn namelijk geen supermarkten aanwezig. In Marahau is wel een ‘general store’, maar verwacht daar niet te veel van. Behalve basisbenodigdheden verhuren zij tevens kampeerspullen.
Mocht je in nood zitten: bij iedere hut, vier in totaal, vind je gefilterd drinkwater. Datzelfde geldt voor toiletten, die je ook rond diverse campings hebt.
Hoe fit moet je zijn?
Hoewel de wandelingen allemaal erg eenvoudig zijn, moet je de afstanden niet onderschatten. Daarmee bedoel ik al gauw zo’n 15 tot 20 kilometer per dag. In mijn geval zelfs meer. Echter, je loopt grotendeels op bospaden zonder noemenswaardige hellingen. Zwaar is het dus zeker niet.
Welke boot-taxi raad ik je aan?
Je kunt er voor kiezen om opgehaald te worden vanaf een bepaalde plek, of jezelf af te laten zetten. Dit laatste heb ik gedaan. De organisatie die ik je aanraad, is Abel Tasman Aqua Taxi.
De prijs voor een bootrit is maximaal 65 NZD, afhankelijk van waar je op- en uitstapt.
Andere operators zijn Abel Tasman Sea Shuttles en Marahau Water Taxis, die hebben evengoed een prima reputatie. Ik heb er alleen niet mee gevaren, en kan je er derhalve weinig over vertellen.
Tours voor Abel Tasman National Park
Vanuit Marahau, Kaiteriteri en ook Nelson worden dagelijks toffe tours georganiseerd naar Abel Tasman National Park. Denk aan meerdaagse kajaktrips, zeilcruises en natuurlijk trektochten door de natuur. Of pak het groots aan en ga aan boord van een helikopter. Er is van alles mogelijk.
Ik raad je absoluut aan om het aanbod op Get Your Guide te bekijken. Dit zijn daar de zes populairste tours voor Abel Tasman National Park (klik en boek):
Is de toegang tot Abel Tasman National Park gratis?
Ja. Je betaalt enkel voor de taxiservice en voor de eventuele overnachtingen.
(Zo chill aan Nieuw-Zeeland hè, dat je nooit iets hoeft te betalen voor een nationaal park 🙂 ).
Welke plekken rond het nationale park raad ik aan om te overnachten?
Vlakbij het Abel Tasman National Park liggen diverse campings, hotels en hostels, bijvoorbeeld in Marahau. Zelf heb ik na de trekking geslapen op de Old Macdonalds Farm, een boerderij met goede faciliteiten. Een chill hostel is hier The Barn Cabins & Camp. Prima eigen chalets heb je bij Ocean View Chalets en Marahau Riverside Cottages.
Zoek je een slaapplek ik Kaiteriteri? Kaiteriteri Reserve Cabins heeft uitstekende kamers pal aan het strand. Een fijn appartement huur je bij Kaiteriteri Reserve Apartments. Liever iets luxers? Dan kun je terecht bij het Kimi Ora Eco Resort.
Motueka is een andere goede uitvalsbasis. Een bed in een dorm boek je bij White Elephant Accomodation. Een goedkope doch comfortabele kamer vind je bij Sunny, Serene Studio. Een segmentje hoger is Whakatā Place top. Motueka TOP 10 Holiday Park is ideaal indien je wilt kamperen.
De avond voor de trektocht verbleef ik in Mapua in het Mapua Leisure Park. Een camping die op minder dan een uur rijden van Abel Tasman ligt. Je hebt in Mapua verder een aantal goede appartementen, zoals bij Seascapes en Terra Nostra. Erg leuke cottages hebben ze bij Appleby House & Rabbit Island Huts.
In het nationale park zelf kun je evengoed overnachten trouwens. Zo vind je langs de routes zo’n 20 campings, hutten en een beperkt aantal privélodges. Overnachtingen op de campings of in de hutten dien je vooraf te reserveren via de DOC-website.
Bekijk hier alle accommodaties rond Abel Tasman National Park
Wat is de beste reistijd voor Abel Tasman National Park?
November tot en met april wordt als de beste reistijd voor het Abel Tasman National Park gezien. Je zit dan in de lente, zomer en herfst. De zomermaanden zijn hierbij logischerwijs het warmst, met maxima van rond de 28 °C. Perfect om te zwemmen en kajakken dus. Wellicht ietsje te warm voor sommigen om te hiken, dat moet je lekker voor jezelf afwegen.
Zelf was ik er halverwege april en de temperatuur was prima. Wel heb ik een beetje regen gehad en was het vrijwel voortdurend bewolkt. Niet heel vreemd natuurlijk, middenin de herfst.
Hoe kom je bij Abel Tasman National Park?
Je hebt diverse manieren om het Abel Tasman National Park te bereiken, zelf met de auto of met de bus.
Ikzelf heb Mapua als uitvalsbasis genomen, en ben daar op de boot gestapt naar Bark Bay. Echter, die route is voor zover ik weet niet meer beschikbaar.
Kom je vanuit het noorden rond de Golden Bay, dan is Wainu Bay een goed startpunt van je trip. Vanuit Wharariki Beach is het 1 uur en 15 minuten rijden.
Vanuit zuidelijke richting kun je kiezen voor ofwel Kaiteriteri ofwel Marahau. Vanuit bijvoorbeeld Nelson is het 55 minuten rijden naar Kaiteriteri en 1 uur naar Marahau. Daarvandaan vertrekken watertaxi’s naar je gewenste startpunt.
Reis je per bus? Er gaan iedere dag bussen van Nelson (1 uur reistijd) en Motueka (25 minuten reistijd) naar Marahau.
Waar koop of huur je een auto/camper voor je roadtrip?
Vraag je je af waar je een auto kunt huren voor je roadtrip door Nieuw-Zeeland? Discover Cars vergelijkt 1.000+ verhuurders met elkaar en geeft je steevast de laagste prijs voor een fijne auto.
Specifiek voor campers is Travelers Autobarn een aanrader.
Of koop je liever een auto of camper? da’s wat ik deed, en ik ben vervolgens 2 maanden door het land gekruist. Deze handige gids geeft je alle info die je nodig hebt.
Meer lezen over Nieuw-Zeeland
Lees je graag meer leuks over Nieuw-Zeeland?
Bekijk dan deze ultieme reisgids voor Nieuw-Zeeland evenals alle andere artikelen op de speciale Nieuw-Zeeland-pagina.
Ga jij deze hike ook doen?
