Je kent vast The Godfather-trilogie wel, een klassieker die volgens bijna iedereen een must-see is. Ik heb ‘m nog nooit gezien, zoals zoveel van deze ‘moetjes’ trouwens.
Ik houd niet zo van lijstjes afwerken omdat je ‘het gezien of gedaan moet hebben’. Sterker nog: hoe vaker iemand zoiets roept, hoe minder enthousiast ik word.
Ditzelfde geldt bij mij voor reizen. Ik ga gewoon, bekijk op de plekken zelf wat me aanspreekt en laat me niet leiden door wat een standaard-reisgids me vertelt. En ja, dit betekent vaak dat ik een ‘must-see’ oversla. Dat is dan maar zo.
Ik zeg ‘must-see’, omdat dit attracties, bestemmingen of activiteiten zijn die door anderen zijn vastgesteld. Uiteindelijk gaat het erom dat je zelf ergens een connectie mee hebt, niet wat iemand anders beweert.
Pasgeleden vertelde ik je over het voor mij zeer tegenvallende Koh Phi Phi, volgens velen een eiland waar je geweest moet zijn. Ik weet nu wel beter.
En in Bangkok waren niet Wat Arun en Wat Pho mijn hoogtepunten, maar vond ik een van de stadsparken -the Royal Field- een veel fijnere plek om te zijn. Voor mij geen floating market, maar liever chillen bij een theebarretje in Soi Rambuttri en tegelijkertijd allerlei mooie figuren spotten.
Ik zal het je nog sterker vertellen: toen ik de eerste keer in de hoofdstad van Thailand was, heb ik de ‘belangrijke’ tempels niet eens bezocht. Simpelweg omdat ik niet bezig was met wat ik zou moeten zien, eigenlijk deed ik maar wat. En dat voelde prima.
Een ander voorbeeldje is een bezoek aan de Killing Fields in Phnom Penh. Inderdaad een ‘must’, maar tijdens mijn eerste reis ben ik er niet heen geweest. Na Angkor Wat had ik namelijk zin om naar de kust te gaan, daarom ben ik doorgereisd naar Sihanoukville.
Het is niet dat ik me er niet voor interesseerde, want ik had onderweg nog 2 aangrijpende boeken over de jaren van de Khmer Rouge gelezen: First They Killed My Father en Lucky Child. Maar zoals ik al zei: ik verlangde naar een simpel strand en had wel even genoeg geschiedenis gezien.
En wat te denken van de Full Moon Party? Dit was leuk hoor, maar de dagen daarna Koh Phangan met de mountainbike ontdekken, vond ik eigenlijk veel gaver.
Op een of andere manier trekt het me meer om zonder planning zelf op pad te gaan en de omgeving te verkennen dan de bekende weg te volgen. Misschien zie ik een onontdekte tempel, een verlaten strand of kom ik bij een lokale gemeenschap uit. Het is altijd weer een verrassing, dat maakt het voor mij zo leuk.
Persoonlijk hecht ik meer waarde aan de blijvende herinneringen en het lekkere reisgevoel, dan dat ik bezig ben om zoveel mogelijk spots te zien die door anderen als ‘must’ worden bestempeld. Het spontane van reizen gaat er dan een beetje af, zeker als een (overvolle) to-do-list het uitgangspunt is.
Dan is er nog iets. Plekken waarvan iedereen zegt dat je ze perse moet zien, kunnen voor (te) hoge verwachtingen zorgen. Eenmaal aangekomen, kan je al snel wat teleurgesteld zijn.
Ja oké, ook ik geef veel tips over dingen die de moeite waard zijn om te bezoeken of te doen. Weet dat dit mijn persoonlijke aanraders zijn, geen ‘absolute musts’ of zo. Daarom zeg ik ook altijd: gebruik ze als houvast als je wel wat advies kunt gebruiken.
Laat ik dit artikel afsluiten met een algemene tip:
Een must-see-lijst kan zeker handig zijn om je op weg te helpen, maar probeer deze niet als ‘de waarheid’ te zien. Er is namelijk zoveel meer. Ik raad je aan om ook voldoende ruimte te houden voor spontane dingen, zodat je jouw eigen favoriete plekjes kunt ontdekken.
Begrijp me niet verkeerd trouwens: als jij het helemaal anders doet, is dat natuurlijk prima. Ik weet van mezelf dat ik niet standaard ben, misschien is het voor jou juist apart dat ik zonder lijstje met must-see’s op pad ga?
Ach, iedereen heeft zo z’n eigen manier van reizen. En gelukkig maar 🙂 .
